ในที่สุดปลายปีที่ผ่านมา 2558/ 2015 ก็สามารถจองได้สำเร็จสักที ได้ไปกะพี่ไลอ้อน แต่ไฉนพี่ไลอ้อนทำกะช้านด้าย ลงบุ๊คตั๋ว ไปกลับ สามวัน สองคืน แต่ พี่ไลอ้อน เฟิร์มมาให้แค่คืนเดียว โอย.. ทำไงดีเนี่ย ดีนะที่ยังไม่ได้จองโรงแรม  ติกตอก ติกตอก คิด คิด คิด เอาไงดีหว่า ความผิดไม่ใช่ของเรา อาจจะพลาดตอนกดเอ็นเทอร์ ทำให้มันเด้งเหลือแค่คืนเดียวซะนี่ คิด คิด คิด สามนาทีต่อมา .. โทร สิคะ  โทรเข้า call center ให้แก้ไขข้อผิดพลาด อุ้ยตาย ว้ายกรีด พี่ไลอ้อนไม่รับผิดชอบไรเลย โยนอีก ถ้าอยากเปลี่ยนต้องจ่ายตังค์เพิ่ม หรือซื้อใหม่ หลังพิจารณาแล้ว ไม่คุ้มแน่ เอา.. เอาไงเอากัน สองวัน หนึ่งคืน ก็ได้ฟะ ไกด์อย่างเราสามารถอยู่แล้ว ตะลุย ตะลุย สิงคโปร์ไม่ใช่อะไรยากเย็นเลย ที่ยากกว่านี้ก็ไปมาแล้ว กลัวรายค้าาาาา

หลังจากตกลงคอนเฟิร์มตามพี่ไลอ้อนกำหนดให้ ก็เตรียมเอกสารจำเป็นในการการเดินทาง

1. passport อันนี้สำคัญมากเวลาจะเดินทางไป ตปท. เพราะมันคือบัตรประชาชนของเราที่ต้องแสดงต่อนานานชาติที่เราเหยียบแผ่นดินเขา แม้ไม่ต้องใช้วีซ่า ก็ต้องใช้เจ้าเล่มนี้อยู่ดี

2. e ticket สามารถปริ้นส์ออกมา หรือโหลดลงมือถือ หรือถ่ายรูปลงมือถือไว้เป็นหลักฐานในการเช็คอิน บางสายการบินไม่สนใจเลยแค่เช็คจากพาสปอร์ตก็ได้แล้ว แต่บางสายก็ใช้ สรุป อยู่ที่ จนท. แต่ละคนมากกว่าเพราะสายการบินเดียวกันบางคนก็ขอ บางคนก็ไม่ หาความแน่นอนใดๆไม่ได้เลย

3.voucher เตรียมไปโชว์ที่โรงแรมว่าเราจองห้องคุณพร้อมจ่ายเงินเรียบร้อย คุณต้องปล่อยห้องมาให้เรานอนซะแต่โดยดีห้ามตุกติก อันนี้โหลด หรือ ถ่ายรูปไว้ในมือถือได้เช่นกัน

4.money นี่คือของสำคัญมากอีกอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะเที่ยวไหน ไทย หรือ เทศ หรือไม่ได้เที่ยวก็ต้องใช้ อย่าเถียงนะว่าไม่ใช่ วันหนึ่งอาจจะไม่ได้ใช้เพราะของกินของใช้อยู่ในครัว ตู้เย็น ตู้เสบียงในบ้าน แต่ถ้าเดินออกมานอกบ้าน ต้องอยากกินไรบ้างล่ะ สัก 10 บาท 20 บาท ก็เรียกว่าใช้แล้ใช่ไหมคะ คุณ คุณขา อันนี้ขอแนะว่าให้แลกเงินสกุลท้องถิ่นไปเลยนะคะ ไม่ต้องเว่อร์แลกเป็นดอลล่าร์อเมริกัน เพราะคุณจะต้องเสียค่าทำเนียมการแลกโดยเปล่าประโยชน์ ส่วนอิฉัน แม่มดร้ายแลกไปแค่ 100 ดอลฯ สิงค์เท่านั้น เพราะในกระเป๋ามีทั้ง ยูโร และดอลฯ อเมริกัน ที่ได้ทิปมาจากแขกอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องแลกมากมาย ซึ่งก็ไม่ได้ใช่ไรมากมาย นอกจาก กิน กิน กิน ที่เที่ยวหลายจุดเดินถึงกันได้ ของฝาก ของชอบติดมือนิดหน่อยแค่นั้นเอง แค่นี้ชีวิตก็สุขแล้วค่ะ

