ชีวิต WAH ที่เมลเบริ์น --- บทที่ 1 Living in City

เฮ้ออออ...ว่างมาเขียนซะที หลังจากที่ออกเดินทางจากประเทศไทยเมื่อวันที่ 8 ตุลาคม 2552 มายังประเทศออสเตรเลีย จนถึงวันนี้ อีกสี่วันก็ครบ 6 เดือน หรือครึ่งทางที่เราต้องเดินให้จบแล้ว 6 เดือนแล้วหรือเนี่ยยย...ไวมากๆๆๆๆๆๆ เหมือนยังไม่ได้ทำอะไรซักเท่าไรเลย

ย้อนนนนน กลับไปเมื่อเช้าวันที่ 9 ตุลาคม 2552 เมื่อเท้าแตะสนามบินทูลามารีน อากาศโคตรเย็น และฝรั่งเป็นร้อย ตื่นเต้นนิดๆ บรรยากาศพาหวนให้นึกถึงสมัยไปสกอตแลนด์ แต่คราวนี้มีเพื่อนมาด้วย เลยไม่ค่อยกลัวเท่าไร ขั้นตอนการผ่านตม.ไม่มีอาไรเล้ยยย แทบจะปล่อยๆให้เดินผ่านไปง่ายๆ ออกมาก็ต้องมาขึ้นรถเข้าเมือง โดย สกายบัส สีแดง ค่ารถ 16 ดอลต่อคน เวลาไปซื้อก็ต่อๆแถว แล้วก็จ่ายๆไปซะนะคะ อย่าไปถาม เดี๋ยวมันกัดเอา เหมือนทีทำกับเรา เพราะสกายบัส มันส่งตัวเมืองซึ่งเป็นศูนย์กลางของทุกอย่าง ถ้าที่พักอยู่ในเมืองก็เดินเอา เมืองเล็กกะจิ๊ดเดียว ไม่ก็นั่งรถบัส รถราง ถ้าพักนอกเมืองก็ขึ้นรถไฟ เมโทร เดินไม่กี่ก้าวก็ถึง ไม่มีอะไรงงเลยค่ะ

นั่งรถจากสนามบินมาในเมืองประมาณ 30 นาทีมั้งคะ ไม่แน่ใจ แต่ไม่นานมากนัก รถจะมาจอดที่ southern cross station มันคือชื่อสถานีรถไฟค่ะ เราจองที่พักที่ kingstreet backpackers ก็เดินเอา เพราะใกล้มากกก เดินประมาณ 10 นาทีก็ถึง ลากกระเป๋าทุลักทุเล ตอนแรกเราหาถนน king street ไม่เจอ ก็ถามๆเค้าไป ฝรั่งที่นี่ก็ใจดีนะ พอเจอถนน ก็ไม่รู้ว่าต้องเดินไปทางซ้ายหรือขวาถึงจะเจอที่พัก ก็ต้องถามเค้าอีก อีกคนชี้ซ้าย อีกคนชี้ขวา กรูละกลุ้ม เดินเอามันซักทางแหละวะ ในที่สุดก็เจอ...

เปิดประตูเข้าไป...โอ้วว ที่พักดูน่ารักดี สีสันสดใส มองไปมีแต่ฝาหรั่งทั้งนั้น กรูเอเชียกันอยู่สองคน เข้าไปก็ไปหารีเซฟชั่น คุยกันไปคุยกันมา ค่าห้องอยู่ที่ 18-25 ดอล เราเลือกอยู่ห้อง เตียงรวม 16 เตียง เป็น bunk bed หรือเตียงสองชั้น หญิงล้วน (เสียใจจริงๆ) พอได้กุญแจก็เดินขึ้นห้องพัก...

ที่พักก็คล้ายๆกับหอพัก หรืออาพาร์ทเม้นท์ที่ไทยอ่ะนะ ต่างกันตรงที่ ที่นี่มีปูพรม ทางเดินแคบๆ ดูทะมึนๆ เราได้อยู่ห้องเบอร์ 24 กว่าจะหาเจอ.. เปิดประตูห้องเข้าไปก็ มีคนอยู่ในนั้นอยู่แล้วหลายคน เชื่อไหมว่า ไม่ทักกันซักคำ เหอะๆๆ ส่วนใหญ่ก็เป็นฝรั่งอ่านะ เราก็เดินไปเลือกเตียงเอาเอง เอาเตียงที่ไม่มีซากกางเกงในกองอยู่บนเตียง (ซึ่งหมายความว่าเตียงนั้นไม่มีคนอยู่) เราเลือกเตียงล่าง เพราะไม่อยากปีน..

เรียงข้าวเรียงของเสร็จก็เตรียวตัวออกไปสำรวจเมืองกับเพื่อนกันเล้ยยย

ป.ล. ความรู้สึกตั้งแต่ตอนที่ถึงสนามบินคือ ตื่นเต้น กลัว กลัวฝรั่ง กลังพูดไม่รู้เรื่อง
พอมาเจอที่พัก แอบตื่นเต้น ประหลาดใจ ผิดหวัง (อาจจะเป็นเพราะเราคาดหวังมากเกินไป) หรืออาจจะเป็นเพราะ อาการช็อคจากการเปลี่ยนแปลงสิ่งแวดล้อมมั้ง แต่สรุปคือ เราไม่มั่นใจและกลัวมากๆๆๆๆๆๆๆ

รูปแรก...ไปเอากระเป๋า




อันนี้รอไปขึ้นรถสกายบัส





ภายในรถสกายบัส กรูนั่งหลังสุดเลย





นี่คือรูปที่บริเวณรีเซฟชั่น เข้าไปปุ๊บก็จะเจอปั๊บ มีโต๊ะ มีเก้าอี้ ทีวีที่ไม่เคยมีเสียง เป็นแหล่งที่พวกแบคแพคเกอร์มานั่งสุมหัวกัน





ห้องที่ซุกหัวนอน เป็นเตียงสองชั้น อีชั้นนอนข้างล่างค่ะ




ทางเดินหน้าห้อง



ห้องน้ำ ก็โอเคทีเดียว สะอ๊าดด สะอาด






ทุกวันพุธ จะมาพาสต้าฟรี จานนี้ ฟรีค่ะ



นางแบบคือเพื่อนตัวดี



อันนี้อาหารเช้า ก่อนและหลัง





ส่วนมากอาหารเช้าจะเป็นขนมปัง ซีเรียล นมฟรี

ชีวิตสุขี อิ่มหมีพีมันดีค่ะ พร้อมกับเงินในกระเป๋าที่ลดลงเรื่อยๆ เพราะไม่มีงานทำ

Create Date : 04 เมษายน 2553 Last Update : 4 เมษายน 2553 8:06:38 น. Counter : 839 Pageviews.		3 comments
Share Tweet