|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
October ฉันจะรักเธอลอดไป (อาจจะยังไม่ค่อยลงตัว ขอโทดด้วยครับ)
October ฉันจะรักตลอดไป ตอนที่1
หนี
ร่างฉันกำลังสั้นเทา ทร่ามกลางผู้คนมากมาย ในสถานที่แห่งนี้ สถานที่ๆฉันไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องมา มีผู้คนมากมาย เดินกันไปกันมา ฉันหวังว่ามันจะช่วยบดบังร่างกายที่สั้นเทาของฉันในตอนนี้ให้พ้นจากเขา ฉันไม่เขาใจว่าทำไมเขาต้องตามฉันมาด้วย
"เออ ...น้องค่ะไม่สบายหรือเปล่าค่ะ"พนักงานร่างอวบใส่ยูนิฟร์อมสีฟ้าอ่อน ถามฉัน "อ้อ เปล่าค่ะ พอดีไม่ได้ทานข้าวเช้ามาน่ะค่ะ"ฉันพยายามตอบ ไม่ให้เสียงของตัวเองสั้นให้มากที่สุด "อย่างั้นหรอกหรอจ้ะ เห็นหน้าซีดๆ พี่ก็นึกว่าหนีใครมา" ฉันซะอึกกับคำว่า นึกว่าหนีใครมา เธอไม่สนใจกับคำพูดของตัวเองและก้มลงไปทำหน้าที่ตัวเองต่อ ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้ว่าฉันหนีมาได้ไง แต่ก็เอาเถอะ "นี้จ้ะ เสร็จแล้ว ตั๋วไปชัยภูมิ 1ที่"เธอยื่นตั๋วพร้อมส่งยิ้มให้ฉัน"กลับบ้านนอกหรอจ้ะ ช่วงนี้ยังไม่ได้ปิดเทอมนี้ กลับบ้านได้หรอหรือ ว่ามาเที้ยวกรุ่งเทพ"คำถามเธอพรั่งพลูออกมาดั่งปืนกล ฉันไม่รู้ว่าจะตอบดีหรือไม่เพราะถ้าหากชักช้ากว่าก็คงไม่ได้ไปชัยภูมิเป็นแน้ "เออ...คืออออ หนูต้องกลับไปดูแลคุณย่าที่บ้านเกิดหน่ะค่ะ พอดีแกเป็นความดันน่ะคะ"ฉันพยายามควบคุมน้ำเสียงให้มากที่สุด หากเธอถามอะไรอีกฉันคงต้องบ้าตายแน้ จะถามอะไรกันนักกันหนาเนี้ย เธอคงสังเกตเห็นสีหน้าของฉันที่แสดงออกเธอจึงรีบตัดบท "เออ จ้ะ ฉันนี้ยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงๆ เขาจะไปไหนมาไหนมันเรื่องอะไรของฉันน่ะ ขอโทษด้วยนะจ้ะ"เธอยิ้มอย่ารู้สึกผิด "เปล่าค่ะ พอดีหนูรู้สึกหิวน่ะคะ งั้นขอตัวนะค่ะ"ฉันหันหลังมาจากเคาร์เตอร์พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ให้ตายซิ เห้อออออออ ฉันรีบเดินไปชานชลาที่23 ซึ่งมีรถทัวที่ไปกลับ ระหว่างชัยภูมิ-กรุงเทพ เมื่อขึ้นมาบนรถฉันมองหาที่นั่งของตังเอง a08 ฉันนั่งลงพร้อมหยิบนามบัตรซึ่งมันเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันต้องไปที่นี้ ที่๙ัยภูมิ สถานที่ซึ่งทั้งชีวิตฉันไม่เคยไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว ฉันหยิบมือถือขึ้นมา ตอนนนี้มันปิดเครื่องอยู่ฉันไม่กล้าที่จะเปิด แต่มันจำเป็นสำหรับฉันก่อนที่ฉันจะไปที่นั้น ฉันต้องโทรไปหาเธอก่อน คนที่ฉันไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า ไม่เคยพูดคุย แต่เพียงแค่รู้ว่าเธอเป็นใคร อยู่ในฐานะอะไรกับฉัน มันกลับทำให้ฉันอุ่นใจ มันทำให้ฉันกล้าที่จะหนี กล้าที่จะเอาชีวิตไปฝากไว้กลับเธอ ฉันเปิดมือถิอ ข้อความมากมายพรั่งพรู่มา เสียงข้อความนั้นดังซะจนฉันต้องรีบกดปิดเสียงมือถือ แล้วกดหมายเลขตามนานบัตรนั้น แม้มันจะมีเพียงเก้าหลักแต่การกดมันต้องต่อสู้กับมือที่สั้นเทาของฉัน และความรีบที่กลัวว่าจะมีคนโทรมาก่อนที่ฉันจะโทรออก และแล้วฉันก็กดหมายเลยนั้นได้อย่างถูกต้อง หลังจากที่กดผิดไป3ครั้ง คุณ ย่า หรือเปล่าค่ะ>
Create Date : 26 พฤศจิกายน 2553 |
|
0 comments |
Last Update : 26 พฤศจิกายน 2553 2:28:11 น. |
Counter : 1523 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|