อัพเดทโน่นนี่ของเด็กขวบครึ่งกันหน่อย

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนกันนะเนี่ย แป๊บๆภีมก็ขวบครึ่งแล้ว เดี๋ยวนี้แม่ไม่ได้อัพเดทพัฒนาการละเอียดเหมือนตอนเป็นเด็กเดือน แต่ขวบครึ่งก็ขออัพซะหน่อยละกัน

เริ่มที่อะไรก่อนดีน๊าาาาา

พัฒนาการด้านภาษา

ไม่ค่อยคืบหน้าเล้ย ภีมเป็นเด็กพูดช้าเหมือนกันนะนี่ ขวบครึ่งยังได้แค่ไม่กี่คำเอง นอกจากคำว่าตาที่พูดทั้งวันแล้วก็มีคำอื่นๆบ้าง แม่แบ่งเป็นพวกๆละกัน

เรียกคน : ตา ยายส์(เติมเอสเวลาเรียกทุกครั้งแหะ) เริ่มมีแม่ให้ชื่นใจบ้างแล้ว แต่ไม่บ่อย พ่อไม่ยอมเรียก เวลาให้เรียกพ่อจะเรียกป๊า เอากะเธอซิ๊ ปู่ ย่า ม่า(อาม่าบ้านตรงข้าม) ปุ้ย-หลาบ(แม่ค้าหน้าปากซอย แฟนคลับเธอแต่เรียกไม่ชัดนะ)

เวลาจะให้แม่ทำอะไรให้จะชอบเรียก ตาๆ เอ้อ อ้าๆบ้าง ต้องถามย้ำว่าอะไรนะถึงเรียกแม่ เฮ้อ เมื่อไหร่หนูจะเรียกแม่ให้ติดปากบ้างนะ แม่คงดีใจ แต่ถามว่านี่ใครก็จะบอกแม่อ่ะนะ

รู้จักชื่อพ่อ ชื่อแม่ แม่ชื่อ..เอ๊าะ เอาะ อ้อ (เธอไล่เสียงแบบนี้จิงๆ) พ่อชื่อ..จี๋จิ๊(พ่อชื่อจิ๊บ) แค่นี้แม่ก็ดีใจแล้ว

เรียกอาหาร : โจ๊ก แต่พูดเป็นจ๊ก, คก(ขนมครก)

เรียกสัตว์ : ได้แต่ปา(ปลา) ส่วนหมาภีมจะกระดกลิ้นเต๊าะๆ และกระดิกนิ้วเรียก

เรียกสถานที่ : ได้แต่ตัส(โลตัส) แสดงว่ายายพาไปบ่อย

คำขานรับ : ได้จ๋ากับกั๊บ(ครับ)

เวลาที่ภีมขึ้นเสียง หรือตวาด(แบบไม่เป็นภาษาอ่ะนะ) แล้วบอกให้เธอพูดเพราะๆ เธอจะพูดจ๋าจ๊ะ มีทั้งเสียงหวานและเสียงแข็ง แล้วแต่อารมณ์ ภีมคงเข้าใจว่าคำว่าจ๋าจ๊ะคือการพูดเพราะ

แม่ปรึกษาหมอว่าภีมพูดช้าไปมั๊ย แต่หมอว่าเด็กผู้ชายจะพูดช้า แล้วถ้าเค้ารู้เรื่องสิ่งต่างๆได้ดี ซึ่งภีมก็รู้นะ เอาหนังสือที่เคยสอนมาเปิดๆ ถามว่าไหนหมี ไหนเป็ด ก็ชี้ได้รู้เรื่อง ให้ไปหยิบอะไรก็เข้าใจ เลยไม่น่าจะมีปัญหา

เมื่อเร็วๆนี้แม่ลองเอายางกัดที่เคยใช้ตอนเด็กๆ ช่วงเบบี๋ เอาไปแช่ช่องฟรีซ แล้วยื่นให้ภีม ปรากฎว่าภีมชอบเอามาแทะใหญ่ สงสัยจะอยากเป็นเด็กเบบี๋อีก อิอิ



