๙

“หิวไหม?” สินาถถามขึ้นหลังอยู่ในลิฟต์เพียงลำพังกับนางแบบมือใหม่

“นิดหน่อยค่ะ” พิมพ์อัปสรตอบตามมารยาทแต่แล้วความจริงก็ถูกเปิดเผยออกมา เมื่อท้องน้อยๆ ได้ส่งเสียงประท้วงออกมา

โครก!

ผู้จัดการสาวยกมือป้องปากหัวเราะคิกคักยามเห็นสีหน้าแดงก่ำของหล่อนที่อายจนไม่รู้จะอายอย่างไร เป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่ง

บ้าจริง!

สาวสวยหน้าแตกยับไม่เหลือชิ้นดี โชคดีมากที่ตอนนี้มีแค่สองคนไม่งั้นคงต้องมุดลงไปซ่อนเมืองบาดาลกันเลยทีเดียว ยิ่งอีกคนขำไม่หยุดยามนี้ใบหน้าสวยบึ้งตึงอย่างที่สุด นึกอยากจะหยิกสาวร่างสูงให้เนื้อเขียวแต่ไม่สนิทจึงไม่กล้าทำ หากเป็นนุศราหรือวิทวัสคงไม่รอดแล้ว

หล่อนขุ่นเคืองมากจนหลุดปากเอ็ดออกมา

“หยุดหัวเราะได้แล้ว!”

“ขอโทษที...” สินาถพยายามหยุดหัวเราะโดยเร็วก่อนที่อีกคนจะงอนไปมากกว่านี้ เธอกระแอมเบาๆ ก่อนพูดเสียงนุ่ม “อยากทานอะไรคะฉลองที่วันนี้ทำงานเสร็จ?”

พิมพ์อัปสรส่ายหน้า หล่อนไม่รู้จักร้านอร่อยแถวนี้เลยสักร้านจึงได้แต่ตอบไปว่า

“ร้านไหนก็ได้ค่ะ แต่ขอแบบเร็วๆ”

ผู้จัดการสาวนิ่งคิด ก่อนพยักหน้าเมื่อร้านหนึ่งแวบขึ้นมา เข้าใจดีว่าตอนนี้สาวสวยคงหิวและเหนื่อยไม่น้อย

“ผัดไทยแล้วกัน ร้านนี้อร่อยมาก เดินออกไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว”

“ค่ะ” หล่อนไม่เรื่องมากกับอาหารการกิน เป็นพวกกินง่ายอยู่ง่ายไม่ชอบการใช้ชีวิตที่ยุ่งยาก

...ชีวิตคนเราก็แค่ ‘หนึ่งอิ่ม หนึ่งตื่น’ จะอะไรกันนักหนา

สองสาวก้าวออกจากกล่องสี่เหลี่ยม เคียงคู่กันออกไปโถงหน้าชั้นหนึ่งของอาคารนิตยสารชื่อดังสายตาหลายสิบคู่หันมามองอย่างสนใจ เมื่อเห็นพิมพ์อัปสรในเวอร์ชั่นไร้กรอบแว่นตา ดูสวยสะดุดตาไม่น้อย

“น้องนาถคะ พาน้องใหม่มาเหรอคะ?” หนึ่งในพนักงานสาววัยกลางคนที่รู้จักกับสินาถมานานถามถึงคนสวยที่ยืนเคียงกับผู้จัดการสาวอย่างสนใจ เธอจัดเป็นคนที่มีอิทธิพลในสถานที่แห่งนี้ไม่น้อย

“ใช่ค่ะ นี่น้องพิมพ์ พิมพ์อัปสรฝากด้วยนะคะ” สินาถรีบแนะนำนางแบบสาวทันทีที่สบโอกาสในวงการแฟชั่นเป็นเรื่องของคอนเนคชั่นล้วนๆ ยิ่งคนรู้จักเยอะเท่าไหร่ ก็มีโอกาสดังง่ายขึ้นเท่านั้น

...และคอนเนคชั่นก็อาจทำให้หล่นจากฟ้าได้เร็วเฉกเช่นกัน

“สวัสดีค่ะ พิมพ์ค่ะ” ร่างบางรีบยกมือไหว้อีกฝ่ายทันทีนับเป็นการสร้างความประทับใจแรกอย่างง่ายๆ ที่ไม่มีอะไรต้องเสีย

