"ลุย! ล่า! ท้าเขียน - "อาชีพที่คุณเคยฝันคืออาชีพ..." ร่วมกิจกรรม "ลุย! ล่า! ท้าเขียน - อาชีพที่คุณเคยฝันคือ อาชีพ... - อาชีพหมอ ค่ะ คิดได้งัยไม่รู้ ยังคงต้วมเตี้ยวเตาะแระตามมาในกิจกรรมนี้ ตามที่ร่วมกิจกรรมที่มีมาตลอดถ้าทำได้และก็ทำเท่าที่มีกำลังทำตามไปได้ เจ้าของบ้านอยากให้ทำอะไรก็ทำ ว่างั้นแล้วกันนะคะ งดโหวตค่ะ โจทย์ไหนอยากได้โหวตจะพาไปขึ้นหน้าหลักนะคะ ปีพ.ศ. 2559 กำลัง countdown แล้ว ปีหน้าจะยังอยู่ตรงนี้หรือไม่แค่ไหนก็ยากจะเดา มีอะไรที่กำลังใจอยากทำมากมาย แต่กำลังกายไม่ค่อยอำนวยเสียเลย น้ำเซาะทรายบรรเลง จำรัส เศวตาภรณ์ credit: YouTube & Uploader Kunakorn Ganjina ขอบคุณผู้เขียนโค้ดแต่งบล็อกไว้เป็นวิทยาทานในอินเทอร์เน็ต ขอบคุณของแต่งบล็อกจากเว็บแจกต่างๆใน Google ขอบคุณสีแต่งบล็อกจาก tumblr.com & HTML Color Codes เด็กๆมักถูกถามว่า โตขึ้นอยากเป็นอะไร คืออยากทำมาหากินทางไหน เป็นเรื่อง ยากที่จะตอบ แต่เด็กก็มักจะต้องตอบโดยมโนไปเลยว่า เป็นอะไรแล้วเท่ดี แต่ตอนที่จขบ.ถูกถามเรื่องนี้ ตอบไปได้เลยประสาเด็กขี้โรคว่า อยากเป็นหมอ เพราะเป็นโรคอะไร หมอคนเดียวกันก็รักษาหายทุกที ปลื้มมาก ว่างั้น ใคร ถามกี่หนก็ตอบแบบนี้แหละ จนพ่อแม่คิดว่า อยากเป็นจริงๆ ก็หาทางลุ้น ทุกประการเพื่อให้ลูกรักที่มีคนเดียวนี้ได้เป็นหมอ cr. rakluke.com วิธีการก็ค่อนข้างจะจี้มากนะคะ เช่น ต้องชอบสีเขียว เสื้อผ้า ของใช้ ของเล่น ต้องเป็นสีเขียวอีก พ่อซื้อรถยังเลือกสีเขียวให้ถูกใจเราเลย รถสีเขียวสาม คันจอดเรียงกันอยู่ในบ้าน นึกภาพออกละนะ ทาบ้านไม้สักทั้งหลังให้ เป็นสีเขียวอีก เสียดายลายไม้โคดเลย ในครั้งกระนั้น ไม่มีพ่อแม่คนไหนคิดไปถึงว่า คนจะเรียนอะไรก็ต้องมีศักยภาพ และทักษะในการเรียนรู้ศาสตร์แขนงนั้นๆ แต่เราการบ้านวิทยาศาสตร์ไม่เคย ส่งเลย ครูจะตีตาย ยังดีที่ไม่ตี คงเพราะวิชาอื่นลอยลำ สมัยนั้นคิดคะแนน เฉลี่ยทุกวิชา ไม่งั้นเกลียดวิทย์ยิ่งกว่านี้ จนเดี๋ยวนี้เวลาเจอเพื่อนรุ่นนั้น ก็ยังโดนแซวไม่เลิก แต่ไม่นานเกินรอหรอกค่ะ แค่อยู่ม.