เรามาพบหมอ ในวันที่ 2 ของ ปจด. รอบใหม่ ที่ห่างจากรอบหลังจากใส่ตัวอ่อนสดไปเพียง 10 วัน หมอหน้าเครียดเมื่อเห็นวันที่ที่ห่างกันไม่ถึง 2 สัปดาห์ จากนั้น ก็เริ่มลงมาซาวด์เราเลยทีเดียวเชียว หมอซาวด์นานมาก เพื่อหาดูว่า เรามีความผิดปกติ ใด ๆ หรือไม่ เพราะระยะเวลาห่างจาก ปจด. รอบก่อนไม่นาน ซึ่งแปลกมาก ๆ แต่หมอก็พบว่า มันเป็นรอบเดือนปกติ มีไข่ตั้งต้นสวยงามด้วย หมอจึงให้เราเริ่มทานยาเม็ดสีฟ้าต่อเนื่อง (หลังจากที่ไม่ท้องก็หยุดกินยาทั้งหมดค่ะ) โดยให้ทานติดต่อกันเป็นเวลา 4 วัน ก่อนที่จะมาซาวด์เพื่อดูความหนาและความพร้อมของโพรงมดลูก หมอเป็นคนใจเย็นและใจดี บอกให้เราค่อย ๆ ดูไป ถ้ามดลูกไม่หนาก็ค่อยเพิ่มยา

ครบ 4 วัน เรามาพบหมออีก หมอก็ให้ทานยาต่ออีก 4 วันแล้วมาพบเพื่อซาวด์ผนังมดลูกอีกครั้ง ซึ่งถ้าพร้อม ก็จะย้ายตัวอ่อนทันที

ครบ 4 วัน เรามาพบหมออีก คราวนี้ หมอซาวด์พร้อมรอยยิ้ม หนาตั้ง 13 มิลแล้วค่ะ เราย้ายกันได้เลย (นั่นคือ อีก 2 วันข้างหน้า) หมอให้เราเริ่มสอดยา Cyclogest ในเย็นวันนั้น แล้วก็เตรียมมารับตัวอ่อน โดยเราก็เพิ่งรู้ (ก่อนหน้านี้ไม่ได้ถาม) ว่า ตัวอ่อนของเราถูกจับแช่ฟรีซไว้ตอน Day 2 ทั้งหมด (เหลืออยู่ 15 ตัว) หมอจะเลือกออกมาละลาย และเลี้ยงต่อ 1 วัน ให้เป็น Day 3 ดูว่ารอดหรือตาย ถ้าตายก็จะเอาออกมาละลายอีก (ใช้เวลาละลาย 1 วันเต็ม) การใส่ตัวอ่อนครั้งนี้ แทบไม่มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจมากนัก ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรีบเร่งมาก

วันใส่ตัวอ่อน ก็เหมือนเดิม คือ ต้องอั้นปัสสาวะเอาไว้ให้มากที่สุด เราใช้สูตรเดิม ทานน้ำไปเยอะ ๆ ก่อนเข้าห้องใส่ตัวอ่อน คราวนี้ หมอหน้าใหม่มาช่วยซาวด์ หมอที่รักษาเราเป็นคนใส่ตัวอ่อน ครั้งนี้ ใส่ได้ช้ามาก หมอหาจุดนาน ใช้เวลาร่วม 30 นาที กว่าจะได้ใส่ตัวอ่อน อ้อ ลืมบอกว่า ก่อนใส่ทุกครั้ง เจ้าหน้าห้องแลปจะขานชื่อเรา ให้เรามองจอมอนิเตอร์ในห้อง เขาจะขยายภาพตัวอ่อนให้เราดูจากจอ ตัวอ่อนแช่งแข็งของเราอึดมาก รอดจากการละลายทั้ง 3 ตัวอ่อน

เรานอนพักสัก 30 นาที พี่พยาบาลมาเรียกให้ไปเข้าห้องน้ำ เพราะเห็นอั้นมานาน จากนั้นก็กลับบ้าน เรานอนพักได้ 1 วันหลังจากใส่ตัวอ่อน ก็ต้องมาทำงานทันที เพราะงานเข้า กลับบ้านก็ดึก เกือบ 2-3 ทุ่มทุกวัน เราจึงเหนื่อยมาก กลับบ้านก็หลับทันที แต่ตอนเช้า เราจะหิวมาก หิวเป็นพายุบุแคม ไม่มีอาการปวดท้องหน่วงอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น ตลอดเวลา 8 วันหลังจากการใส่