“สวัสดีค่ะ” สาววัยกลางคนรู้สึกถูกชะตากับความมีสัมมาคารวะของอีกฝ่ายก่อนหันไปเอ่ยกับสินาถกึ่งชมกึ่งเตือนกลายๆ “คนนี้สวยกว่าคนก่อนๆ นะคะอย่าปล่อยให้หลุดมือไปอีกล่ะ”

เธอพอรู้ว่า สินาถมักโดนฉกนางแบบอยู่บ่อยๆ จากอีกค่าย The Cute ค่ายที่ผู้บริหารนิสัยไม่น่ารักสมกับชื่อนักแม้จะไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง แต่พอเดาได้ว่า คงจะไม่ใช่การขัดผลประโยชน์อย่างเดียวน่าจะลึกซึ้งซ่อนเงื่อนกว่านั้น

...บางทีความรักความแค้นก็เป็นอีกเหตุผลสำคัญที่ทำให้คนเราทำอะไรที่ดูงี่เง่าและไร้สาระได้บ่อยๆ

“ค่ะ” เธอรับคำ กับคำเตือนที่แสนตรงไปตรงมานั้นก่อนพูดต่อ“แต่ก็คงต้องขึ้นอยู่กับ ความสมัครใจของน้องพิมพ์ด้วยค่ะพี่”

คนอย่างสินาถไม่เคยบังคับฝืนใจใคร อยากอยู่ก็ไม่ว่าอยากไปก็ไม่ห้าม ด้วยถือว่า โตๆ กันแล้ว ต้องรู้จักรับผิดชอบตัวเองอย่าให้ใครมาจูงจมูก ลากซ้ายลากขวา

พูดเรื่องอะไร?

คนถูกพาดพิงขมวดคิ้วเรียวบาง ยังปะติดปะต่อเรื่องไม่ถูกมองสองคนที่อยู่ตรงหน้าสลับไปมาอย่างสงสัย แต่ไม่ทันเอ่ยปากถามอะไรออกมา

หญิงวัยกลางคนยิ้มน้อยๆแล้วพูดกับพิมพ์อัปสรอย่างเป็นงานเป็นการเชิงเตือนสติว่า

“ในฐานะที่พี่รู้จักน้องนาถมานาน ขอแนะนำน้องพิมพ์นะคะว่าผู้จัดการนิสัยดีๆ แบบน้องนาถหาไม่ง่ายเลยนะคะ ถ้าน้องพิมพ์คิดจะอยู่วงการนี้นานๆจงอย่าเลือกเงินเป็นอันดับแรก พี่คงพูดได้แค่นี้”

“เอ่อ ค่ะ” หล่อนได้แต่รับคำแบบงงๆ กับคำแนะนำที่ชวนสะกิดต่อมอยากรู้เหลือเกิน

“งานเสร็จแล้ว?” ผู้หญิงคนนั้นหันไปถามสินาถ

“ค่ะ นาถกำลังจะพาน้องพิมพ์ไปทานมื้อเที่ยง” สาวร่างสูงตอบตามตรง

“ไปเถอะ ทานผิดเวลามากไม่ดีกับสุขภาพ ไว้ค่อยคุยกันนะนาถ”เธอกล่าวอำลากับผู้จัดการสาวซึ่งยิ้มรับคำ ก่อนหันไปมองนางแบบหน้าใหม่“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะน้องพิมพ์”

“ค่ะ สวัสดีค่ะ” พิมพ์อัปสรรีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อมทันที

อีกคนรับไหว้ แล้วก้าวขายาวๆ ออกไป

ใครกันเนี่ย?...ดูดุชะมัด

หล่อนสัมผัสได้ถึงพลังภายในบางอย่าง ที่แผ่ออกมาจากหญิงคนนี้ดูไม่เหมือนคนเดินดินทั่วไป

“ไปเถอะ ไปหาอะไรทานกัน เกือบจะบ่ายโมงแล้วนะ” สินาถชวนขึ้นหลังเห็นสาวสวยยืนมองตามหลังคนที่เพิ่งเดินจากไป คาดว่าหล่อนคงมีคำถามมากมายแต่เธอไม่คิดจะสนทนาอะไรด้วยตอนนี้