อะ..ถีงวันเดินทางละ อิฉัน นางแม่มดร้ายก็เดินทางไปสนามบินดอนเมืองตามเวลานัดกะพี่ไลอ้อน ไปถึง อ้าวสายแล้วไม เค้าเตอร์ยังไม่เปิดอีก เห็นคนมากมายใส่ยูนิฟอร์มยืนต่อแถวกันอยู่สองสามแถว นี่ไรหว่า นักเรียนการบิน แอร์ฝึกหัดหรือไรหว่า แทบไม่เห็นผู้โดยสารปกติเลย เอาไงดีหว่า ตัดสินใจถามว่าที่แต่งฟอร์มก็บอกว่ารอเช็คอินอยู่แต่ไม่รู็ไรมาก จะเดินไปถามที่เค้าเตอร์เช็คอิน พ่อคุณ แม่คุณทูลหัวยืนกันเป็นร้อยเลย มานจะไปฝึกไรกันหว่าเนี่ย ในที่สุดตัดสินใจต่อแถวไปก่อนดีกว่า เพราะดูท่าแล้วพวกคุณๆจะเดินมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ .. 

โห รอเหนื่อยเลยคนรอเช็คอินเป็นร้อย จนท.มีสองเค้าเตอร์ กว่าจะได้เช็คอินเมื่อยเลยนางแม่มดกระดูกเหล็กคนนี้ ในที่สุดก็ถึงคิวของฉัน หลังจากยืนรอจนกระดูกจะพรุน เสร็จก็รีบเดินเลี่ยงไปเข้าตม.ก่อนเพราะไม่ไว้ใจ ฉันคิดถูกนะที่รีบเข้าไปแล้วค่อยไปหาอะไรกระแทกท้องด้านใน พอโผล่หัวเล็กๆเข้าไปเห็นแถวรอตรวจลงตรายาวเหยียดทุกแถวเลย ทั้งไทย เทศ ฝรั่งดอง แขกโพกหัว จีนแผ่นดินใหญ่แต่ใจยี้ ยี้ ก็เพียบ แถวยัยฝรั่งเศสขี้นกจะแซงคิวอีก เจออิฉันยันซะกระเด็นเลย "รู้จักไหม Q นะ" ( ต๊าย ทำไมตัวเองดูเป็นแม่มดร้ายจังเลย อุปนิสัยที่แท้จริงออกจะนางฟ้า )  สงสัยรับวัฒนธรรมจีนไปเยอะ ปกติฝรั่งมังค่ามักจะรู้จักระเบียบวินัย แล้วในที่สุดฉันก็เดินไปถึง จนท. ตม. หนุ่ม รูปหล่อ ล่ำบึก ... มองกล้องด้วยครับ ฉันหันไปถาม " ต้องถ่สยด้วยเหรอคะ" ก็มีรูปอยู่ในฐานข้อมูลละ จนท.หนุ่ม ถ่ายครับทั้งไปและกลับ อารายฟะ แค่ไปอย่างเดียวนะโอเค ถือพาสไทย มีถ่ายขากลับด้วย ( แล้วของเสียมาจะไปหล่นตรงไหนหว่า อิ้ว ..เค้าล้อเล่นนะ) และ หนุ่มใหญ่ก็รีบบอกไป ไป ได้แล้ว อย่ากวนใจมาก เดี๋ยวไม่ให้ไปเที่ยวเลยนิ ฐานกวนตีง จนท. 55555555

หลังจากได้เบอเกอร์รสชาดกับราคาสวนทางกันแถวๆประตูขึ้นเครื่องพอยังกระเพาะ ไม่ให้อาละว่ดไปสักชั่วโมงสองชั่วโมงแล้วค่อยไปหาเอาที่สิงคโปร์   เอล่ะท้องพร้อม ตาพร้อมนอน เครื่องพร้อมออก เดินทาง พร้อมแล้วก็เตรียมบินสิคะ

