รักออกฤทธิ์! Seductive Smile! บทที่ ๔ (YURI)

๔

หลังเลือกซื้อนิตยสารได้ตามต้องการสินาถชำระเงินแล้วคว้าถุงออกจากร้านหนังสือ เสียงดนตรีไทยดังกระหึ่มจากชั้นล่างเรียกความสนใจจนร่างสูงต้องเดินไปใกล้ราวที่มีคนยืนแน่นเอียดอาศัยที่ตัวสูงจึงมองผ่านลอดช่องไปดูว่า ชั้นล่างมีการแสดงอะไร?

เด็กสมัยนี้เก่งจัง

นึกชมเชยในใจที่เห็นเด็กตัวน้อยมีความสามารถเกินวัย บ่งบอกว่าผู้ปกครองดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี จนอดนึกเปรียบเทียบวัยเด็กของตนกับเด็กเหล่านั้นไม่ได้

เธอเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้ชีวิตนี้มีแต่คุณยายเท่านั้นที่เป็นญาติสนิท คอยดูแลเอาใจใส่มาตลอด ส่วนญาติห่างๆที่ร่วมนามสกุลกัน คงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีเธออยู่บนโลกกลมๆ ใบนี้ด้วย

ช่างมันเถอะ

สินาถบอกกับตัวเองก่อนจะหดหู่ใจไปมากกว่านี้ หมุนตัวไปจากตรงนั้น โดยไม่ทันเห็นพิมพ์อัปสรซึ่งเดินมาด้านหน้าเวทีเพื่อดูเหล่าศิษย์ตัวน้อยของหล่อน

...คลาดกันแค่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น

สาวผมสั้นหวนนึกถึงผู้มีพระคุณตั้งใจจะแวะไปหาหลังไม่ได้เจอมาเกือบอาทิตย์ แม้จะคุยกันผ่านมือถือเกือบทุกวันแต่ก็ไม่เหมือนกับเจอตัวเป็นๆ

ซื้ออะไรไปฝากคุณยายหน่อยดีกว่า

ผู้จัดการสาวถือถุงหนังสือก้าวยาวๆไปทางประตูด้านหลังของห้างฯ ทะลุไปยังลานจอดรถชั้นที่เธอจอดพาหนะไว้ รถมินิคูปเปอร์สีแดงหลังคาสีขาวที่ใช้มาสองปีเศษหญิงสาวขึ้นนั่ง แต่ไม่ทันบิดกุญแจสตาร์ทรถ เสียงมือถือก็ดังขึ้น

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

สินาถหยิบมือถือออกมาดูชื่อคนโทรเข้า‘พิจิตรา’ที่เพิ่งแยกจากกันไปเมื่อไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว

มีอะไรอีกล่ะเนี่ย?

อดที่จะสงสัยไม่ได้จึงรีบกดรับสายของเพื่อนสนิท

“ว่าไงจิต?”

“เมื่อกี้ฉันลืมบอกอีกสองอาทิตย์ที่มหา’ลัยจะมีงานเลี้ยงศิษย์เก่า แกจะไปไหม?” เสียงของพิจิตราถามดังกว่าปกติโดยมีเสียงเซ็งแซ่ลอดแทรกเข้ามาเป็นระยะ...เสียงโฆษณาขายสินค้า

โดยปกติสามสาวจะไปงานศิษย์เก่าไม่ขาดเพื่อพบปะสังสรรค์กับเพื่อนฝูงและครูบาอาจารย์อย่างน้อยปีละครั้งและช่วยบริจาคเงินให้ กับอดีตสถานศึกษาของตนตามกำลังทรัพย์

“ทำบุญตามกำลังทรัพย์มีน้อยทำน้อย อย่าทำบุญเอาหน้า แล้วมานั่งเครียดทีหลังนะลูก”คุณยายสุดาสอนสินาถอย่างอ่อนโยน ไม่ให้โอ้อวดแข่งขันในเรื่องไร้สาระโดยเฉพาะในเรื่องความมั่งมีในวัตถุ “เงินในกระเป๋ามีมากมีน้อย เรารู้อยู่แก่ใจคนอื่นไม่ได้มารู้กับเรา”

