ความทรงจำที่ไม่เคยจาง

บทความนี้เคยตีพิมพ์ลงในนิตยสารขวัญเรือน คอลัมน์สีสันปั้นแต่ง ฉบับที่ 816 ปักษ์หลังพฤศจิกายน 2548

ถึงเพื่อนสนิทของฉัน,
เป็นเวลากี่ปีแล้วนะที่ฉันไม่ได้เขียนจดหมายถึงแก และแกก็ไม่ได้เขียนจดหมายถึงฉัน ปีหนึ่งๆเราโทรศัพท์หากันกี่ครั้งกันนะ ตอบได้เลยว่าน้อยมากจนถึงน้อยที่สุด ในขณะที่ฉันยังพอจะมีอารมณ์เขียนจดหมายถึงเพื่อนรักอีกคนสองคน แต่ฉันกลับไม่ได้เขียนจดหมายถึงแกเลย ฉันจะไม่ขอโทษแก เพราะการที่ไม่ได้ติดต่อแกมันไม่ได้หมายความว่าฉันลืมแก....ฉันรู้สึกลึกๆเสมอว่าความเป็นเพื่อนของเรามันไม่เคยจางหายไปตามกาลเวลาเลยแม้แต่นิด

แกควรจะขอบคุณหนังเรื่อง “เพื่อนสนิท” นะที่ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกอยากจะเขียนอะไรถึงแกขึ้นมาอีกหน เป็นหนังไทยที่ดูแล้วอิ่มและเวลาสองชั่วโมงกว่าๆ ในโรงหนัง มันก็พาฉันกลับไปยังช่วงเวลาที่ยังเป็นเด็กสาวได้อย่างชัดเจน มันเหมือนกับตะกอนก้นแม่น้ำที่ถูกกวนจนขุ่นคลั่กเล่นเอาฉันเรียบเรียงอารมณ์ลำบากอยู่เหมือนกันแต่ก็จะพยายามเรียบเรียงให้ดีที่สุดละนะ

หนังเรื่องนี้มันทำให้ฉันหวนคิดถึงผู้ชายสองคนที่เข้ามาในชีวิตของฉัน คนแรกก็คือแก คนที่ฉันบอกใครๆมาสิบกว่าปีแล้วว่าแกคือ “เพื่อนสนิท” ของฉัน เราใช้เวลาแค่ 2 คืน 3 วันในการทำกิจกรรมของมหาวิทยาลัยด้วยกัน และอีกเดือนกว่าๆ ในช่วงเรียนซัมเมอร์เพื่อที่จะทำความรู้จักกันและเป็นเพื่อนกัน ก่อนที่แกจะหนีฉันไปเรียนในมหาวิทยาลัยใหญ่ในเมืองกรุง แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าแกคนนี้คือคนที่ฉันอยากมีไว้เป็นเพื่อนจนแก่เฒ่า

เรามีภูมิหลังในชีวิตคล้ายกันหลายอย่าง เรารักหนังสือเหมือนๆ กัน แม้ว่าเราจะไม่เคยคุยกันเรื่องเจ้าชายน้อยหรือต้นส้มแสนรัก แต่เราก็คลั่งไคล้ “เจ้าจันท์ผมหอม” ชนิดที่ต้องมานั่งคุยกันทุกเย็นใต้หอเพื่อถกกันถึงความทุกข์เทวษของ “เจ้าจันทะแก้วยื่นฟ้า” ความอ่อนแอของ “เจ้าหล้า” และ “ปะหล่องต่อสู่” ผู้ที่มีหน้าตาน่าเดียดฉันท์แต่กลับน่าชื่นชมเมื่อนิยายใกล้จบ แกจำได้ไหมว่าฉันบอกแกว่าฉันใช้เวลานับเดือนกว่าจะอ่านหนังสือเล่มเล็กๆนี้จบ ด้วยเหตุผลเดียวเท่านั้นเองนั่นก็คือ ‘ฉันไม่อยากให้ความงดงามของทุกอักขระมันหล่นหายไประหว่างทาง’