วันที่ 9 เลือดสีน้ำตาลไหลออกมา ใจไม่ดีเลย รีบโทรไปหา รพ. พี่พยาบาลรับ ปลอบใจว่า ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องคิดมาก ใส่ยา สอดยา และกินยาตามเวลาต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง มาถึงจุดนี้ ไม่รู้หัวหรือก้อย แต่อย่าคิดมาก อย่าเครียด ตอนนั้น ร้องไห้แล้ว คิดว่า หลุดไปแล้วล่ะ เขาคงไม่อยู่กับเราแล้ว ตอนค่ำกลับถึงบ้าน เราไม่บอกใครเลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เราแอบเอาที่ตรวจมาตรวจ แน่นอน ขึ้นขีดเดียว เราร้องไห้เลย ทิ้งไว้สักพัก มันก็มองเห็นอีกขีด เหมือนตาลาย คงทิ้งไว้นาน มันเสียแล้วล่ะ เราร้องไห้ต่อ น้ำตาซึมไปทั้งคืน

วันที่ 10 เลือดสีน้ำตาลออกอีก เราเลยเทสต์มันอีกรอบ ตอนเช้าก่อนไปทำงาน มันขึ้นมาอ่ะ ขีด T กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ แต่รอนาน ประมาณ 15-20 นาทีกว่ามันจะขึ้นมา เราไม่แน่ใจผลเท่าไหร่ แต่แอบกรี๊ด ๆ ไม่บอกใคร

วันที่ 11 เลือดไม่ไหลแล้ว เย้ๆ เทสต์ต่อ คราวนี้ รอสัก 10 นาที ขีดขึ้นอีก เย้ๆ ชัวร์แล้ว เราเริ่มถ่ายรูปผลไปถามชาวบ้านชาวช่องที่รู้จัก เขาบอกว่า ท้องแน่นอน เพราะถ้าไม่ท้อง มันจะไม่ขึ้นอะไรเลย ขาวเกลี้ยง ๆ ไม่เห็นแม้กระทั่งเงา ๆ หรือจาง ๆ เริ่มบอกคนที่บ้าน แต่สามีไม่เชื่อ คิดว่าเราตาลาย ขนาดขีดมันเข้มขึ้นทุกวันก็ตาม

วันที่ 12 เทสต์ต่อเนื่องอีก ลุ้นระทึกว่ามันจะขึ้น 2 ขีดไหม ขึ้นอีกครับ คราวนี้ ขีดมันจางลงกว่าเมื่อวาน เครียดสิ...- -" เหงื่อตก เราร้องไห้เลย คิดว่าลูกหลุดไปแล้ว แต่สามี (ซึ่งไม่เชื่อว่าเราท้องจริง) กลับไม่เชื่อว่าหลุด บอกเราว่า ถ้าเราท้องจริง อะไรจะหลุดง่าย ๆ เราสวดมนต์ ที่บ้านพาไปเลี้ยงวันเกิด ด้วยการไปร้านอาหารลาวที่มีผูกข้อมือ เรียกขวัญ เราจะได้สบายใจ

ผลการตรวจตั้งครรภ์ ห่างกัน 1 วัน

วันที่ 13 เราไปหาหมอเลยดีกว่า เราเอาผลให้พี่พยาบาลดู ทุกคนก็ยิ้ม แล้วก็แสดงความยินดีกับเรา พร้อมกับมานั่งอธิบายว่า แต่นี่มันเพิ่งเริ่มต้น ต้องดูว่า ท้องในมดลูก หรือนอกมดลูก จากนั้นก็ต้องดูว่า เด็กมีพัฒนาการเป็นอย่างไร อย่างน้อย 3 เดือนแรกนี้ หรือไตรมาสแรก คือระยะแห่งความเสียงที่สุดของเรา เฮ๊ย....ก่อนหน้านี้ ไม่เห็นมีใครเคยบอก ว่านอกจากจะลุ้นว่าท้องหรือเปล่า แล้ว เราก็มานั่งลุ้นเรื่องพวกนี้ด้วยหรือเนี่ย โอ้แม่เจ้า...จะเป็นลม