พัฒนาการด้านร่างกายและการเล่น

น้ำหนักและส่วนสูงไม่กระเตื้อง หนักแค่ 9.9 Kg ไม่ถึง 10 ซะที สูง 79.5 cm แต่แข็งแรงดี ยกกระเป๋าแม่ที่หนักมาให้ได้ เลื่อนประตูเหล็กดัดได้ ภีมจะมีม้าขาไถอยู่ตัวนึง ชอบเล่นมาก แต่ไถไปข้างหน้าไม่เป็น เค้าให้ไถแต่เธอยกม้าไปไหนต่อไหน

เดี๋ยวนี้แอดวานซ์ปีนขึ้นไปยืนบนม้าด้วย ซ่าจริง วันก่อนตลกดีภีมนั่งดูข่าวเห็นเด็กปั่นจักรยานอยู่กับที่ ภีมรีบเดินเข้าห้อง แม่ก็ว่าจะไปไหนว๊า ไปยกม้ามาขี่หน้าทีวี แล้วม้าตัวนี้ภีมก็ยกไปทั่วบ้าน ห้องนอน ห้องครัว ห้องรับแขก ยกไปหมด แรงดีจิง



ชอบเดิน ยิ่งเจอที่กว้างๆจะยิ่งเดิน แต่เดินไม่ค่อยดูตาม้าตาเรือนะ อะไรขวางเธอก็สะดุด อ้อเดี๋ยวนี้ไม่เดินเท่าไหร่ วิ่งมันอย่างเดียว อยู่ในบ้านก็วิ่ง วันนั้นเปิดบ้านยังไม่ทันเปิดไฟ ภีมวิ่งไปชนโต๊ะกินข้าวเรียบร้อย หัวมันพอดีกับโต๊ะไง ไปร้านอาหารก็วิ่งไปชนโต๊ะ สงสัยมันสูงกว่าระดับสายตาเลยมองไม่เห็น ยิ่งในห้องนอนไม่รู้เป็นไรชอบวิ่งจัง แล้วก็กลิ้งตกจากที่นอนประจำ(ดีที่เอาเตียงลงแล้ว) แม่เลยต้องซื้อแผ่นรองคลานปูมันทั่วห้องเลย ป้องกันปากแตกหัวโน

เดี๋ยวนี้เดินรอบบ้านแล้ว ชอบรดน้ำต้นไม้ ถือฝักบัวไปรดน้ำ แต่รดไม่ค่อยโดนเป้าหมายนะ ลงเท้าตัวเองมากกว่า ชอบเปิดก๊อกน้ำ ให้อาหารปลา แต่ใช้ช้อนตักไม่ค่อยขึ้น เลยใช้มือหยิบแทน ให้ปลาอยู่ดีๆจะหยิบอาหารปลาเข้าปากซะงั้น ดีที่แม่เห็นก่อน

ตาชอบไปกินร้านอาหารของทหารเรือ มันติดแม่น้ำเจ้าพระยา มีสนามหญ้ากว้างๆให้ภีมวิ่งเล่นด้วย ภีมก็ชอบทั้งเดิน ทั้งวิ่ง ล้มกลิ้งบ้างตามเรื่อง



ขอเข้าเรื่องตัดผมเป็นไฮไลท์หน่อย

เรื่องมีอยู่ว่า ที่ผ่านมาตากับยายเป็นคนพาภีมไปตัดผม ประมาณเดือนละครั้งตั้งกะ 7-8 เดือนแล้ว(ผมก็น้อยนิดอ่ะนะ) แล้วบอกทุกครั้งภีมจะร้องมากกกก ดิ้นด้วยต้องจับตัวไว้มั่ง ช่างต้องกดไว้มั่ง ร้องแบบจะขาดใจเลย

แม่ก็เลยว่างั้นก็นานๆไปตัดทีละกัน สงสารจะได้ไม่ร้องมาก ได้เรื่องทีนี้ยายงอน หาว่าแม่ว่ายาย ยายเลยบอกว่าให้พ่อกับแม่พาไปตัดเอง ยายไม่พาไปแล้ว จะได้รู้ซะมั่ง

งานเข้าพ่อกับแม่เลย ยายก็งี้แหล่ะขี้งอน เอาก็เอา ได้ฤกษ์วันเสาร์ที่ว่างๆ พ่อกับแม่พาภีมไปกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จ ก็ไปตัดผมต่อที่ร้านประจำ ก่อนไปแวะซื้อวิตามินซี ไปด้วย(ยายบอกไว้หลอกล่อ)

