ต่อจากคราวก่อนเลยนะคะ

<<< กดเลือกข้างๆ ไปภาค 1 นะจ๊ะ

4. วันหนึ่งๆ

จิตเราก็เปลี่ยนภพไปเรื่อยๆ บางคราวจิตใจเรามีศีลมีธรรม เราก็อยู่

ในภพของมนุษย์ บางคราวจิตเรามีความโลภขึ้นมา เราก็ไปอยู่ในภพ

ของเปรต ไปอยู่ในห้องเปรต บางวันหรือบางขณะจิตใจเรายึดถือ

ในความคิดความเห็นอย่างรุนแรง นี่พวกอสุรกาย พวกที่ self จัด

ยึดถือในความเห็นจัดๆ นี่นะ พวกอสุรกายนะ พวกนี้ไม่ค่อยรับส่วน

บุญส่วนกุศลอะไรกับใครหรอก นึกว่ากูแน่กูหนึ่งเสมอแหละ พวก

อสุรกายไม่รับส่วนบุญ พวกเปรตถึงจะรับส่วนบุญ หรือบางคราวจิตใจ

เราก็เป็นทุกข์ใช่ไหม เราไปเสวยภพที่มีความทุกข์ ก็คือจิตใจเรา

ตกนรกตั้งแต่ตัวเรายังไม่ทันจะตก บางคราวเราก็มีความสุข เราทำบุญ

ทำกุศลจิตใจเรามีความสุข เราก็อยู่ในภพของเทวดา บางคราวเราก็

ทำใจเข้าถึงความสงบเงียบอยู่ภายใน เราก็ไปอยู่ในภพของพรหม

นี่จิตใจของเรานะ หมุนเวียนไปเรื่อยๆ บางคราวก็หลงใจลอยไป

นี่เป็นภพของสัตว์เดรัจฉาน สัตว์เดรัจฉานมีโมหะมาก ใจลอย ถ้าไม่

ใจลอยก็ฟุ้งซ่านอุตลุดไป ไม่ก็ซึมไปเลย ไม่ก็ลังเลสงสัย ไอ้โน่นก็ไม่รู้

ไอ้นี่ก็ไม่รู้ หรือมันอย่างโน้น หรือมันอย่างนี้ คิดมาก พวกคิดมาก

ลังเลใจมาก นี่ก็อยู่ในภพของเดรัจฉาน ใจของเราหมุนเวียนอยู่ใน

ภพน้อยภพใหญ่อยู่ทั้งวันทั้งคืน เปลี่ยนภพเปลี่ยนชาติไปเรื่อยๆ ดิ้นรน

ไปเรื่อยๆ ปรุงแต่งไปเรื่อยๆ

p. 19/32

5.  ธรรมะที่อาศัยความจำไว้ สู้กิเลสไม่ได้ เพราะกิเลสซ่อนอยู่ในใจเรา

มันต้องเป็นธรรมะที่ชำแรกเข้าไปถึงจิตถึงใจจริงๆนะ ถึงจะสู้กิเลสได้

ต้องรู้ทันลงไปเลย กิเลสแทรกเข้ามาในใจ ต้องรู้ทันเลย

p. 27/32

 เตาะแตะๆๆ เดินไปตามทางธรรมเนอะ  ก็เพราะรอยยิ้ม น่าเข้าใกล้และค้นหามากกว่ารอยน้ำตาหน่ะสิ ^^