การให้. 

แค่เพียงคิดจะทำ..ใจก็ยังเป็นสุข.. 

ครั้นได้ให้แล้ว...จิตใจก็แช่มชื่นเบิกบาน... 

เมื่อวันเวลาผ่านไป.. 

หวนกลับไปรำลึกถึงดวงหน้าอันเปี่ยมสุขของผู้รับ... 

ความปีติสุขก็ย้อนกลับมาทำให้หัวใจอิ่มเอม... 

การเสียสละ..แบ่งปัน... 

เป็นทั้งความ..สมาน.. 

คือ...ความสามัคคีปรองดองระหว่างกันและกัน 

และเป็นกุศโลบายในการสร้างความ..เสมอ.. 

คือ..ให้คนทุกคนมองเห็นกัวอกของคนอื่น.. 

เมื่อมนุษย์รู้จักแบ่งปันแก่กันและกัน.. 

อันมีพื้นฐานมาจากการมีอัชฌาศัยกว้างขวางเอื้ออารีเช่นนี้ 

คนที่ไม่เคยเป็นผู้ให้...ย่อมยากที่จะได้รับ.. 

“การให้”..มองอย่างธรรมดาดูเหมือนว่า..เป็นการสูญเสีย.. 

แต่แท้ที่จริงแล้ว... 

ผู้ให้ คือ..ผู้ที่ได้รับต่างหาก.. 

คนที่เป็นผู้ให้จึงมีเกียรติคุณเกริกกรรจายชั่วฟ้าดินสลาย 

ทั้งนี้นั่นเป็นเพราะ 

“...โลกคารวะผู้ให้... 

แต่บอดใบ้ต่อผู้กอบโกยและโกงกิน...” 

จาก ธรรมะไทย