ไข่ย้อยมันเขียนโปสการ์ดถึง ดากานดา เพื่อนสนิทที่มันแอบรัก ฉันก็คิดถึงจดหมายและโปสการ์ดปึกใหญ่ที่แกเขียนมาหาฉันและฉันเขียนไปหาแก ไข่ย้อยมันหนีรักไปเกาะพงันและเขียนโปสการ์ดให้ดากานดาทุกวัน ฉันก็คิดถึงตอนที่แกระเห็จไปเกาะช้างเพียงลำพังและเขียนบันทึกถึงฉันทุกวัน ก่อนจะเอามาพิมพ์เป็นเล่มแล้วส่งมาให้ ไข่ย้อยมันยอมเอ่ยปากในลงท้ายของจดหมายฉบับสุดท้ายว่ารักและคิดถึง แต่แกกับฉันเราเพียรบอกคำว่า “รักและคิดถึง” แก่กันและกันเสมอมา เพราะเราเชื่อว่าความรักนั้นยิ่งใหญ่และดีงาม เราสองคนรักกันต่างไปจากที่ไข่ย้อยแอบรักดากานดา ฉันรักแกเพราะแกเป็นมนุษย์ผู้ชายที่ละเอียดอ่อนและใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในความสัมพันธ์ที่แกมีกับทุกคน และแกก็บอกว่าแกรักฉันเพราะฉันเป็นมนุษย์ที่อ่อนโยนและซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง

แต่พอดูหนังเรื่องนี้จบ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่เคยเล่าเรื่องใครคนหนึ่งให้แกฟังเลย เขาเป็นเพื่อนฉันตอนเรียนปี 1 เวลาหนึ่งปีก่อนที่ฉันจะรู้จักแก ฉันรู้จักเขาคนนี้ เขาเรียนวิจิตรศิลป์ เป็นหนุ่มอีสานรูปร่างสูงโย่ง ผิวสองสี หน้าตาดี เป็นที่ใฝ่ปองของสาวๆ ฝั่งคณะฉัน เรารู้จักกันเพราะเพื่อนเขามาแอบชอบเพื่อนฉัน พวกเรากินข้าวด้วยกันทุกเย็นเป็นกลุ่มใหญ่ มาถึงตอนนี้แล้วฉันชักจะเลือนๆว่าฉันชอบเขาได้ยังไง แต่ก็อย่างว่าแหละนะ เด็กสาวอายุสิบเจ็ดที่เพิ่งออกสู่โลกกว้างมาเจอหนุ่มหน้าตาดีขนาดนั้น นิสัยดีขนาดนั้นก็อดปลื้มไม่ได้ ทุกคนในกลุ่มเพื่อนพอจะดูกันออกว่าฉันกับเขามีอะไรในใจ ทุกคนก็คอยลุ้น แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกไป ได้แต่หยั่งเชิงกันไปมาพอให้หัวใจมันกระชุ่มกระชวย

ฉันชอบเรียนวิชาศิลปะตั้งแต่เด็กแล้ว ใฝ่ฝันอยากจะเรียนคณะวิจิตรศิลป์ แต่พอโตขึ้นถึงรู้ว่าความชอบกับความสามารถมันก็อยู่ใกล้กันมากๆ บางครั้งเราก็ไม่สามารถข้ามเส้นแบ่งนั้นไปได้ แต่ฉันคิดเสมอว่าแม้ฉันจะไม่สามารถสร้างงานศิลปะขึ้นมาได้ ก็ขอแค่เป็นคนได้เชยชมก็พอใจ ดังนั้นตอนเรียนปี 1 ฉันจึงชอบไปนั่งเล่นใต้ชงโคริมอ่างแก้ว เก็บดอกชงโคที่หล่นเกลื่อนเต็มพื้นมาสเก็ตช์ภาพเล่นมีไอ้หนุ่มคนนั้นมานั่งอยู่เป็นเพื่อน แล้วแกก็คงจะพอนึกออกนะว่าพอฉันดูหนังที่ไข่ย้อยกับดากานดาสเก็ตช์รูปดอกชงโคแล้วฉันจะรู้สึกจุกอกขนาดไหน