เราไปเจาะเลือดรอผลนานมาก แลปเสีย แต่หมอก็สั่งยาให้เรา คือ ยาสอด และยาเม็ดสีฟ้า (เหมือนเดิม) ตอนเช้า เรารีบโทรไปถาม รพ. ปรากฎว่า ค่า HCG เท่ากับ 270 เรากรี๊ดเลย ท้องแล้วเว๊ย....แต่ก็ต้องลุ้นอีกว่า เราท้องในหรือนอกมดลูก

เราไม่มีอาการแพ้ท้องใด ๆ เราจึงรู้สึกอยากไปเดินเที่ยวห้าง เดินกระหน่ำมาก เกือบ 4 ชั่วโมง กลับมาก็ไม่เป็นไร นอนสบายใจ แต่คืนนั้น ประมาณตี 5 เลือดสีชมพูอ่อนไหลออกมา โอ้แม่เจ้า นอนไม่หลับแล้ว สวดมนต์เลย

เราจึงไปหาหมอก่อนวันนัดประมาณ 1 วัน บอกหมอว่าเลือดออก หมอถามว่าไปทำอะไรมา บอกว่าไปเดินช้อบปิ้ง พี่พยาบาลที่ยืนอยู่ด้วยเลยดุเราเลยว่า ไม่รักษาตัวเอง จะเป็นแม่คน ต้องรักษาตัวเองให้มาก เพราะเราอายุมากแล้ว และก็มีลูกยาก หมอปลอบว่า อาจจะเป็นไปได้ว่าเรามีพวกติ่งเนื้อ หรือมีเนื้องอก แล้วเลือดออกมาได้ หรือไม่ก็เป็นเลือดเก่า ถ้าไม่ใช่เลือดสีแดงสด ๆ ก็ไม่ต้องตกใจมาก

หมอซาวด์เพื่อดูครั้งแรกว่า เราท้องใน หรือนอกมดลูก และตรวจว่าอะไรเป็นสาเหตุของเลือดที่ออก เราแอบเครียด แต่ก็หาข้อมูลมาแล้วว่า ถ้าครรภ์อ่อนจะมองไม่เห็นอะไรนอกจากถุงตั้งครรภ์เท่านั้น ไม่ต้องเครียด หมอบอกว่า เราท้องในมดลูก และตอนนี้ อายุครรภ์เท่ากับ 5 วีค ถุงกลมดี ไม่บูดเบี้ยว ไม่ฟืบแบน แสดงว่า เรามีหวังว่าจะมีตัวอ่อน (เพิ่งรู้อีกเหมือนกันว่า ถุงตั้งครรภ์อาจไม่มีตัวอ่อนได้ด้วย) แต่หมอไม่รู้ว่าอะไรคือสาเหตุของเลือดที่ออกมา หมอให้เราพักงาน 1 อาทิตย์ เพราะเราอยู่ในภาวะแท้งคุกคาม ให้เราทานยา Dupashton เม็ดสีขาวเพิ่ม เพื่อรักษารกไม่ให้หลุดลอก หมอกำชับว่า

ให้นอนพักให้มากที่สุด

ไม่ให้เราเดินเยอะ

ไม่ให้ขึ้นลงบันไดมาก ให้เดินได้ไม่เกินวันละครั้ง

ไม่ให้วิ่ง

ไม่ให้ขึ้นมอเตอร์ไซด์

ขับรถได้ แต่ระวังเวลาก้าวขึ้นลง

ถุงตั้งครรภ์ (ดูจากจอมอนิเตอร์ ถุงกลมดิ๊กเลยค่ะ) อายุครรภ์ 5 วีค

วันรุ่งขึ้น เลือดหยุดแล้ว เรานึกเบื่อ จึงลุกจากเตียงไปดูทีวี ตอนบ่ายเลือดสีชมพูออกมาอีก

วันถัดมา อาการหนัก คือเราเพลียและเหนื่อยมาก แต่หิวนะ กินได้กินดี แล้วกก็นอนมันทั้งวัน

เรานอนไป 2 วันเต็ม ๆ ไม่ได้ลุกมาดูทีวีเลย ร่างกายมันล้าเอง จากนั้นก็ฟื้นตัว ลั่นล้าได้ เราเดินช้าลง ไม่ทำอะไรรีบ ๆ ระมัดระวังมากเลยคราวนี้

ไปพบหมอตามนัดในสัปดาห์ต่อมา หมอซาวด์ให้ พบว่า มีตัวอ่อนในถุง และมีหัวใจเต้นแล้ว ประมาณ 111 ครั้งต่อนาที