รักออกฤทธิ์! Seductive Smile! บทที่ ๑๓ (YURI)

๑๓

พิมพ์อัปสรเดินหลบผู้คน โดยเลือกออกไปทางด้านหลังของ VK Models ก่อนโบกแท็กซี่เพื่อกลับไปบ้านให้เร็วที่สุดในใจยังคงครุ่นคิดถึงการกระทำของผู้จัดการสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จูบแล้วขอโทษ ทำแบบนี้ได้อย่างไรกันคนบ้า!

นึกต่อว่าต่อขานสาวร่างสูงในใจอย่างหงุดหงิด

ทว่าเมื่อคิดถึงสัมผัสอ่อนโยนที่ถูกเธอคนนั้นครอบครองหล่อนเผลอยกมือแตะเรียวปากของตนอย่างลืมตัว ในใจอับอายเกินกว่าจะยอม รับว่า สินาถจูบได้ประทับใจมาก

หญิงสาวเม้มริมฝีปากอุ่นแทบเป็นเส้นตรงที่โดนใครบางคนฉวยโอกาสทีเผลอจนเสียความบริสุทธิ์ไปทั้งที่ตั้งใจว่าจะเก็บไว้ให้กับคนรักตัวจริง...แต่ก็ดันมาพลาดท่าเสียทีให้กับผู้จัดการสาว

บ้าชะมัด!

นึกสบถในใจ ด้วยถ้อยคำที่ไม่กล้าให้ดังหลุดออกมาจากปากเลยสักครั้งพิมพ์อัปสรพยายามระงับอารมณ์ให้เย็นลง ก่อนคว้ามือถือเครื่องเก่ามาเปิดแล้วพบว่ามี Miss Callหลายครั้งจากวิทวัสในเช้าวันนี้

มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

นึกเป็นห่วงเขา ด้วยเกรงจะเป็นเรื่องวุ่นๆ เมื่อคืนจึงตัดสินใจโทรกลับ เช้านี้หล่อนแทบลืมอีกฝ่ายไปเสียสนิท ด้วยสนใจงานของ VK Models มากกว่า

“วิทโทรมามีอะไรหรือเปล่า?” ถามขึ้นอย่างเร็ว หลังเขากดรับ

“วิทต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายถามพิมพ์”พูดเสียงกระด้างแบบที่ไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก หงุดหงิดไม่น้อยที่พิมพ์อัปสรไม่ยอมรับสายเขาตั้งแต่เมื่อคืนแถมวันนี้กว่าจะโทรกลับก็ผ่านไปครึ่งวัน ไม่สบอารมณ์ที่หล่อนไม่ใส่ใจเขาเท่าที่ควรทั้งที่ผ่านมาชายหนุ่มพยายามเอาอกเอาใจสารพัดแสดงออกชัดเจนมากมายว่ารักชอบขนาดไหนจนเพื่อนรู้กันหมดห้อง

...แต่หล่อนก็ยังคงทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อน

“เรื่องอะไร?”

“เรื่องที่พิมพ์ไปเป็นนางแบบน่ะสิ” เสียงในสายพูดห้วนๆ

หญิงสาวขมวดคิ้ว ไม่ชอบโทนเสียงของเขาเอาเสียเลย ฟังแล้วเหมือนอีกฝ่ายวางตัวเป็นเจ้านาย...ทั้งที่จริงเป็นแค่เพื่อนกัน

ทำไมต้องใช้เสียงแบบนี้ด้วย?

“แล้วยังไง?”

“ทำไมพิมพ์ไม่บอกวิท ทำไมต้องมีความลับด้วย?”วิทวัสเสียงดังขึ้นกว่าตอนแรกเหมือนไม่พอใจมาก “พิมพ์เห็นวิทเป็นตัวอะไร?เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ?”

ฉันไปตกปากรับคำเป็นแฟนตอนไหน?

พิมพ์อัปสรสับสนกับถ้อยคำที่ถูกส่งมาเป็นชุด

“พูดเรื่องอะไร? เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะวิท” หญิงสาวตอบเสียงเย็นเยือกเริ่มฉุนขึ้นมากับคำพูดที่ไม่ใกล้เคียงความจริงของอีกคน

เขาแค่นหัวเราะหุหุในลำคอ

“ใช่สิ วิทมันแค่เด็ก จะไปเลิศเลอเท่ากับพวกเศรษฐีได้ยังไง”

อะไรกันนักหนา!

