บอกไม่ถูกว่ากำลังเป็นอะไร และกำลังทำอะไรอยู่

รู้ทันทีว่าทรมาน มันอาการเป็นเช่นไร
ก็เมื่อวันที่เธอจากกันไปไม่ย้อนมา
ไม่คิดเลยวันหนึ่งคำว่าเราจะลงเอยด้วยน้ำตา
อยากพูดคำว่าลาแต่สายไป

ทุกคืนหลับยังไม่ลง ก็ยังคิดถึงเธอเสมอ
ไม่มีสิทธิ์ได้พบเจอ จบไปแล้วต้องยอมเข้าใจ

เหมือนทุกสิ่งที่สร้างมา จบด้วยการจากลา
เหมือนโชคชะตากำหนดไว้

ในวันที่ฟ้ามีเพียงแค่สีเทาความเหงามันกินในใจ
โลกใบเดิมมันกว้างเกินไป เมื่อไม่มีเธอ
ก็ยังไม่รู้จะไปทางไหนดี ชีวิตที่มันขาดเธอ
มันหมดเรี่ยวแรงไม่มีแสงส่องใจ…เหมือนตัวคนเดียว

หลายคนที่เคยเดินเข้ามา แล้วก็ลาลับหายไป
แต่แปลกตรงที่ใจไม่ลืมเธอสักที
แค่เสี้ยวเวลาพาเราจากกัน ความเป็นจริงไม่ปราณี
ไม่มีวันพรุ่งนี้ให้รักเธอ