Bloggang.com : deawdai : เจ็บเพราะรักอยู่ใช่มั้ย

เจ็บเพราะรักอยู่ใช่มั้ย

ประสบการณ์ความเจ็บปวด ทรมานจากความรักที่ถูกทอดทิ้ง

คำรักของผู้ชายคนหนึ่งที่มอบให้กับผู้หญิงจริงจังและทุ่มเทคนหนึ่ง ทำให้ผู้หญิงคนนั้นยอมที่จะทำทุกอย่างเพียงเพื่อมีเขาอยู่ในชีวิต มีความห่วงใยจากเขา มีความเอาใจใส่จากเขา มีน้ำเสียงที่สอบถามความเป็นไปในทุกๆ วัน แม้จะไม่ได้พบเจอกันสักเท่าไร เธอก็ยอมที่จะรอคอย เพียงจะได้พบกันในสักวัน

เธอเป็นคนเก่ง คนกล้าและหลายๆ คนมองเธอว่าเธอมีความสามารถและมีอนาคตที่ยาวไกล แต่เธอเลือกที่จะรักคนที่มีเจ้าของ ขอรอคอยหยาดน้ำใจจากเขาที่จะรดรินให้เธอเพียงวันละครั้ง รอคอยที่จะได้รับรู้ว่าเขายังไม่ลืมเธอ ยังคงคิดถึงเธอ เธอไม่คิดที่จะเข้าไปแย่งชิงหรือแสดงความเป็นเจ้าของ หรือแม้กระทั่งแสดงให้ใครทราบว่าเธอกับเขามีความสัมพันธ์กันอย่างไร

มันเป็นความรักครั้งแรกของเธอ เขาเป็นคนรักคนแรกของเธอ เขาเป็นทุกๆ อย่างที่เธอยอมทุ่มเทให้ ทั้งจิตใจและร่างกาย แต่เมื่อวันหนึ่ง...เธอรับรู้ว่า เธอเป็นเพียงของที่ไร้ค่า ไม่เป็นที่ต้องการของเขาแล้ว เปล่า...เขาไม่ได้พูด แต่การกระทำของเขาทำให้เธอตีความอย่างนั้น

ในวันที่หนาวเหน็บ...เธอโทรหาเขา เขาไม่รับสาย เธอห่วงว่าเขาจะไม่สบายหรือไม่ แต่ก็ไร้การติดต่อจากเขา ตลอดทั้งวันและทั้งคืน เธอรับรู้แค่ว่า...เขายังไม่มีโอกาสที่จะมายังจังหวัดที่เธออยู่ เธอคิดถึงเขาเหลือเกิน เธอบอกเขาไปเมื่อวานนี้เอง...

อะไรนะ!? น้องพบเขานั่งอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ที่นั่น...เมื่อวานนี้หรือ... เธอนิ่งค้าง ตัวชาสมองตื้อ มือไม้สั่น ตัวสั่น ไปด้วยความเสียใจ

“ผมอยู่ที่บ้าน...อะไรทำให้คุณคิดว่าผมอยู่ที่นั่น?” “ในเมื่อคุณตัดสินผมไปแล้วว่าผมโกหก...ก็ไม่ต้องอธิบายอะไรอีก”

หลังจากนั้น...เธอก็ไม่มีเขาอีก ไม่มีเสียงตามสาย ไม่มีวี่แววแห่งความห่วงหาอาทร ไม่มีการติดต่อในโลกออนไลน์อีกเลย

สามวัน...เธอคิดและคาดเดาไว้ ว่าเขาจะยุติการติดต่อกับเธอ แต่ทว่า...สามวันนั้นยังไม่เพียงพอ เขายังคงไม่ติดต่อเธอมาในทางใดๆ ทั้งสิ้นหลังจากพ้นสามวันแห่งการคาดเดาแล้ว

วันแรก...ด้วยความที่ทำใจเอาไว้ เธอยังคงไม่เป็นไร แต่น้ำตาแห่งความไม่เข้าใจก็ยังคงไหลรินได้เสมอยามที่เธอคิดถึงมัน

วันที่สอง...เธอต้องขับรถทางไกล ปกติ เธอจะได้รับโทรศัพท์ถามถึงการเดินทางจากเขา แต่เธอไม่ได้รับความอาทรจากเขาในครั้งนี้ น้ำตาเธอหยาดรินไปตลอดเส้นทาง สะอื้นจนเหนื่อยหอบ อ่อนล้าหัวใจ แต่มันยังอยู่ในกำหนดที่เธอคาดเดา...เธอยังเข้าใจ

