| |
กลับมาพร้อมกับอะไรไหม่ๆๆ^^ ก๊อกๆๆๆ มีใครอยู่ที่นี่ไม๊คร๋าาา อิอิ พอดีแบบว่า ไม่ได้อัพบล้อกตัวเองนานมวากกกกกกกกกกกกกกกกกก นานที่สุดในสามโลกเลยอ่ะ   รู้สึกอายตัวเองจิง อะไรจิงนะเนี่ย ก็หวานเคยพูดไว้ในบล็อกที่แล้วไงค่ะ ว่า หวานจะอัพบล็อกเกี่ยวกับตัวเองบ่อยขึ้น จะเขียนเล่าเรื่องราวในชีวิตบ่อยๆๆ แต่   ผ่านมาหลายเดือน จนมาครึ่งปีแล้ว บล็อกหวานก็โดนปลวกแทะบ้าง อะไรบ้าง เพราะเจ้าของบ้านเนี่ย มัวแต่ไปยุ่งอะไรอีกมากมาย เฮ้อออ บีซี่ตลอดอ่ะคร่า  อ่ะ มาอัพเดตชีวิตกันดีกว่าเนอะ สืบเนื่องมาจากบล็อกที่แล้ว ที่หวานได้งานไหม่ ใช่คร่า งานไหม่ที่หวานได้เจออะไรมากมาย ทำได้แค่เดื่อนเดียว หวานก็จรลีจากมาเลยละคร่ะ    ไม่ใช่ว่าหวานทนกับงานไม่ได้ หรอื เข้ากับใครไม่ได้นะคะ แต่ว่า มันเป็นปัญหาที่เราไม่สามารถแก้ไขได้ แล้วเราก็ไหม่กับงานด้านนี้ เราก็เลยคิดว่า ในเมื่อเปลี่ยนใครไม่ได้ ก็ เอาหัวเหม่งๆๆ ของตัวเองเนี่ย ออกมาจากที่ตรงนั้นซะ หรือ ภาษาชาวบ้านเค้าเรียกว่า ไสหัวออกมานั่นเอง ปัญหาที่หวานรับไม่ได้ก็คือ หัวหน้าของหวานมันหัวงูคร่ะ หัวงูแบบชนิดที่ว่า มันแนวลวมลาม ลามปามกันเลยทีเดียว จนหวานทนไม่ได้ บอกใครก็ไม่ได้ เพราะมัน ก็ทำงานมานาน เจ้าของเค้ารักมัน หวานก็เลยตัดสินใจ ถีบตัวเองออกมา ถ้าขืนอยู่ต่อ นังหวานคนนี้ คงติดคุกฐานฆ่าคนตายเป็นแน่แท้   แล้วหวานก็ตกงานมาหนึ่งเดือนเต็มคร่า พ่อแม่ี่พี่น้อง ช่วงที่ตกงานก็รับจ๊อบ เล็กน้อย ออกงานไรเง้ ไม่ใช่ว่าตัวเองหน้าตาดีไรหรอกนะคะ เพราะว่า เค้าไม่มีคน ก็เลยไหว้วานนังหวานคนนี้ มาช่วย ออกงานให้หน่อย ก็แค่นั้นแหละค่ะ ค่าเหนื่อก็พออยู่ได้เดือนนึง อิอิ เอาเป็นว่ารอดตัวไปเนาะหลังจากที่หวานตกงานก็มาได้งานไหม่ที่ไกลจากหรุงเทพ ประมาณ สามสิบกิโลเมตร ก็คือแถวๆๆสมุทรปราการนั่นเอง ถึงคราเนีย ก็ต้องย้ายถิ่นฐานจากคนในเมื๊อง ในเมือง มาอยู่ตะเข็บชายเมืองแทน เฮ้อออ ชีวิตนังหวานก็ดิ้นรนกันเข้าไปสิคร่ะ ในเมื่อเรายังหายใจได้ นั่นหมายความว่า เรายังมีชิตอยู่ ชีวิตต้ิองสู้ เหอๆๆๆ พอมาอยู่ที่ไหม่ ก็ทำงานเป็นเลขาผู้จัีดการ แต่แบบว่า อย่างหวานเนี่่ยนะ เป็นเลขา เฮ้อออ เพลียใจกะตัวเอง เค้ารับอิฉันทำงานได้ยังไงกัน ฮ่าๆๆๆ นึกแล้วก็ขำนะคะ   พร้อมกับสงสารเจ้านายตัวเองที่กล้ารับคนอย่างหวานเจ้ามา