สาวแว่นนึกรำคาญกับนิสัยเด็กๆของเพื่อนชายที่โวยวายตัดพ้อแบบเหตุผลข้างๆ คูๆ จึงพูดตัดบท

“ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้นะ” พูดจบ กดวางสายไปทันที

ชายหนุ่มรีบโทรกลับมา

จะโทรมาทำไมอีก?

คิดในใจเมื่อเห็นชื่อคนโทรเข้า จึงปิดเครื่องไปไม่อยากทะเลาะด้วย นับวันยิ่งไม่เข้าใจความคิดของเพื่อนชายมากขึ้นทุกที หลับตาลงเอนหลังพิงเบาะรถ เพื่อไม่ให้อาการปวดหัวกำเริบมากขึ้นกว่าเดิม

เฮ้อ! วันนี้มันวันอะไร ถึงมีแต่เรื่องยุ่งๆ

เมื่อกลับไปถึงแถวบ้านเกือบสามโมงเย็น สาวแว่นลงแท็กซี่เพื่อแวะซื้อของที่ปากซอยสายตาพลันเหลือบไปที่แผงหนังสือหัวใจดวงน้อยแทบหล่นไปกองตาตุ่มเมื่อเห็นหน้าปกของนิตยสารชื่อดัง ภาพหล่อนในชุดไทยโชว์หราอยู่บนนั้น ภาพนิ่งชุดแรกในฐานะนางแบบซึ่งได้รับสำเนามาเก็บไว้เป็นที่ระลึกแล้ว

ตายแน่ฉัน!

พิมพ์อัปสรรีบคว้ามาเล่มหนึ่งแล้วจ่ายตังค์ ขณะที่คนขายรับเงินพลางจับจ้องใบหน้าของหล่อนอย่างพินิจพิจารณาแล้วพูดกับตัวเองออก มาดังๆ

“หน้าเด็กคนนี้คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน”คนขายพยายามนึกแต่ยามกะทันหันจึงคิดไม่ออก

ร่างบางไม่พูดอะไร รับถุงหนังสือ แล้วรีบเดินไปโดยเร็ว ก่อนที่จะถูกจำหน้าได้แต่ที่กังวลใจมากกว่าในยามนี้ก็คือ บิดาจะแสดงอาการอย่างไรกับเรื่องนี้ได้แต่คิดมองโลกในแง่ดีเอาไว้ก่อน

หวังว่าพ่อคงยังไม่รู้เรื่องนะ

ขณะที่หล่อนก้าวเข้าประตูบ้าน เด็กๆ ที่เรียนรำอยู่เห็นเข้าชี้นิ้วมายังพิมพ์อัปสรแล้วร้องเรียกดังๆ อย่างดีอกดีใจออกนอกหน้า

“ครูพิมพ์กลับมาแล้ว”

“ครูพิมพ์” / “พี่พิมพ์” เหล่าเด็กๆ วิ่งมาล้อมหล่อนไว้ทั้งหน้าหลังไม่ใส่ใจที่จะเรียนรำกับครูสองสามีภรรยาอีกต่อไป การเรียนการสอนจึงต้องหยุดชะงักลงโดยปริยาย

“สวัสดีค่ะทุกคน แต่พี่ว่าไปเรียนต่อก่อนดีไหมคะเดี๋ยวโดนครูดุเอา” ร่างบางพูดเสียงนุ่ม พลางทักทายด้วยการเอามือลูบหัวน้อยๆของเด็กเกือบทุกคนที่มาใกล้

“ก็ได้ค่ะ” / “ครับ” เด็กน้อยทุกคนรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนพากันวิ่งกลับไปเรียนต่อกับครูของตน

พิมพ์อัปสรยกมือไหว้สองสามีภรรยา ซึ่งทั้งคู่รับไหว้ตอบ แล้วเดินเลี่ยงเข้าไปยังด้านข้างของบ้านเมื่อก้าวไปยังห้องรับแขก ก็เจอะกับพิชิตที่นั่งกอดอกทำหน้าเครียดอยู่ที่โซฟาตัวเก่าซึ่งมีร่องรอยปุปะหลายแห่งตามอายุการใช้งาน

ทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนี้ด้วย?