ไปถึงช่างจำภีมได้บอกที่มากับตากับยายใช่มั๊ย ทุกทีเค้าร้องมากมายเลยนะ แม่ก็อุ้มภีมนั่งตัก ช่างก็ตัดไป คราวนี้ปรากฎว่าภีมเฉย นั่งให้ช่างตัดไม่ร้องซักแอ๊ะ จนช่างงงบอกคนละคนกับที่ผ่านมาเลย ทำไมมากับแม่นั่งนิ่งเชียว โฮะๆๆๆแม่ได้หน้าไปข่มยาย ยายแอบเคืองบอกงั้นต่อไปแม่มันก็พาไปตัดเอาละกัน

ดีมากลูกไม่ทำให้แม่เสียหน้า ไม่รู้เป็นเพราะก่อนไปแม่บอก "ภีมเดี๋ยวไปตัดผม อย่าร้องนะลูก แป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว" แล้วภีมเข้าใจที่แม่พูดป่าวหว่า หึหึ

ต้องลองดูครั้งต่อไปว่าจะไม่ร้องรึเปล่า หรือคราวนี้แม่จะฟลุค

มาดูทรงผมก่อนตัด แม่รอยาวเต็มที่ค่อยพาไป (คือทำใจก่อนอ่ะ ยายขู่ไว้เยอะ)

ทรงนี้ยายทำตอนอาบน้ำ น่าเกลียดจริง



ทรงนี้แม่มัดจุก หน้าหวานเชียว เสื้อชมพูอีกต่างหาก



พัฒนาการด้านสังคม

เรื่องเข้าสังคมภีมไม่ค่อยเป็นปัญหาเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีเลย จะมีก็แค่เดี๋ยวนี้เธอชอบร้องแอ๊ๆใส่เวลาที่คนเค้าจะมาจับตัว จะมาเล่นด้วยแบบถึงเนื้อถึงตัวอ่ะ เหมือนจะถือตัวนะเราเนี่ย ก็ไม่ใช่กับทุกคนอ่ะนะ แต่ยังไงก็ไม่ให้อุ้ม ให้เฉพาะญาติพี่น้องเท่านั้น ไม่ทุกคนด้วย

แต่เวลาไปเจอคนเยอะๆ เช่น นัดมีทติ้งกับเพื่อนรุ่นเดียวกัน ภีมเข้าสังคมได้สบาย ไม่กลัวคน ออกแนวมั่นใจในตัวเองใช้ได้ แอบโชว์พาวหน่อยๆด้วย ยิ่งเล่นกับเด็กๆด้วยกันยิ่งชอบ คือไม่มาจับตัวหรืออุ้มภีมน่ะได้ ไม่งั้นก็ต้องรอคุ้นๆซักหน่อย หรือไม่ก็ถูกใจจริงๆก็ยอม

มีวันนึงเราไปบ้านลุงบอยกัน พ่อจะไปดูเนตให้ลุงบอย ตอนนั่งไปในรถแม่ก็บอกภีม อย่าแอ๊ๆกับคนอื่นนะลูก เจอผู้ใหญ่ก็ต้องหวัดดีนะ บิ๊วท์ๆไปหยั่งกะภีมจะรู้เรื่อง(เอ่ หรือมันรู้เรื่องหว่า) พอไปถึงทีแรกไม่มีใครอยู่ แต่ซักพักญาติๆลุงบอยมากันเต็มเลย แม่แอบหวั่นใจมันจะทำเราเสียหน้าป่าวว๊า

แถ่นแถ๊น นอกจากแม่จะไม่เสียหน้า แม่ยังได้หน้าที่มีลูกแก่แดดมากอีก คือภีมไปติดใจลูกพี่ลูกน้องลุงบอย เค้าเป็นสาวสวย เปรี้ยว เฉี่ยว ภีมไปชอบเค้ามาก เดินไปกอดเค้า ไปนั่งใกล้เค้า มีแอบไปลูบขาเค้าด้วย แถมทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ ไม่ให้ใครมานั่งใกล้ ไม่ให้ใครมาจับ กระแดะมากกกก เดินไปเดินมาก็วกมากอด ไม่สนใจพ่อแม่เลย นี่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกนะ

