โกรธเป็นนะค๊า........
กลับจากปฏิบัติธรรมได้ไม่กี่วัน....ก็เกิดเรื่องอยากจะกรี๊ดดดดดด...ดังๆ ยุบหนอ พองหนอ นิ่งหนอ...รู้หนอ ไม่ได้ผลซะแล้ว
โมหะจริต โทสะจริตบังเกิดเฉยเลย พยายามบอกตัวเองแล้วนะว่า รู้หนอ โกรธหนอ ไม่โกรธหนอ... กำหนดมากๆเข้า ก็เริ่มจะโกรธมากขึ้นหนอ มากขึ้นหนอ เลยหยุดกำหนดดีกว่า...เฮ้อ
เรื่องของเรื่อง ก็คือ.... มีคนบางคนเห็นเรานิ่งๆ เงียบๆ ไม่ค่อยวีนใส่ มีแต่ยิ้มให้ หัวเราะให้ แล้วก็ตามใจทุกอย่าง ก็คงคิดว่า เราไม่ได้เป็นคนขี้โมโหมั้ง คิดผิดซะแล้วค่ะ....
คนนี้อะ...ขาวีนตัวจริง ถ้ามีน้ำโหอยู่ ใครก็อย่ามาแหยม... เดี๋ยวโดนกินหัวเอา..แล้วอย่าหาว่าไม่เตือนนะ
ที่อยู่นิ่งๆ ไม่เรียกร้องอะไรมาก ไม่เอาแต่ใจตัวเอง เพราะว่าเกรงใจคุณหรอกนะจะบอกให้ ไม่อยากให้คุณมีปัญหากวนใจเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม... แต่ถ้าทำตัวไม่มีเหตุผลกับเราก่อน... แล้วเราเกิดน้ำโหขึ้นมาแล้ว....หยุดยากนะจ๊ะ เตือนไว้ก่อน
คนเราทุกคนย่อมมีเส้นกั้นจุดที่รับได้ กับ จุดรับไม่ได้กันทุกคน และเส้นนั้นก็ไม่ได้หนาเป็นวานะ....มันก็แค่เส้นบางๆเท่านั้นเอง มันย่อมจะมีสักวันนึงที่จะหลุดข้ามผ่านเส้นกั้นนั้นได้
พยายามแล้วนะ....พยายามอย่างมากแล้วด้วยที่จะไม่ก้าวผ่าน ถึงตอนนี้ก็ตาม....ยังพยายามประคองตัวเองให้อยู่ตรงเส้นนั้นเท่านั้น แต่มันก็เริ่มจะปริ่มๆแล้วนะจ๊ะ..... ถ้ายั่วโมโหกันมากกว่านี้.....คงต้องทะเลาะกันยาวล่ะมั้ง หวังว่าคงจะไม่มีวันนั้นนะคุณ
ปล.ขอบ่นนะ...ทนอ่านคนขี้วีนบ่นหน่อยแล้วกัน มันชักจะทนไม่ไหว ต้องขอระบายหน่อย
Create Date : 25 สิงหาคม 2552 |
|
33 comments |
Last Update : 25 สิงหาคม 2552 20:54:58 น. |
Counter : 1000 Pageviews. |
|
|
|
ให้มันรู้ซะบ้าง ไม่ใช่ว่าเราจะยอมไปทุกอย่าง
ที่นิ่งๆ เงียบๆ เพราะไม่อยากมีปัญหา
แทนที่จะเกรงใจเราบ้าง วีนแตกไปเลยค่ะ