ผลจากการกลับไทยสิบวัน น้ำหนักขึ้นเยอะมากกกกกก

ครั้งแรกเลยที่น้ำหนักแตะ 53 (บันทึกไว้เป็นสถิติสูงสุด ไม่เอาอีกแล้ว)

หนึ่ง ครั้งแรกที่น้ำหนักลดลง (โดยไม่ได้ตั้งใจ)

จำได้ว่าตอนอยู่มอสี่ เคยหนักสุด 49 กิโล ในตอนนั้นก็คิดแล้วนะว่า จะแตะเลข 5 แอบสะดุ้งเล็กน้อย จนตอนหลังน้ำหนักมันก็ลดลงมาเรื่อยๆเอง โดยไม่ได้ตั้งใจจะลดด้วย พอดีที่โบสถ์เค้าให้ถือศีลอดพร้อมกัน เราก็ถือนะ โดยการงดกินข้าวเย็นเป็นเวลาสี่สิบวัน แต่ก็กินอย่างอื่นเป็นปกตินะ (ก็ไม่ได้ตั้งใจลดนี่นา) เค้ก ขนม ไอติม กินปกติทุกอย่าง จำได้ว่าช่วงนั้นฮิตกินไส้กรอกพันเบคอนด้วย กินมันทุกวันเลย แต่น้ำหนักก็ลดลงมาจนเหลือ 44 45 แล้วก็คงไว้อย่างงั้นด้วย ไม่เด้ง

สอง ตอนรอผลเอ็น (ไม่ได้ตั้งใจอีกเหมือนกัน)

ช่วงนั้นจบมอหกแล้ว แต่ยังไม่ได้เป็นนักเรียนมหาลัย รอผลด้วย พอผลออกก็รอเปิดเทอมอีก เลยว่างอยู่บ้านทั้งวัน จำได้ว่าช่วงนั้นกินแกงเหลือง แกงส้มทุกวัน เหมือนอยู่ดีๆคุณแม่ก็ฮิตกิน ประมาณว่าค้นพบเจ้าอร่อย แล้วเราก็กินมันทุกวันอะ กินเปล่าๆด้วย ไม่กินกับข้าว แบบว่าชอบซดน้ำอะ

คุณแม่จะใช้วิธีแบบว่า ซื้อแกงมาแบบข้นๆ แล้วก็มาเติมผัก เติมปลาเอา กินได้หลายครั้งเลย กินทุกวันโดยไม่เบื่อ มารู้ตัวอีกที น้ำหนักก็ลดลงไปเหลือ 41 42 อย่างไม่รู้ตัว มารู้ตัวว่าน้ำหนักลดก็ตอนเพื่อนทักว่า ตัวเล็กจัง เลยลองชั่งดูสักหน่อย

สาม ตอนเรียนปีหนึ่งช่วงแรกๆ (ไม่ได้ตั้งใจลดอีกเหมือนกัน)

ช่วงนั้นเพิ่งเปิดเทอม ยังไม่ได้อยู่หอ เหนื่อยมากมาย แค่เดินในมหาลัยก็เหนื่อยแล้ว นี่ยังต้องโหนรถเมล์ ฝ่ารถติดไปเรียนทุกวัน แล้วอยู่ดีๆน้ำหนักก็ลดลงมาเหลือ 39

หลังจากนั้นก็ย้ายมาอยู่หอ เริ่มกินแบบไม่บันยะบันยัง แล้วน้ำหนักก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนมาแตะที่ 51 (จำได้แม่นเลย เพราะตอนนั้นชั่งในวันก่อนออกเดินทางไปจีน) จำได้ว่า ใส่กางเกงยีนส์ตัวเก่ง ที่เมื่อตอนปีหนึ่งใส่แล้วแทบหลุดไม่ได้แล้ว ถึงขั้นต้องปลดกระดุมกางเกง แล้วใส่เสื้อยืดยาวๆปิดไว้ ตอนนั้นบอกตัวเองว่า จะผอมกลับมาให้ดู

สี่ ตอนเรียนภาษาเทอมแรก(จริงจังสุดๆ)

ช่วงนั้นจริงจังและเต็มที่กับการลดน้ำหนักมาก คือมันไม่ไหวแล้วจริงๆ สะเทือนใจกับการที่กางเกงติดกระดุมไม่ได้จริงๆ เรียกได้เลยว่า เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ลดน้ำหนักแบบจริงจัง (เมื่อก่อนก็มีลดบ้าง แต่ลดแบบไม่ออกกำลังนะ ใช้งดอาหารเอา ส่วนมากมันเลยเด้ง)

