ไปเข้าสอบสายยยยย มาขึ้นหัวเรื่องเอาไว้ก่อน ตอนนี้ขอไปตั้งสติอีก 1 วัน จะมาเล่าให้ฟัง ชีวิตจะไม่ให้เป็นอย่างนนี้อีกแล้ว . . . (มาล่ะ) เคยอ่านเมล์ฉบับนี้กันไม๊ที่ถามว่า....อยากรู้ว่า 1 นาทีมีค่าแค่ไหนให้ไปถามคนตกเครื่องบินน่ะ หึหึ ตอนนี้บอกเพิ่มได้อีกอย่างคือ อยากรู้ว่า 1 นาทีมีค่าแค่ไหน ให้ไปถามคนเข้าสอบสายเถอะ ... ซึ้งไปอีกนานเลย เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาเราต้องไปสอบวิชาที่ 2 .... เราไม่ได้ตื่นสายนะ เข้าสอบบ่ายโมง เราก็ตื่นตั้งแต่ 9 โมงเช้า อาบน้ำ กินข้าว และออกจากบ้านตามเวลาเดิมที่กะๆ ไว้ คือเผื่อไว้ 1.30 ชั่วโมงในการเดินทาง ซึ่งก็ไม่เคยไปเรียนสายเลยซักกะครั้งเดียว แต่เราลืมไปว่ามันเป็นคนล่ะเวลากัน ทุกทีเราจะออกจากบ้าน 6.30 น. เพื่อไปเรียนให้ทันตอน 8.00 น. ซึ่งรถมันก็วิ่งฉิวดี ไม่ต่งไม่ติดอะไรตรงไหน แต่คราวนี้พอออกจากบ้าน 11.30 น. ทำให้เราเพิ่งรู้(เป็นครั้งแรก) ว่าเส้นทางจากบ้านไปรามตอนเที่ยงๆ รถมันติด(นรก) เลย ระหว่างนั่งอยู่ในรถตู้ที่แอร์เย็น แต่ใจเราร้อนไปหมด "ทำไงดีไม่ทันแน่ๆ".... เราได้แต่ท่องแบบนี้ วนไปวนมาตลอดทาง ระยะทางที่ทุกทีดูเหมือนไม่ไกล ทำไมวันนี้มันดูไกลจัง ทำไมไม่ถึงซักทีๆๆๆ และพอรถตู้ขับมาถึงที่จุดปลายทางซึ่งก็ยังไม่ถึงหน้ารามดี ต้องเดินไปอีกหน่อยหนึ่ง เราแทบจะกระโดดลงจากรถตู้ เพื่อวิ่งไปต่อรถมอเตอร์ไซด์วินที่อยู่ใกล้ๆ ทันที "พี่ๆ เข้ารามด่วนที่สุด...ต้องไปเข้าสอบค่ะพี่!!!" ซึ่งตอนนั้นเลยบ่ายโมงไปแล้ว 5 นาทีกว่า แต่กว่ารถมอเตอร์ไซด์วินจะไปยูเทิร์นรถกลับมาได้ แล้วกลายเป็นว่าพี่เขาไม่รู้จักตึกอีก พอเข้าผิดประตูก็หาตึกไม่เจอ เราเองก็รู้จักเป็นเฉพาะบางตึกที่เคยไปเท่านั้น ดังนั้นกว่าจะหาตึกเจอก็เลยเวลาสอบไป 20 นาทีแล้ว และกว่าจะวิ่งขึ้นตึกไปอีก 4 ชั้น ตอนนั้นใจเต้นตึกๆๆๆ ดังมาก อยู่ตลอด กลัวไม่ได้เข้าห้องสอบ และพอเปิดประตูห้องเข้าไปคนมองกันเป็นตาเดียวเลย เราก็เดินก้มหน้าก้มตาไปที่โต๊ะสอบนั่งลงยังไม่หยุดหอบหายใจเลย มือก็ยังสั่นไม่หยุดไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหนื่อยหรือกลัวกรรมการคุมสอบกันแน่ และเมื่อเงยหน้ากรรมการคุมสอบก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับบอกว่า จะให้เวลาเท่ากับคนอื่นๆ ที่มาก่อนเท่านั้น คนอื่นหมดเวลาเราก็ต้องหมดด้วยก็ขอต่อไม่ได้.....โอ๊ยยยยย ดีใจมากๆ เอาเถอะค่ะให้เท่าไหร่ก็เอาทั้งนั้น ขอแค่ให้ได้ทำข้อสอบก็พอแล้ว เราก็ทั้งขอโทษ ทั้งขอบคุณใหญ่เลย รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆ ที่กรรมการยังให้โอกาส เพราะไม่งั้นเราต้องติด I และต้องไปสอบแก้ใหม่เอาทีหลัง ประสบการณ์ครั้งนี้สอนเราอย่างยิ่งใหญ่เลยว่า อย่าประมาท ต้องวางแผนดีๆ และต้องเผื่อเวลามากกว่านี้ ซึ่งบอกได้เลยว่าจำจนตายจริงๆ ไม่เอาอีกแล้ว เข็ดแล้วเข็ดมากๆ .... และเรื่องนี้เราก็ไม่กล้าเล่าให้ที่บ้านฟังด้วย เพราะถึงแม้ว่าเรื่องจะจบลงด้วยดี แต่ก็ต้องโดนว่าเรื่องของการเตรียมตัว เรื่องของการกะเวลาแน่ๆ ดังนั้นตัดสินใจไม่เล่าดีกว่า เพราะถึงไม่โดนทางบ้านว่า แต่เราก็ได้ประสบการณ์กับตัวเองมาเรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้นหายห่วงได้เลยว่าไม่เกิดขึ้นอีกแน่ๆ ค่ะ ..... ขอบคุณคุณพระคุณเจ้าที่ช่วยให้ไม่ไปสายกว่านี้ ขอบคุณกรรมการสอบใจดี ขอบคุณพี่มอเตอร์ไซด์รับจ้างที่ช่วยบิดให้อย่างแรง ไหนจะวนหาตึกให้อีก .... ขอบคุณมากๆ ค้า   Create Date : 28 พฤษภาคม 2550 6 comments Last Update : 29 พฤษภาคม 2550 12:29:42 น. Counter : 750 Pageviews. Share Tweet

