ค่ายผู้บำเพ็ญประโยชน์ 12 ก.พ. 2540 วันนี้เป็นวันเข้าค่ายผู้บำเพ็ญประโยชน์ของนักเรียนชั้นมัธยมปีที่ 3 นับว่าเป็นประสบการณ์ที่ดีครั้งหนึ่งในชีวิตเราเลยทีเดียว ตอนแรกก็คิดว่าจะได้ไปรวมกับเนตรนารีที่ค่ายเพชรรัตน์ เพราะคิดว่าเนตรนารีต้องไปรวมกับลูกเสือโรงเรียนอื่นๆ แน่นอน จะได้ทำความรู้จักผู้ชาย เอ๊ย! เพื่อนใหม่ๆ (แบบโรงเรียนเราเป็นโรงเรียนสตรี ย่อมตื่นตาตื่นใจเมื่อเจอผู้ชาย เอ๊ย! เจอเพื่อนใหม่ๆ ที่เป็นเพศตรงข้าม อิอิ) แต่กลับต้องไปกับยุวกาชาด ฮือๆๆๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปหาผู้ชายเอาข้างหน้าก็ได้ ปรากฏว่าพอไปถึงค่ายฝึกรบพิเศษ 9 อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา มีเพื่อนๆ ที่เป็นลูกเสือมาจากต่างจังหวัดเพียบเลย แต่เป็นจังหวัดทางภาคอีสานทั้งหมดเลย มาถึงวันแรกก็เกือบเที่ยง พวกเราทานอาหารมื้อเที่ยงร่วมกัน มื้อแรกก็เจอการฝึกระเบียบการกินอาหารแบบอย่างทหาร เริ่มตั้งแต่นั่งกินอย่างพร้อมเพรียงกัน อาหารนั้นไม่ต้องพูดถึง แม้แต่วิญญาณสัตว์สักชนิดยังไม่มีให้เห็นเลย รสชาติก็ห่วยแตกสิ้นดี ทำให้คิดถึงชีวิตของทหารไทย ต้องอดทนลำบากทุกอย่างเพื่อประเทศชาติ ครูฝึกสั่งพวกเราว่าห้ามกินข้าวเหลือแม้แต่เม็ดเดียว มื้อแรกก็โดนครูฝึกแกล้งสารพัด แต่โชคดีที่ไม่มีครูคนใดเดินเฉียดมาใกล้เรา มื้อเที่ยงไม่เท่าไร มื้อเย็นสิ กำลังจะดีใจว่ามีอาหารอร่อย ผัดผักอันโอชะ อืม พอใช้ได้ แต่กุนเชียงหมูนี่สิ ไม่ชอบกินเลย แถมโดนครูฝึกแกล้งให้ทุกคนเก็บกุนเชียงใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง และช่วยพกพาไว้ตลอด 24 ชม. เมื่อใดที่คุณครูท่านหิว เอ๊ย! ท่านต้องการตรวจความเรียบร้อยของกุนเชียงชิ้นนั้นเมื่อใด พวกเราก็ต้องมีให้ดู หากใครไม่มีล่ะก็..ไม่อยากจะคิด ค่ำนี้ได้เดินป่าเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ มองไปในความมืดมิดข้างหน้าเห็นแต่ภูเขาลูกดำทะมึน ครูฝึกให้พวกเราหยุดอยู่ที่เชิงเขา แล้วก็พากันพูดจาขู่พวกเราสารพัด เหมือนกับว่าชีวิตนี้จะไม่ได้กลับออกมาจากเขาลูกนั้นแล้ว แบ่งกลุ่มเรียบร้อยก็เริ่มเดินขึ้นเขา ไม่มีครูฝึกเดินนำทางสักคน แต่มีปรากฏอยู่ในสถานที่ที่พวกเราไม่คาดคิดเป็นระยะๆ พวกเรารักกันมากเดินจูงมือกัน ไม่ได้กลัวเลยสักนิดแค่ดึงเสื้อกันจนยืดแล้วยืดอีก ตอนนี้ไม่สนใจแล้วว่าใครมาจากโรงเรียนอะไร หญิงหรือชายก็ขอเกาะมันไว้ให้ได้ก่อน ถ้ามีอะไรโผล่มาข้างทางล่ะก็ บรื๋อออ ไม่อยากจะคิด แต่ละฐานที่จัดมาให้พวกเราท่านคงมีความสนุกสนานในการสร้างสรรค์กันเหลือเกิน คงไม่มีอะไรจะหฤหรรษ์เท่านี้อีกแล้วที่ได้เห็นพวกเราตกใจกลัว วี๊ดว๊ายโหวกเหวกไปตลอดทาง ฐานไหนก็ไม่เท่าฐานที่ให้พวกเราถือธูปคนละ 1 ดอก เพื่อนำไปปักอยู่หน้าโลงศพใครก็ไม่รู้ที่วัยอย่างพวกเราไม่อาจจะจินตนาการได้ว่ามันเป็นศพจริงหรือไม่ รู้แต่พอปักธูปลงบนกระถางเท่านั้นแหล่ะ เสียงปัง! จากในโลงดังขึ้น พวกเราก็แตกฮือกระจายกันไปคนละทิศละทาง หันมาอีกทีเหลืออยู่ไม่กี่คน เหนื่อยเหลือเกินกว่าจะถึงทางออกก็หอบแฮ่ก แหม..พี่ทหารช่างใจดีมาตั้งตุ่มน้ำดื่มไว้ตรงทางออก ดื่มเข้าไปอึกใหญ่ๆ บ้วนออกแทบไม่ทัน น้ำอะไรขมเป็นบ้า เฮ้ออ คืนนี้กว่าจะได้นอนก็เกือบตี 1 แล้ว 13 ก.พ. 2540 วันที่สองของการเข้าค่ายผู้บำเพ็ญประโยชน์ พวกเราถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่ตี 5 เพื่อออกกำลังกาย อากาศเย็นยะเยือก สายๆ พวกเราพกพาเจ้ากุนเชียงขึ้นเขาอีกครั้ง คราวนี้เป็นการฝึกดำรงชีพในป่า เน้นการทำอาหารโดยการหุงข้าวและปรุงอาหารในกระบอกไม้ไผ่ กลุ่มของเราทำได้ดีทีเดียว แม้จะถูไม้จนมือพองเพื่อให้มันเกิดไฟขึ้นมา และการประกอบอาหาร ขณะกำลังกระหยิ่มในใจว่าทำสำเร็จแล้ว ไม้ไผ่เจ้ากรรมดันพลิกคว่ำเพราะความซุ่มซ่ามของเพื่อนเราเอง ทำได้ดี แต่..ไม่ได้กินดีหรอก กรรมจริงๆ มื้อนั้นเลยอดกันทั้งกลุ่ม หยิบเจ้ากุนเชียงชิ้นนั้นออกมาพินิจดูแล้วก็ทำใจยากเหลือหลายหากจะกินประทังความหิว เย็นวันนี้มีโปรแกรมเด็ด คือ การฝึกระเบียบแถว และโดดหอ ฮู้ๆๆ เห็นหอสูงๆ แล้วตื่นเต้นอยากขึ้นไปชมวิวทิวทัศน์ข้างบนจัง รอจนเพื่อนๆ และอาจารย์เขาโดดกันจนเกือบหมดแล้ว เราเกือบคนสุดท้ายก็จดๆ จ้องๆ อยู่นาน พอขึ้นไปยืนข้างบนแล้วมองไปรอบๆ แทบลืมความตื่นเต้นในตอนแรกทั้งหมด ทั้งภูเขาและทะเลหมอกสวยจนไม่อยากละสายตา สะดุ้งอีกทีเมื่อพี่ทหารทักว่า “อ่ะ เมื่อไรจะโดดซักทีล่ะ” เหอะๆๆ ขอเวลานิดก็ไม่ได้ เพื่อนผู้ชายอีกคนที่ขึ้นมาด้วยกันมันโดนถีบลงไปนานแล้วอ่ะ แต่เราเป็นหญิง พี่คงไม่กล้าทำกับเราแบบนั้นอยู่แล้ว ที่ไหนได้ ใช้ส่วนล่างไม่ได้ ก็ส่วนบนนี่แหล่ะ ยังพอใช้ได้สำหรับผู้หญิง ว๊ากกกกกก ฮืออออ ทำกันด้ายยย ร่างบางๆ ลอยละลิ่วลงสู่เบื้องล่าง ความรู้สึกตอนนั้นมันหวิวๆ บอกไม่ถูกเลย รู้ตัวอีกทีก็ลอยมาอยู่สุดเขตที่มีเชือกกั้นไว้แล้วอ่ะ พี่ทหารด้านล่างโห่แซวกันใหญ่ แหม ท่าสวยจริงๆ เลย ชั้นอยากจะทำท่านั้นเมื่อไรกันเล่า ถ้าเจ้าข้างบนนั่นไม่ผลักลงมา พอลงมาถึงพื้นแล้วขาสั่นยืนแทบไม่อยู่ แต่สักพักพอดีขึ้นกลับติดใจ ขออีกรอบแล้วกันนะ อิอิ คืนนี้มีกิจกรรมรอบกองไฟ สนุกสนานใช้ได้เลย กว่าจะได้นอนก็ดึกเหมือนเคย ง่วงจัง หาววววว 14 ก.พ. 2540 วันสุดท้ายแล้ว กำลังจะดีใจจะได้กลับบ้าน กลับต้องน้ำตาแทบร่วงตอนกินอาหารเช้า โดนแกล้งให้ใช้ปากกินข้าว เหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้ รู้แล้ว! เหมือนปลาทองในอ่างที่บ้านนี่เอง หากใครไม่ทำก็จะโดนกระบองตีหัว แหม! เขาคงไม่กล้าทำผู้หญิงหน้าตาน่ารักอย่างเราหรอก แกล้งนั่งนิ่งๆ ไม่กินดีกว่า โป๊กก!! กระบองฟาดลงบนหัวดังสนั่น ว๊อยย! แค่ยังไม่กิน ไม่ได้หมายความว่าจะไม่กินนี่ ฮืออ ผู้หญิงก็ไม่เว้น ไม่เห็นใจกันบ้างเล้ยย สายๆ มีการฝึกความอดทนผ่านเครื่องกีดขวาง ไต่หน้าผา โคลนดินเลอะเทอะเต็มตัว แต่สนุกมากๆ ตอนบ่ายมีพิธีติดปีกสมาชิกพลร่มพิเศษ ทำการปิดค่ายแล้วเดินทางกลับ เราร่ำลาเพื่อนๆ และเพื่อนผู้ชายทุกคน จุ๊บๆๆๆ แล้วจึงขึ้นรถ ครูฝึกมายืนโบกมือลาพวกเรา เหมือนจะอาลัยอาวรณ์แต่เปล่าเลย จริงๆ แล้วดีใจอยู่ลึกๆ ฮ่าๆๆ ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไรกว่าจะเดินทางถึงบ้าน พอถึงบ้านก็ตั้งใจจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำให้สบายตัว ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงวอร์ม ว๊ากกกก!! กุนเชียงเน่าติดกระเป๋าเลย ฮือๆๆ   Create Date : 01 กรกฎาคม 2553 2 comments Last Update : 5 กรกฎาคม 2553 7:10:15 น. Counter : 1186 Pageviews. Share Tweet

หนุกหนานนน ได้อีก ปล. ถ้าให้กลับไปเข้าค่ายอีึกครั้งไปใหมค่ะ   โดย: prinjaa 19 กรกฎาคม 2553 20:11:02 น.

ไปดิ่ เอาหมิวไปด้วย..   โดย: fooko (Ugly owl ) 9 สิงหาคม 2553 20:49:16 น.