พวกย่าๆเค้าก็เลยแกล้ง ไปนั่งใกล้อาเมย์ ภีมก็ไปกรี๊ดใส่ ไม่ให้ใครมาใกล้ โหเป็นเอามากนะเธอ พออีกสักพักอาไผ่น้องลุงบอยมา ภีมก็ไปสนใจเค้าอีก เห็นขาวสวยหน่อยไม่ได้ ไปนั่งตักเค้าเฉย เหลือเกินจริงลูกชั้น ทุกคนเค้าหมั่นไส้ ปนเอ็นดูกันใหญ่ ก่อนกลับเลยบอกมาอีกนะ ย่าๆชอบตลกดี หุหุ

ดูรูปเด็กแก่แดด



เรื่องกิน

ก็กินง่ายเหมือนเดิม โชคดีของแม่ที่ภีมกินง่าย กินได้ ไม่อมข้าว แต่เดี๋ยวนี้มีคายทิ้งเหมือนกันนะ ไม่บ่อยเฉพาะไม่ชอบจริงๆ หรือไม่อยากกิน วันนั้นไปกินอาหารญี่ปุ่นแม่ป้อนปลาให้กิน แม่ก็แย่ดูก้างไม่ดี ภีมคายก้างมาชิ้นเบ้อเร่อเลย ไม่อยากจะคิดถ้าติดคอไปจะทำไง รู้สึกผิดจริงๆ

ยังคงกินข้าวที่ยายทำเป็นอาหารหลัก แต่ออกข้างนอกก็กินตามสถานการณ์ ชอบก็กินมาก ไม่ชอบก็กินน้อย แม่ไม่ค่อยบังคับเท่าไหร่ ไม่อยากกินก็ไม่กิน ไปกินนมเอา แต่พ่อจะคอยตื้อให้ภีมกิน กลัวลูกไม่โต

ชอบกินขนม ของกินนี่เอามาล่อภีมได้เสมอ เรียกง่ายๆว่าเห็นแก่กิน วิตามินซีนี่ชอบมากกก จะกินวันละหลายๆเม็ด ต้องคอยแอบ แต่เวลาดื้อๆ งอแง เอามาใช้ได้ผล อิอิ

กินนมได้เยอะขึ้น วันนึงอย่างน้อยๆก็ 21 ออนซ์

ชอบหยิบโน่นนี่เข้าปาก เป็นวัยรึเปล่าไม่รู้ แต่แม่กลัวภีมท้องเสียมาก ขนมตกพื้นก็หยิบเข้าปาก ของที่ไม่ใช่ของกินก็เอาเข้าปาก วันนั้นหันไปเห็นเคี้ยวอะไรอยู่ ไปดูมันคือเศษเซรามิกติดตู้เย็นที่มันแตก เอาเข้าปากเฉย บางทีก็เลียพื้นซะงั้น แล้วไวซะด้วยนะ เผลอไม่ได้เลย

เดี๋ยวนี้เคี้ยวชิ้นใหญ่ๆได้แล้ว ฟันกรามขึ้นแล้วด้วย ตลกดีฟันหน้ามี 2 กำลังขึ้นอีก 2 ฟันล่าง 4 แต่มีฟันกรามล่างขึ้นด้วย

เริ่มชอบกินน้ำเย็นแล้ว แต่ไม่ได้ให้กินทั้งวันนะ วันก่อนเห็นคนอื่นกินเป๊ปซี่ ร้องจะกินมั่ง แม่เลยให้ลองดูดไปทีนึง(ป้าอ้อมบอกพี่บูมลองแล้วไม่ชอบ เพราะมันซ่า แม่เลยให้ภีมลอง เผื่อไม่เอาอีก) ปรากฎติดใจ เลยไม่ให้แตะอีกเลย ลองกาแฟไปอึกก็ชอบอีก ไม่ขมหรือไงน๊า ทีน้ำผลไม้เด็กที่ให้กิน ไม่เห็นชอบมากมายเลย ยาคูลก็งั้นๆ ไม่ติดใจ ไอ้ของที่ให้กินไม่เอา จะเอาที่ไม่ให้

แต่ท่าจะไม่ค่อยชอบพริกไทย แม่กินมันบดมันใส่พริกไทยเยอะ ยายว่าลองให้ภีมกินดู พอเธอกิน แลบลิ้นแผล่บๆ แถมเอามือถูลิ้นด้วย คงจะเผ็ด แต่จะป้อนอีกก็ทำท่าจะกินนะ ทีกระเพราะล่ะกินได้ หึหึ