เราก็เคยจ้า อ่านแทบตาย แต่วันนั้นไม่รู้ว่าเค้าทำถนนที่บางนา จบเห่ เลย อ.ไม่ให้เข้าห้องสอบ . ยังไง ก็อย่าเสียใจนะค่ะ เราตอนนั้น ก็ร้องให้เลย เพราะอ่านไปเยอะ ^^"   โดย: li_goro 28 พฤษภาคม 2550 20:00:34 น.

สู้ๆๆ   โดย: KnightWin 28 พฤษภาคม 2550 20:54:26 น.

เอ้อ เนาะ โชคดีแล้ว แต่ก็แปลกใจว่าเค้าจะย้ายตึกสอบทำไม น่าจะมีตึกกลาง เอาใว้สอบอย่างเดียวเลย ปีนึงเข้ารามไม่กี่หน เรื่องหลงเป็นเรื่องปกติ ว่าแต่ทำข้อสอบได้ไหมครับ   โดย: หัวหยิกหน้ากร้อคอสั้นฟันเหยิน 31 พฤษภาคม 2550 20:52:32 น.

ข้อสอบทำได้ค่ะ ไม่ยากอะไร เพราะเป็นข้อสอบที่เปิดโอกาสให้ใส่เหตุผลได้เต็มที่ ดังนั้นคิดอะไรก็เขียนลงไปได้เลย .... แต่รู้สึกแย่ตอนไปสายนี้แหละค่ะ กลัวโดนให้ออกจากห้องสอบมากที่สุดค่ะ   โดย: นิคกับพิม 1 มิถุนายน 2550 8:51:26 น.

ถ้าอยู่เชียงรายเค้ามีวิทยาเขตเชียงรายครับ ไปสอบสบายเลย ดีแล้วที่ทำได้ คราวหลังขอเบอร์โทรเพื่อนที่เรียนด้วยกันใว้บ้างก็ดีครับ เอาใว้ปรึกษาบ้าง   โดย: หัวหยิกหน้ากร้อคอสั้นฟันเหยิน 1 มิถุนายน 2550 22:16:30 น.

โดย: หัวหยิกหน้ากร้อคอสั้นฟันเหยิน 3 มิถุนายน 2550 23:09:55 น.