หล่อนคิดอย่างหวาดๆ ด้วยไม่เห็นบิดาทำหน้าเคร่งขรึมขนาดนี้บ่อยนักได้แต่ทำใจดีสู้เสือ ก้าวเข้าไปหาเช่นทุกครั้ง

“กลับมาแล้วค่ะพ่อ”

ชายสูงวัยเอียงคอมองลูกสาวด้วยสายตานิ่งๆแต่ทำเอาคนถูกมองใจสั่นไม่น้อย คำถามแรกถูกยิงมาทันทีหลังหญิงสาวทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้เดี่ยวข้างๆ เขา

“ทำไมลูกต้องมีความลับกับพ่อด้วยพิมพ์?”

แย่แล้วสิ พ่อรู้แล้ว!

นางแบบสาวกลืนน้ำลายลงลำคออย่างยากเย็นไม่ทันเตรียมใจที่จะเจอกับการสอบสวนใหญ่ของบิดา ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันอับโชคที่สุดในรอบปีของหล่อนเลยก็ไม่ปาน

“เอ่อ พ่อ พ่อหมายถึงเรื่องอะไรคะ?” ย้อนถามออกไปเสียงตะกุกตะกัก เพื่อให้แน่ใจว่าเป็นเรื่องเดียวกัน

พิชิตโกรธแทบควันออกหู จ้องหน้าลูกสาวเขม็งที่มาทำไขสือไม่ยอมรับตรงๆ ซึ่งเป็นนิสัยที่เขาไม่ชอบอย่างมาก

“อย่ามาเล่นลิ้นกับพ่อ!” ชายสูงวัยตวาดหล่อนเสียงดัง แบบที่ไม่เคยแสดงออกมากับลูกสาวเลยสักครั้งด้วยปกติอีกฝ่ายเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาทของเขาเสมอ แต่ไม่ใช่ครั้งนี้

พิมพ์อัปสรเม้มเรียวปากแทบเป็นเส้นตรง กำสองมือที่ถือถุงอยู่แน่นก้มหน้าต่ำ แล้วกล่าวเสียงแผ่วกว่าปกติ

“พิมพ์แค่ไปทำงาน หาเงินมาช่วยแบ่งเบาภาระพ่อบ้างพิมพ์ทำผิดหรือคะ?”

เหตุผลของหล่อนทำให้พิชิตอึ้งไปชั่วขณะความขึ้งโกรธที่มีก่อนหน้าเลือนหายไปพอสมควร แต่ยังต้องตำหนิลูกสาวในฐานะที่ไม่เคารพเชื่อฟังเขา

“ผิดสิ ผิดที่ลูกไม่บอกพ่อก่อน ไม่ปรึกษาพ่อสักคำ”

“แต่พ่อคะ-” หญิงสาวพยายามจะเถียง แต่คนเป็นพ่อยกมือห้ามเอาไว้หล่อนจึงได้แต่ปิดปากสนิทและเงี่ยหูฟัง

“ลูกมีหน้าที่ต้องเรียนหนังสือให้จบก่อน แล้วค่อยทำงานไม่ใช่มาแอบทำงานโดยไม่บอกพ่อ เข้าใจไหม?” พิชิตให้เหตุผลด้วยเสียงดุๆ ยังไม่หายขุ่นเคืองกับการกระทำของหล่อนที่ทำเหมือนไม่เห็นหัวเขา

...สำหรับคนอื่นจะไม่สนใจเขาไม่เป็นไรแต่พิมพ์อัปสรต้องอยู่ในโอวาทของเขา

ชายสูงวัยจ้องหน้าสายเลือดเพียงหนึ่งเดียว ที่แทบจะเหมือนกับภรรยาที่เสียไปหยั่งกับฝาแฝดเหมือนเสียยิ่งกว่าพรพรรณ ทำให้เขาหวงแหนหล่อนมากขึ้นไปอีก

“เล่าให้พ่อฟังว่าไปทำอะไรมา?” ชายอาวุโสถามขึ้น โดยไม่ได้ลดเสียงดุดันลงเลยเขาต้องการรู้ทุกอย่างที่อีกคนไปเป็นนางแบบ แม้เรื่องจะผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วก็ตาม

แต่ไม่ทันที่พิมพ์อัปสรจะปริปากอะไร จู่ๆก็มีเสียงใครคนหนึ่งขัด จังหวะขึ้น

“ให้นาถเป็นคนเล่าแทนน้องพิมพ์ดีกว่าค่ะคุณอา”

สองพ่อลูกหันขวับมองแขกไม่ได้รับเชิญหล่อนเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่ไม่น่าอยู่ที่นี่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตูห้องรับแขก

...คนที่พิมพ์อัปสรตบหน้าหันไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน

จะมาทำไมอีก!