อยากจะขอบอกว่าการเดินทางสองชั่วโมงครึ่งบนเครื่องพี่ไลอ้อนแสนทรมานมาก อะไรเหรอ ก็ดันเจอคุณนางมากะสามีแต่งตัวดีมานั่งแถวเดียวกัน เครื่องขึ้นได้สัก อิฉันกะว่าจะนอนเอาแรงสักหน่อย เจอคุณหล่อนหยิบตุ๊กตาผี ขึ้นมาจุ๊บๆ จั๊บๆ ไม่อยู่พอเบื่อหันมาคุยกะคุณผัว ทำเาียงเล็กเสียงน้อย เอ่อ ... ขอบอกรำคาญมาก ไม่มีมารยาท ไร้สำนึกกับการใช้พื้นที่สาธารณะร่วมกับผู้อื่นจริงๆ จำได้ว่าพอกลับมาเมืองไทย อิฉันก็ละเลงลงเฟสเลย ด่าาาาาาสิคะ กระจาย ช่วงนั้นก็มีดีเจปัญญาน้อยออกมาใช้วาจา เหมือนเรียนจากไหนมาก็ไม่รู้ ซึ่งถ้าอยากจะทำไรเป็นเรื่องส่วนบุคคลก็ไปใช้พื้นที่ส่วนตัวนะคะ อย่าได้สร้างกรรมสร้างเวรให้ผู้อื่นเขาเดือนร้อนรำคาญเลย จำได้ว่าหลังจากนั้นไม่นานตุ๊กตาเหล่านั้นได้รับการนำไปปล่อยใต้ต้นไทร ใต้ต้นโพธิ์ ในเขตวัดกันกระจุย เฮ้อ ... สังคมไทย ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดีไปไหนกันหมดนะ .. อย่าว่าอิฉันเลย ( บางคนอาจบอกฉันไม่ว่าหรอก แต่ด่าหล่อนไปแล้ว เพราะฉันก็อยู่ในกลุ่มบ้าพวกนั้นเหมือนกัน ... เอาเถอะจะอย่างไรก็ตาม อิฉัน ยัยแม่มดตัวแสบขออโหสิกรรม ละกัน อย่าได้จองเวรซึ่งกันและกันเลย แค่อยากระบายให้โลกรู้ว่าการทำให้คนอื่นเดือดร้อนนั้น ไม่เป็นสุข เป็นสุข หรอกค่ะ . จบ ( บ่นจบและ) )

รอกันเว่อไปเลย กลับมาถึงไทยก็หลายปียังไม่ได้บรรยาสารคดีท่องแดนสิงคโปร์โล่คนเดียว(ไม่ได้โล้ชิงช้านะจะเธอๆ จะโล้ต้องกลับมาโล้กับคุณซ่ามีเท่านั้น 555)

เมื่อพี่ไลน์อ้อนมาร่อนลงสนามบินซางฮี สิงคโปร์ก็ได้เวลายืดเส้นยืดสายกับตม.แล้ว เมื่อเหยียบเข้าตัวอาคารผู้โดยสารคนอื่นๆก็พากันไปรอรับกระเป๋าจากสายพาน อิฉันเดินตัวปลิวสิคะ ไปให้ตม.แก้ผ้า เอ้ย ถอดอุปกรณ์ส่วนเกินให้ จนท.ตรวจแล้วก็เก็บๆๆๆยัดลงที่เดิม เดินผ่านจุดพาสปอร์ตคอนโทรลจุดสุดท้าย จนท.ก็ตรวจเอกสารแล้วถามว่า มาจากไหน(จะถามไหมคะ...เครื่องบินมาจากกรุงเทพ พาสปอร์ตก็เขียนประเทศไทย เป็นคำถามที่ฉลาดมาก สุดท้ายถามว่าคุณไม่มีกระเป๋าสัมภาระเหรอ ก็ยกกระเป๋าสะพายให้ดู" มีเท่านี้แหล่ะค่ะ"(ตอบ)ไปคืนเดียวจะให้ขนบ้านพร้อมคอนโดฯเหมือน นทท.เวลาพากรุ๊ปไปเหรอคะ อันนั้นกระเป๋าเสบียงลูกทัวร์ค่ะ ที่เห็นเยอะๆน่ะ ส่วนลูกทัวร์ก็ขยันแบก รร.ไหนไม่มีเบลฯกรูตรายยยย ในที่สุดก็ผ่านเข้ามาในบ้านพี่เมอร์เต็มตัว จะทำอะไรล่ะคะ ก็มุดๆๆไปสถานนีรถไฟ แลกเหรียญหยอดตู้ซื้อบัตรสิคะ 

