เหมือนถูกฟ้าผ่าลงมาตรงกลางหัวใจ แค่บ่นเรื่องจะลาออกจากงาน และจะหางานใหม่ เท่านั้นเลยคุยกันไปถึงเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้าน สภาพของความเป็นครอบครัวที่ต่างคนต่างอยู่ และคำถามที่คาใจมามาน เลยถามว่าคุยกับใครบ่อย ๆ ในห้องคอมฯ ถ้ามีคนใหม่ รักของเราก็จบคำตอบที่ได้ก็คือ อยากจะจบก็จบ แต่จบให้มันสวย ๆ หน่อย เรื่องมีคนอื่น ตอนนี้ยังไม่ใช่แต่ต่อไปก็ไม่แน่ อยากให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เขาก็ยังเป็นพ่อ และจะรับผิดชอบลูกทุกอย่างจนจบปริญญาตรี

โอ้แม่จ้าว......จู่ ๆ จะมาทิ้งกันแบบนี้ได้ยังไง ในใจทั้งโกรธ ทั้งเกลียด สารพัด และก็เลยลบคุณชายออกไปจากการเป็นเพื่อนในเฟสบุค แต่เขาก็หาได้แคร์ไม่ ไม่พูด ไม่ง้อ เป็นอะไรที่เฉยเมยได้ยอดเยี่ยมในเวลาที่เราเองก็เคว้งเรื่องงาน ยังจะมาเคว้งเรื่องสามีอีก ชีวิตชั้น จะรันทดอะไรกันนักหนา

พอลูกสาวกลับมาบ้าน ก็เลยให้นั่งอ่านถึงเรื่องราวต่าง ๆ คุณลูกก็ร้องไห้น้ำตาหยดติ๋ง ๆ อ่านไปด้วยร้องไปด้วย พออ่านจบ ก็ปล่อยโฮกันทั้งแม่ทั้งลูก  สงสารลูกจับใจ แต่ก็ต้องบอกให้รู้เพราะว่าในไม่

ช้า  ป๊ากับแม่ก็ต้องแยกทางกันในที่สุด  หลังจากที่ปลอบใจลูกและปลอบใจตัวเองแล้ว  คืนนั้นเราสองคนแม่ลูกก็อธิษฐานขอพรต่อพระเจ้า  ใช่.... เวลานี้ เราสองคนแม่ลูก ก็มีแต่พระเจ้าเท่านั้น ที่มีความรักมั่นคงให้แก่เราสองคน  รักของพระองค์ไม่เคยเปลี่ยนแปลง รักของพระองค์ใหม่สดเสมอในทุกเวลาเช้า..........ขอบคุณพระเจ้าในทุกกรณี  ขอบคุณพระองค์สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เขาปฏิเสธเรา ก็เหมือนกับเขาปฏิเสธพระเจ้า  20 ปีที่ใช้ชีวิตร่วมกัน 30 ปี ที่ได้รู้จักเป็นเพื่อนกันมาดูมันไม่มีค่าอะไรกับเขาเลย  ฉันได้แต่บอกกับตัวเองว่า "เมื่อประตูหนึ่งปิดพระเจ้าจะเปิดอีกประตูหนึ่งให้กับเราซึ่งประตูนี้จะเต็มไปด้วยพระพรนานาประการและสวัสดิภาพและความเจริญรุ่งเรือง....เพราะฉนั้นไม่ต้องเสียใจกับประตูที่ได้ปิดไปแล้ว"