เมื่อกี้ซอกแซกอยู่ใน blog ตัวเองนี่แหละ แล้วไปเจอ diary ที่เคยเขียนทิ้งไว้เมื่อสามปีที่แล้วเข้า อ่านไปสี่บรรทัดเท่านั้น กดออกเลย ชอคตัวเองไปแป๊บนึง คือลืมไปแล้วจริง ๆ ว่าเคยเกิดอะไร 'อย่างนี้' ขึ้น มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้เรายังคงรู้สึกผิดอยู่จนถึงทุกวันนี้ แต่ไม่เคยเสียดายที่ได้ทำลงไป หลายครั้งในช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมา เพื่อนเราถาม เราก็ถามตัวเองอยู่ทุกครั้งที่เราเสียใจเพราะใครบางคน หรืออารมณ์เหงา ๆ ไม่มีคนคุยด้วย ว่า 'การบอกเลิกใครคนหนึ่ง' โดยที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย เรารู้สึกเสียใจ หรืออยากกลับไปวันนั้นไหม แต่ทุกครั้งเราก็ได้คำตอบอยู่เสมอว่า ไม่เคยเสียดายเขาหรือเสียใจที่เลิกกับเขาเลยเพราะเรารู้ดีที่สุดว่าตัวเราต้องการอะไร รู้ว่าเขาดียังไง แต่คำว่าไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ แต่ความรู้สึกที่มีจริง ๆ คือรู้สึกผิด รู้สึกมากจนไม่กล้ามองเขาตรงตรง ๆ เจอทีไรก็ทำตัวลีบหรือหลบไปเลย ฟังแล้วเรายังอยากหัวเราะตัวเองเลย 555 ยิ่งตอนที่ขึ้น ป. โทใหม่ ๆ แล้วมีเรื่องจำเป็นต้องคุยกับเขา โอ๊ยย ตานี่หลุบมองพื้นตลอด สงบปากสงบคำขึ้นเยอะมาก กลัวเขาลุกขึ้นมาต่อยเอา แต่ก็นั่นแหละ สิ่งที่ผ่านไปแล้ว 

ก็นั่นแหละเน๊อะ สิ่งที่ผ่านไปแล้ว หลายคนอ่านแล้วคงงง ไหนบอกว่าไม่ยึดกับอดีตไง อยู่กับปัจุบันไง นี่เราตอบได้เลยนะว่าไม่ได้หวง ห่วงหา หรืออาลัยอาวรณ์เลย แค่เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เราทำตัวเป็นเด็กน้อย ได้มองย้อนถึงต้นกำเนิดนิสัยแปลก ๆ ที่อยู่ติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้

เคยอ่านเจอว่า ผู้หญิงที่รู้จักตัวเองมากเกินไป รู้ว่าตัวเองต้องการหรือไม่ต้องการอะไร จะหาแฟนยาก ท่าทางจะจริง เพราะมันติดเป็นนิสัยจนเหมือนเอาแต่ใจตัวเองไปแล้ว

วันนี้ก็คงไม่รู้จะพิมพ์อะไรแล้วแหละ มึดแล้ว เนื้อหาสาระไม่มี สิ่งที่ต้องการสือจริง ๆ คงเป็นคำว่า  'Nowadays-ปัจจุบัน' ทิ้งอดีตไปไม่ได้หรอก แต่เราต้องอยู่กับอดีตในเวลาปัจจุบันนี้ให้ได้

See ya!!