เรื่องนอน

นอนกลางวัน : อยู่กับยาย ยายว่านอน 2 รอบ เช้าบ่าย แต่อยู่กับแม่ส่วนมากมักจะรอบเดียว ถ้านอนเช้ากว่าจะนอนก็ 11 โมงกว่าๆ ไม่ก็ไม่นอนเลย ถ้านอนเช้าบ่ายก็มักไม่นอน วันไหนนอน 2 รอบถือว่าฟลุค ส่วนมากจะห่วงเล่น ยายว่าอยู่กับยายไม่เกิน 10 โมงก็นอนแล้ว วันไหนภีมนอนรอบเดียว ยายจะมาบ่นให้แม่ฟังว่าเธอดื้อไม่ยอมนอน แต่แม่ว่าปกติเพราะกับแม่ภีมไม่ค่อยนอนง่ะ

ซักสองอาทิตย์มานี่แปลก ยายว่านอนตอนกลางวันตื่นมาชอบร้องไห้ ไม่รู้ร้องทำไม ตายายก็อยู่ ต้องนั่งร้องซักพัก ชอบตื่นมาอารมณ์ไม่ดี แต่กับแม่ไม่เป็นนะ ร้องเฉพาะไม่เจอแม่ แม้ว่าพ่อจะนอนอยู่ด้วย แต่ถ้าไม่เจอแม่ภีมก็จะร้อง ประหนึ่งติดแม่มากมาย

นอนกลางคืน : เดี๋ยวนี้นอนดึกขึ้น เริ่มติดเล่น เมื่อก่อน 2 ทุ่มไม่เกิน 3 จะหลับ เดี๋ยวนี้ ไม่ต่ำกว่า 3 ทุ่ม บางที 4 ทุ่มเลย

แต่สังเกตถ้าพ่ออยู่ด้วย ภีมจะนอนยากกว่าอยู่กับแม่ตัวๆ คือจะติดเล่นไง พ่อก็ตามใจ เป็นแม่ไม่เล่นด้วย แกล้งหลับไป(บางทีก็หลับจริง)

ก่อนนอนเธอต้องรุนแรงกับแม่ทุกวันง่ะ ภีมต้องซ้อมแม่ก่อนนอนถึงจะนอนหลับรึไงลูก คือเอาหัวมาโขกบ้าง เอาเท้ามาถีบๆๆๆบ้าง เอามือมาฟาดหน้าแม่บ้าง ปีนมาขย่มแม่บ้าง(เล่นเอาจุก) แล้วพอแม่บอกเจ็บ ก็ทำมาเป็นเป่าฟู่ๆ คงเห็นจากเวลาภีมเจ็บแล้วผู้ใหญ่จะเป่าเพี้ยงหายมั้ง ตบหัวแล้วลูบหลังนะเราอ่ะ

ตอนเช้าถ้าตื่นมาไม่เห็นแม่เป็นได้เรื่อง จะร้องไห้มากมายทั้งๆที่พ่อก็นอนอยู่ ทำให้แม่หนีไปตลาดแถวสวนหลวงไม่ได้อีกเลย มีอยู่วัน ปกติแม่จะตื่นเช้ามากเพื่อไปทำงานโน่นนี่ ล้างขวดนมบ้าง ถูบ้านบ้าง วันนั้นภีมตื่นเร็ว แม่ได้ยินเสียงร้องเข้าไปดู เห็นลงมายืนข้างเตียง ร้องไห้อยู่ ประตูห้องน้ำ(เป็นแบบสไลด์)เปิดอยู่ ถามพ่อ พ่อบอกภีมตื่นมาไม่เห็นแม่ เดินไปเปิดประตูห้องน้ำดู พอไม่เห็นแม่อยู่ก็ร้อง ตลกดีมีไปเช็คด้วย

เดี๋ยวนี้ถ้าภีมตื่นเร็วก็จะเข้าไปห้องน้ำกับแม่ด้วย ไปดูแม่อาบน้ำ แปรงไฟ แม้แต่นั่งอึ๊ก็จะไปเล่นใกล้ๆ(จะไปดมทำไมว๊า)