ซึ่งผิดกับหลายคนในสังคมที่ชอบสร้างภาพสร้างกระแสว่าตนมั่งมีอวดร่ำรวยฟุ้งเฟ้อ ไม่เข้าตามหลัก ‘เศรษฐกิจพอเพียง’ ของในหลวงรัชกาลที่ ๙

...คำสอนที่ผู้ปฏิบัติตามจะใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายและมีความสุข

...คำสอนที่ทำได้ง่ายทำได้เลย และเห็นผลลัพธ์ได้จริง

...คำสอนที่มีเพื่อให้ประสกนิกรชาวไทยมีฐานะความเป็นอยู่ดีขึ้น

...คำสอนที่คนต่างชาติทั่วโลกพากันสรรเสริญว่าเป็นคำสอนที่ ‘เยี่ยมยอด’

หากแต่คนไทยส่วนใหญ่ยังคงมองข้าม‘ของดี’ นั้นไปหน้าตาเฉย ไม่ต่างจาก ‘ไก่มีพลอยเม็ดงามไว้ในครอบครอง แต่ไม่รู้ค่า’ แล้วก้มหน้าก้มตาใช้ชีวิตข้นแค้นลำเค็ญกันต่อไป

ถ้าคนไทยเรียนรู้หลักการนี้อย่างถ่องแท้สักครึ่งประเทศพวกเราจะเป็นประเทศที่ร่ำรวยเป็นอันดับต้นๆ ของโลกได้ไม่ยาก และจะไม่ถูกจัดเป็นประเทศกำลังพัฒนาที่กำลัง ‘เยื้องย่าง ดูนุ่มนิ่ม เป็นเด็กน้อยเดินเตาะแตะ’ ในสายตาของชาวต่างชาติอีกต่อไป

สาวผมสั้นนิ่งคิดชั่วอึดใจ

“ไปสิ”

“โอเคงั้นฉันจองโต๊ะเลยนะจะได้เอาโต๊ะหน้าๆ เห็นบอกว่ามีการแสดงน่าสนใจหลายชุด” เสียงคนในสายพูดกรอกมา

“ตามใจแกแล้วกัน”

สินาถไม่เรื่องมากกับการเลือกโต๊ะเลือกเก้าอี้สักเท่าไหร่ถ้าเจอคนไม่สบอารมณ์ก็แค่นั่งทำหน้าเฉย ปล่อยให้พวกอยากคุยได้ปล่อยแมงโม้พ่นน้ำลายเต็มที่ส่วนตัวเธอฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ใครถามก็ตอบแค่สั้นๆ ตามมารยาท ไม่มีคนคุยด้วยก็ทานอาหารตรงหน้าไปเรื่อยๆดูการแสดง หมดเวลาก็กลับบ้าน

“ได้ๆ แค่นี้ก่อนนะฉันจะไปช็อปต่อ บาย” พิจิตราพูดรัวเร็วแข่งกับเสียงประกาศผ่านลำโพง ลดราคาสินค้า๕๐-๗๐%

“อือ บาย”

ทันทีที่สินาถพูดจบอีกฝ่ายกดวางสายทันที

สงสัยจิตจะเหมาเสื้อหมดกระบะแน่หุหุ

สาวผมสั้นส่ายหน้ากับนักซื้ออันดับหนึ่งที่คาดว่าคงยังไม่ยอมกลับบ้านง่ายๆ ซึ่งเธอเข็ดกับการเดินขาลากค่อนวันมาแล้ว ปล่อยให้อินทุอรไปกับพิจิตราจะเหมาะกว่า...สองคนนั้นคอเดียวกัน