เจ้าของบ้านจำได้ว่า สินาถคือหลานของคุณสุดาเจ้าหนี้ของเขาจึงเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“คุณรู้เรื่องยายพิมพ์เป็นนางแบบด้วยเหรอครับ?”

“ใช่ค่ะ” ร่างสูงตอบเสียงนุ่มให้ความยำเกรงในฐานะที่อีกคนเป็นผู้ใหญ่กว่า “นาถเป็นผู้จัดการส่วนตัวของน้องพิมพ์ค่ะน้องพิมพ์ไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าจะตำหนิ ก็ตำหนินาถแทนเถอะค่ะ”

เจ้าของบ้านจ้องหน้าสวยคมเขม็งอย่างไม่พอใจแต่ไม่แสดงอะไรบนสีหน้า ก่อนผายมือเชิญให้อีกคนนั่งเขาไม่อยากเสียมารยาทกับใครโดยไม่จำเป็น

“นั่งก่อนสิ”

“ขอบคุณค่ะ”

ร่างสูงนั่งประจันหน้ากับเขาด้วยมาดนิ่งๆไม่แสดงความหวาดเกรงอะไร ทั้งที่ในใจตื่นเต้นระทึก เธอไม่อยากเสียพิมพ์อัปสรไปเดิมพันนี้ถือว่ามีค่าสูงไม่น้อย

...มูลค่าที่ไม่ใช่ตัวเงิน แต่เป็นมูลค่าทางด้านจิตใจต่างหาก

เธอไม่อยากให้เขาทำลายโอกาสทอง ที่มีน้อยนิดไปจากสาวแว่น ด้วยผู้จัดการสาวเชื่อว่า‘มนุษย์ทุกคนมีอิสระในการเลือกอนาคตของตน เอง’

หากแต่พ่อแม่หลายคนไม่ยอมรับเรื่องนี้และพยายามสร้างกรอบความคิดของตนครอบทับความคิดของลูกเอาไว้เพื่อให้ลูกเป็นไปตามที่ตนเองต้องการ โดยพวกเขาลืมไปเสียสนิทว่า ลูกไม่ใช่ตัวเอง ไม่ใช่โคลนนิ่งไม่ใช่หุ่นปั้น หากแต่เป็นอีกชีวิตที่มีจิตใจ มีสมอง และมีความชอบความถนัดของตัวเอง

สินาถตั้งใจที่จะอธิบายให้บิดาหล่อนเข้าใจและยอมรับในความเป็นหล่อน เธอมองเห็นพรสวรรค์ของพิมพ์อัปสรซึ่งจะนำไปสู่ความโด่งดังและความสำเร็จได้ไม่ยาก

ฉันไม่ยอมเสียเธอไปง่ายๆ หรอกนะพิมพ์อัปสร

พิชิตซักไซ้ทุกอย่างจากสินาถ ซึ่งเธอตอบตามตรง แต่ฉลาดพอที่จะไม่ตอบบางอย่างอันจะนำไปสู่ความเสื่อมเสียต่อหล่อน

ขณะที่พิมพ์อัปสรได้แต่นั่งฟังตัวเล็กลีบในใจหล่อนนึกพรั่นพรึงไม่น้อย กลัวว่าบิดาจะให้ลาออกจาก VK Models ซึ่งแน่นอนว่า สามารถทำได้ แต่ต้องจ่ายค่าผิดสัญญาก้อนมหึมาและเขาจะต้องโมโหมากหากต้องทำแบบนั้น

อันที่จริงพิชิตคล้อยตามความคิดของพรพรรณ หรือน้าพรของหล่อนหลังโดนตอกย้ำเรื่องโรงเรียนสืบสานนาฏศิลป์ ที่นับวันจะใกล้ล่มสลายเข้าไปทุกที ซึ่งอีกฝ่ายมีความเป็นนักธุรกิจมากกว่าเขามากได้พูดย้ำกลอกหูเขาหลายต่อหลายหน

แม้ชายสูงวัยรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอีกไม่นาน ทว่าเขายังไม่กล้าตัดสินใจทำอะไรให้เด็ดขาดหากจะบอกว่า ลึกๆ ในใจพิชิตยังคงมีความขลาดกลัวอยู่ก็คงไม่ผิดนัก

“ถึงโรงเรียนจะเป็นมรดกของตระกูลแต่คนเราต้องกินต้องใช้ ถ้ามัวแต่มายึดติดกับอดีต เราต่างหากที่จะไม่มีอนาคต” พรพรรณว่า ก่อนพูดทิ้งท้าย ให้พิชิตต้องขบคิดหนักอยู่นานทีเดียว“แล้วพี่จะให้ยายพิมพ์ มารับมรดกหนี้ของพี่ไปด้วยใช่ไหม?"

