ยังจำความรู้สึกตอนอ่านหนังสือสนุกที่สุดในชีวิตได้หรือเปล่า 

หรือยังจำความรู้สึกตอนได้ดูหนังหักมุมสุดเจ๋งครั้งแรกได้ไหม....

พอเริ่มแก่ตัวลง สุนทรียในการอ่านหนังสือ รวมไปถึงการดูภาพยนตร์ เริ่มจะกลายเป็น "ของหายาก" ทั้งที่หนังสือและภาพยนตร์ ก็ยังคงรายล้อมอยู่รอบตัวเช่นเคย หรืออาจจะเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ น่าแปลกที่ตัวเลือกมีมากขึ้น แต่เรากลับหา "สุนทรียะ" ในการเสพสิ่งบันเทิงได้น้อยลง บางคนให้ข้อสังเกตว่า เป็นเพราะเราผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก อ่านหนังสือมาเป็นร้อย ดูหนังมาเป็นพัน บทเดิมๆ เนื้อเรื่องซ้ำๆ ไม่อาจทำให้เราร้อง "ว๊าว" กับมันได้เหมือนตอนที่เป็นเด็ก ตอนที่อะไรๆก็ดูตื่นตาตื่นใจไปทั้งนั้น อย่างหนังจูราสสิค พาร์ค ที่ดูครั้งแรกสุดจะตื่นตาตื่นใจกับกราฟฟิคอภิมหาเนียน พอมาจูราสสิค พาร์คเวอร์ชั่น 2015 ขืนสร้างแบบเดิม คงมิวายโดนด่าคะแนนรีวิวต่ำ ผู้สร้างเลยต้องหากิมมิคใหม่ๆมาใส่ ไดโนเสาร์ข้ามสายพันธุ์บ้าง ฉลาดขึ้นดุกว่าเก่าบ้าง เพื่อก้าวให้ทันกับความคาดหวังที่ถีบตัวเพิ่มมากขึ้น 

ไม่คุ้นกับชื่อนักเขียนหญิงท่านนี้ "นัตสึกิ ชิซึโกะ" รวมทั้งหลังๆมานี้ ไม่เจองานที่ทำให้รู้สึกชื่นชอบเป็นอย่างมากของนักเขียนหญิงสักเท่าไหร่ จะว่าไป หลังๆมานี้แทบไม่เจอหนังสือที่ทำให้รู้สึก "ว๊าว" เลย แม้แต่งานเขียนแนวลึกลับสอบสวนของญี่ปุ่น ย้อนกลับไปอ่านรีวิวหนังสือที่ตัวเองเขียนไว้ตอนแรกเริ่มเขียนบล็อค เห็นตัวเองวี๊ดว๊ายกระตู้วู้ดูตื่นตาตื่นใจ เล่มนั้นก็ใช่ เล่มนี้ก็เริ่ด แล้วเริ่มสับสนกับตัวเองว่า หนังสือเหล่านั้นมัน "ว๊าว" จริงๆ หรือเป็นเพราะตอนที่ได้อ่านวุฒิภาวะยังเด็กอยู่กันแน่?

"โศกนาฎกรรม W" ตอบโจทย์คำถามได้เป็นอย่างดี หากเป็นหนังสือที่ดี บทประพันธ์ที่เจ๋ง ไม่ว่าจะอ่านตอนไหน จะตอนเด็กตอนหนุ่มสาวหรือว่าตอนแก่ มันก็ยังคงความเจ๋งในตัวมันเองได้เสมอ...

"โศกนาฎกรรม W" นำเสนอเรื่องราวการสร้างหลักฐานเท็จ โดยอิงหลักความรู้ทางการแพทย์ ซึ่งพวกเราก็คงคุ้นเคยกับดีเพราะผ่านตากับหนังสืบสวนมาเป็นร้อย episode กับ CSI เอย Criminal Minds เอย เรียกได้ว่าความรู้ทางการแพทย์แนวนี้นี่เบสิคพื้นฐานสุดๆ แต่พอได้อ่านประวัติผู้เขียนเท่านั้นแหล่ะ "โศกนาฎกรรม W" เค้าเขียนกันมาตั้งแต่ก่อนปี 1983 นะจ๊ะ!!! เพราะเรื่องนี้ถูกสร้างเป็นภาพยนตร์ในปี 1984 และสร้างเป็นละครโทรทัศน์อีกห้าครั้ง โดยปีแรกที่สร้างคือปี 1983!! แหม่ พวกเราเพิ่งจะรู้จักหนังละครแนววิเคราะห์หลักฐานจากศพครั้งแรกก็ตอนได้ดู CSI ไม่กี่ปีนี่เองละคะ 

นอกจากจะทึ่งกับบทแนวสืบจากศพที่เขียนขึ้นมาตั้งแต่ปี 1983 บทในส่วนอื่นๆของการสร้างหลักฐานเท็จ พยานและสภาพแวดล้อม ก็ยังน่าตื่นตาตื่นใจ และได้ลุ้นระทึกไปกับสารวัตรนากาซาโตะว่าจะสามารถจับแผนแตกนี้ได้หรือไม่ และสืบสวนขยายผลต่อไปยังคนร้ายตัวจริงได้หรือเปล่า "โศกนาฎกรรม W" เป็นความสนุกในระดับที่วางไม่ลง อ่านรวดเดียวจบเลยทีเดียว อ่านแล้วก็ต้องยอมรับนะคะว่า...