เกือบบ่ายสองแล้วเหรอเนี่ยเร็วจัง

มองเวลาแล้วอดบ่นในใจไม่ได้สินาถบิดกุญแจสตาร์ทรถออกจากศูนย์การค้าทันทีมุ่งตรงไปยังร้านอาหารเจ้าโปรดของคุณยาย เพื่อหากับข้าวไปฝากสักสองสามอย่างกะว่าคืนนี้จะคุยกับคุณสุดาให้ชุ่มปอดหลังไม่เจอหน้าหลายวัน

บ้านคุณยายอยู่ไกลออกไปทางชานเมืองหลวงห่างจากตัวเมืองพอสมควร ซึ่งยามนี้เจริญผิดหูผิดตา มีแต่ตึกสูงเกือบตลอดสองข้างทางจากเดิมที่เป็นท้องนาท้องไร่เสียส่วนใหญ่ราคาที่ดินขยับขึ้นหลายสิบเท่าในเวลาเพียงไม่นาน เมื่อความเจริญไปถึงที่ใด รถคันงามก็หนาแน่นตามไปด้วยประหนึ่งเป็นการอวด ‘ศักดินา’ กลายๆ ตามประสาคนมีฐานะ

ด้วยความที่เธอไม่ชอบอยู่บนท้องถนนนานๆจะไปไหนทีก็ต้องออกจากบ้านแต่ไก่โห่ นับเป็นการสิ้นเปลืองพลังงานและเสียสุขภาพจิตมากจึงเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้สินาถซื้อคอนโดอยู่ในย่านธุรกิจหลังมีรายได้เลี้ยงตัวเองระยะหนึ่ง

เธอเลี้ยวซ้ายเข้าถนนซอยที่ปากทางมีร้านสะดวกซื้อก่อนหาที่จอดรถ แวะร้านประจำซื้อกับข้าวสามอย่างสองชุด ซึ่งส่วนใหญ่ทานกับข้าวต้ม และขนมถ้วยสองชุดแล้วขึ้นรถขับเข้าไปกลางซอย จอดหน้าประตูรั้วอัลลอยด์สีขาว อันเป็นอาณาเขตบ้านคุณยายที่มีต้นไม้หนาแน่นจนแทบมองไม่เห็นตัวบ้านที่ตั้งอยู่ด้านใน

สาวร่างสูงกดรีโมทเปิดประตูอัตโนมัติก่อนเคลื่อนรถไปจอดยังโรงรถ โดยไม่ลืมกดปิดประตูรั้ว สายตาจับจ้องเบนซ์สีดำสองประตูป้ายแดงที่จอดอยู่อย่างสงสัยแสดงว่าคุณยายกำลังมีแขก

ใครมาล่ะเนี่ย?

นึกสงสัย คว้าถุงข้าวของทั้งหมดลงมาด้วยก้าวยาวๆ เข้าไปยังด้านในบ้านไม้สักหลังใหญ่ ทันทีที่เข้าไปเธอก็จ๊ะเอ๋กับใครบางคนที่ปรายตามองมาด้วยสายตาคมกริบ

“คุณนาถมานานแล้วเหรอคะ?”อุ่นเรือน แม่บ้านที่รับใช้คุณยายมานานตั้งแต่ก่อนสินาถเกิดเอ่ยเสียงเข้มกึ่งตำหนิกลายๆเธอเป็นคนเจ้าระเบียบ เข้มงวด และตรงต่อเวลาอย่างมาก

โดนแล้วฉัน

สินาถทำหน้าเจื่อนๆรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ที่มาช้าไปกว่าที่บอกไว้กว่าครึ่งชั่วโมง พนมมือขึ้นทำความเคารพผู้อาวุโสผู้ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงของตน

“สวัสดีค่ะป้าเรือนขอโทษที่มาช้านะคะ”

หญิงสาวสอดแขนคล้องกับแขนที่เหี่ยวย่นของอีกคนแบบอ้อนๆก่อนยื่นถุงหิ้วหลายใบในมือให้แม่บ้าน

“กับข้าวกับขนมค่ะจากร้านหน้าปากซอยสองชุดค่ะ”

แม่บ้านส่งค้อนวงโตให้อย่างรู้ทันรับถุงเหล่านั้นไปถือไว้ เพื่อแบ่งจัดสำรับทานมื้อเย็นและในวันถัดไป

“เอามาปิดปากป้าใช่ไหมคะ?”