วันที่สาม...เธอนั่งเรียนด้วยความทุกข์ใจ ไม่มีสมาธิ เธอพยายามที่จะเอาใจจดจ่ออยู่กับบทเรียน การนำเสนอและงานต่างๆ พอให้มันจบๆ แต่เมื่อเธอกลับห้องพัก เธอก็ร่ำไห้จากความรักที่เป็นทุกข์อีกครั้ง เธอคิดถึงเขา เธออยากจะโทรหาเขาเหลือเกิน แต่เธอก็ไม่กล้าโทรไป เพราะครั้งล่าสุด...เขาตัดสายเธอด้วยตนเอง เป็นการกระทำที่เขาไม่เคยทำ เพราะเขาเคยให้เหตุผลว่า คนที่จะยุติการสนทนาควรเป็นผู้ที่โทรมา ว่าหมดธุระแล้วจึงวางสาย แต่ครั้งนั้น...เขาตัดสายใส่เธอ

วันต่อมา...เธอขับรถกลับ ทางไกล แต่ใจของเธออ่อนล้า เธอโทรหา เค้าไม่รับสาย เธอส่งข้อความให้เค้าเห็นใจเธอบ้าง เธอจะยืนหยัดไม่ไหวแล้ว แต่มีเพียงความเงียบจากเค้า เธอเหม่อลอย นองน้ำตา จนเกือบจะขับรถชนรถสิบล้อข้างหน้า...แต่เธอยังหักหลบทันอย่างฉิวเฉียด อีกครั้งแล้วสินะ...ที่เธอเข้าใกล้ความตาย

อีกหลายๆ วันต่อมา เธอไม่มีกำลังใจคิดทำอะไร ไม่หิว ไม่ทานอะไร อยากแต่เพียงนอนนิ่งๆ ไม่รับรู้อะไร อยากหลับตาลงและพักจิตใจที่เหนื่อยล้าสิ้นแรง หากแต่ งานที่เข้ามา ทำให้เธอต้องลุกขึ้นมาทำมัน ... ทำ ให้มันเสร็จ ตามคำสั่ง เมื่ออยู่ท่ามกลางคนและมีสายตาคอยปลอบคอยให้กำลังใจก็ต้องแย้มยิ้มให้ได้ แม้จะเหนื่อยจะฝืนขนาดไหนก็ตาม แต่เมื่อใดที่เธอกลับเข้าสู่โลกส่วนตัว ห้องพักที่มีแต่ตัวเธอ...เธอก็จะจมอยู่กับน้ำตาและเสียงสะอื้น ไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิดร้ายแรงมากจนทำให้เค้าต้องละทิ้งเธอแบบนี้

เธอจมจ่อม ดิ่งลงกับโลกแห่งความมืดมน ไม่มีแรงใจ ไม่มีแรงกาย ตาบวม สมองตื้อ เครียดและปวดศีรษะบ่อยมาก แต่จะให้หลับ ก็ไม่หลับ ต้องทานยาเพื่อให้หลับ...แต่เธอก็จะสะดุ้งตื่นกลางดึกทุกคืน แม้จะกินยาไปแล้ว ตื่นขึ้น...เพื่อคิดถึงเหตุการณ์และร้องไห้ จนเพลียและหลับลงไปเอง จิตใจเธออ่อนล้า...เหลือเกิน คิดเพียงว่าเค้าทิ้งเธอไปแล้ว เธอคือผู้หญิงไร้ค่าสำหรับเขา ไม่มีค่าพอที่เขาจะรัก ไม่มีค่าพอที่เขาจะห่วงใย ไม่มีค่าพอที่เขาจะให้อภัย...

โลกออนไลน์ที่เธอเข้าประจำ...เธอไม่แตะต้อง เธอไม่อัพเดตตัวเองให้คนอื่นเห็น เพราะเธอไม่มีใจจะแสดงตัวตน งานที่เธอต้องทำ การบ้านที่เธอต้องทำ เธอวางมันไว้ข้างๆ เพราะเธอไม่มีสมองจะทำมัน เสียงาน...

เพลงที่เธอชอบฟัง เธอไม่สามารถฟังมันได้โดยไม่มีน้ำตา เธอต้องขับรถเงียบๆ ไม่มีเสียงเพลง เพราะเพลง...ไม่ได้สร้างความสุขให้เธอได้เหมือนแต่ก่อน เธออยู่กับความเงียบและเสียงเครื่องยนต์ตลอดเวลาที่ขับรถส่วนตัว

เมื่อจิตใจเธอบอบช้ำอย่างแสนสาหัส ร่างกายเธอก็ทรุดโทรม จนคนรอบข้างต้องคอยพยุงเธอขึ้น ด้วยคำพูด คำปลอบ กำลังใจสารพัดวิธีที่จะสรรหามาช่วยให้เธอกลับมามีรอยยิ้มที่สดใสและแข็งแรงให้ได้ ทุกวิธี...ทั้งทางโลกและทางธรรม จนเธอพอจะมองเห็นว่ามีคนรอบข้างที่ยังห่วงใยเธออยู่มากมาย เธอเริ่มกลับมายิ้มให้พวกเขา เธอทำบุญ สวดมนต์ ภาวนา พยายามทำจิตใจให้สงบและหาเพลงที่จะทำให้เธอคิดใหม่ ทำใหม่ อาจเจ็บปวด บาดใจไปบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าไม่สร้างแรงปลุกใจให้ตัวเองเลย

