สายน้ำไม่คอยท่า เวลาไม่คอยใคร

นับตั้งแต่คาบลูกเสือในวันนั้น วันที่ผมได้รู้จักชื่อของเธอ
“ใบเตย”

เป็นครั้งแรก เวลาก็ได้ล่วงเลยผ่านไปหลายวัน ผมรู้สึกว่า
ผมจะสนใจในตัวผู้หญิงคนนี้มาก....มากจริงๆ

“ต้น ช่วงนี้เราเจอใบเตยบ่อยมากเลยล่ะ
เดินไปส่งงานก็เจอใบเตยในห้องพักครู ไปเข้าห้องน้ำก็เดินสวนกัน
แม้กระทั่งไปซื้อขนมเราก็ยังได้ยืนรอจ่ายเงินข้างหลังเธอเลย
นายคิดว่า แบบนี้รึเปล่าวะที่เขาเรียกกันว่า พรหมลิขิต น่ะ”
ผมถามต้นอย่างสงสัย

แต่ต้นกลับทำท่าเหมือนจะสำรอกของเก่า
ที่กินเข้าไปในมื้อก่อนๆออกมาอย่างหมดไส้หมดพุง

“เฟิร์ส พอสักทีได้รึเปล่า รู้สักว่าตั้งแต่คาบลูกเสือวันนั้น
นายจะเอาแต่พร่ำเพ้อติดอยู่ในโลกของนิยายน้ำเน่ามานานแล้วนะ
เมื่อไหร่จะหยุดสักทีวะ” น้ำเสียงของต้นเจือปนอารมณ์รำคาญออกมาหน่อยๆ

“ก็มันจริงนี่ เราเจอใบเตยบ่อยมากจริงๆนะ”
ผมยังคงอยู่ในโลกที่ต้นเรียกว่านิยายน้ำเน่า

“นายก็แค่ไปเห็นหล่อนฝ่ายเดียว หล่อนไม่ได้มองนายสักหน่อย
เออ แล้วที่นายว่า พรหมลิขวิด พรหมปากกา อะไรของนายอะนะ
นายก็แค่คิดไปเองเท่านั้นแหละ มันไม่มีหรอก เลิกพร่ำเพ้อได้แล้ว”
ต้นยังยืนยันเหมือนเดิม

“แต่เราเจอใบเตยบ่อยจริงๆนี่”
ผมก็ยังคงยืนยันเหมือนเดิมเช่นกัน ก็แหม...ผมพูดเรื่องจริงนี่นา

“เอาล่ะ ตั้งใจฟังนะตามหลักการทางวิทยาศาสตร์แล้ว”

โห...ได้เจ้าตัวบ้าหลักการ

“ที่นายคิดว่านายเจอใบเตยบ่อยน่ะ มันก็ไม่ได้หมายความว่านาย
เจอหล่อนมากกว่าเมื่อก่อนหรอกนะ
ก่อนที่นายจะรู้จักชื่อของหล่อนน่ะ
นายอาจจะเจอกับหล่อนบ่อยกว่านี้ก็ได้ แต่ตัวนายเองไม่ได้สังเกต

จนกระทั่งนายได้รู้จักชื่อของหล่อน
มองหล่อนอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก แล้วนายก็แบบว่า
ปิ๊งๆเข้าให้ จากนั้นนายก็เริ่มสนใจในตัวหล่อน
และสังเกตหล่อนมากขึ้น
นายก็เลยรู้สึกว่า เจอหล่อนบ่อยกว่าแต่ก่อนก็เท่านั้นเอง
ที่จริงแล้ว มันก็ไม่ได้บ่อยกว่าแต่ก่อนเลย”
ผมพยายามทำหูทวนลมอย่างเห็นได้ชัด

“เฮ้ยต้น! นั่นไงเจอใบเตยอีกแล้ว กำลังซื้อข้าวอยู่นั่นไง
บอกแล้วว่าพรหมลิขิตก็ไม่เชื่อ”
ผมชี้มือให้ต้นดู