จำได้ว่าตอนนั้น เรางดข้าวเย็น (เลียนแบบสมัยมอสี่) แต่กินทุกอย่างปกตินะ ที่สำคัญชีวิตนี้ขาดไอติมไม่ได้ กินเกือบทุกวันเลย

นอกจากลดข้าวเย็นแล้ว ทุกเย็น (ไม่เว้นเสาร์อาทิตย์) จะวิ่งรอบเล็กในมหาลัย วันละครึ่งชั่วโมง พอวิ่งเสร็จก็ต่อด้วยโดดเชือก ครั้งแรกที่โดดเชือก โดยได้500 ทีก็จะตายแล้ว วันที่สองเราก็เพิ่มเป็น 1000 ที แล้วอาทิตย์ถัดมาก็เพิ่มเป็น 3000 ที (ปกติจะโดดตอนเย็น แต่ถ้าวันเสาร์อาทิตย์ว่างๆ ตื่นเช้า ก็โดดตอนเช้าด้วยอีก 3000 ที วันนั้นก็จะกลายเป็นโดด 6000 ทีไป

จำได้ว่าตอนนั้นใช้เวลาเดือนกว่าๆเอง ไม่ถึงสองเดือน น้ำหนักลดจาก 51 ลงมาเหลือ 41 42

กางเกงที่ซื้อไปเป็นแรงบันดาลใจ กะว่าตอนวันกลับมาไทยจะใส่ตัวนี้กลับไทย กลายเป็นหลวมซะงั้น

แต่ที่จำได้แม่นก็คือ ตอนคุณแม่มารับที่สนามบิน คุณแม่จำเราไม่ได้ คิดแค่ว่าหน้าคล้ายลูกตัวเอง แต่คงไม่ใช่ เพราะลูกตัวเองไม่ผอมแบบนั้น -*-

กลับมาไทยก็ไม่ได้ออกกำลังกายเลย กินแหลก แต่ก็ไม่เด้งนะ สาเหตุที่กินแหลกก็คือ คุณแม่และพี่สาวทั้งสอง บอกว่าผอมไป ไม่น่ารัก ไม่ชิน ทั้งที่เราว่าก็ไม่ผอมนะ แต่ในเมื่อคุณแม่ยื่นคำขาดว่า ไปจีนอีกรอบคราวนี้ ถ้ากลับมาแล้วผอมลงอีก จะตัดค่าขนมนะ ทีนี้แหละ เราก็เลยเลิกออกกำลังกายเลย แถมกินแหลก

แต่แรกๆก็ไม่ขึ้นนะ แถมยังลดต่ออีก จนลงไปเหลือ 39 40 อีกครั้ง

แล้วเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ จนน้ำหนักกลับขึ้นมาให้เห็นเลข ห้า อีกครั้งนึง (ตอนนั้นเรียนโทแล้ว) ก็เลยเริ่มลดน้ำหนักอีกครั้ง

ห้า ตอนเรียนโท ปีสอง

ลดโดยการงดข้าวเย็น (คราวนี้พยายามงดของหวานด้วย แต่ก็ยังกินอยู่) แต่คราวนี้ไม่ได้ออกกำลังกายนะ จำไม่ได้ว่าทำไปกี่วัน น่าจะประมาณสองเดือนได้ น้ำหนักลดลงจาก 50 ลงมาเหลือ 43

น้ำหนักคงอยู่ประมาณครึ่งปี ก็เด้งขึ้นมาใหม่ (เพราะว่าปิดเทอมกลับไทยกินเยอะมาก กินเหมือนไม่เคยกินอาหารไทยมาก่อน) คราวนี้เด้งเป็น 49

หก ตอนเจอที่รักแล้ว

ช่วงนั้นไปฟิตเนสทุกวันประมาณเทอมนึง (ที่รักชอบออกกำลังกาย เราเลยได้ผลบุญนั้นมาด้วย) จนน้ำหนักลงมาเหลือประมาณ 44 45 ก็ไม่เด้งนะ จนกระทั่งช่วงปิดเทอมนี่แหละ ที่เลิกไปฟิตเนส น้ำหนักก็ค่อยๆกลับคืนมา จนปัจจุบันนี้นี่แหละ แตะ 53 แล้ว

รอบนี้เราก็ตั้งใจนะ คราวนี้จะค่อยเป็นค่อยไป สังเกตมาหลายครั้งแล้วว่า ครั้งไหนหักโหมลดน้ำหนัก ประมาณว่าลดอาทิตย์ลดสองโลไรงี้ น้ำหนักจะเด้งคืนเร็วมากกกกกกกก ประมาณว่าลดมาสองอาทิตย์ ตบะแตกวันเดียว น้ำหนักเด้งคืนเลยคือเห็นแล้วมันหมดกำลังใจสุดๆอะ

คราวนี้แหละ จะลดให้ได้