“ค่ะ” คนอายุน้อยกว่ารับคำ หลังสังเกตเห็นว่ามีสายตาอีกหลายคู่ยังคงจ้องมายังหล่อนกับสินาถจึงสงบปากสงบคำเอา ไว้ ด้วยถือคติว่า หนึ่งในสิ่งที่ควรถนอมและระวังมากคือ...‘คำพูด’

...พูดดีเป็นศรีแก่ตัวพูดชั่วอาจกลายเป็นปลาหมอ

พิมพ์อัปสรก้าวเท้าเดินคู่กับผู้จัดการสาวออกนอกตึกเลี้ยวซ้ายไปยังฟุตบาทริมถนน ผ่านไปห้าห้องก็เจอร้านอาหารสองคูหาที่มีแขกนั่งแน่นเกือบเต็มร้าน...ร้านผัดไทย ๑๐๐๐ จาน

สินาถเดินนำเข้าไปเลือกโต๊ะสองที่นั่งที่ว่างอยู่ด้านในแล้วนั่งลงอย่างคุ้นเคย เธอแวะมาทานร้านนี้บ่อยๆ หากผ่านมาแถวนี้ จนแทบจำเมนูของร้านได้ทั้งหมดว่ามีอะไรบ้าง?และอะไรที่อร่อยเป็นพิเศษ

พิมพ์อัปสรทรุดตัวนั่งเก้าอี้ตรงข้าม กวาดสายตามองรอบๆ ร้านก่อนหยุดอ่านเมนูบนผนังอย่างสนใจก่อนหันมองผู้จัดการสาวเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดขึ้น

“ร้านนี้ผัดไทยกุ้งสดอร่อยมาก แต่ถ้าไม่ชอบกุ้ง จะหอยทอดหรือออส่วนก็โอเคนะคะ”สาวร่างสูงแนะนำ

“ผัดไทยค่ะ”

“น้ำอะไรดีคะ โอเลี้ยง กระเจี๊ยบ หรือชาดำเย็น?”

“โอเลี้ยงค่ะ” หล่อนตอบตามความเคยชิน

สินาถเรียกเด็กเสิร์ฟมารับออเดอร์อาหารซึ่งสั่งเหมือนกันก่อนหันมาคุยเสียงเรียบกับนางแบบมือใหม่เป็นเชิงดักคอไว้ก่อน

“มีอะไรจะถามพี่หรือเปล่าคะ?”

อะไรที่ฉันควรรู้?

นางแบบสาวอยากจะถามแบบนั้น แต่แค่พยักหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ หญิงสาวชอบสงบปากสงบคำเปิดหูเปิดตาให้กว้างๆ มากกว่า

พิมพ์อัปสรไม่ชื่นชอบเรื่องประหลาดใจนักหล่อนแค่อยากรู้ในสิ่งที่ควรรู้ จะได้เตรียมตัวรับมือกับทุกอย่างได้ทันท่วงทีและเรื่องที่อยากรู้มากอันดับต้นๆ ในตอนนี้คือ...เรื่องของสินาถ

“ไว้ค่อยถามบนรถนะคะ ถามตอนนี้เดี๋ยวทานไม่อร่อย” เธอไม่คิดปิดบังอะไรกับอีกฝ่ายแต่บางเรื่องก็ไม่ควรเล่าในที่สาธารณะ ยิ่งแถวนี้ใกล้นิตยสารซุบซิบชื่อดัง คนหูยาวคอยาวมีเยอะแยะไปหมดคนเคยมีชื่อเสียงแบบเธอก็ต้องระวังตัว พูดอะไรที่ไม่ควรเป็นเรื่องก็สามารถโดนแปลงสาสน์ให้กลายเป็นเรื่องได้ ใส่สีตีไข่กันเต็มที่ แทบไม่เหลือเศษเสี้ยวของความจริงให้เห็นเลยเป็นความสามารถพิเศษเฉพาะสายอาชีพจริงๆ

...ซึ่งแน่นอนว่าสินาถเคยมีประสบการณ์แบบนั้นมาแล้ว

“ค่ะ” พิมพ์อัปสรได้แต่รับคำอย่างไรก็ไม่คิดจะซักถามตอนนี้อยู่แล้ว หล่อนรู้จักกาลเทศะมากพอ

“วันนี้ว่างทั้งวันหรือเปล่าคะ?”

