วันเสาร์...วันว่างไม่มีไรทำ...
และก็ไม่รู้จะทำอะไรดี...กว่าจะตื่นก็ปาเข้าไปเที่ยง
ก็เลยเอาผ้าลงไปปั่นเครื่อง...ผ้าห่ม..ผ้าปู...ปลอกหมอน..
และก็ผ้าขนหนู...แค่นี้ก็พอแล้วล่ะสำหรับวันนี้
ก็วันนี้เป็นวันเสาร์นิก็ต้องพักผ่อนเป็นธรรมดา...

มะวานนี้...อยู่ดีๆๆ M ของคนที่เรารักมากที่สุด...
ก็ออนไลท์...เราดีใจมาก...แต่ก็คิดว่าเค้าคนนั้น....
ไม่น่าที่จะออนไลน์...เราก็เข้าไปทัก...เราคิดว่าต้อง...
เป็นใครสักคนที่เอา M ของเค้าคนนั้นมาออนไลน์
และมันก็เป็นจริง...เธอเป็นเพื่อนของเค้า...
เพียงเพราะว่า...M ของเธอออนไลน์ไม่ได้...
เธอเลยใช่ M ของเค้ามาออนไลน์แทน

นั่นไม่ได้ทำให้เรารู้สึกเลย...แต่สิ่งที่ทำให้เรารู้สึก...
คือ...ทำให้เราคิดถึงเค้าคนนั้นขึ้นมา...มาก
คิดถึงวันเวลาเก่าๆ...ที่เราห่างไกลกัน...
แล้วออนไลน์หากัน...ช่วยคลายความคิดถึง...
ให้เราสองคนได้เป็นอย่างดี...แต่เวลานี้...
มันไม่มีอย่างนั้นแล้ว...ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งเศร้า...

มีคนบอกว่า...การที่เราจะลืมใครได้...
เราต้องหาใครมาแทนที่เค้า...แต่เรา
ทำไม่ได้หรอกนะ...เคยคิดและก็เคยลองทำมาแล้ว
มันไม่ได้ผล...มีแต่จะทำให้เราเจ็บ...และอีกคนที่เค้า...
รักเราก็พลอยเจ็บไปด้วย..ถ้าสักวันเค้ารู้...
ว่าที่จริงแล้วเราให้เค้ามาแทนที่ใครบางคน...
เราไม่สามารถรักเค้าได้...โดยตัวตนของเค้าอย่างแท้จริง