หลังจากกินแห้วไปหลายกระป๋อง และหยุดทำใจไป 3 ปี ดิฉันและพี่แจสก็กลับสู่สังเวย เอ๊ย สังเวียนการต่อสู้เพื่อการมีลูกเป็นครั้งที่ 2 คราวนี้ อายุที่หมดไปตามเข็มนาฬิกา ทำให้ไม่สามารถจะเลือกวิธีอะไรได้มากไปกว่า การทำเด็กหลอดแก้ว หรือการทำ IVF นั่นเอง

ดิฉันยังคงรักษาที่เดิมคือ โรงพยาบาลรามาเพราะใกล้ที่ทำงาน แต่คราวนี้ คลีนิคผู้มีบุตรยากของรามาย้ายไปที่อาคารสมเด็จพระเทพรัตนฯ และเปลี่ยนชื่อใหม่เป็นศูนย์ความเป็นเลิศด้านเทคโนโลยีช่วยการเจริญพันธุ์ สถานที่ดูดีกว่าเดิม แต่บุคลากรยังคงน่ารักเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็นพี่พยาบาลทุกท่าน และคุณหมอที่ทำงานด้วยความเข้าใจ

ดิฉันใช้เวลาเตรียมร่างกายกว่า 4 เดือน ด้วยเหตุผลง่าย ๆ คือ เดือนกุมภาพันธ์ ร่างกายไม่พร้อม มีการผลิตประจำเดือนปลอมจากระบบฮอร์โมนที่ปรวนแปร (ทำได้ด้วยอ่ะ) เดือนมีนาคม มีการย้ายแล้ป ห้องแล้ปไม่พร้อม เดือนเมษายน มีวันหยุดเยอะ อาจกระทบกับกระบวนการ IVF ได้ เพราะฉะนั้น ดิฉันจึงได้เริ่มทำจริง ๆ ในเดือนพฤษภาคม โดยระหว่างนัน หมอให้รับประทาน Folic ควบคู่ไปกับยาคุมเพื่อปรับสภาพฮอร์โมนร่างกายให้พร้อม....

และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง

คุณหมอเริ่มให้ดิฉันเข้าสู่กระบวนการ ด้วยการฉีดยา Puregon ขนาด 300 iu เป็นเวลา 4 วัน จากนั้นให้เจาะเลือดเพื่อตรวจระดับฮอร์โมน และดูว่าร่างกายตอบสนองกับยามากน้อยเพียงใด

การฉีดยาครั้งแรก เป็นอะไรที่หลอนมากค่ะ เราต้องปักเข็มเข้าที่พุง ห่างจากสะดือประมาณ 2 นิ้ว โดยเราสามารถฉีดยาเข้าตรงที่ใดก็ได้ในรัศมีห่างจากสะดือ 2 นิ้วทางใต้สะดือ เข็มขนาดเล็กมาก ยาวประมาณ 1 ซม. พี่พยาบาลสอนฉีดยา และบอกว่า ให้ปักเข้าไปเลย อย่าเกร็ง และยาให้ปากเข็มโดนผิวหนังเพราะจะเจ็บ เนื่องจากผนังหน้าท้องบางและมีระบบประสาทจำนวนมาก แต่ถ้าเจาะผ่านผิวหนังไปแล้วก็จะไม่เจ็บ ซึ่งถูกต้องมาก ๆ ค่ะ ฉีดยาเองครั้งแรกในชีวิตไม่เจ็บ แต่กว่าจะฉีดได้ ทำใจอยู่กว่าครึ่งชั่วโมง ยาต้องฉีดในเวลาเดียวกันทุกวันถ้าทำได้ ดิฉันฉีดอยู่ 4 วัน บางวันต้องฉีด 2 ครั้ง เพราะว่า ยา 1 หลอด ราคาเกือบ 5,000-6,000 บาท มีปริมาณในหลอด 400 iu เมื่อต้องฉีดแค่ 300 iu ก็เลยต้องฉีดสองเข็มในบางวัน เพราะประหยัดยา เข็มก็ใช้ 1 ครั้งแล้วทิ้งเลยค่ะ การฉีดไม่ยาก เป็นรูปแบบปากกาให้ฉีดได้ง่าย ดิฉันเองฉีดแล้วก็จะรู้สึกแสบ ๆ แถว ๆ บริเวณทีฉีดสักพัก แล้วก็หายค่ะ