วันเวลาผ่านไป จากสามวัน เป็นสัปดาห์ เป็นสิบวัน เป็นครึ่งเดือน...เธอทรมานและเจ็บปวดมากจนความเจ็บปวดทำให้เธอ เริ่มจะชาชิน เธอบอกกับตัวเองว่า เธอยังรักเขา...ใช่ เธอยังรักเขา ยังคิดถึงเขา ยังต้องการให้เขาติดต่อกลับมา แต่ก็ไม่อยากจะกลับไปเข้าสู่วงจรแห่งความเจ็บปวดอีก ถ้าเขาจะตัดเธอ ถ้าเขาจะทิ้งเธอ ก็ให้ทำให้ตลอด...อย่าได้หวนกลับมา เพราะเธอใจไม่แข็งพอที่จะปฏิเสธการติดต่อจากเขา เธอใช้ชีวิตต่อไป รอคอยและภาวนา ด้วยความสับสนในตัวเอง

เธอได้รับการทำนายไว้ว่า...เขาจะกลับมาหาเธอ เพราะเขาคือคู่ของเธอ วันนั้นเธอปฏิเสธที่จะเชื่อเพราะเธอคิดว่าเธอรู้จักเขาดีพอ ถ้าเขาจะติดต่อ เขาทำแล้ว แต่ขณะที่ปฏิเสธ...เธอก็สบายใจขึ้นมาว่า เขาจะกลับมาหาเธอ...ในสักวัน เฮ้อ...เธอสับสนจริงๆ

ครึ่งเดือน...กับความรักที่พังลง

ครึ่งเดือน...กับความรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น

ครึ่งเดือน...กับความอ่อนแอ และทรุดโทรม ทั้งร่างกายและจิตใจ

มาวันนี้...ต้องถามตัวเธอเองว่า ถ้าเขากลับมา เธอจะทำอย่างไรดี

Create Date : 14 เมษายน 2554

Last Update : 14 เมษายน 2554 21:23:24 น.

11 comments

Counter : 446 Pageviews.

อย่าคิดมากนะคะ สู้สู้ค่ะ

โดย: usagimom

วันที่: 15 เมษายน 2554 เวลา:10:29:52 น.

คำตอบคือสิ่งที่ยากที่สุด

โดย: แม่จ๋ากะฟ้าใส

วันที่: 15 เมษายน 2554 เวลา:14:03:59 น.

โดย: ส้มแช่อิ่ม

วันที่: 15 เมษายน 2554 เวลา:19:18:49 น.

สู้สู้คะ...
หาคำตอบให้ตัวเองให้ได้นะค่ะ
ไม่ว่าคำตอบที่คุณหาได้นั้นมันเป็นสิ่งที่คุณคิดว่ามันยากที่จะทำได้ แต่จงดีใจกับคำตอบที่ได้...
ฟ้าหลังฝนมันสดใสเสมอคะ...
เป็นกำลังใจคะ...

โดย: ไก่โต้ง IP: 58.8.86.143 วันที่: 15 เมษายน 2554 เวลา:21:55:15 น.

Background Pictures View Photos Photo Sharing

Image Hosting Quotes and Sayings Google Homepages

โดย: สุระสิทธิ์

วันที่: 16 เมษายน 2554 เวลา:21:19:30 น.

เข้าใจดีว่าคุณเจ็บปวดแค่ไหน เราก็เป็นอยู่ตอนนี้เจ็บกับสิ่งที่เคยมีมันหายไปคนที่แสนดีตอนนี้เป็นใครแต่เราต้องหาทางออกให้ได้ จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: mynameispooh IP: 61.19.66.121 วันที่: 19 เมษายน 2554 เวลา:10:23:42 น.

เราก็มีอาการอย่างคุณเดียวดายค่ะ ประมาณว่า "ทุกคืนฉันไม่อยากหลับตาเพราะหัวใจเหนื่อยล้า..." แต่ก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป ได้โรคกระเพาะมาเป็นของแถมด้วย แต่ก็จะไม่ย้อนกลับไปเจ็บอีก คิดนะคะว่าตอนที่เราเศร้าจะเป็นจะตายเค้าเคยมาใส่ใจมั๊ย คนไร้ใจน่ะค่ะ สู้ด้วยตัวเองนะคะ

โดย: MAYDAY (Spring_in_May

) วันที่: 20 เมษายน 2554 เวลา:11:54:40 น.