ลูกชายใส่หมวกสีแดงๆดูตื่นเต้นมากๆครั้งแรกได้นั่งเรือ เรือโคลงเครงมากๆค่ะ เป็นเรือของทหารค่ะ
เราต้องนั่งเรือใหญ่แล้วใกล้ถึงเกาะจะมีเรือลำเล็กมารับอีกทีเพราะเรือใหญ่เข้าใกล้ฝั่งไม่ได้เลย จะทำลายปะการังสวยๆบนเกาะค่ะ ช่วงที่เราจะขึ้นเรือเล็ก จะมีพี่ๆทหารมารอรับด้วยนะคะ กลัวเราจะพลัดตกค่ะ น่าเสียดายครอบครัวของเราไม่ได้ใส่เสื้อชูชีพกันเลยสักคนแม้กระทั่งเด็กๆมีลูกเรา2คนและหลาน2ขวบ1คนค่ะ คุณย่าก็อายุมาก  ทัวร์จากลำปาง ไม่สงสารเสียสละเสือชูชีพให้เลย ทั้งๆที่ตัวเองเป็นผู้ใหญ่ดูแข็งแรงกว่า แต่ก็ช่างเถอะเราอาศัยมากะเค้านี่นา ทำไงได้ละ เนาะ

พอจะลงเรือข้ามสะพานมาเกาะ มีเจ้าหน้าที่คนนึงจะช่วยอุ้มน้องไอคอนจากเรือข้ามสะพาน แล้วเจ้าหน้าที่ทัวร์มาจากลำปาง พูดว่า "ไม่ใช่กลุ่มทัวร์ของเราต้องสนใจด้วยเหรอ " โอ้โห เรานี่ยืนมองเลย ถ้ารู้ว่าไม่มีน้ำใจแบบนี้ตั้งแต่แรกเราก็ไม่ยื่นน้องไอคอนให้คุณจับรอขณะที่เราจะลงเรือหรอกนะ

แค่พี่ทหารเค้าอาจจะดูแลไม่ทั่วถึง แล้วมีคนของทัวร์คุณมาช่วยเราแค่นี้ คำพูดจากสมองของเจ้าหน้าที่ซึ่งดูแลคนป่วย คิดได้เพียงเท่านี้หรอกหรือ...... จากการมาเที่ยวครั้งนี้ สร้างรอยร้าวในใจของครอบครัวเราเป็นอย่างมาก แต่ทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรไม่ได้ไปว่าอะไรเค้า ถ้าความคิดของเค้าจะเป็นแบบนี้เราก็ห้ามไม่ได้ค่ะ

การเที่ยวเกาะขาม "ซึ่งมีรอยร้าวในใจ"อยากบอกว่าคนไทยด้วยกันเรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้ คำพูดแบบนี้ ตรรกะแบบนี้ ขอเถอะค่ะ อย่าไปพูดแบบนี้กับใครอีกเลย สังคมจะน่าอยู่ถ้าทุกคนเอื้อเฟื้อช่วยเหลือมีน้ำใจซึ่งกันและกันค่ะ