พอร้องไห้ฟูมฟาย บอกจะเปิดทีวีให้ดูลุงยุทธ(สรยุทธเค้าอ่านข่าวตอนเช้า) จะหยุดร้องแหะ สรยุทธนี่มีอิทธิพลแม้แต่กับเจ้าจ้อยนะเนี่ย

พัฒนาการด้านอารมณ์

เริ่มเป็นตัวของตัวเอง ขี้หงุดหงิด ทำอะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจจะร้องโวยวาย บางทีก็เขวี้ยงของเลย เริ่มมีทำร้ายร่างกายคนอื่นบ้าง ไม่ดีนะลูก แต่แม่จะคอยดุ คอยตี ตัวแค่นี้ก็โดนตีแล้วนะ

แต่ภีมท่าจะเป็นเด็กดื้อแพ่งนะ คือตีก็ไม่ร้อง ตีแรงจนแดงปื้นก็ไม่ร้อง ก็หยุดทำนะ แต่เหมือนจะท้าทาย เช่น แม่ตีเพราะจับโคมไฟ จับหลอดมันตอนเปิดน่ะ ตีแรงนะ ภีมก็หยุด แล้วเดินไปอีกทำมือยื่นไปจะจับ แต่ไม่โดนนะ แล้วหันมามองแม่ แบบว่าแม่จะทำไง ท้าทายอ่ะ ก็ไม่เห็นจำ วันหลังก็จะจับอีก

อยากได้อะไรไม่ได้จะร้อง แต่แม่ปล่อยนะ แม่เนี่ยใจแข็งที่สุด อยากร้องๆไป ไม่สน ภีมก็นับว่าดีอย่าง คือร้องๆไป ดูท่าแล้วไม่ได้อย่างที่ต้องการแน่ๆจะหยุด

นั่งรถกลับบ้านกัน 2 คน ภีมนั่งคาร์ซีท วันนั้นอารมณ์ไม่ดี ร้องดังมากกก ชนิดดังไปข้างนอก แม่ไม่สนเปิดวิทยุดังกว่า กลบเสียง ขับรถไป ซักพักภีมคงเห็นท่าว่าเหนื่อยฟรี หยุดก็ได้ฟร่ะ

ไปๆมาๆแม่คนที่คิดว่าจะใจอ่อนที่สุดเพราะรักภีมที่สุด กลับใจแข็งกว่าคนอื่นนะ ยาย น้าเอื้อยน่ะตัวใจอ่อน พ่อทำเป็นปากดีแต่แอบตามใจเธอตลอด รู้สึกว่าตาจะรองมาจากแม่

แม่ไม่อยากให้ภีมเป็นเด็กก้าวร้าว หรือเอาแต่ใจ ได้อะไรต้องได้ ไม่เป็นผลดีทั้งต่อตัวเธอและคนรอบข้าง ต้องค่อยๆปรับกันไป จะเข้า Terrible Two ซะละม้าง วัยแห่งการท้าทาย ลองดี เอาแต่ใจ เหมือนอยากลองหยั่งเชิงดูว่าตัวเองมีอำนาจต่อรองได้มากแค่ไหน ส่วนมากพ่อกับแม่มักจะเสร็จลูก แม่ต้องไปลองหาหนังสือมาอ่านเตรียมรับมือซะแล้ว

ว่าแต่อารมณ์วี๊ด ภีมก็มีอารมณ์ดีนะคร้าบบบ โดยเฉพาะเวลาไปเจอคนอื่นๆ ไม่ค่อยวีนใส่ ออกแนวสร้างภาพ คึกคัก กรี๊ดกร๊าดมาก

ปกติก็ไม่ได้งอแงไรหรอก จะดราม่าเวลาอยากได้โน่นนี่ หรืออยากให้ใครทำไรให้ เจ็บก็ไม่ค่อยร้องนะ เวลาภีมหัวเราะนะ แม่อยากบอกว่าตอแหลมากอ่ะ ไม่รู้ไปเอามาจากไหน อธิบายไม่ถูก มีดูทีวีแล้วขำด้วยนะ

ไม่ชอบดูการ์ตูน ชอบดูข่าว โฆษณา มิวสิคเพลงลูกทุ่งงี้ชอบมาก แล้วไม่ชอบให้ใครมาเปลี่ยนช่องนะ จะโวยวายมั่กๆ เยอะอ่ะเธอ

