แปดโมงเช้า เพลงชาติ....ชีวิตการทำงาน....การเดินทาง ....ชุมแพและเสือเพิก.....ปิดท้ายด้วยฝน

หาไดอารี่ที่ใหม่เขียนได้แล้ว หลังจากห่างหายการบันทึกกิจกรรมชีวิตไปนานพอสมควร

วันที่ 15 สิงหาคม 2550
แปดโมงเช้า เพลงชาติ....ชีวิตการทำงาน....การเดินทาง .......ชุมแพและเสือเพิก.....ปิดท้ายด้วยฝน

การเดินทางไปทำงานโดยรถสองแถว ถือเป็นกิจวัตรประจำวันสำหรับฉัน หลายคนอาจจะเห็นว่า ชักช้า เสียเวลา ไม่เป็นส่วนตัว แต่มองอีกมุมข้อดีของการนั่งรถโดยสาร คือ ประหยัด มีเพื่อน(ไม่เหงา) ได้เรียนรู้ชีวิตคนอื่นระหว่างการเดินทาง .... วันนี้ก็อีกวัน ...ปกติ ฉันจะออกเดินทางจากบ้านประมาณ เจ็ดโมงสี่สิบห้า ระยะทางระหว่างบ้านถึงที่ทำงานไม่ไกลมากเท่าไหร่ แต่ก็ใช้เวลาการเดินทางค่อนข้างมากเมื่อเทียบกับการโดยสารโดยรถส่วนตัว ระหว่างทางวันนี้ รถสองแถวติดไฟแดง เมื่อเวลาแปดโมงเช้าพอดี ระหว่างเสียงเพลงชาติจากธนาคารแห่งประเทศไทยกำลังบรรเลง ตามปกติที่คนไทยเคยถือปฏิบัติการก็ต้องยืนตรงเคารพเพลงชาติ แต่ช่วงหลังด้วยระยะเวลาที่เร่งรีบ ทำให้การยืนตรงเคารพเพลงชาติ หรือหยุดรถขณะเพลงชาติบรรเลงอยู่นั้น ถูกละเลยไปบ้าง แต่กับรถกะบะบรรทุกคนงานก่อสร้างเต็มรถคันนั้น ได้จอดลงส่งคนงานทำงาน คนงานคนแล้วคนเล่าทะยอยลงจากรถพร้อมกับยืนตรงเคารพเพลงชาติ จนเพลงจบลง ก่อนแยกย้ายกันไปทำงาน .... ภาพที่ค่อนข้างหาได้ยากกับภารกิจคนเมือง ฉันรู้สึกปลื้ม ทึ่งเล็ก ๆ กับการปฏิบัติของกลุ่มคนเหล่านั้น ความรักเคารพ(เพลง)ชาติเข้าสู่สามัญสำนึกคนไทยโดยไม่จำกัดระดับการศึกษาและอาชีพ

ตารางการทำงานวันนี้ ต้องเดินทางอีก วันนี้เรามีโปรแกรมนิเทศงานที่อำเภอชุมแพ กับภูผาม่าน ระยะทางจากตัวจังหวัดไปชุมแพราว 80 กิโลเมตร จากชุมแพต่อไปภูผาม่านอีกราว ยี่สิบห้า กิโลเมตร ด้วยภารกิจการทำงานอยู่ระดับจังหวัด ทำให้งานหลักอย่างหนึ่งคือการนิเทศติดตามงานระดับอำเภอและตำบล โดยหลัก ๆ คือการนิเทศติดตามงานตามนโยบายกระทรวงลงไปสู่ผู้ปฏิบัติระดับพื้นที่ ทำงานที่ชุมแพเสร็จราวเที่ยง พี่ ๆ ที่ชุมแพ ชวนให้อยู่ต่อจนเย็น เพราะที่เทศบาลชุมแพเย็นวันนี้มีเวทีรณรงค์ไปลงประชามติ โดยเสือเพิกและพลพรรค มาช่วยประชาสัมพันธ์ที่ชุมแพ(สถานที่จริง) ถึงที่ ทีมงานเราถามถึงบาร์กุหลาบ(ในละคร) คนชุมแพหัวเราะ และตอบกลับคืนมาว่า เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันอยู่ที่ไหน........แต่ละครก็คือละคร..... และละครบู๊ปัจจุบันก็ไม่มีให้ดูแล้ว ถ้าไม่ใช่ ฉลอง ภักดีวิจิตรเป็นคนทำ หลายคนที่นี่ก็สงสัยเหมือนกันว่า ทำไม ชุมแพ ถึงได้ถูกนำไปแต่งเป็นนิยาย และสร้างหนัง ละครจนโด่งดัง สมัยก่อนที่นี้มีโจรผู้ร้ายมากขนาดนั้นเชียวหรือ.....ข้าพเจ้ามิอาจทราบได้ สงสัยจะเกิดไม่ทัน..อิอิ

เสร็จจากชุมแพ ทีมเราไปนิเทศที่อำเภอภูผาม่านต่อ เจ้าหน้าที่ที่นี่อายุเฉลี่ยประมาณ 25 – 30 ปี เหตุเพราะเป็นอำเภอห่างไกลและการคมนาคมค่อนข้างลำบาก เจ้าหน้าที่ที่มาทำงานส่วนใหญ่อยู่ได้ไม่นานก็ย้าย ทำให้ไม่มีเจ้าหน้าที่ทำงานที่นี่เป็นระยะเวลายาวนานจนเป็นผู้อาวุโสมากเท่าไหร่......ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็เปลี่ยนไปบ่อย เคยขาดแพทย์เป็นผู้อำนวยการก็ระยะหนึ่ง ปัจจุบันตำแหน่งนี้ก็เป็นแพทย์จบใหม่เพิ่งมารับตำแหน่งได้ไม่กี่เดือน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอยู่นานไม๊ ....

กลับถึงตัวเมืองขอนแก่นห้าโมงเย็น ของฝากของกินเพียบเต็มรถ กลับมาถึง เจอฝนตกซะนี่ เฮ้อ หลังจากไม่ตกมาสี่ซาห้าวัน กลับถึงบ้าน อ้าวไฟดับ แถมน้ำประปาไม่ไหล เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้ซิ ชีวิต........

แม้ว่าชีวิตการทำงานจะน่าเบื่อบางครั้ง แต่เรายังต้องมีหน้าที่ ความรับผิดชอบ ทั้งต่อตัวเอง ครอบครัว และอาจมีผลพลอยได้ให้กับสังคมและส่วนรวมบ้าง (บางส่วน แม้จะไม่มากนัก) ซึ่งส่งผลให้เกิดความภาคภูมิใจในตนเองนิดนิด แม้ว่าบางครั้งเราก็อาจละเลยหน้าที่พลเมืองไทยที่ดี (เช่นการยืนตรงเคารพเพลงชาติ)ไปบ้าง แต่ก็ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน ก็โอเคนะ

Tip... ชุมแพนอกจากจะมีชื่อเสียงโด่งดังเพราะถูกสร้างป็นละครแล้ว ข้าวหลามก็อร่อยนะ......

Create Date : 15 สิงหาคม 2550		2 comments
Last Update : 15 สิงหาคม 2550 23:42:00 น.
Counter : 614 Pageviews.
Share Tweet