ในที่สุดวันนี้มันก็มาถึงจนได้

พวกเรานักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ทุกคน
จะต้องจากกันในวันนี้แล้ว

บรรยากาศรอบๆตัวผมในวันนี้มันช่างน่าจดจำเสียจริงๆ
วันที่ทุกคนเดินไปไหนมาไหนจะต้องมีเฟรนชิพและสีไม้ติดตัวตลอดเวลา
ยื่นให้เพื่อนคนนี้เขียนบ้างคนนั้นเขียนบ้าง

พวกที่มีเงินมากหน่อยก็จะเอาเสื้อนักเรียนพกมาจากบ้านอีกตัวหนึ่ง
เพื่อให้เพื่อนๆเขียน

หลายๆคนพกกล้องถ่ายรูปมาด้วย เอาไว้ถ่ายรูปเพื่อนๆก่อนที่จะจากกันไป
ต่างคนต่างโพสท่าที่ตนเองชอบเป็นที่สนุกสนานกันใหญ่

ผมเองก็เหมือนกันเดินไปไหนมาไหนต้องถือเฟรนชิพกับกล้องติดตัวไปด้วย
พอเจอใครก็ยื่นเฟรนชิพให้แล้วก็บอกว่า “เขียนให้เราหน่อยนะ”
พอเขียนเสร็จก็จะขอถ่ายรูปไว้

หลายคนอาจจะคิดว่าผมทำเป็นรวย พกกล้องถ่ายรูปมาด้วย
เปล่าหรอกครับ ผมเองก็ไม่ได้อยากจะเอากล้องมานักหรอก
เพียงแต่ว่า การจะขอรูปเพื่อนแต่ละคนมาแปะในหน้าเฟรนชิพนั้น
มันเป็นเรื่องยากสำหรับผม

ผมคิดว่า ถ้าทุกคนมีเฟรนชิพคนละ 1 เล่ม
แล้วเอาไปให้นาย ก. เขียนพร้อมกับขอรูป
นาย ก. คงจะต้องเสียเงินค่าอัดรูปมากมายแน่ๆ
ผมเลยคิดว่า เอากล้องมาเองดีกว่า จะได้ไม่ต้องไปรบกวนเพื่อนๆ

“ต้น นายให้เพื่อนๆเขียนครบทุกคนรึยัง” ผมถามต้นที่ตอนนี้นั่งอยู่ตรงข้ามกับผม
“ยังเลย เหลืออีก 7 คนเอง” ต้นตอบ

“ว๊ากก..... อีกตั้ง7คน วันนี้จะเสร็จมั้ยเนี่ย
ของเราเหลืออีกแค่ 2 คนเอง ไร้ฝีมือจริงๆนะ นายเนี่ย”
พวกเราหัวเราะกันโดยไม่คิดอะไรมากมาย
เพราะผมกับต้น ยังไงก็เรียนที่นี่ต่อไปอยู่แล้ว

“เฟิร์ส ใบเตยนั่งอยู่ที่โต๊ะทางด้านขวามือของนายแน่ะ”
ต้นบอกผมพร้อมกับชี้มือไปที่ใบเตย

ผมหันตามมือนั้นไปช้าๆ
เพราะว่าอันที่จริงนั้นผมเกิดอาการ “ปลงตก” มานานแล้ว
ผมคิดว่าผมคงได้แต่มองเท่านั้น ผมนั่งเหมือไปที่เธอ

เหมือนต้นจะสังเกตอาการของผมออก
“นายไม่เอาเฟรนชิพไปให้เธอเขียนสักหน่อยเหรอ” ต้นถามผม

“ไม่ล่ะเราไม่กล้าพอ ดูสิ เพื่อนของเธอเยอะจะตาย”
ผมบุ้ยหน้าให้ต้นมองตาม

“เฮ้อ!! อุตส่าห์เอากล้องมา ว่าจะถ่ายรูปเธอเสียหน่อย
แต่ในที่สุดก็ยังไม่กล้าเหมือนเดิม มันก็ยังคงเหมือนกับทุกๆครั้งที่ผ่านมา”

“เฟิร์ส มาเขียนเฟรนชิพให้เราหน่อยสิ”
ผมหันไปตามเสียงเรียก
“ลูกหิน เธอเรียนต่อที่นี่ไม่ใช่เหรอ แล้วจะให้เราเขียนทำไมล่ะ ”
ลูกหินนั่นเองที่เรียกผม
“บอกให้เขียนก็เขียนเถอะน่า” ไม่ทันสิ้นเสียง
ลูกหินก็ลากผมไปยังโต๊ะที่เธอกับเพื่อนๆของเธอนั่งอยู่

ผมเพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่า
ผมยังไม่ได้เขียนเฟรนชิพให้ใครที่ในโต๊ะนี้เลยสักคนเดียว
ทีนี้แหละ นั่งเขียนมือหงิกเลยครับท่าน
เขียนเสร็จผมก็ไปเล่นบอลเป็นการรวมกลุ่มครั้งสุดท้าย

เมื่อถึงเวลากลับบ้าน ทุกคนเดินกลับด้วยรอยยิ้ม
เป็นการจากกันที่มีความสุขจริงๆ

หลายๆคนสวมเสื้อที่มีหมึกปากกาของเพื่อนๆแต่งแต้มอยู่
มันดูไม่ค่อยเป็นระเบียบเรียบร้อยเลยในสายตาของผม
แต่มันก็สร้างความอบอุ่นในใจได้ไม่น้อยเช่นกัน