“สรุปว่าไอ้ที่พูดมาเสียยาวเหยียดก่อนหน้านี้
ไม่ได้ฟังเลยใช่รึเปล่าเนี่ย”
ต้นทำเสียงเหนื่อยหน่าย

“ไปซื้อข้าวกันดีกว่า ”
พูดเสร็จผมก็ไม่รอช้า ผมลากเจ้าต้นที่พยายามขัดขืนอย่างเต็มที่
ไปที่ร้านขายข้าวที่ใบเตยกำลังซื้ออยู่

“เฮ้ยๆ นายพาเรามาร้านขายข้าวทำไมเนี่ย เราจะกินก๋วยเตี๋ยว”
ต้นค้านอย่างไม่พอใจ

“ก็หัวใจเรามันอยู่ที่ร้านนี้นี่นา”
ผมคงจะติดอยู่ในโลกของนิยายน้ำเน่าอย่างที่ต้นมันพูดจริงๆแล้วล่ะมั้ง

“แล้วเราไปเกี่ยวอะไรในโลกนิยายน้ำเน่าของนายด้วยวะ
หัวใจนายอยู่ร้านนี้ แต่หัวใจเราน่ะอยู่ที่เส้นเล็กลูกชิ้นที่ร้านก๋วยเตี๋ยวนู่น”
ต้นยังคงแสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างต่อเนื่อง

“อ้าว ก็นายเป็นเพื่อนเรานี่ นายก็ต้องซื้อข้าวร้านเดียวกับเราสิ”
ผมตอบกลับไปด้วยอาการที่เหมือนกับการเอาแต่ใจเล็กน้อย(มั้ง)

“หลักสูตรไหนของมันฟะ”
ต้นพึมพำเบาๆแต่ก็ยังยืนต่อแถวข้างๆผม

“กระเพราไข่ดาวสองจานครับ”
ผมสั่งอาหารโดยสังเกตจากจานข้าวของใบเตยที่เพิ่งจะถือเดินผ่านผมไป

“นายกินสองจานเลยเหรอเนี่ย”
ต้นถามผมด้วยหน้าตาสงสัยระคนหงุดหงิด
จากการพลาดเส้นเล็กลูกชิ้นที่ยังไม่หาย

“เปล่าหรอก เราสั่งของเราหนึ่งจาน แล้วก็ของนายอีกหนึ่งจานไง”
ผมตอบต้นไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เฮ้ย ใครบอกว่าเราจะกินกระเพรา ไม่อ๊าว...เราไม่กินกระเพรานะ
ไม่อ๊าว...หนูไม่ช๊อบ”
ต้นทำเสียงวิงวอน

“เรื่องมากจริงๆเลยนะนายเนี่ย” ผมเริ่มจะหงุดหงิด
หลังจากได้เห็นอาการ แบบว่า...เอ่อ... เด็กน้อย ของเพื่อนคนข้างๆ

“ลาก่อนนะ ก๋วยเตี๋ยวสุดที่รักของฉัน ขอให้เธอจำเอาไว้
ฉันยังอยาก หม่ำม๊ำเธอเสมอ และจะไม่มีวันเปลี่ยนไป ไม่ว่าเวลาจะผ่าน....”
ต้นพร่ำเพ้อเสียยาวเหยียด จนคนที่ต่อแถวอยู่ต้องอมยิ้มไปตามๆกัน

ผมว่าต้นมันคงจะอ่านนิยายน้ำเน่ามามากมายหลายเรื่องเกินไปหน่อย
จึงได้ติดอยู่ในโลกของนิยายน้ำเน่าขนาดนี้

ผมคงจะต้องฉุดมันให้ออกมาจากโลกของนิยายน้ำเน่าให้ได้
ไม่อย่างนั้นมันคงจะน่าสงสารมากแน่ๆ
กับโลกของนิยายน้ำเน่าที่มันกำลังลงไปว่ายเล่นอยู่ในตอนนี้

ส่วนผมน่ะเหรอ ขอแค่ได้เห็นหน้า และสบตากับใบเตยแค่ในบางครั้งก็พอ
ไม่ใช่สิ ถ้าได้เห็นหน้าบ่อยๆจะดีมากเลยล่ะ