เธอสงสารหลานสาวคนเดียว ที่ถูกพ่อเคี่ยวกรำให้ซ้อมรำตั้งแต่ตัวน้อยๆวันละหลายชั่วโมง จนตอนนี้พิมพ์อัปสรเป็นนางรำที่มีฝีมือหาตัวจับได้ยากยิ่งแต่พรพรรณรู้ว่า การรำเก่งรำสวย ใช่ว่าจะร่ำรวย หรือประสบความสำเร็จเสมอไป และจะเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมอย่างมากหากพิชิตโยนภาระก้อนใหญ่นี้ไปให้กับลูกสาวอีก

น้าสาวรู้แต่ว่า ธุรกิจไหนที่ไม่ดีก็ควรปิดตัวลงไม่ใช่ปล่อยให้หนี้บานเบอะ จนเจ้าของต้องตายตาม โดยเฉพาะเจ้าของที่หยิ่งยโสและทิฐิมานะสูงอย่างพิชิต

ชายคนนี้ปฏิเสธความช่วยเหลือของพรพรรณที่พยายามหยิบยื่นให้หลายต่อหลายครั้ง จนสุดท้ายเธอจึงเลือกที่จะดูเฉยๆหลังอีกฝ่ายพูดอย่างเชื่อมั่นออกมาว่า

“ถึงพี่จะจน แต่พี่ก็มีปัญญาส่งลูกเรียนจบได้”

ให้มันจริงเถอะ

พรพรรณคิดประชดในใจ แล้วไม่พูดถึงเรื่องโรงเรียนอีกหลังบ่นจนปากเปียกปากแฉะไม่รู้กี่ปีต่อกี่ปี ขณะที่เธอขยายสวนผลไม้ไปได้อีกหลายไร่ทำกำไรเพิ่มขึ้นทุกปี แม้จะอยู่คนละที่แต่เธอคอยช่วยเหลือสองพ่อลูกบ่อยๆด้วยการแวะเวียนหาของกินไปฝาก และแอบให้เงินหลาน สาวเสมอ โดยห้ามไม่ให้บอกบิดาซึ่งพิมพ์อัปสรก็ว่านอนสอนง่าย

เขายังดื้อรั้นที่จะดำเนินกิจการที่ไม่มีอนาคตต่อไปงบติดตัวแดงไปเรื่อย จนถึงขั้นควักเงินเก่าเก็บมาใช้จนเกลี้ยงยกเว้นแต่ของเก่าที่ตัดใจขายไม่ลงก็เก็บเอาไว้ แล้วเริ่มกู้หนี้ยืมสินเพื่อให้อยู่รอด

ผ่านมาสิบกว่าปี พิชิตมีหนี้ก้อนโตสะสมงอกเงยเงินแต่ละงวดที่ผ่อนจ่ายเป็นแค่ดอกเบี้ย ไม่สะดุ้งสะเทือนเงินต้นให้ยุบลงเท่าไหร่นักปีที่กรุงเทพฯ โดนน้ำท่วมหนักเขาจึงต้องบากหน้ากู้เพิ่มจากคุณสุดา มาเพื่อซ่อมบ้านอีกหนี้จึงพุ่งขึ้นเป็นจำนวนเกือบครึ่งล้าน

ชายสูงวัยถึงรู้ว่า ‘เขาคิดผิดอย่างมหันต์’ ที่ไม่เชื่อคำเตือนของพรพรรณ แต่ทิฐิมานะยังคงมีอยู่เต็มเปี่ยมด้วยศักดิ์ศรีค้ำคอ ทำให้พิชิตจำใจต้องสู้ เพื่อรักษาสมบัติชิ้นสุดท้ายที่มีอยู่ ที่ดินของบรรพบุรุษซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียนสอนนาฏศิลป์แห่งนี้เอาไว้

แม้มนุษย์จะปากแข็งบอกว่า เงินตราไม่มีค่าอะไร หากแต่มนุษย์ทุกคนก็ต้องการเงินและใช้เงินนั้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ผ่านไปเกือบชั่วโมง พิชิตจึงยุติการซักถามกับสินาถหลังจากได้ข้อมูลการเป็นนางแบบไม่ได้แย่อย่างที่เขาเข้าใจในตอนแรกแต่การจะให้เปิดใจยอมรับง่ายๆ ก็เกรงจะเสียฟอร์มเสียหน้า