“วันนี้ว่าง แต่พรุ่งนี้ไม่ว่างค่ะ มีซ้อมรำของมหาวิทยาลัย” หญิงสาวตอบตามตรง

“งานอะไรเหรอ?” ผู้จัดการสาวถามไถ่อย่างสนใจซึ่งแน่นอนว่าหากโดนถามก็ตอบได้เต็มปากว่า เป็นหน้าที่ที่ต้องรู้ทุกเรื่องของหล่อน

“งานเลี้ยงศิษย์เก่าค่ะ งานมีอาทิตย์หน้า”

แบบนี้ก็ได้ดูสิเนี่ย โชคดีจริงๆ

สินาถอมยิ้มในหน้าอย่างพอใจ ที่จะได้ดูฝีไม้ลายมือเชิงนาฏศิลป์ของสาวสวยที่อุ่นเรือนชมนักหนาว่า‘รำสวยมาก’ แต่ไม่ทันพูดอะไรต่อ อาหารกับเครื่องดื่มที่สั่งก็ถูกยกมาวางตรงหน้า

“ลุยค่ะ” ผู้จัดการสาวพูดติดตลก

พูดเล่นก็เป็นด้วย

หล่อนอมยิ้มในหน้า ไม่คิดว่า ร่างสูงจะเป็นคนสบายๆ จึงผ่อนคลายอาการเกร็งลงไปพอสมควร

ทั้งคู่ใส่เครื่องปรุงนิดหน่อย ก่อนรับประทานแบบไม่สนใจอีกคนทันทีผู้จัดการสาวลอบมองพิมพ์อัปสรขณะทานอาหารเป็นระยะ เพื่อดูนิสัยใจคอ

มีผู้รู้บอกไว้ว่าธาตุแท้คนเราเป็นอย่างไรให้สังเกตตอนนี้ตะกละ ตะกลามหรือเรียบร้อยพิถีพิถัน? ยิ่งยามหิวจะยิ่งเห็นชัดเจน

ทานเรียบร้อยมาก

ร่างสูงแอบพอใจกับบุคลิกของเจ้าหล่อนโดยไม่ได้สนใจว่าอีกคนมาจากครอบครัวแบบไหน เพราะนั่นเราเลือกเกิดไม่ได้

...หากแต่เธอสนใจกับสิ่งที่หล่อน ‘เป็น’ ต่างหาก ไม่ผิดที่คนเราจะทะเยอทะยานอยากได้อยากดี อยากเด่นอยากดัง หรืออยากร่ำอยากรวยแต่จะผิดหากใช้วิธีการที่ไม่เหมาะสม ฉ้อฉล คดโกง หรือไม่รู้จักสำนึกบุญคุณคน

ถ้าผู้ใดให้ความสำคัญของผลประโยชน์เหนือกว่าจิตใจ...ผู้นั้นจะเจริญยากมาก

หลังผ่านไปสิบกว่านาทีอาหารในจานตรงหน้าของสองสาวเหลือไม่มากนัก ความหิวทำให้ผัดไทยอร่อยมากเป็นพิเศษ

“อีกจานไหม? เอามาแบ่งกันก็ได้” สินาถถามความเห็น หลังทานเสร็จก่อน

“พอแล้วค่ะ” ปฏิเสธหลังกลืนหมดคำสุดท้าย ปกติหญิงสาวไม่ได้ทานอะไรมากมายแค่พออิ่มท้องเท่านั้น การเป็นนางรำทำให้ต้องรักษาทรวดทรงองค์เอวขืนเจ้าเนื้อคงเป็นนางเอกไม่ได้

ผู้จัดการสาวรอจนอีกฝ่ายดื่มน้ำ จึงโบกมือเรียกพนักงานในร้านให้มาคิดค่าเสียหาย ซึ่งไม่แพงเลยเมื่อเทียบกับความอร่อย

“ขอบคุณค่ะ” พิมพ์อัปสรกล่าวอย่างสุภาพด้วยรู้ดีกว่าขืนขอแชร์ค่าอาหารต้องถูกสินาถเขม่นแน่ แม้ว่าจะไม่ชอบนักแต่ก็ขัดไม่ได้

“ยินดีค่ะ ว่าแต่น้องพิมพ์จะกลับบ้านเลย หรือไปไหนต่อ?”