ฉีดยาไปได้ 4 วัน ดิฉันก็มาพบคุณหมอเพื่อตรวจร่างกายและเจาะเลือดตรวจระดับฮอร์โมนด้วย การเจาะเลือดก็แบบนะ ต้องใช้เลือดเยอะ คุณพี่พยาบาลบอกว่า ตรงท้องแขนคุณแทบไม่มีเส้นเลือดขนาดใหญ่ให้เจาะได้ เพราะมันบางมากกก ขอเจาะตรงมือ ตรงโคนนิ้วก้อนแล้วกัน โอ้แม่เจ้า เข็มใหญ่มาก เจาะนานมาก เพราะเลือดไหลช้า ทนอยู่เกือบ 5 นาทีกว่าจะได้เลือดในปริมาณที่ต้องการ เฮ้อ...เล่นเอาเราแทบเป็นลม ถึงขนาดเหงื่อแตก จนพี่พยาบาลที่เจาะเลือดบอกว่า น้องเก่งและเข้มแข็งมากจ้า (อาการคงใกล้เคียงเด็กวัย 8 ขวบเวลาเจาะเลือด)

ผลเลือดออกมา ก็ได้เข้าพบกับคุณหมอ

คุณหมอบอกว่าทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ระดับฮอร์โมนดี ผนังมดลูกหนาใช้ได้ และมีไข่ 12 ใบ (ข้างขวา 4 ใบ และซ้าย 8 ใบ) อย่างไรก็ดี ขนาดของไข่ก็มีความแตกต่างกันไป ตั้งแต่ 0.7 - 0.11 มิล ซึ่งคุณหมอขอให้กระตุ้นไข่ต่ออีก เพื่อให้ไข่โตขึ้น คราวนี้ ต้องฉีดยากันไข่ตกควบคู่กันไปด้วย ยากันไข่ตกชื่อ Orgalutran ขนาด 0.25 มิลลิกรัม ฉีดยากระตุ้นไข่ขนาด 300 iu วันละเข็ม และยากันไข่ตกอีกวันละ 1 เข็ม ขอบอกว่า หลอนยิ่งกว่ารอบแรก เพราะยากันไข่ตก เข็มใหญ่กว่ายากระตุ้นไข่ และมาในรูปเข็มฉีดยาเกือบเต็มรูปแบบ

ตอนฉีดยากหน่อย เพราะกว่าจะแทงเข้าพุงเรา มันมือสั่นอ่ะค่ะ แต่พอแทงแล้วไม่เจ็บเท่าไหร่ เข็มยาวประมาณ 1 เซนต์ พอฉีดแล้ว เจ็บอ่ะ ต้องใช้มือลูบอยู่นานเหมือนกัน

เราต้องฉีดยาต่ออีก 4 วันค่ะ และวันพุธนี้ (16 พ.ค.) จะไปพบหมอและเจาะเลือดอีกรอบ เพื่อตรวจค่าฮอร์โมน และดูว่าการตอบสนองยาเป็นอย่างไรบ้าง หวังว่าน้องไข่จะโตขึ้นตามขนาดที่ควรจะเป็น

ประสบการณ์การฉีดยาไม่เลวร้ายเท่าไหร่ ฉีดเองได้ เหมือนจะชิล แต่เรายังไม่ชิลนะคะ และคงไม่ชินด้วยอ่ะ ครั้งแรกยากที่สุด ต่อมาก็เริ่มง่ายขึ้น เพียงแต่ก็ยังหลอนอยู่เวลาที่ต้องเสียบมันลงไปเท่านั้น โดยส่วนตัวยังกลัวเข็มฉีดยาอยู่เหมือนเดิม

วันพุธจะมาเล่าให้ฟังว่า น้องไข่เป็นอย่างไรบ้าง และวันศุกร์นี้ (18 พ.ค.) จะเป็นวัน D-Day ของการเก็บไข่ค่ะ

เอาใจช่วยกันด้วยนะคะ