ก็แหม หวานมันประเภท ปากหนัก เอาใจใครไม่เป็น อะไรที่เราคิดว่า มันไม่ถูก นั่งหวานคนนี้ ก็พูดออกมา ไม่มีค่ะ ขราไรทั้งนั้น แต่เจ้านายเค้าก็ยังรับเนาะ หวานยังคิดอยู่เลยนะว่า ถ้าเจ้านานเกษียนแล้วเนี่ย ใครเค้าจะเอาตรูเป็นเลขา ว่ะคะ เฮ้อออ กลุ้ม อิอิ ตอนนี้หวานก็ทำงานที่ไหม่ล่าสุดมาได้ เกือบๆๆเดือนละ ก็ดีนะคะ ที่นี่ ก็เงียบดี หวานก็เริ่มชินและชักจะชอบที่นี่ขึ้นมาแล้วสิค่ะพอมาถึง ณ จุดนี้ หวานก็เอาตัวรอดมาได้ นึกถึงตอนที่ขนของ ก็ตัวคนเดียว ตอนที่หาห้อง ก็ตังคนเดียว เฮ้อ แสนจะลำบาก แต่ก็นะ มาอยู่ที่นี่ ข้่าวของก็ถูก อาหารการกินก็มากมาย หลายอย่าง แสนจะสุขสบาย สบายจนไขมัน รอบตัวมัน เป็นวงแล้วอ่ะคะ่ อ่ะจึ้ยยยย แต่ก็แฮปปี้กับชีวิตดีช่วงนี้นะคะ ที่ทำงานไหม่หวานก็ไม่ค่อยจะกินเส้นกับใครเค้าเทา่ไร ก็เพราะว่า หวานไม่ชอบพวก มีเส้น เส้นเล็ก เส้นไหญ่ วุ้นเส้นไรเนี่ยไม่ชอบ เอามากกๆๆ แล้วคนพวกนี้นะคะ ก็เหมือนกับว่า งานการไม่ทำห่าเหวอะไร คอยจะ หาข่าวเพื่อมาเล่า ให้อีเส้นเล็ก เส้นน้อย เนี่ยฟัง เพื่อที่จะเอาน้ำมาราดหน้าตัวเองไรเง้ หวานละไม่ชอบจิงๆๆ  ก็เลย ไม่ค่อยจะกินเส้นกันว่างั้นเถอะ แต่ก็นะ เราเด็กไหม่ จะทำไรได้ เส้นเสิ้นก็ไม่มีไรกะเค้า เอาความสามารถ และ ปาก ล้วนๆๆ ว้ะฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้หวานก็ต้องตั้งหน้าตั้งตา อ่านหนังสือ สอบโทอิกแล้วล่ะค่ะ เพราะว่าที่ทำงา่นไหม่เนี่ยเค้าต้องใช้โทอิก เป็นเกณฑ์ผ่านงาน สิ้นเดือนนี้หวานต้องไปสอบแล้ว ค่าสอบก็แพงแสนแพง ตั้ง 1500 บาท เฮ้อออ เซ็งจิงอะไรจิงนะเนี่ย และนังหวานคนนี้ก็ไปกัดจิกเค้าเอาไว้ซะมา่กมายกับพวกที่ดูถูกหวาน ว่า หวานได้ 450 ขึ้นแน่ๆๆ ฮ่าๆๆๆ กำำ แล้วนังหวานก็ต้องมานั่งหน้าคอม หาแบบฝึกหัดทำอยู่เนี่ยแหละ เฮ้อออ เพราะปากตัวเองแท้ๆๆๆ วันนี้เอาแค่นี้ก่อน พอหอมปากหอมคอ เอาไว้มาเมาท์มอยไหม่ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านคร่าาา
|
noonamwan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เมื่อฉันเจอคนที่ใช่คนนั้น สิ่งหนึ่งที่ฉันตั้งใจไว้ก็คือ . . . จะไม่คาดหวังในความรักครั้งนี้ อาจแค่คนๆ หนึ่งที่เธอรู้จัก . . . อาจแค่คนๆ หนึ่ง ที่เมื่อเวลาผ่านเลยไป . . . ฉันก็หายไปจากความทรงจำของเธอ Link |
||||||||||||