เด๋วจะหาว่าภีมรมณ์เสีย ยิ้มจากใจก็มีนะแม่



พัฒนาการด้านสมอง

จดจำได้ดีมาก สอนอะไรไปครั้งเดียวก็จำได้ หรือบางทีไม่เคยสอนแต่ภีมสังเกตเอามั้ง ทำได้เฉย จนแม่เองแปลกใจบ่อยมาก อาทิเช่น

ทีวีในห้องจะมีตัวสับสวิทช์เสียงสำหรับเปลี่ยนไปโหมดหูฟัง ถ้าเลื่อนไปตรงนี้จะไม่มีเสียงออกมา แม่เอาไว้เปิดตอนภีมหลับ ทีนี้บางทีแม่ลืมเลื่อนคืน พอเปิดทีวีแล้วไม่มีเสียง ภีมจะเดินไปเลื่อนสวิทช์นี้เฉยเลย อันนี้ไม่เคยสอนเลยนะ ไม่เคยพูดด้วย

ล๊อกประตูกระจกเองเป็นแล้ว (น่ากลัวมาก เดี๋ยวขังตัวเองอยู่ในบ้านหรอก) มันเป็นตัวหมุนล๊อกอ่ะ ไม่เคยสอนอีกเหมือนกัน

จำเสียงโทรศัพท์ของใครๆได้ เช่น ของพ่อดังก็ไปบอกพ่อ ของตาก็ไปบอกตา

และอื่นๆอีกบรรยายไม่หมด สรุปว่าลูกแม่ก็หัวไม่ช้าน๊า ฉลาดพอได้ ความจำดี อิอิ

รักในหลวงมากกกกก

ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วภีมเป็นใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทรึเปล่า ชาตินี้ถึงรักท่านมากมาย อายุแค่นี้แต่สำนึกรักกษัตริย์ยิ่งกว่าผู้ใหญ่บางคน ยายกับแม่ก็ไม่ได้สอนมากมายนะ แค่บอกว่านี่คือในหลวง ภีมก็รักของภีมเอง

เห็นรูปท่านที่ไหนภีมจะไหว้ ไม่เคยต้องบอก ชอบดูข่าวในพระราชสำนักมาก แต่ชอบแค่ตอนในหลวงเท่านั้นนะ ใครเปลี่ยนไม่ได้โกรธ

นั่งรถผ่านเห็นรูปท่านตามถนน จะกรี๊ดกร๊าดดีใจ ชี้ให้คนอื่นดู ยกมือไหว้ด้วย ชอบดูรูปท่านมาก แม่มีหนังสือในหลวงกับคุณทองแดง ภีมชอบเอามาเปิดดูรูปท่าน

เล่นๆอะไรรอยู่บอกในหลวงมาภีมจะวิ่งไปหน้าทีวี ไปรอดู แต่ภีมจะเรียก ตาจ๊ะ แม่พยายามบอกว่าไปนับญาติกับท่านไม่ได้ ท่านสูงกว่าเราเยอะ แต่ภีมยังเด็กไม่รู้เรื่องหรอก ไว้โตกว่านี้แม่จะสอนเรียกใหม่นะลูก

น่าชื่นชมมากลูกแม่ แม่ภูมิใจในตัวภีมมาก ที่ภีมรู้จักเคารพรักพระมหากษัตริย์ ร.9 ของเรา แม่ก็รักท่านมากเหมือนกัน เราเป็นข้าพระบาทนะลูก ท่านมีบุญคุณกับประชาชนชาวไทยมาก ท่านตรากตรำทำเพื่อเรามาก หนูรักท่านน่ะถูกแล้วลูก

มาอัพทีอัพยาวเลย บอกแล้วเรื่องเกี่ยวกับภีมน่ะ ไม่เคยน้อยหรือเป็นเรื่องเล็กสำหรับแม่ ภีมสำคัญที่สุดในชีวิตแม่เลยนะลูก

รักลูกมากมายจนบรรยายไม่พอ
แม่อ้อ

Create Date : 08 กรกฎาคม 2554 Last Update : 8 กรกฎาคม 2554 16:58:44 น. Counter : 1288 Pageviews.		2 comments
Share Tweet