งานดีเงินดีแบบนี้ถึงยายพิมพ์จบมาก็ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ

ความคิดเริ่มเปลี่ยนผัน หลังจากเขารู้ว่ายอดเงินแต่ละครั้งที่ลูกสาวไปถ่ายแบบได้ในหลักหมื่นขึ้นไป และทาง VK Models กับสินาถหักรวมแล้วแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นต์ไม่ได้เอาเปรียบอะไรกันมากมาย บวกลบคูณหารอย่างไร งานนี้พิมพ์อัปสรเป็นผู้ได้ประโยชน์มากที่สุดถือว่าคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม

“แล้วพ่อจะให้พิมพ์เป็นนางแบบ ต่อไปไหมคะ?”พิมพ์อัปสรอดที่จะถามออกมาไม่ได้ ด้วยความกระวนกระวายใจ

คุณอาคงไม่อยากให้น้องพิมพ์เลิกเป็นหรอก

สินาถพอมองออกว่า พิชิตคงลังเลใจหลังรู้เรื่องผลตอบแทนว่าสูงขนาดไหน จึงไม่ร้อนใจเท่าหล่อน แต่ทำเนียนเล่นตามน้ำไปอยากให้เขาเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน

แล้วจะตอบยังไงดี?

ยามกะทันหัน เขายังนึกหาเหตุผลไปอธิบายกับสองสาวที่นั่งจ้องตาแป๋วรอคำตอบไม่ได้จึงตอบแบบกึ่งรับกึ่งสู้กับผู้จัดการสาว

“เอาเป็นว่า ขออาคิดดูก่อนสักสองสามวัน แล้วค่อยว่ากัน”

สำเร็จ หุหุ

เธอนึกหัวเราะในใจ ด้วยรู้ดีว่าการตอบแบบนี้เป็นแค่การรักษาหน้าตาของเขาเอาไว้เท่านั้น แล้วค่อยพูดตกลงภายหลัง

“ได้ค่ะคุณอา”

“ขอบใจนะที่ดูแลพิมพ์อย่างดี ถ่ายชิ้นแรกก็ได้ขึ้นปกเลย” เขาเอ่ยชมอีกฝ่ายออกมาจากใจ

“ไม่เกี่ยวกับนาถหรอกค่ะ ฝีมือน้องพิมพ์ล้วนๆ ต่างหาก”สินาถยกคำชมทั้งหมดส่งไปให้หล่อน

“งั้นเหรอ” พิชิตไม่อยากจะเชื่อนักแต่ก็อดภูมิใจในตัวลูกไม่ได้ จึงปรายตามองไปที่หล่อนแวบหนึ่ง

มาชมฉันทำไมกันเนี่ย!

สาวแว่นนึกเคอะเขินที่จู่ๆ ได้รับคำชมแบบไม่ทันตั้งตัว

“ถ้าไม่มีอะไร นาถขอตัวกลับก่อนนะคะ บังเอิญมีนัดต่อค่ะ”เธอกล่าวขอตัวอย่างสุภาพ

เจ้าของบ้านรับไหว้อีกฝ่าย ก่อนหันไปกำชับลูกสาว

“พิมพ์ไปส่งพี่เขาด้วยนะ”

“ค่ะพ่อ” หล่อนได้แต่รับคำอย่างว่าง่ายแม้ในใจจะยังไม่หายเคืองสาวร่างสูงเรื่องเมื่อกลางวันก็ตาม

“บ้านนี้ยินดีต้อนรับคุณนาถเสมอนะครับ ถ้าว่างก็แวะมา”พิชิตเชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร

“ขอบคุณค่ะ ขออนุญาตค่ะ”

เธอลุกยืนเต็มความสูง โดยมีลูกสาวเจ้าของบ้านตามไปส่ง

พิชิตมองตามแผ่นหลังของสินาถแล้วตัดสินใจตามสัญชาตญาณของตนเอง

ดูไปคุณคนนี้น่าจะไว้ใจได้ ปล่อยให้ยายพิมพ์ทำไปสักพักดีกว่า

“ตกลงคุณมาที่นี่ทำไม?” พิมพ์อัปสรเอ่ยถามขึ้นขณะอยู่ข้างรถคันน้อยของอีกฝ่ายที่จอดสนิทอยู่นอกรั้วบ้านหลังเด็กที่มาเรียนรำกลับ กันไปหมดแล้วเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน

สินาถหันกลับมามองหน้าสวยหวานของนางแบบสาว แล้วฝืนยิ้มออกมา

“จริงๆ พี่จะมาเพื่อขอโทษน้องพิมพ์แล้วบังเอิญเข้าไปขัดจังหวะตอนที่คุณอากำลังดุน้องพิมพ์อยู่ พี่แค่ทนดูไม่ได้ก็แค่นั้นเอง”

แปลก!

