อ่านแล้วซึ้งใจค่ะ
ทุกๆคนในเสี้ยวหนึ่งในชีวิตย่อมมีเวลาหนึ่งที่รู้สึกท้อแท้แบบนี้
เคยรู้สึกเหมือนกันค่ะ

แต่ที่ช่วยมาถึงทุกวันนี้ นั่นคือความคิด
"เราเป็นใคร เรามาจากไหนและเราใฝ่ฝันว่าต้องทำอะไรให้สำเร็จ"

็
เป็นกำลังให้ค่ะ

ทนไว้ค่ะ มอลลี่เองก็เคยเป็นแบบคุณวีค่ะ ตอนเรียนที่ญี่ปุ่น ร้องไห้อยากกลับบ้านทุกวัน
ทนมาสามปีกว่าจะได้กลับ
ยังไงๆก้สู้ๆค่ะ

คิดถึงบ้านจัง คิดถึงแม่เรากับหลานเราด้วย

สวัสดีค่ะ

หลานน่ารักแก้มยุ้ยมากกกก คุณแม่ดูจะเป็นคนใจดีมาก ๆ นะคะ ขอให้กำลังใจเจ้าของบล็อก สู้ สู้ ค่ะ

ปอลอ ขอบคุณมากค่ะที่ไปเยี่ยมบล็อก ตอนนี้ทำตัวหนังสือตัวใหญ่ให้แล้วนะคะ

สาวน้อยน่ารักจริงงๆๆๆๆ

ศึกษารายละเอียดในเว็บไซด์นี้ อาจเปลี่ยนชีวิตคุณได้

//www.i-amagel.com/leader.php?id=salakchit