ตอนที่ 1 พาเพื่อนเที่ยว - Solvang
ตอนที่ 2 พาเพื่อนเที่ยว - 17 Mile Drive



ทัวร์สบายๆ ขับรถเที่ยวเองก็ดีอย่างนี้แหละ ตื่นกันซะ 8 โมง ตื่นเช้าออกไปก็รถติด ไหนๆ ก็ไหนๆ ทุกคนก็เลยพร้อมใจกันตื่นหลังเวลา rush hour แล้วกัน หุ..หุ..


ค่าโมเต็ลคืนหนึ่ง $79 ยังไม่รวมภาษี ทีแรกเราก็บ่นว่าแพงจัง (ก็คูณเป็นเงินไทยราคานี้บ้านเรานอนโรงแรมมีดาวได้เลย...) แต่คนจ่ายเงินบอกว่าราคานี้ถือว่าถูกสำหรับที่พักในเมืองและมีที่จอดรถด้วย เพราะในซานฟรานฯ หาที่จอดรถยากมาก โรงแรมทั่วไปในเมืองไม่ค่อยมีที่จอดรถให้ ต้องคอยหาที่จอดรถเอาเองตามริมถนน ทีแรกเพื่อนที่เป็นคนจองโรงแรมให้ก็ชวนไปพักโรงแรมที่เธอทำงานอยู่ Mariotte เชียวนะ อยู่ใจกลางเมืองแถว Market Street เธอจองให้ได้ในอัตราพนักงานแค่คืนละ $69 โอ้ว.... โรงแรมระดับเกือบ 5 ดาว ถูกมั่ก..มั่ก.. แต่พอเช็คเรื่องจอดรถ กลายเป็นว่าที่โรงแรมคิดค่าจอดรถวันละ $50 เบ็ดเสร็จรวมค่าโรงแรม ค่าที่จอดรถ ค่าภาษีอีกก็ปาเข้าไปร้อยกว่าเหรียญ สุมหัวกับคนจ่ายเงินว่าเราเช่าโรงแรมก็แค่มีที่นอนที่อาบน้ำเท่านั้นก็เลยเลือกพักโมเต็ลดีกว่า



โรงแรมที่เราไปพักเพิ่งจะปรับปรุงใหม่ อยู่ไม่ไกลจากทางขึ้นสะพาน Golden Gate แม้ห้องจะเล็กไปหน่อยแต่ก็นับว่าสะดวก ห้องน้ำใหม่เอี่ยมสะอาดแกะกล่อง มีเตียงควีนไซส์ 2 เตียง มีตู้เย็นใบใหญ่กว่าโรงแรมทั่วไป มีไมโครเวฟ มีปลั๊กต่ออินเตอร์เนทความเร็วสูงให้ใช้ฟรี











เช้านี้แพลนจะไป Napa Valley ก่อนออกจากโรงแรมก็จัดการเอาข้าวผัดกระเพราไก่กับก๋วยเตี๋ยวผัดซีอิ๊วที่เหลือจากเมื่อวานออกจากตู้เย็นเอามาเข้าเวฟให้ร้อนกินรองท้องกันก่อน


ประมาณ 9 โมงกว่าก็ออกจากโรงแรมผ่านสะพาน Golden Gate ก็เลยแวะถ่ายรูปซะหน่อย เป็นหลักฐานว่าถึง San Fran แล้ว


สะพานนี้มีความยาว 2.7 ก.ม. สร้างเสร็จและเปิดใช้งานปี 1937 สายเคเบิ้ล(เฉพาะเส้นใหญ่) มีเส้นผ่าศูนย์กลางกว่า 1 เมตร มีความยาวรวมกันทั้งหมดเท่ากับ 128,744 ก.ม. ถ้าเอาไปพันรอบโลกก็ได้ถึง 3 รอบ ใช้เวลาสร้างรวม 5 ปี ค่าใช้จ่ายทั้งหมดอยู่ที่ประมาณ 33 ล้านดอลลาห์











จากนั้นก็ขับรถข้ามฝั่งไป Oakland วิ่งออกนอกเมืองไปสัก 1/2 ชั่วโมงจะเริ่มเห็นไร่องุ่นไปตลอดทาง











พื้นที่แห่งนี้เป็นแหล่งผลิตไวน์ที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศสหรัฐอเมริกา ว่ากันว่าไวน์ที่ผลิตจากที่นี่ มีรสชาติเทียบชั้นไวน์จากแคว้น Bordeaux ของฝรั่งเศส ไวน์จาก Napa Valley เพิ่งได้รับการรู้จักเมื่อปี ค.ศ. 1976 เมื่อมีการทดสอบการชิมไวน์ที่เรียกว่า Blind Tasting โดยให้นักชิมลองชิมไวน์ฝรั่งเศส เทียบกับ ไวน์อเมริกัน โดยไม่ให้ผู้ชิมรู้ว่าขวดไหนเป็นขวดไหน ผลปรากฏว่าไวน์จาก Napa ได้อันดับหนึ่งประเภทไวน์แดง ทำให้หลังจากนั้น ไวน์จาก Napa Valley ก็เป็นที่รู้จักของโลก ในปัจจุบัน Napa Valley มีโรงไวน์ทั้งหมด 280 แห่งจากเดิมก่อนที่จะมีการทดสอบชิมซึ่งมีแค่ 16 แห่งเท่านั้น










ทั้งที่ป้ายถนนออกใหญ่ ดูแผนที่ไปเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ขับรถหลงเข้าถนนเล็กถนนน้อยวนอยู่หลายรอบเหมือนกัน









