สายลมแห่งความเวิ้งว้าง

สายลมอันเวิ้งว้างพัดปะทะร่างที่แสนอิดโรยจากการอดตาหลับขับตานอนมากกว่า 2 คืน ฉันรู้สึกมึนๆสมองไม่ค่อยทำงาน แต่ความรู้สึกเวิ้งว้างจากสายลม ที่พุ่งตรงเข้าสะกิดดวงใจนั้นมันมากพอ ที่จะทำให้ สมองเริ่มใคร่ครวญกับบางสิ่ง...บางอย่าง
บางสิ่ง...ที่หล่อเลี้ยงดวงใจ
บางสิ่ง...ที่ทำให้ชีวิตมีความหมาย
บางสิ่ง...ที่ทำให้ลืมโลกในแง่ร้าย
บางสิ่ง...ที่ท้าทายลมหายใจของวิญญาณ
บางสิ่งนั้นบางครั้งดูเหมือนมันแทรกซึมไปทุกอณูของจิตวิญญาณหลอมรวมเป็นหนึ่ง ทำให้จิตวิญญาณของฉัน มันเข้มแข็ง มุ่งมั่น ที่จะแหวกว่ายไปในกระแสธารแห่งชีวิต
บางสิ่งนั้นบางครั้งก็ดูเหมือนจะอันตรธาน ไม่ทิ้งร่องรอยแห่งการดำรงอยู่ ทำให้จิตวิญญาณมันช่างเวิ้งว้าง ไร้เรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวเพื่อไม่ให้สำลักน้ำในกระแสธารนั้น
บางสิ่งนั้นตอนนี้ยังอยู่กับฉันหรือไม่?
แล้วกับ “เธอ” ละ?
“เธอ” รู้สึกเหมือนฉันไหมนะ?
จริงสิ!!! แล้วฉันละ ฉันคิดถึง “เธอ” ในแง่ไหนกันแน่?
แล้ว “เธอ” กับ “บางสิ่ง” นั้นสัมพันธ์กันอย่างไรนะ?
แล้ว “เธอ” ละคิดยังไง?
สมองยังคงใคร่ครวญคิดถาม สะบัดพลิ้วลิ่วลื่นดุจดังว่าเป็นสายลม แต่สายลมนี้ยังไม่สามารถเป็นดั่งสายลมได้อย่างสมบูรณ์ เพราะไม่สามารถไปที่ไหนๆได้ดังใจเหมือนอย่างสายลม เพราะสามารถก็แค่เพียงโบกพลิ้วอยู่ในกรอบแคบๆกรอบหนึ่ง ซึ่งแม้ว่ากรอบนั้นจะขยายใหญ่ขึ้นมาตลอดเวลาก็ตาม แต่มันยังไม่ใหญ่พอ...ไม่สิเรียกว่าเล็กมาก...มากเกินกว่าจะเข้าใจสิ่งต่างๆที่อยากจะเข้าใจได้ทั้งหมด
"ไม่หรอก" สายลมกระซิบบอก “ถึงแม้กรอบนั้นจะเล็กดังว่าแต่มันก็ไม่เป็นปัญหาต่อการแสวงหาของเจ้ามิใช่หรือ และก็อย่าลืมสังเกตสิว่ากรอบที่เจ้าว่านั้นมันไม่มีเส้น หากจะมีก็เจ้าต่างหากมิใช่หรือ ที่ขีดเส้นนั้นด้วยตัวเจ้าเอง”
กระแสลม...ยังคงหยอกเอินกับเกลียวคลื่น...ที่ม้วนตัวเข้าปะทะตลิ่งลำน้ำเจ้าพระยา...และกระแสลมเดียวกันนั้นยังคงพัดผ่าน...ลูบไล้ให้รู้สึกถึงความเวิ้งว้างนั้น...............
แล้วสายลมก็พัดผ่านไป .......................................
แต่ฉันรู้ว่าสายลมนั้นจะหวนคืน................................
นรินทร์
ท่าพระจันทร์ ธันวาคม 2543

Create Date : 10 กรกฎาคม 2549		2 comments
Last Update : 10 กรกฎาคม 2549 10:37:34 น.
Counter : 373 Pageviews.
Share Tweet