สินาถหัวเราะเบาๆแก้เก้อหลังโดนพี่เลี้ยงดักคอ แล้วกล่าวเสียงอ่อนหวาน

“แหมนาถไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย”

“ให้มันจริงเถอะ”

จะรู้อะไรขนาดนั้นปิดไม่ได้เลยจริงๆ

ร่างสูงนึกบ่นในใจตั้งแต่เด็กจนโต คนตรงหน้าดูจะอ่านความคิดเธอได้เกือบหมดทุกอย่างเหมือนมานั่งอยู่ในสมองของเธอ

“คุณยายมีแขกเหรอคะ?”เธอเอ่ยถามขึ้น เมื่อนึกถึงรถคันงามที่ไม่คุ้นตามาจอดสงบในโรงรถ

“อ๋อ เขามาติดต่อจะขอซื้อที่ค่ะเห็นบอกอยากได้ไปสร้างบ้าน” สตรีสูงวัยตอบตามที่ทราบ เธอนั่งอยู่ในช่วงแรกของการสนทนาก่อนออกมา ปล่อยให้มดหลานสาววัยสิบสองของเธออยู่คอยรับใช้แทน

หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าคุณยายมีที่ดินตรงไหนบ้าง รู้แต่ว่ามีพวกนายหน้า พวกทำธุรกิจบ้านจัดสรรหรือแม้แต่ชาวบ้านจนๆ แวะเวียนมาคุยธุระกับคุณสุดาอยู่บ่อยๆ จนแทบเป็นเรื่องปกติ

“ค่ะ”

สินาถแค่พึมพำรับรู้แต่ไม่แสดงความใส่ใจเป็นพิเศษ ด้วยถือว่าตนไม่ใช่เจ้าของที่ดินคงไม่ใช่เรื่องดีงามที่จะไปก้าวก่าย หรือเสนอหน้าออกความเห็นใดๆด้วยคิดว่าคุณยายฉลาดรอบคอบกว่าเธอมาก

...ไม่อยากอวดโง่เกินความจำเป็น

“งั้นนาถขอกลับห้องก่อนนะคะป้าเรือน”

ก่อนที่หญิงสาวจะปลีกตัวไปอุ่นเรือนก็พูดขึ้นอย่างเร็วว่า

“เดี๋ยวค่ะ ท่านสั่งไว้ว่าถ้าคุณนาถมาให้ไปพบด้วยค่ะ”

หืม?

คนฟังทำหน้าไม่เข้าใจก่อนถามย้ำเพื่อความชัดเจน ด้วยไม่คิดว่าตนต้องไปรับรู้อะไรด้วย

“ตอนนี้เหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ ท่านคุยกับแขกอยู่ที่ห้องสมุด”อุ่นเรือนตอบเสียงเรียบราบจริงจัง

มีเรื่องอะไร?

สาวร่างสูงทำหน้าประหลาดใจแต่ก็ผงกศีรษะรับคำโดยดี แม้จะไม่รู้ว่า ตนถูกเรียกไปพบด้วยเรื่องอะไรก็ตาม

“เข้าใจแล้วค่ะ”

สินาถสาวเท้าผ่านห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่มีชุดรับแขกหรูหราสไตล์วิคตอเรีย เพดานสูงประดับด้วยโคมไฟระย้าส่องประกายวิบวับไม่ต่างจากบ้านของเศรษฐีรุ่นเก่า ก่อนเดินทะลุผ่านไปยังห้องขวามือ หยุดเคาะประตูเบาๆสองครั้ง พอได้ยินเสียงขานรับ เธอจึงเปิดเข้าไปโดยไม่ลืมปิดลงตามเดิม

หญิงสาวยกมือทำความเคารพเจ้าของบ้านอาวุโสที่นั่งประจำที่ตรงโต๊ะหนังสือไม้สักแกะสลักประดับมุกตัวใหญ่

“คุณยายหานาถเหรอคะ?”