อั๊ยยะ..โปรแกรมบีบอัดภาพของบล๊อกหายไปไหน

ได้มาแล้วก็รอรถไฟ ไม่ต่างจากรถไฟบ้านเราหรอกนะนั่งไปสองสถานีก็ต้องลงแล้วเปลี่ยนขบวนเพื่อไปลงย่านไขน่าทาวด์ที่จองที่พักไว้

ถึงไชน่าทาวด์ ส่องหาที่พัก เอากระเป๋าไปฝาก แล้วออกลุยเลย

หยิบแผนที่ติดไม้ติดมือมาด้วย เผื่อหลง 555 เป็นไกด์ก็หลงเป็นนะคร๊าบบบบ ถ้าจุดไหนไม่คุ้นเคย ที่รอดมาได้เพราะพริ้วไง เดินตรงออกจากถนนเยาวราชสิงคโปร์ มาเจอถนนเมนอีกเส้นนึง เบี้ยวจวาไปก็เจอวัดแขก ที่ไม่พลุกพล่านคนเยอะเหมือนวัดแขกสีลม นทท.เข้าไปดูได้ คนพื้นที่หรือศาสนาเดียวกันมาสวดมนต์ได้ เดินเลยวัดไปที่จริงเดินผ่ากลางซอยไชน่าทาวด์มาได้นะก็เจอแห่งโอชาลิ้นแล้ว ของกินเนอะจนเลือกไม่ถูก เอาเป็นส่าสั่วก๋วยเตี๋ยวมา 1 ชาม 2 ดอลลาร์สิงคโปร์ รสชาติก็ไม่เลวจะว่าอร่อยก็ไม่เท่าไหร่ตามลิ้นแต่ละคนนะ กินเตี๋ยวเสร็จอยากได้ผลไม้หรือของหวานมาล้างปากสั่งหน่อย เดินไปสั่งน้ำแข็งใสพร้อมเครื่อง 2-3 อย่าง...โอ้แม่เจ้า ตรูจะรับทานหมดไหมเนี่ยถ้วยขนาดนี้ตรูพา..มาฮันนีมูนก็คงจะพอดีกับปริมาณ แค่เหรียญเดียว พาปสดฉี่ได้หลายรอบเลย แล้วก็เป็นจริงเพราะฝนมันตก 5555

กองทัพพร้อมแล้วจะเดินไปหาพี่เมอร์สักหน่อย เดินได้แปปเดียวฝนตกวิ่งไปหลบฝนบ้านเก่าๆแค่สวยงาม(มีรูป เดี๋ยวอัพให้ดู) พอฝนเริ่มซา ตรูเริ่มหลงทิศซะแล้ว 555 ก็เบ่นเดินข้ามถนนไปดูบ้านเก่าเลยค้องใช้ปากเป็นเอกเลขเป็นโทเข้าหาหนุ่มสิงคโปร์ที่เดินผ่านมาพอดี เดินสักพักเฮ้ยมันน่าจะถึงแล้วนี่นา ทำไมมันรู้สึกไกลผิดปกติ.. โถแม่คุณเล่นเดินเพลินไม่ดูถนนกลงไปตลาดหลักทรัพย์เสียนี่ เอ๊ะ แต่ไม่เสียเที่ยวอ่ะดี้..ฝนตก ตลาดปิดพอดี โอยยย¡¡¡ โอย หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ทั้งตี๋ทั้งฝรั่งไฮโซเฟี้ยวฟ้าวเดินกันว่อนเป็นอาหารตาระหว่างรอฝนหยุด..อิ่มเลยข้าวเย็นไม่ต้องแล้วมั้ง...