นั่งรถไฟไปตลาดร่มหุบ (5) รถแล่นผ่านสองข้างทางที่หนาแน่นไปด้วยบ้านเรือนที่เคยชินกับรถไฟ ผมมองต้นลำพูสองสามต้นที่ขึ้นชิดรางรถไฟ ถ้าย้ายไปอยู่ที่บางลำพูคนคงดีใจมาก รถกลับมาจอดที่ที่หยุดรถท่าฉลอมอีกครั้ง ก่อนจะตัดถนนไปตามแนวรางต่อไป แน่นอนว่ามันไม่ควรจะมีอะไรที่น่ารื่นรมย์ใจ ถ้าเลือกได้ใครจะอยากนั่งรถไฟ ที่กระโดดไปมาบนรางที่แสนจะเก่าคร่ำคร่า ในช่วงแรกรถไฟวิ่งเลียบแม่น้ำท่าจีน มองเห็นเรือสินค้าขนาดใหญ่อยู่ริมตลิ่ง ป้ายหยุดรถแรกต่อไปคือบ้านชีผ้าขาวที่ไม่มีคนขึ้นลงเลย ผมเลือกที่จะนั่งฝั่งขวา เพื่อจะถ่ายป้ายสถานี แต่นับว่าหาได้ยากยิ่งเพราะล้วนแต่ชำรุดขาดการซ่อมบำรุง ป้ายหยุดรถคลองนกเล็ก ที่หยุดรถบางสีคต ที่หยุดรถบางกระเจ้า ไม่มีคนขึ้นลงเลย สองข้างทางล้วนเป็นป่าชายเลนไม่เห็นบ้านคนอยู่อาศัย คล้ายเวลาจะย้อนกลับไป ที่เส้นทางรถไฟสายนี้ถูกสร้างขึ้นเมื่อร้อยปีก่อน จากที่ต้องพายเรือลัดเลาะไปคลอง เมื่อทางรถไฟสายแม่กลองถือกำเนิดขึ้น คงเป็นการเดินทางที่สะดวกสบายในสมัยนั้น ที่หยุดรถบ้านบ่อเคยเป็นสถานีในเส้นทาง อยู่เลยถนนที่ตัดไปยังชายทะเลเล็กน้อย มีร่องรอยตัวอาคารและชานชาลาคอนกรีต จากจุดนี้เริ่มมีถนนเลียบไปด้านข้าง มองเห็นความเจริญจากการมีบ้านเรือนตั้งอยู่ ที่หยุดรถบางโทรัด มองเห็นวัดบางโทรัดที่มีเจดีย์องค์ใหญ่ มีป้ายความเร็วต่ำ 20 ก.ม. ต่อชั่วโมงอยู่เป็นระยะ ด้านซ้ายขวาเปลี่ยนเป็นภาพนาเกลือ จากที่หยุดรถบ้านกาหลง ทางรถไฟมาจอดที่จุดตัดกับถนนพระรามสองใต้สะพาน เพื่อให้ผู้โดยสารลงไปต่อรถลงใต้ ที่หยุดรถบ้านนาขวาง ที่หยุดรถบ้านนาโคก สองข้างทางตอนนี้เป็นบ่อกุ้งบ่อปลาป้ายหยุดรถเขตเมือง สองข้างทางเริ่มเป็นนาเกลือ ผ่านเครื่องกั้นถนนที่แยกจากพระรามสอง มาจอดที่หยุดรถลาดใหญ่ ซึ่งเป็นอีกหนึ่งอดีตสถานี ผ่านที่หยุดรถบางกระบูนที่หายสาบสูญไป ตอนนี้รถไฟเริ่มแล่นช้าลงจากความหนาแน่น 11.30 น. รถก็ข้ามถนนในตลาดเข้าสู่ย่านสถานี ที่มีการรุกล้ำที่ดินที่การรถไฟ ของตลาดร่มหุบที่มีนักท่องเที่ยวยืนดักถ่ายภาพรถไฟที่กำลังแล่นช้าเพื่อจะเข้าสถานี ในอดีตมันเคยเป็นร่มจริงๆ แต่ปัจจุบันพ่อค้าแม่ค้าก็เปลี่ยนเป็นล้อเลื่อนผ้าใบไปเสียแล้ว ผมลงจากสถานีแม่กลองด้วยความสุข ไม่ใช้เพราะเห็นตลาดร่มหุบเช่นโฆษณาการท่องเที่ยว แต่อิ่มเอมใจกับการย้อนวันวานในอดีต และ Amzaing Thailand ที่ทางรถไฟวิ่งเลียบไปกับอ่าวไทย ผ่านป่าชายเลนอันรกร้าง นาเกลือที่ขาวโพลนจากไอแดด มาจบสิ้นที่ตลาดที่แสนแออัดได้ ทางรถไฟสายแม่กลองนั้นดูจะโดดเดี่ยวอ้างว้างมากที่สุดกว่าเส้นทางสายใด การถูกตัดขาดจากโลกภายนอก พื้นดินที่อ่อนนุ่มของป่าชายเลน ไอเกลือศัตรูตัวฉกาจ ททท โปรโมตว่าตลาดร่มหุบคือ Unseen เมืองไทย แต่สำหรับผม Unseen ที่แท้จริงคือเส้นทางรถไฟสายแม่กลองแห่งนี้นี่เอง   Create Date : 24 สิงหาคม 2555 6 comments Last Update : 10 มิถุนายน 2556 11:32:07 น. Counter : 1898 Pageviews. Share Tweet

ชอบข้อเขียนคุณมากครับ ถ้ามีภาพมากกว่านี้หน่อย จะทำให้ blog น่าสนใจมากขึ้นนะครับ   โดย: PiyaST 24 สิงหาคม 2555 14:52:01 น.

เป็นคนแถวนั้น แต่ไม่เคยไปเลยคะ เหอะ ๆๆ   โดย: wendyandbas 24 สิงหาคม 2555 15:16:02 น.

เป็น unseen ของเราหมดเลยค่ะ   โดย: tuk-tuk@korat 24 สิงหาคม 2555 15:21:34 น.

มาตามไปแอ่ว ... เวียงกุมกามเจ้า   โดย: tuk-tuk@korat 28 สิงหาคม 2555 16:12:23 น.

รูปรถไฟ ถ่ายมาจากหน้าศาลากลางค่ะ เขายังสร้าง ที่ที่ จะเอาไปไว้ ยังไม่เสร็จค่ะ   โดย: tuk-tuk@korat 30 สิงหาคม 2555 21:13:03 น.

อ้าว ไม่มีรูปตลาดหรือคะ?   โดย: Alex on the rock 31 สิงหาคม 2555 10:23:49 น.