ไปตั้งหลักที่ Tourist Information ก่อนแล้วกัน











มาถึงก็เที่ยงแล้ว หาอะไรกินมื้อเที่ยงซะเลยดีกว่า แต่ก็หาร้านโดนๆ ไม่ได้ เดินไปเจอร้าน Bouchon เป็นของ Chef Thomas Keller เจ้าของร้าน French Laundry อันโด่งดังอันดับต้นๆของอเมริกา คนเข้าคิวเพียบ คอกินอย่างเราไปเมียงๆ มองๆ อยากรู้จังว่ามันจะอร่อยอะไรกันหนักหนา แต่คนขับรถไม่ใช่คออาหารฝรั่งก็เลยต้องเดินคอตกหาร้านอาหารเอเชีย











หมุนไปหมุนมาไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี ก็เลยแวะเข้าไปเดินเล่นที่ Mervynn ก่อน เพราะเพื่อนสาวอยากได้ Levis ไปฝากหวานใจ ระหว่างรอเรากับคนที่บ้านก็ยืนลองแว่นกันแดดเล่นกัน ก็เลยได้แว่นมาใส่หล่อใส่สวยกันคนละอัน


แวะเข้าออฟฟิศ Information Center ข้างในนั้นจะเน้นขายพวกที่พัก ขาย package ซะส่วนใหญ่ไม่ใช่ให้บริการแบบฟรีๆ มีของที่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ พวกที่ติดตู้เย็น โปสการ์ดขาย ก็สวยดีแต่ติดว่าแพงมากๆ เลยไม่ได้อะไรติดมือมาสักอย่าง


ว่าจะมาหาอะไรกินอร่อยๆ ที่ Winery สุดท้ายก็ได้กินของตาย In & Out
แต่ก็เถอะ....เบอร์เกอร์ราคาถูกแต่อร่อยถูกใจ

ของคนที่บ้านเป็นเบอร์เกอร์ธรรมดาเพราะไม่ชอบกินชีส ผิดกับเราที่ชอบชีสก็เลยสั่งดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์ซะเลย











ส่วนเพื่อนสาวไม่กินเนื้อ เลยไปซื้อ KFC ชุดไก่ต้นตำรับมากิน เธอกินไปไม่แยะบอกว่าอร่อยสู้ที่เมืองจีนไม่ได้ (ผิดกับเราที่ว่าทั้งที่เมืองจีนหรือที่เมืองไทยก็ไม่อร่อย เนื้อไก่จะแห้งๆ กระด้างๆ ไม่เหมือนสมัยตอนที่เปิดใหม่ๆ เลยเลิกกินไปตั้งนานแล้ว ) เราก็เลยเอามาชิมดู เรากลับว่าอร่อยดีแฮะ รสชาติดั้งเดิมเหมือนที่เคยกินตอนมาเมืองไทยใหม่ๆ มันบดก็เข้มข้น แต่สโคนสู้ของ Popeye's ไม่ได้ พอเราบอกว่าอร่อยก็โดนคนที่บ้านค้อนให้ เพราะบางทีเขาอยากกินชวนกินหลายทีเราก็ว่าไม่ชอบทีคราวนี้ไหงบอกว่าชอบล่ะ....(นี่แน่ะ...นี่แน่ะ...) นี่น๊า...ถ้ารู้ว่ารสชาติที่เมกาเป็นแบบนี้กระโดดกินไปนานแล้ว ไม่ต้องรอให้เจ้ามือน้อยใจหรอก









อิ่มกันเรียบร้อย ไม่รู้จะไปไหนต่อ อีกอย่างแต่ละคนไม่ใช่คอไวน์ด้วย ก็เลยชวนกันกลับเข้า San Fran เพราะนัดเพื่อนเอาไว้หลังเธอเลิกงานว่าจะนั่งรถรางเที่ยวและไปหาอาหารอะไรกินกันที่ Fisherman's Wharf กัน










ลงสะพานเห็นโดมนี้ รีบชี้บอกคนขับว่า Palace of Fine Arts นี่แหละใช่เลยที่เคยบอกว่าอยากมามากๆ .....คราวนี้เหมือนเดิมได้แต่มองตาละห้อยนั่งรถผ่านไป เพราะได้เวลาใกล้ปิดพอดี พลาดมา 3 หนแล้ว ได้แต่หมายมั่นในใจว่าคราวหน้าต้องไม่พลาดแน่...(แอบตะโกนเบาๆ ข้างหูใครบางคน ได้ยินป่าว)










ยังมีเวลาก่อนเวลานัด เลยขับรถวนชมบ้านชมเมืองเสียหน่อย











ชอบบ้านใน San fran มีแต่บ้านสวยๆ เหมือนบ้านตุ๊กตา









ก่อนจะกลับไปรอเพื่อนที่โรงแรม ก็เลยขึ้นไปวนที่ Lombard Street


ที่มาของถนนสายคดเคี้ยวนี้มาจากเจ้าของที่แถวนั้นคือ Carl Henry ในปี 1922 เพื่อแก้ปัญหาที่พื้นที่บริเวณนี้ที่มีความชันระดับ 27 องศา ซึ่งชันเกินกว่ารถยนต์โดยทั่วไปจะไต่ขึ้นลงได้(แม้แต่คนก็เหอะ) ก็เลยต้องหาวิธีที่จะทำให้ความชันนี้ลดระดับลงให้เหลือแค่ 165 องศา








แล้วกลับมาตั้งหลักรอเวลาไปหาของกินอร่อยๆ ที่ Fisherman's Wharf...




5 พ.ค. 07