“กลับเลยค่ะ”

“งั้นพี่ไปส่งนะ พี่ว่าจะไปหาคุณยายเหมือนกัน” สินาถอาสาโดยยกเอาคุณสุดามาบังหน้าเธออยากรู้จักบ้านของนางแบบสาวในฐานะที่ต้องทำงานร่วมกันไปอีกระยะ

ปฏิเสธไปคงไม่เหมาะ

หล่อนนึกอย่างชั่งใจ ก่อนตอบรับในไม่กี่วินาทีต่อมา

“ก็ได้ค่ะ” ทั้งสองก้าวออกมาจากร้านนั้นเพื่อกลับไปยังลานจอดรถของตึกนิตยสารชื่อดัง โดยไม่เห็นว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องดูอยู่เกือบตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในร้าน

ผู้หญิงคนนั้นหยิบมือถือยี่ห้อดัง กดส่งข้อความผ่านไลน์ ไปหาใครคนหนึ่งที่น่าจะสนอกสนใจเรื่องของสินาถเป็นพิเศษ

“ดูเหมือนว่าสินาถจะหาเด็กใหม่ได้อีกแล้วนะคะแต่ไม่รู้ว่าจะใช่นางแบบหรือเปล่า ถ้าคุณสนใจฉันหาข้อมูลให้ได้นะ”

“ถ้าใช่นางแบบ ก็เอาข้อมูลเด็กนั่นมาให้ฉันชื่อที่อยู่เบอร์โทร ถ้ารู้เรื่องฐานะครอบครัวด้วยก็จะดีมาก” เกตุมณีพูดเสียงเข้มจริงจังพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้สินาถยอมศิโรราบกับตน ไม่ใช่แค่ต้องการเอาชนะหากแต่ต้องการอีกฝ่ายกลับคืนมา...โดยไม่เลือกวิธีการ

“เหมือนเดิม?” ถามย้ำความต้องการของเจ้าของเงิน เพื่อความแน่ใจงานนี้ไม่ใช่อาชีพเสริมครั้งแรกๆ หากแต่ทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนซึ่งได้เงินก้อนโตเลยทีเดียวจากลูกค้ารายนี้

“ใช่ ถ้าส่งมาเร็วภายในหนึ่งอาทิตย์ จะเพิ่มให้อีกหมื่นหนึ่ง”ข้อความถูกส่งมาอย่างเร็ว บ่งบอกได้ถึงความใจร้อนของอีกฝ่ายว่า อยากรู้เรื่องนี้ขนาดไหน

“ขอบคุณค่ะ” คนขายข่าวยกยิ้มอย่างพอใจกับโอกาสทองก่อนเก็บมือถือไว้ในกระเป๋า รีบจ่ายเงิน แล้วตามสินาถกับพิมพ์อัปสรไปทันที

ว้าว! รถสวยมาก

พิมพ์อัปสรชมรถคันเล็กของสินาถอย่างพอใจหล่อนเคยเห็นรถแบบนี้บนท้องถนนบ่อยๆเดาว่าราคาของมันคงไม่เล็กเลยเมื่อเทียบกับรถยี่ห้ออื่นตื่นเต้นไม่น้อยที่จะได้นั่งมินิคูปเปอร์เป็นครั้งแรก

เบาะนุ่มดี ข้างในกว้างมาก

ความรู้สึกแรกๆ หลังสัมผัสกับเบาะของรถสายพันธุ์ยุโรปก่อนปิดประตูสนิทลง

สินาถซึ่งนั่งประจำตำแหน่งคนขับอมยิ้มที่เห็นสายตาคู่สวยของหล่อนเป็นประกาย ชื่นชอบรถยนต์ของเธอ

“คาดเข็มขัดด้วยค่ะ” เจ้าของรถบอกหลังล็อครถด้วยความเคยชินทุกครั้งก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์ เพื่อความปลอดภัย