หล่อนนึกประหลาดใจกับคำตอบที่ตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อมวกวนตีความยากเหมือนก่อนหน้า จึงยืนกอดอก แล้วกล่าวเสียงเย็นๆ

“แต่คุณยังไม่ได้ขอโทษฉัน”

หืม!

ร่างสูงทำหน้าสับสนกับการเอ่ยปากทวงของอีกฝ่ายราวกับเป็นเรื่องสลักสำคัญมากมาย ใช้เวลาตรึกตรองแค่เสี้ยววินาทีเธอก้าวเท้าไปหยุดยืนใกล้ๆ สาวสวย แล้วก้มหน้าลงข้างใบหูเพื่อกระซิบ

“ตอนนี้พี่เปลี่ยนใจแล้วค่ะ” สาวร่างสูงยิ้มยียวนกวนประสาทสุดๆออกมา

น่าทุบจริงๆ

พิมพ์อัปสรนึกฉุนเฉียวขึ้นมาอีกรอบ จึงยกสองมือขึ้นทุบที่ไหล่ของร่างสูงอย่างแรงหลายครั้ง

“โอ๊ย! โอ๊ย! พี่เจ็บนะคะ” สินาถร้องเสียงหลง รีบคว้าข้อมือทั้งคู่ของหล่อนเอาไว้แน่นก่อนจะประทุษร้ายเธอให้บอบช้ำไปมากกว่านี้

“มือก็เล็กแค่นี้ ทำไมถึงได้แรงเยอะนักแก้มพี่ยังไม่หายเจ็บเลยนะคะ เดี๋ยวพี่ก็ช้ำไปทั้งตัวหรอก” เธอโวยวายออกมา

“สมน้ำหน้า อยากรังแกฉันก่อนทำไม” ปากพูดออกไปแบบนั้นแต่ในใจแอบนึกสงสารอีกคนอยู่เหมือนกันจึงลอบชำเลืองมองแก้มที่โดนหล่อนซัดเสียเต็มวงเมื่อกลางวัน เห็นรอยแดงจางๆประทับไว้ก็ใจหาย

คงเจ็บมากนะเนี่ย

“ถ้าพี่ขอโทษ น้องพิมพ์จะหายโกรธไหมคะ?” ร่างสูงถามเสียงนุ่มชวนฟัง

สาวแว่นรีบเบือนหน้าไม่กล้าสบตาด้วยกลัวใจอ่อนแพ้ทางความอ่อนโยนของคนตรงหน้า แต่ไม่ได้ดิ้นรนออกจากการที่ถูกยึดข้อมือไว้

อันที่จริงแล้ว ความขุ่นเคืองที่มีเต็มเปี่ยมลดน้อยลงไปมากหลังผู้จัดการสาวมานั่งอธิบายกับพิชิตเนิ่นนาน จนเขาไม่ตำหนิหล่อนทั้งยังกล่าวชื่นชมเสียด้วยซ้ำ แม้จะไม่มั่นใจนักว่า สุดท้ายบิดาคิดอ่านอย่างไรกับการเป็นนางแบบแต่หล่อนก็สบายใจขึ้นที่ไม่มีความลับกับเขา หลังปิดบังอยู่นานหลายอาทิตย์

...ซึ่งต้องยกให้เป็นความดีความชอบของสินาถเต็มๆ แต่ร่างบางไม่คิดเอาเรื่องจูบมาหักกลบลบหนี้กับเรื่องนี้เพราะเป็นคนละเรื่องกัน

“ไม่!”

“ทำไมละคะ?”

