พ่อของฉัน

...วันนี้วันพ่อ...

นั่งทบทวนอะไรหลายอย่าง เกิดมาตั้ง 26 ปีแล้ว ไม่ได้รู้ว่าทำอะไรให้ท่านได้ภูมิใจมากแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่คิดว่าต้องทำให้ได้ นั่นคือ ต้องสมัครเข้ารับราชการให้ได้ พ่อจะได้ดีใจ ไม่ห่วง ไม่กังวลว่าลูกคนนี้จะเอาตัวรอดอยู่ในสังคมไม่ได้

พ่อใจดี...พ่อมีเหตุผล พ่อจะว่าอะไรก็แล้วแต่ จะไม่ใช้อารมณ์ แต่ถ้าหากเผลอ พ่อก็จะรู้สึกเสียใจ ตรงนี้ลูกสัมผัสได้ เรากับพ่อเป็นคนอ่อนไหวเหมือนๆ กัน

วันนี้ เรารู้สึกว่าพ่อแก่ลงไปเรื่อยๆ ในขณะที่เรายังไม่ได้ตอบแทนพระคุณท่านเลย รู้สึกเศร้าใจอย่างประหลาด หากคิดต่อไปในวันข้างหน้า ไม่มีพ่อจะทำอย่างไร...

เราเดินไปถามพ่อ ว่าหิวข้าวหรือยัง พ่อถามเรากลับว่า แล้วน้องล่ะ หิวหรือยัง พ่อสนใจเรามากกว่าตัวเองอีก เราเข้าไปกอดพ่อ น้ำตาก็ไหลออกมาเอง เรามองหน้าพ่อ ตกใจยิ่งกว่า ที่เบ้าตาทั้งสองมีน้ำตาปริ่มๆ พร้อมที่จะไหลออกมา

"ร้องไห้ทำไม" เราถามพ่อ
"ก็มันดีใจ" พ่อตอบ ยกมือป้ายน้ำตา ใบหน้ายิ้ม
"ดีใจเรื่องอะไร" เพราะเราไม่รู้ เรายังไม่ได้ทำอะไรพิเศษให้ท่านเลย

"ดีใจที่กลับบ้านมาเจอลูก"
"ดีใจที่รู้ว่านุชไม่ลืมไปรับพ่อ แม้จะไม่เจอกันก็ตาม"

ถึงตอนนี้ น้ำตาไหลพราก เราเข้าใจคำว่ารักแท้ ที่พ่อและแม่มีให้กับลูกแล้ว พ่อกับแม่ได้ต้องการของขวัญ ไม่ต้องการอะไร นอกจากเห็นลูกมีความสุข และสามารถเลี้ยงตัวเองได้ ท่านก็พอใจแล้ว

สิ่งที่วิเศษที่สุดในชีวิตเรา คือการมีพ่อที่แสนใจดี พ่อที่เป็นต้นแบบในการใช้ชีวิตให้เราหลายๆ อย่าง และทำให้เรา เป็น "เรา" มาจนถึงทุกวันนี้ เราภูมิใจในตัวท่านทั้งสอง แม้จะไม่ใช่คนมีชื่อเสียง มั่งมีเงินทอง แต่เราก็มีความสุขตามอัตภาพ ความสุขแบบที่ใครๆ เห็น ก็ยังอดอิจฉาไม่ได้

พ่อไม่เหมือนใคร...และไม่มีใครเหมือน

รักพ่อมากที่สุด

Create Date : 05 ธันวาคม 2549		3 comments
Last Update : 5 ธันวาคม 2549 22:40:57 น.
Counter : 753 Pageviews.
Share Tweet