ร่างบางเอื้อมมือไปด้านซ้ายดึงเข็มขัด เพื่อมาคาด แต่ดันสอดกับสลักไม่ลง

ผู้จัดการสาวจึงให้ความช่วยเหลือด้วยการขยับตัววางมือทาบกับมือนุ่มของเจ้าหล่อนขยับให้สอดลงที่สลัก

“ตรงนี้ค่ะ”

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ” พิมพ์อัปสรพึมพำเบาแทบไม่ต่างจากกระซิบรู้สึกแปลกๆ ที่ถูกมือของอีกคนสัมผัส แม้จะเป็นแค่ไม่กี่วินาทีก็ตาม และได้กลิ่นหอมจางๆโชยมาจากกายของสินาถ ซึ่งหล่อนเพิ่งนึกออกว่าเป็นกลิ่นอะไร

กลิ่นลาเวนเดอร์

“พี่ซื้อมือถือให้น้องพิมพ์เครื่องหนึ่งนะคะ เป็นชื่อของพี่เบอร์นี้ใช้เรื่องงาน เล่นเนตได้ เวลามีอะไรก็โทรหาหรือพิมพ์ผ่านไลน์หาพี่ก็ได้ค่ะ พี่เซฟเบอร์พี่ไว้ในเครื่องแล้ว ลองอ่านคู่มือดูสงสัยก็ถามได้” สินาถกล่าวขึ้นพร้อมวางกล่องมือถือที่หยิบมาจากเบาะหลังบนตักของอีกฝ่าย แล้วบิดกุญแจสตาร์ทรถและเคลื่อนรถคันเล็กออกไปจากที่นั่น

โห!

พิมพ์อัปสรตกใจ ตาโตเป็นไข่ห่านกับของที่ได้รับมือถือรุ่นใหม่ยี่ห้อดังที่มีราคาห้าหลัก ซึ่งแพงเกินกว่าจะรับไว้ฟรีๆมูลค่าของมันมาก กว่าค่าอาหารสามเดือนของหล่อนเสียอีก

“แต่ว่า-” หล่อนพูดไม่ทันจบ ก็ถูกสินาถโบกมือห้าม โดยไม่ละสายตาจากถนนตรงหน้า

“เราทำงานแบบมืออาชีพค่ะ บางอย่างก็จำเป็นต้องมีเพื่อหน้าตาในสังคมเราต้องไม่ให้คนอื่นสบประมาทจนเกินไปค่ะ น้องพิมพ์เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมคะ?”

เฮ้อ! ยุ่งชะมัด

ร่างบางไม่ชอบนักกับค่าหน้าตาราคาแสนแพงในสังคม ที่จำเป็นต้องมีของฟุ่มเฟือยไว้ประดับบารมี ถึงขนาดที่บางคนต้องกู้หนี้ยืมสินมาใช้เพื่อสร้างภาพให้คนอื่นเข้าใจว่าตนมีฐานะ ทั้งที่จริงหนี้สินท่วมหัวจนชักหน้าไม่ถึงหลัง

...ไม่รู้ว่าโง่หรือฉลาดกันแน่?

แต่ที่แน่ๆหล่อนจะไม่ยอมตกหลุมพรางทางการเงินแบบคนส่วนใหญ่ทำแน่ หญิงสาวรู้แต่ว่าตนไม่อยากเป็นหนี้อีกต่อไปและต้องการพ้นจากความยากจนโดยเร็วที่สุด แม้ว่าตอนนี้ตนจะอับจนหนทางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรก็ตาม แต่หล่อนก็จะไม่ยอมถอดใจง่ายๆ

...จะสู้ยิบตา ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้

“น้องพิมพ์ไม่ต้องทำหน้าหนักใจค่ะนี่เป็นหน้าที่ของพี่ที่ต้องคอยดูแลนะคะ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างพี่รับผิดชอบค่ะ”ผู้จัดการสาวอธิบายเสียงเรียบจริงจังไม่ชอบเลยที่ต้องเห็นสีหน้าเคร่งเครียดเกินวัยของหล่อนซึ่งควรจะสดใสร่าเริงกว่านี้ “พวกเสื้อผ้ากับพวกชุดถนอมผิว พี่จะส่งให้เร็วๆนี้นะคะ พี่กำลังหาที่เหมาะกับน้องพิมพ์อยู่”

