เปิดคอมฯมาดูโดยไม่ตั้งใจ ว่าจะได้เจอเว็บเพื่อนเก่า(โทษทีนะที่เปิดเจอ)
อยู่ในวันเวลาที่สดใส วันที่มีเราข้างกัน
ภาพเดิมๆก็หวนมา เปลี่ยนเวลากลับไปวันนั้น
ใจก็เหมือนสั่นๆ(กิน M150 มา 3 ขวด)เกือบลืมกันแล้ว

ต่างเดินกันไปตามทางของใคร แยกไปค่อยๆไกลห่าง
อยู่ดีๆวันนึงก็จางหาย คลาดกันโดยไม่รู้ตัว
แต่เรื่องราวที่สวยงาม อยู่อย่างเดิมไม่เคยหมองมัว
ในเว็บแห่งใหม่ เว็บรุ่นเราเว็บนี้

* รูปเธอยังยิ้ม ข้างเธอคือฉัน เพ่งมองดูนานๆ น้ำตาก็มาคลอๆ(แสบตาจ้องนานเกิน)
กี่ปีมาแล้ว เธอเป็นยังไงบ้างหนอ ค่อยๆลืมเลือนกันไป
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เรื่องราวเหล่านั้นจึงเริ่มต้นขึ้นมาใหม่(รื้อแฟ้มบัญชีลูกหนี้เก่าสมัยเรียน)

(ซ้ำ *)

เปิดไปดูเบอร์โทรไม่เห็นมี ที่ลงไว้คือ(รวบรวมอยู่)
จิ้มคีย์บอร์ดบรรยายในคอมเมนท์ ว่าจำกันได้ไหมเธอ
ที่อยู่เดิมที่เขียนไป หากเปลี่ยนแปลงก็คงเดี๋ยวรู้
ได้แต่หวังกันไป ความหลัง(บัญชี)คงไม่ตายจากเรา

เพลงเถื่อนแห่งสถาบัน
ดอกหาง นกยูง สีแดงฉาน
บานอยู่เต็มฟากสวรรค์
คนเดินผ่าน ไปมากัน
เขาด้นดั้น หาสิ่งใด

ปัญญา มีขาย ที่นี่หรือ
จะแย่งซื้อ ได้ที่ไหน
อย่างที่โก้ หรูหรา ราคาเท่าใด
จะให้พ่อ ขายนา มาแลกเอา

ฉันมา ฉันเห็น ฉันแพ้
ยินแต่ เสียงด่า ว่าโง่เง่า
เพลงที่นี่ ไม่หวาน เหมือนบ้านเรา
ใครไม่เข้า ถึงพอ เขาเยาะเย้ย

นี่จะให้ อะไร กันบ้างไหม
มหาวิทยาลัย ใหญ่โตเหวย
แม้นท่าน มิอาจให้ อะไรเลย
วานนิ่งเฉย อย่าบ่นอย่าโวยวาย

ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง
ฉันจึง มาหา ความหมาย
ฉันหวัง เก็บอะไร ไปมากมาย
สุดท้ายให้กระดาษฉันแผ่นเดียว

มืดจริงหนอ สถาบัน อันกว้างขวาง
ปล่อยฉัน อ้างว้าง ขับเคี่ยว
เดินหา ซื้อปัญญา จนหน้าเซียว
เทียวมา เทียวไป ไม่รู้วัน

ดอกหางนกยูง สีแดงฉาน
บานอยู่เต็ม ฟากสวรรค์
เกินพอ ให้เจ้าแบ่งปัน
จงเก็บกัน อย่าเดิน ผ่านเลยไป

มหาลัย มหาหลอก เด็กชายบ้านนอก เด็กหญิงบ้านนา ร่ำเรียนรู้ในวิชา แต่จบออกมายังไม่มีงานทำ
ให้แข่งกันเรียนแล้วแข่งกันรวย บ้างไปได้สวย บ้างไปได้เสีย ออกย่ำเดินทางร่างกายอ่อนเพลีย หัวใจละเหี่ย โหยหางานทำ...
ผลิตผลบนความใฝ่ฝัน ความจริงเรานั้นหลงลืมกันไป มัวแต่ปลูกฝังค่านิยมนิยาย ปริญญางมงาย มหาลัยงมเงา...

ไม่มีอำนาจใดใดในโลกหล้า
ผู้ปกครองต่างมาแล้วสาปสูญ
ไม่มีใครล้ำเลิศน่าเทิดทูน
ประชาชนสมบูรณ์นิรันดร์ไป

เมื่อยืนหยัดต่อสู้ผู้กดขี่
ประชาชนย่อมมีชีวิตใหม่
เมื่อท้องฟ้าสีทองผ่องอำไพ
ประชาชนย่อมเป็นใหญ่ในแผ่นดิน