อยากเขียนบันทึก หลังจากมีชีวิตกลับมาเมืองไทย

Himalayan Odysseys  2016  

ทริปขับมอไซค์ลุยเทือกเขาหิมาลัยด้วยรถ RoyalEnfield รุ่นใหม่ชื่อ himalayan

ก่อนไปลังเล ควรไปหรือไม่  เวลาตั้ง 10 วัน มีงานถ่ายที่กทม.ช่วงนั้นด้วย  ต้องหาคนถ่ายแทน แล้วเราก็ไม่ได้รายได้ด้วย ภาระชีวิตก็เยอะไปหมด

แต่ก็เลือกไป  มองว่ามันเป็น"โอกาส"  

ทางREเขามีรับสมัครคนทำงานด้านสื่อให้ไปเทสต์รถที่อินเดีย  มีโควต้าคนไทย6คน

นกก้สมัครไป แล้วพอรู้ผลว่าได้ไป  ดีใจมาก  อยากไปถ่ายรูปสวยๆที่นี่

การเตรียมตัวยุ่งยากพวกเอกสาร ขอวีซ่า  ทำใบ ขข สากล  

เตรียม1อาทิตย์เต็ม  วิ่งเข้าเมืองวันเว้นวัน  บ้านนกก็ไกลเหลือเกิน  เหนื่อยทุกวันกับการขับมอไซค์เข้าเมือง   ท่องไว้ เพื่อจะได้ไปถ่ายรูปอินเดีย

ทางreส่งกำหนดวันพร้อม  แต่ละวันเราขับไปเมืองไหน  ดูแผนที่อย่างพร้อมมม

แต่พอใกล้วัน  

กลายเป็นเราต้องบินตามไปทีหลังคนเดียว   ไม่มีเพื่อนไป  กลุ่มผู้ชายนำไปก่อน

พอถึงวันออกทริป  ในเช้าวันนั้น  คิดว่าจะได้ขับไปกะกลุ่มคนไทยด้วยกัน  จะได้ขับไปจอดไปถ่ายรูปด้วยกัน   ช่วยเหลือกันได้   แต่ก็มีเซอรไพรส............

โดนแยกให้ไปขับกะผู้หญิงต่างชาติ  ที่ไม่รู้จัก14คน  

มีแต่ความอึดอัดทุกวัน    วัฒนธรรม อาหารของอินเดีย  สไตล์ขับรถ นิสัย ไม่เหมือนบ้านเรา

ส่วนตัวนกเป็นคนเรื่องมาก   ถึงได้ชอบออกทริปคนเดียวตลอด   เพราะมาเพื่อถ่ายรูป  

ไม่ชอบคนสูบบุหรี่  ไม่ชอบคนมีกลิ่นตัว  ไม่ชอบขับรถตามใคร  

อยากจอดถ่ายรูปตรงไหนก้ได้ที่อยากจอด   นกคิดว่าคนออกทริปเที่ยวบ่อยคงเข้าใจนะ

แต่ทริปนี้ทุกอย่างที่ไม่ชอบ   มาครบบบ 5555+

กลับก้ไม่ได้   เด่วเป็นไอ้ขี้แพ้    ก็อยู่ต่อจนจบทริปล่ะ

ถ้าตัดความอึดอัดทั้งหมดไป   กลับเป็นทริปที่สนุกมากกก

วิวรอบตัวมันอลังการณ์ ธรรมชาติสวยเว่อมาก พูดแต่โอ้โหหววว ในหมวกคนเดียว

เราขับรถริมหน้าผา  วิ่งรอบเขา  วิ่งฝ่าไอหมอกที่มองไม่เห็นทาง

เจอลำธารเขียวใสริมหน้าผา  ทะเลสาบสีฟ้าขนาดใหญ่  แม่น้ำสินธุที่มีหมอกลอยอลังการณ์

ซึ่งในใจคิดอยากจะจอดถ่ายรูป ตามสไตล์ท่องเที่ยวที่เราทำเสมอ

แต่"ความกลัว" เราทำไม่ได้    กลัวตามเพื่อนไม่ทัน  กลัวหลงทาง  กลัวเป็นภาระทริป  

ปลอบใจตัวเองในหมวกกว่า  เก็บเป็นความทรงจำละกัน

เราก้ออกทริปบ่อยมาก   มันไร้สาระมากกับการขับรถกินลมไปเปล่าๆ โดยไม่ได้รูปกลับมาเล่าให้คนอื่นฟัง  มันเป็นความภูมิใจของตัวเอง   

แต่สิ่งดีๆก็มี  ชอบวันที่นอนแคมป์ที่ tsokar  เป็นธรรมชาติสวย มีอะไรให้ถ่ายเยอะ เดินถ่ายรูปทั้งวัน ไม่สุงสิงกับใคร

วันอื่นนอน รร. ไม่ชอบ นอนกับคนแปลกหน้า    ไม่มีวิวสวยให้ถ่ายรูป

ความอัดอั้นมันก็ระเบิดในวันที่มีเน็ตใช้   คิดถึงบ้าน  อยากกลับบ้าน  ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ไม่ให้ใครเห็น

ต่อให้มันสวยแค่ไหน  แต่ความรู้สึกมันต้องอดทน ฝืนใจ  มองอะไรก้ไม่สวย   

อยู่เมืองไทย ในที่คุ้นเคย คนที่รักเรา ดีกว่าเยอะ

แต่ก้ต้องสู้จนจบทริปให้ได้   เขาอุส่าให้โอกาสเรามาแล้ว

พอวันสุดท้ายของทริป   มีพี่คนอินเดียในกลุ่มคนนึง  เขาคงมองออกว่าเราไม่สนุกกับทริป

เขาก้บอกให้เราขับตามเขา ประกบกันไป3 คัน  อยากจอดตรงไหน พี่เขาก็จอดด้วย   จนถึงเมืองชานดิกาห์ จุดหมายสุดท้าย

ใครขับเร็วช่างมัน  เราไปกัน3คันนี่ล่ะ

ประทับใจพี่เขามาก  และคนอินเดียคนอื่นๆที่น่ารักก็มี   

พอถึงวันกลับบ้าน  รีบไปหาแม่ทันที  ขับรถไปแบบง่วง จอดนอนริมถนนเอา ไหวก็ขับต่อ

ให้เวลาจิตใจตัวเองฟื้นฟูสักพัก  มีสติมากขึ้น  

สิ่งที่ได้จากทริปนี้คือ ความเข็ด 555+    อย่าไปขับมอไซค์กับคนที่ไม่ใช่แนวเดียวกัน

น่าแปลกว่า พอกลับมา  เรากลับแข็งแรงขึ้น  ภูมิต้านทานความอดทนมากขึ้น

สุดท้าย

ความสุขไม่ได้อยู่ไกล  มันอยู่ในใจเรา

การเดินทาง ก็เพื่อทดสอบตัวเอง     

แต่ถ้าไม่แข็งแกร่งพอ  กำลังใจที่ดี  คือ คนในครอบครัว  คนที่รักเรา  และสัตว์เลี้ยง

ให้เขียนอีกก็ยาวมากกกกก  ได้อีกหลายบันทึกเลย