เยอะไปไหม?ฉันไม่ได้จะลงประกวดนางงามจักรวาลนะ

คนฟังทำตาปริบๆ ไม่เคยรู้ว่า การเป็นนางแบบจะได้รับการดูแลเยอะขนาดนี้การดูแลมากมายชนิดที่ไม่เคยได้รับจากใคร นอกจากคนในครอบครัว

“ไม่ต้องขนาดนั้นมั้งคะ?” หล่อนกล่าวเสียงอ่อยๆรู้สึกเกรงใจอีกฝ่ายมาก รู้สึกเหมือนเป็นภาระไม่น้อย

เธอเอียงคอมาคุยกับเด็กสาวในช่วงรถติดไฟแดง

“พี่ว่าอย่าคิดมากดีกว่าค่ะพี่อยากให้น้องพิมพ์ทำหน้าที่ของตัว เองให้ดีที่สุดก็พอ”

ที่ทำทั้งหมดเพราะหน้าที่สินะ

หล่อนพยายามทำความเข้าใจสิ่งที่อีกคนบอก

“เข้าใจแล้วค่ะ”

“วันไหนว่างหรือไม่ว่างช่วยแจ้งพี่ล่วงหน้าสักสองอาทิตย์ด้วยนะคะ พี่จะได้จัดคิวถูก” สินาถกำชับนางแบบมือใหม่อีกรอบเพื่อจะได้ไม่มีปัญหาเวลารับงาน และไม่อยากให้อีกคนต้องเสียการเรียน

“ค่ะ” พิมพ์อัปสรรับคำเบาๆก่อนเบนสายตาคู่สวยออกมองนอกหน้าต่างข้างรถ

หญิงสาวบอกไม่ถูกว่ารู้สึกแบบไหนกับผู้จัดการสาวของตนแต่ที่รู้แน่ๆ คือตอนนี้ไม่เกร็งมากเท่ากับตอนเจอครั้งก่อนหน้า ดูเหมือนว่าเธอคนนี้จะช่วยอำนวยความสะดวกให้หล่อนมาก...มากกว่าที่คิดเอาไว้

คุณคนนี้จริงๆ ใจดี...แต่จะดีมากถ้าไม่ขี้เก๊กนัก

ความคิดของร่างบางวนเวียนไม่ห่างจากคนที่นั่งข้างกายนักแต่ไม่กล้าหันไปสบตา กลัวลืมตัวเผลอส่งค้อนให้

พิมพ์อัปสรลอบมองอีกคนผ่านเงาสะท้อน ที่เห็นใบหน้าคมสวยด้านข้างจมูกโด่งเป็นสัน สายตาคู่คมจับจ้องไปยังถนนตรงหน้า คำถามบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวแต่ก็ไม่กล้าจะถามออกไปกลัวจะเป็นการล้ำเส้นกับเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่าย

ว่าแต่ทำไมสวยขนาดนี้ถึงเลิกเป็นนางแบบ?

“ง่วงก็นอนได้นะคะ ถึงซอยบ้านแล้วจะปลุก”

“ไม่เป็นไรค่ะ” หล่อนปากแข็ง ทั้งที่อ่อนเพลียจนตาแทบปิด

สาวร่างสูงไม่เซ้าซี้ เอื้อมมือไปเปิดเพลงโปรดจากซีดีจะได้ไม่ให้เครียดกับท้องถนนจนเกินไป เสียงเพลง Can’thelp falling in love ดังแผ่วออกมาแว่วหวาน

เพียงไม่นานแอร์เย็นๆ ภายในรถ กับเพลงสากลรักเบาๆ กล่อมหล่อนให้ผล็อยหลับไปอย่างง่ายดายพิมพ์อัปสรจึงไม่ทันเห็นแววตาคู่คมของคนขับที่ชำเลืองมองหล่อนทุกครั้งที่สัญญาณจราจรเป็นสีแดง

...สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

OoXoO

เรื่องนี้ใกล้บรูฟเสร็จแล้วนะคะ คาดว่าอีกไม่นานก็จะอัพขึ้น MEB ค่ะ

หากชอบผลงานของไรท์ อย่าลืมบอกต่อด้วยนะคะ

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 16 เมษายน 2560
Last Update : 16 เมษายน 2560 11:58:54 น.		1 comments
Counter : 752 Pageviews.
Share Tweet