ต้น อิชั้นก็รู้เองแล้วว่า จะเป็นหมอไม่ได้ เพราะไม่เก่งทั้งวิทย์และคำนวนอันเป็นหัวใจของการเรียนแพทย์ แถมยัง ขี้โรคไม่เลิก ไว้รอหาแฟนเป็นหมอน่าจะชะงัดกว่า ถึงตอนนี้ถ้าถามว่า รู้ว่าจะเรียนไม่ได้แล้ว เสียใจไหม ก็ไม่นะคะ อาจเป็นเพราะ ว่า ความอยากตั้งแต่ต้นนั้นมีพื้นฐานมาจากการต้องจำเป็นจำใจตอบคำถาม นั้น และอีกอย่างคือ เรียนรู้ด้วยตนเองจากผลการเรียนในตอนนั้นว่า น่า จะเรียนไปทำอาชีพที่ใช้ภาษามากกว่า จึงตั้งใจกลับมามุ่งมั่นอยู่ใน สายนี้ ทั้งอ่าน เขียน เรียนรู้จากห้องสมุดด้วย พอได้เรียนร.ร.เตรียมฯ พญาไท ที่สอบเข้าได้ง่ายๆก็มั่นใจเลยว่าต้องไปทางนี้ แต่ก็ยังคง เลือกศิลป์คำนวนไว้เผื่อเหลือเผื่อขาด เป็นคนไม่ประมาทเพราะ รู้ว่ายังมีคนเก่งกว่าอีกมาก ถ้าถามอีกว่า แล้วตกลงได้หากินกับภาษาหรือเปล่า คงต้องไปหาโจทย์ มาเขียนต่อนะคะ โจทย์นี้เค้าให้เขียนถึงอาชีพที่เคยฝัน ก็บอกไปแล้ว ว่าฝันสลายไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ถ้าให้จ้อต่อไปก็เป็นเรื่องความน่า จะเป็นที่เป็นไปได้โดยไม่เกี่ยวกับฝันแล้ว ถ้าขืนเขียนต่อไป จะ กลายเป็น "แปลงโจทย์" หรือ "ออกอ่าว" ไปเสีย อีกอย่างก็ น่าจะได้ความยาวตามกติกาแล้ว เขียนมากหนัก server อิอิ หาโจทย์ได้แล้วจะมาเล่าต่อนะคะ รักษาสุขภาพรอก็แล้วกัน ขอลาไปหาโจทย์อื่นมาเขียนอีก ว่าจะให้ได้ สักสิบโจทย์ คือมีหมอนผ้าห่มจากงานบล็อกแก๊งใบหนึ่งแล้ว อยาก ได้อีกใบมาฝากคนข้างๆน่ะค่ะ นี่ก็ฝันอีก ถือว่าไม่นอกโจทย์นะคะ ปอลอลิงจั๊กๆ... ปิดเม้นท์แล้วพิมพ์ผิด คุณเนินน้ำต้องตามไปบอกหน้าหลัก เลยกลับมาเปิดเม้นท์ค่ะ คนชราป้ำเป๋อบ่อย มีอะไรเพื่อนๆจะได้บอกได้ ไม่รบกวนโหวตแล้วกันนะคะ   Create Date : 13 ธันวาคม 2559 2 comments Last Update : 13 ธันวาคม 2559 17:46:07 น. Counter : 1534 Pageviews. Share Tweet

ความนึกคิด ตอนเด็ก..จะอยู่อะไรใกล้ตัว แล้วก็แปล เปลี่ยนไปตามอายุ ค่อย ๆ เรียนรู้แบบที่พี่ว่า..ไว้เลย ส่วนผม แหะ ๆ ขอเป็นเพียงเสมียนใส่เสื้อขาวกางเกง ดำ ผูกไทค์ก็พอ.. 555   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 13 ธันวาคม 2559 17:53:51 น.

ฝันของพี่ พี่หมอเลยสานต่อนะคะ ได้อย่างใจค่ะเลยทีนี้ แล้วไม่แถมหน่อยเหรอคะ เอาตามโจทย์เลยนะคะพี่เรา 555 ต่อมอยากรู้ทำงานอีกแล้วค่ะนิค น่าเขียนต่ออีกหน่อยเนาะ   โดย: ที่เห็นและเป็นมา 13 ธันวาคม 2559 22:11:33 น.