“เฮ้ย!! ต้น เราลืมกล้องถ่ายรูปกับเฟรนชิพไว้ที่ไหนไม่รู้”
ผมตกใจมาก เพราะคุณพ่อของผมพึ่งจะซื้อกล้องมาให้ไม่กี่วันเอง

“อ๋อ กล้องถ่ายรุปกับเฟรนชิพน่ะเหรอ
นายลืมไว้ตอนที่ไปเขียนเฟรนชิพให้ลูกหินน่ะ
เราเลยเก็บใส่กระเป๋าของเรามาให้แล้ว”
ต้นบอกผม

“จริงรึเปล่าต้น”
น้ำเสียงของผมบ่งบอกถึงความโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

“จริงสิ เราจะโกหกนายทำไมกัน นี่อะ”
ต้นส่งกล้องถ่ายรูปกับเฟรนชิพมาให้ผม

“เฟิร์ส เรามีอะไรจะบอก ” ต้นหันมาหาผม
“อะไร” ผมตอบกลับไปสั้นๆ

“ใบเตยนั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าคนเดียว”
ต้นบอกผมพร้อมกับบุ้ยหน้าให้ผมหันไปมอง
“โอกาสของนายมาแล้วนะ”

จริงด้วย เธอนั่งอยู่ที่ตรงนั้น และที่สำคัญ
เธอนั่งอยู่คนเดียว
ใช่..โอกาสของผมมันมาถึงแล้ว.....
....

“เฮ้ย!! นายจะเดินไปไหนเนี่ย เดินเลยมาไกลแล้วนะเฟ้ย”
ต้นพูดขึ้นมาหลังจากที่ผมเดินผ่านโต๊ะที่ใบเตยนั่งอยู่มาพอสมควร

“ต้น มันไม่ทันแล้วล่ะ เราตัดสินใจแล้ว
วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วที่พวกเราทั้งหมดจะได้อยู่ด้วยกัน
แล้วอย่างนี้ นายจะให้เรามาเริ่มต้นตอนวันสุดท้ายอย่างนี้น่ะเหรอ
มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก ยอมรับความจริงดีกว่า”

“แล้วนายจะปล่อยมันจบไปอย่างนี้เหรอวะ เฟิร์ส
โอกาสมันมาถึงนายแล้ว นายไม่เข้าใจเหรอ
นายเองก็รอโอกาสนี้มาตลอดแล้วนายจะปล่อยมันไปอย่างน่ะเหรอ
ไอ้คนที่มัวแต่รอโอกาสอย่างนาย รอจนไม่คิดจะพยายามด้วยตัวเอง
รอแล้วรออีก.. แต่พอโอกาสมาถึง นายก็เตะมันทิ้ง คนอย่างนายนี่มัน...”

ต้นเดินนำหน้าผมไป
ทิ้งผมให้อยู่ในห้วงความคิดกับสิ่งที่ผมได้ตัดสินใจเมื่อครู่นี้อย่างเงียบๆ

“ก็เรามันต่างกันเกินไปนี่.......
ไม่หรอกมั้ง เรามัน...ขี้ขลาดเอง”


หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...

ตอนนี้ผมกับต้นหายโกรธกันแล้ว
ในวันนี้ผมได้ชวนต้นไปรับรูปถ่ายที่กำลังส่งอัดแล้วเอามาดูด้วยกัน
เรานั่งเปิดรูปดูเงียบๆกันสองคน

รูปแต่ละรูปชวนให้หวนระลึกความหลังได้เป็นอย่างดี
ถึงแม้ว่าเวลาจะเพิ่งผ่านมาไม่นานก็ตาม

ผมเปิดรูปไปเรื่อยๆ
ภาพต่างๆที่คนในภาพ โพสท่าแปลกๆมากมาย
จนผมกับต้นอดยิ้มไม่ได้

แต่เอ๊ะ....
นี่มัน...
รูปใบเตยนี่นา

ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
รูปภาพของใบเตยเป็นภาพเดี่ยวกำลังยิ้มอย่างมีความสุข

เธอ..ช่าง...น่ารัก...จริงๆ

ว่าแต่....รูปนี้มาได้ยังไงกัน ผมหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆผม
แล้วก็ยิ้มออกมาพร้อมน้ำตาเสียอย่างนั้น

ขอบใจมากสำหรับทุกๆสิ่ง ที่เพื่อนคนหนึ่งจะสามารถให้กันได้ขนาดนี้
ที่สำคัญขอบใจเธอมากนะใบเตย
เธอจะยังคงอยู่เป็นความทรงจำของเราคู่กับรูปภาพใบนี้เสมอ

ว่าครั้งหนึ่ง เราเคยกลัว เราเคยขี้ขลาด
ต่อไปเราจะไม่เป็นอย่างนี้ จะไม่เป็นคนเดิมคนนี้อีก
เราจะไม่ยอมให้อะไรหลุดมือไปได้อีกแล้ว
ขอบใจมากนะสำหรับสิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะสามารถให้ผู้ชายคนหนึ่งได้
ขอบใจมากนะ “ใบเตย”

T.B.tower