“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” หล่อนใช้วิธีดาบนั้นคืนสนองกับอีกฝ่ายก่อนยิ้มยั่วลอยหน้าลอยตา

เฮ้อ! ดูติ๋มๆ แต่ร้ายกาจกว่าที่คิด

เธอได้แต่บ่นในใจ หลังโดนประโยคเดียวกันย้อนเอาคืน

“ไม่หายโกรธพี่ก็ไม่เป็นไรค่ะ พี่จะตื้อ จะง้อน้องพิมพ์ไปเรื่อยๆสักวันน้องพิมพ์ต้องใจอ่อนแน่ๆ”

“ไม่มีทาง!” พิมพ์อัปสรยังคงปากแข็งพลางส่งค้อนเต็มวงให้คนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้เต็มประดา

ปากนิ่มๆ น่าจูบเหลือเกิน...เสียดาย!

เธอจ้องริมฝีปากอุ่นตรงหน้าที่เพิ่งได้เชยชิมไป แม้จะติดอกติดใจรสชาติมากมายแต่ไม่กล้าเสี่ยงกับฝ่ามือพิฆาตของสาวสวย ประกอบกับสถานที่ไม่เอื้ออำนวยเดี๋ยวพ่อของเจ้าหล่อนจะเอาลูกปืนมาฝังในหัวคิดแล้วไม่คุ้มค่านัก จึงได้แต่อดใจไว้

“หน้าฉันมีอะไรติดเหรอคะ?” นางแบบสาวอดถามขึ้นไม่ได้หลังเขินที่โดนสายตาคู่คมจับจ้องนานหลายวินาที โดยเฉพาะที่ริมฝีปาก

“ไม่มีค่ะ...พี่กลับก่อนนะคะ”

แล้วสินาถก็ทำสิ่งที่คนตรงหน้าคาดไม่ถึงด้วยการยกข้อมือสองข้างของหล่อนที่ยึดกุมไว้ขึ้นจรดเรียวปาก ประทับจูบแผ่วเบาบนหลังมือทั้งสองอย่างไม่ลำเอียงก่อนปล่อยข้อมือเล็กเรียวเป็นอิสระอย่างอิดออดเสียดาย

“แล้วพี่จะเขียนไลน์มาง้อนะคะคนดี บายค่ะ” สาวร่างสูงเคลื่อนตัวไปขึ้นรถยนต์แล้วสตาร์ทเครื่องขับออกไปโดยเร็ว

พิมพ์อัปสรมัวแต่ตกตะลึงงัน สติหลุดลอยออกจากร่าง ได้แต่ยืนมองตามหลังรถมินิที่เลี้ยวหายมุมถนนไปยามนี้ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นกระหน่ำรัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตื่นเต้นไม่แพ้จูบแรกเมื่อกลางวันนัก ใบหน้าสวยหวานแดงซ่านร้อนผ่าว

หลายวินาทีจึงตั้งสติได้ จึงสะบัดหน้ากลับเข้าบ้านโดยเร็วโดยไม่ลืมที่จะต่อว่าสินาถทิ้งท้ายในใจ

คนบ้า!

ไม่ไกลจากรั้วบ้านของพิมพ์อัปสรมีรถยนต์ญี่ปุ่นคันหนึ่งจอดอยู่ คนในรถกระหยิ่มยิ้มย่องกับกล้องติดเลนส์ซูมในมือ ที่เพิ่งเก็บภาพความประทับใจไปได้หลายสิบรูป

...โดยที่ทั้งคู่ ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าโดนแอบถ่าย

“แค่นี้ก็ได้เงินก้อนโตแล้ว หุหุ”

นักแอบถ่ายคนนั้นกดส่งรูปช็อตเด็ดไปหาเกตุมณี เจ้าของค่าย The Cute ทันที

เศร้า

งามเอยนุชแห่งข้า กลอยใจ

ทรวงพี่สุดหลงใหล ใฝ่จ้อง

ปรารถนาชิดใกล้ ครองเสน่ห์

อกพี่โอดร่ำร้อง แน่งน้องตัดรอนฯ

OoXoO

ขอบคุณสำหรับ 5 ดาวและทุกความเห็นใน MEB ค่ะ

ถ้าอยากอ่านฉบับเต็ม E-book โหลดได้ที่ MEB แล้วนะคะ

หนังสือจองได้ถึง 30 เมษายนค่ะ

ถ้าชอบผลงานของไรท์ อย่าลืมบอกต่อด้วยนะคะ

ขอบคุณอีกครั้ง

นาง

OoXoO

Create Date : 27 เมษายน 2560		1 comments
Last Update : 27 เมษายน 2560 13:16:21 น.
Counter : 1043 Pageviews.
Share Tweet