“ใช่นั่งก่อนสิลูก” สุดาเอ่ยอย่างอ่อนโยนกับหลานสาว

“ค่ะ”สินาถก้าวไปนั่งเก้าอี้ว่างข้างแขกของคุณยาย แต่ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย ด้วยเกรงจะเป็นการเสียมารยาทได้แต่ทำตัวสงบเสงี่ยมกว่าปกติ

เจ้าของบ้านเบนสายตามองไปยังแขกที่นั่งตรงข้ามกับเธอก่อนพูดแบบคนอารมณ์ดี

“แนะนำตัวหน่อยสิยายคิดว่า ยายนาถคงจำเธอไม่ได้”

“ครับคุณยาย”เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มสวมแว่นหนาสีดำรับคำกับผู้อาวุโส แล้วหันหน้ามามองสินาถที่เหลียวหน้าไปสบตาด้วยเขายิ้มแบบมีเสน่ห์ให้เธอ

“จำพี่ได้ไหมครับ?”

เราเคยเจอกันด้วยเหรอ?

สินาถยอมรับว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาจัดว่าดีเลยทีเดียว ใบหน้าคมเข้ม คิ้วหนาเป็นปื้นนัยน์ตาสีเข้มซ่อนอยู่หลังกรอบแว่น จมูกมีเนื้อบอกว่ามีฐานะการเงินไม่ใช่คนจน ริมฝีปากหนาทั้งบนล่างแต่รับกับใบหน้าได้พอเหมาะพอเจาะ ดูเผินๆ เขาน่าจะแก่กว่าเธอสักสามหรือห้าปี

ผู้จัดการสาวขมวดคิ้วเรียวแทบเป็นปมพยายามนึกอยู่หลายสิบวินาที แต่ใบหน้าแบบนี้ไม่อยู่ในฐานข้อมูลใดๆ ของสมองเลย

“คิดว่าไม่ค่ะเราเคยเจอกันด้วยเหรอคะ?”

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆเหมือนผิดหวังที่ได้รับคำตอบแบบนี้ หันไปสบตากับสุดาที่หัวเราะเบาๆ ในลำคอ แล้วเขาพูดทำนองตัดพ้อน้อยใจออกมา

“ท่าทางน้องนาถจะลืมผมแล้วจริงๆนะครับคุณยาย”

“ก็เราเล่นหายไปนานขนาดนั้นไม่ลืมสิแปลก” หญิงอาวุโสเอ่ยเหมือนเข้าข้างหลานสาว

“ขอโทษครับ” เขาพึมพำออกมาเบาๆ

เรียกฉันว่าน้องนาถเหรอ?

สินาถกระพริบตาถี่ๆหลายครั้ง คุ้นเคยกับคำเรียกแบบนี้มาก่อนจากใครบางคนเมื่อนานมาแล้วแล้วภาพของเด็กผู้ชายคนหนึ่งก็แวบผ่านเข้ามาในความทรงจำ

“พี่วัต?”

เขายิ้มกว้างเต็มหน้าจนเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบดูแล้วอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงหลายปี

“ในที่สุดก็จำพี่ได้นะครับ”อนุวัตพูดแบบล้อๆ

ผู้จัดการสาวยิ้มอายๆให้ชายหนุ่ม รู้สึกผิดที่ลืมเลือนอีกฝ่ายไปเสียสนิทหลังไม่ได้ติดต่อกันนานเกือบสิบปีอันเนื่องจากเขาไปเรียนต่อต่างประเทศที่ห่างกันไปคนละซีกโลก

“ขอโทษค่ะที่นาถจำพี่ไม่ได้” สินาถกล่าวเสียงอ่อย “พี่วัตเปลี่ยน ไปเยอะมาก”

เขายิ้มมุมปากใช้สายตาลอดแว่นพินิจพิจารณาวงหน้าของหญิงสาวอย่างละเอียดเหมือนชื่นชมของมีค่าไม่วางตา

ทำไมต้องจ้องกันขนาดนี้ด้วย?

