เพียงเธอพร่ำถ้อยพจน์ปรากฎภาพ
ก็ไหววาบ,วนผ่าวกับร้าวฉาน
คำเพ้อครวญแผ่วค่อยดั่งอ้อยตาล
เจือนรอยจารซ่อนพิษช่างฤทธิ์เเรง

รู้เธอลวงยังหลงเห็นกงจักร
เป็นบัวปักโคลนตมมีดคมเเฝง
มองงดงามปานแขมาเเปรเเปลง
เบื้องฟ้าเเสงนวลส่องอันผ่องพรรณ

รำพันความก่อคำเพื่อนำมอบ
อาลัยตอบเติมถ้อยมาร้อยขวัญ
รู้ถึงพิษรักพ่ายเมื่อหน่ายกัน
ยังใจมั่นมอบเเต่เเค่หนึ่งชาย

คงพร่ำครวญเพลงใคร่เหมือนไฟเผา
อกหนึ่งเร่ารำพึงคะนึงหมาย
อาวรณ์เอยอวลกรุ่นกับอุ่นกาย
เร้นความร้ายเเฝงหลอกมวลหมอกควัน

แม้พึงมุ่งหมายเน้นดั่งเช่นผ่าน
ซึมรสซ่านสายสวาทด้วยวาดฝัน
อนึ่งจมนิ่งจ่อมอีกกล่อมจันทร์
กับใจหวั่นจนแหว่งด้วยเเรงวน

เถิดรับถ้อยเคยทาบที่วาบไหว
เกินจะไกลกู่ก้องเหมือนล่องหน
เมื่อเธอเปรยคำชอบมาปลอบตน
เพียงหลุดพ้นพิษผลาญที่นานเนาว์

ขอเก็บนำครวญนี้ไว้ที่อก
เพื่อหยิบยกยามคิดถึงฤทธิ์เผา
วันต้องจากคงร่ำเเต่พร่ำเรา
พจน์เธอเร้าเพียงเเค่วันเเลคลึง

รำพันนัยก่อนับเพื่อรับมอบ
อาลัยตอบเติมถ้อยเพื่อร้อยถึง
พิษแห่งรักเพลินหลากรอยฝากตรึง
วารรำพึงต้องพ่ายอยู่ดายเดียว

หลงคิดร่ำควรรู้ผู้มีสิทธิ
มองเเค่มิตรอย่าหมายเกินกายเหนี่ยว
แทรกเพียงซึ้งเสริมก่อเพื่อต่อเกลียว
สัมพันธ์เหนียวยึดหน่วงทั้งปวงนาน

ประจักษ์ใจหนอเจ้าหากเข้าถึง
หลงรำพึงรำพันภาพฝันหวาน
จำทนเจ็บเถิดก่อทรมาน
เหมือนเเหลกรานสิ้นเเล้วในเเววตา

เถิดหนอที่ถั่งโถมเข้าโลมรูป
อีกรอยวูบเย็นวาบอันซาบซ่า
อาลัยนักอกเเนบที่เเอบครา-
คำนึงว่าใครนั้นจะฝันรอ

ลบแผลเก่าค้างใจซ้ำให้เจ็บ
ยังหนาวเหน็บยามหน่ายมิวายหนอ
ด้วยยังซึ้งครวญเศร้าพะเน้าพนอ
หมดเเรง..ท้อถอยก้าวด้วยร้าวราน

Create Date : 21 สิงหาคม 2553
Last Update : 21 สิงหาคม 2553 21:19:43 น.		20 comments
Counter : 445 Pageviews.
Share Tweet