หลายวันก่อนพาจาดาออกไปเดินเล่นแถวๆ บ้าน แล้วก็แว๊บไปสวนสาธารณะเล็กๆ ซึ่งอยู่ใกล้ๆ โบสถ์ในหมู่บ้าน เป็นสวนที่เล็กมากค่ะ และไม่ค่อยมีใครมานั่งเล่นซักเท่าไหร่ หญ้ารกร้างเต็มไปหมด...ดอกไม้สวยๆ งามๆ ก็ไม่มีหรอก แต่ว่ามีดอกไม้อยู่2-3ชนิด ที่ขึ้นเองตามธรรมชาติ เห็นจาดาชอบ ก็เลยหยิบกล้องมาถ่ายรูปไว้ค่ะ แหวกหญ้าบ้าง อะไรบ้าง ก็เลยได้รูปมาตามที่เห็น...เอามาฝาก
ความงามมีอยู่ที่ไหนซักแห่ง
ถ้าเราเพียงแค่มองหา
คงมีซักแห่ง
สีม่วงอ่อน แกมขาว
แพรวพราว น่าชม
กลีบดอกดูแกร่ง คล้ายบรเพ็ด
แต่ความอ่อนไหวช่างแตกต่าง
เพียงแค่สายลมพัดเบาๆ
ก็ปลิดปลิวดั่งละออง
....ไอฝน
ช่างน่าสงสาร
...สีเหลือง...เล็กกะจิ๋วริ๋ว
แต่ยืนหยัดสง่า ท้าทายตะวัน
....ความงามอยู่ที่ใด
ความงามอยู่ที่หัวใจคนมอง
ความงามของดอกไม้ตามธรรมชาติ
ใครเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ..?
...ไม่มี...
ความงามที่พวกเจ้ามีอยู่นั้น
ขอเราหยิบยืมชั่วคราวได้ไหม
ขอชื่นชมเจ้าให้ชุ่มชื่นหัวใจ
ขอเก็บบันทึกเอาไว้ จดจำ
ว่าครั้งหนึ่ง...พวกเจ้าเคยสดใส
มีกลีบดอกอ่อนหวานน่ารัก
ในฤดูร้อน...
ก่อนจะต้องเหี่ยวเฉา
และโรยราไป
เมื่อ...
ฤดูหนาว...มาเยือน
ความสวยงามมันมีอยู่ทุกที่จริงๆ ค่ะ ถ้าเพียงแต่เรามองเห็น หรือมองหาในแง่มุมต่างๆ ดอกไม้เหล่านี้เองก็เช่นกัน เป็นดอกไม้เล็กๆ ที่ขึ้นแซมต้นหญ้าไม่มีใครสนใจ ด้วยสีสันไม่ค่อยสดใสซักเท่าไหร่และกลีบดอกยังเล็กกะจิ๋วริ๋วไม่ดึงดูดสายตา แต่เมื่อแหวกหญ้าออก ถ่ายรูปมา ปรุงแต่งนิดหน่อยด้วยการใส่กรอบสวยๆ แค่นี้ ดอกไม้เหล่านี้ก็ดูน่ารักขึ้นเยอะทีเดียวเชียว
การเดินเล่นใกล้ๆ บ้านวันนั้นของเราสองคนแม่ลูกมีความสุข ได้ออกกำลังกายนิดหน่อย วิ่งเล่นหยอกล้อกันสนุกสนาน และที่สำคัญ ได้ดอกไม้สวยๆ มาประดับบล็อก
ปล.แอบเด็ดมาทัดผมให้จาดา 2 ดอก ... หวังว่าคงไม่เป็นการทำลายธรรมชาติมากเกินไป ใช่ไหมคะ?...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 31 คน [