สินาถรู้สึกแปลกๆที่โดนอีกฝ่ายจ้องมองนานเกินไป

“หน้านาถมีอะไรติดเหรอคะ?”

ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา

“เปล่าครับพี่แค่คิดว่า น้องนาถเองก็เปลี่ยนไปเยอะ...สวยกว่าที่พี่เห็นในรูปมาก”

ชมอะไรกันแบบนี้!

สินาถอึ้งกับคำชมที่หลุดโพล่งออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยหน้าร้อนจนต้องหลบสายตาต่ำ เขินอายขึ้นมาทั้งที่เธอก็ได้รับคำชมมาบ่อยๆจนแทบเป็นปกติ ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกแปลกๆ

“พี่วัตพูดเกินไปแล้วค่ะจะผ่านไปกี่ปี นาถก็ยังเป็นนาถคนเดิม” สาวร่างสูงรีบกล่าวแบบถ่อมตัวแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องพูดไปสนทนากับคุณสุดาแทน“เห็นป้าเรือนบอกว่าคุณยายมีธุระกับนาถ?”

“ก็ไม่เชิงธุระของยายหรอกนะตาวัตมีอะไรอยากคุยกับลูกน่ะ” ผู้อาวุโสบุ้ยบ้ายไปให้อีกคนพูดธุระเองและทำตัวเป็นเพียงสักขีพยานที่ดี

หืม?

ผู้จัดการสาวเอียงคอมองไปยังชายหนุ่มที่รู้จักมาตั้งแต่สมัยเด็กอย่างสงสัย

“เรื่องอะไรคะ?”

เขาทำหน้าเคร่งขรึมสูดหายใจลึก ทำราวกับจะพูดเรื่องคอขาดบาดตาย ไม่ได้มีท่าทีพูดเล่นแม้แต่น้อย

“เรื่องแต่งงานครับน้องนาถ”

แต่งงาน?

สินาถทำหน้าสับสนงงงวยไม่เข้าใจคำพูดของเขา จึงต้องการคำอธิบายที่ชัดเจน

“เอ่อ ใครแต่งงานกับใครคะ?”เธอถามแบบไม่เต็มเสียง กลอกตามองสองคนในห้องไปมาเพื่อของคำตอบ

ชายหนุ่มหันสบตาเจ้าของบ้านซึ่งผงกศีรษะเป็นเชิงอนุญาตเขาจึงหันกลับมามองหน้าคนถาม

ผู้จัดการสาวกระพริบตาถี่ๆอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชาย ถึงได้จ้องหน้าเธอนานเกินจนผิดสังเกต

เกี่ยวอะไรกับฉัน?

“พี่วัตจะพูดอะไรคะ?”หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น หลังเขานิ่งเงียบไปเกือบนาที ด้วยเธอไม่เคยศึกษาโทรจิตมาก่อนจึงไม่อาจรับรู้สิ่งที่อีกคนพยายามบอกผ่านทางสายตา

“นะ น้องนาถครับเอ่อ แต่งงานกับพี่นะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยปากออกมาเสียงสั่นๆ แต่ดังฟังชัดแบบไม่ต้องแปลอีก

เฮ้ย!

ร่างสูงอ้าปากค้างตาโตกว้างแตกตื่นยิ่งกว่าตอนได้รับรางวัลชนะเลิศจากการประกวดเวทีนางแบบครั้งแรกเสียอีกช่างเป็นอะไรที่เกินคาดเสียเหลือเกิน

“อะไรนะคะ!”

OoXoO

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

พรุ่งนี้จะโชว์รูปของแถมที่จะแจกเฉพาะท่านที่จองหนังสือ 20 ท่านแรก

สนใจดูได้ที่แฟนเพจ 'นิ้วนาง' นะคะ

นาง

OoXoO

Create Date : 06 เมษายน 2560		1 comments
Last Update : 6 เมษายน 2560 17:41:17 น.
Counter : 824 Pageviews.
Share Tweet