ความจริงความหลังเกี่ยวกับดอกไม้เนี่ยมีเยอะกว่านั้นนะ ฉันจำได้ดีว่าเย็นวันหนึ่งหลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จ เขาวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วยื่นดอกหญ้าช่อเล็กๆให้แล้วบอกฉันว่า เขาขึ้นไปบนดอยสุเทพเมื่อคืน เห็นดอกหญ้ามันชูช่อกันสวยดี เกิดแวบเห็นหน้าฉันขึ้นมาก็เลยเด็ดดอกหญ้าเล็กๆ ช่อนี้ไว้ กะจะเอามาให้ฉันนั่นแหละ แต่ก่อนจะถึงมือฉันเขาก็เอามาอิงแอบไว้ข้างหมอนเป็นเพื่อนเขาเสียหนึ่งคืน
โอ้โห...แกเอ๊ย ใจสาวน้อยอย่างฉันมันเต้นเสียไม่เป็นจังหวะทีเดียว ถ้ามีกระจกส่องคงจะเห็นหน้าตัวเองแดงก่ำไปถึงหูแน่ๆ เพราะขนาดไม่ได้ส่องกระจกฉันยังรู้สึกได้เลยว่าหน้าร้อนผ่าวแค่ไหน (แต่มานึกเอาตอนอายุปูนนี้ฉันก็เกิดกังขามาว่า มันจะส่งสารมาถึงฉันว่าฉันนี่มีความสวยแค่ดอกหญ้าข้างทางหรือเปล่าเนี่ย!!)
แกคงจะนึกสงสัยว่าเรื่องราวของเด็กสาวหน้าซื่อกับเด็กหนุ่มตาปรือจากแดนอีสานมันจะไปลงเอยที่ไหน ก็ลงเอยที่ต่างคนต่างไป ต่างห่างเหินกันไปเพราะเผอิญมีเรื่องหมางใจค่อนข้างรุนแรงเอาการอยู่ตอนใกล้หมดเทอม หนุ่มคนนั้นก็ไปดีมีแฟนในคณะไป ฉันก็มีความสุขกับการเรียนและการทำกิจกรรมกับเพื่อนในคณะบ้าง เพื่อนนอกคณะบ้าง จนได้รู้จักกับแกไง
ความจริงแล้วเรื่องของฉันกับไอ้หนุ่มผมยาวมันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายนักหรอก แต่มันเป็นครั้งแรกในชีวิตของฉันที่มีเรื่องชวนให้หวามใจผ่านเข้ามา เรื่องนี้มันก็เลยเป็นเหมือนตะกอนที่นอนแช่อยู่ในก้นบึ้งของบ่อความทรงจำจนฉันแทบจะลืมไปแล้ว จนได้ดูหนังเรื่องนี้แหละที่ทำให้ตะกอนนั้นมันเริ่มฟุ้งขึ้นมาอีกครั้ง ก็คงเหมือนกับภาพอันพร่าเลือนในสายฝนนั่นแหละ บางครั้งก็คลับคล้ายจะชัดเจนขึ้นมา แต่พอเพ่งดูจริงๆก็เลือนหายหายไปกับสายฝนพรำ
เอาเถอะ...อดีตก็คืออดีต มันก็เป็นความทรงจำเมื่อครั้งยังเป็นเด็กสาวที่เวลานึกย้อนกลับไปทีไรก็ทำให้อดอมยิ้มที่มุมปากไม่ได้ อ่านมาจนถึงตรงนี้แล้วแกคงจะอยากถามฉันว่า “ตกลงที่เขียนจดหมายมาหานี่ เพราะแกคิดถึงฉันหรือคิดถึงไอ้หนุ่มผมยาวคนนั้นกันแน่หา?” ฉันก็คงตอบว่า ก็คิดถึงทั้งคู่นั่นแหละ คนหนึ่งคิดถึงในฐานะของคนที่เคยอยากเป็นมากกว่าเพื่อนแต่กลับเลือนหายไปกับกาลเวลา ส่วนคนหนึ่งก็คิดถึงในฐานะเพื่อนสนิทที่รักและคิดถึงเสมอมาไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
ไม่รู้ว่านับจากนี้อีกกี่ปี กว่าฉันจะเขียนจดหมายถึงแกอีก แต่ก็จงรู้ไว้ว่าเพื่อนคนนี้ยังรักและคิดถึงแกไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย
รีบๆ ไปดูหนังซะนะ....
เพื่อนแก.

Create Date : 24 มกราคม 2549		4 comments
Last Update : 13 กรกฎาคม 2549 9:41:56 น.
Counter : 594 Pageviews.
Share Tweet