Bloggang.com : Napoleonquz : TMP 17

TMP 17

ค่ำคืนอันแสนเหงา ใต้แสงพระจันทร์สลัวๆ เสเส่นั่งเล่นอยู่ริมสระน้ำในบ้าน แล้วมองจันทร์ ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ เมาหรือเปล่าหลับหรือยัง ดูทีวีหรือเปล่า ... เฮ้อ.คิดถึงจริงเลย
“คุณเสเส่ครับ”ชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาหาเธอริมสระน้ำ เสเส่นั่งมองจันทร์อยู่ถึงกับอึ้งไป ก็เขาคนที่เธออยากเจอที่สุดอยู่ตรงหน้านี้แล้วพ่อชิแลมสุดหล่อ เขาเข้ามาได้ไงนะ มาทวงงานเหรอเอ๊ะไม่ยังไม่ถึงวันเสาร์เลยนะ เอ...หรือว่าเขาจะคิดถึงเธอขึ้นมาเหมือนกันเลยมาหาถึงบ้าน..กรี๊ดๆๆแม่เจ้า
“คะ หาคุณมาได้ไง อย่าบอกนะว่ามาทวงงานฉัน”
“ครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องงานครับ เป็นเรื่องอื่น” เอ...อะไรของเขานะ หญิงสาวหน้าแดง
“อะไรหรือคะ คุณจะแกล้งอะไรฉันหรือเปล่า”
“เปล่าครับบ” เขาจับมือเธอขึ้นมาแล้วค่อยๆจุมพิตลงไป ....อ่ะหยาแม่เจ้ากรี๊ด....อะไรกันตั้งตัวไม่ติดเลย เอ่อคือ หญิงสาวพูดไม่ออก อยากจะพูดแต่ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากเลย ทำไมทำไม...
“แต่งงานกับผมนะครับ” เขาพูด หา...หูฝาดไปหรือเปล่า...
“อะ อะไรนะคะ แล้วคุณลืมคุณจิจิ้ได้แล้วเหรอ” เสเส่เอ่ยถามเขา ชายหนุ่มยิ้ม
“ครับ ยังไงเธอก็จากไปแล้ว ผมว่าผมมานับหนึ่งใหม่ดีกว่า” จ๊าก......นี้แหละที่ฉันอยากได้ยิน
“คุณจะแต่งงานกับผมไหม ผมรักคุณตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน บนเครื่องบินแล้ว ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยถ้าวันไหน ไม่เจอหน้าคุณ กรุณาแต่งงานกับผมเถอะนะ .....” โอกาสมาถึงแล้วไม่รับปากก็โง่แล้ว.. ยัยเสเส่
“ค่ะ ฉันก็รักคุณ” ชิแลมก้มหน้าลงมาใกล้ๆหญิงสาว เสเส่หลับตาแน่น ลมหายใจเขาและเธอแทบจะรวมกัน...อีกนิดเดียวเท่านั้น...ใกล้แล้ว...จะจุ๊บแล้ว...
“เส่เจ๊” เสียงนึงแทรกขึ้นมา...
“หา” หญิงสาวลืมตาขึ้นมา เห็นแต่หน้าน้องสาวของเธออยู่ตรงหน้า อ้าว...แล้วพ่อเทพบุตรของเธอล่ะ หายไปไหนแล้ว... เธอบอกไปรอบๆตัวเองและห้อง...โธ่..ฝันไปนี้เอง...
“มีอะไรโยโยว่” คนเป็นพี่พูดแบบไม่ประสบณ์อารมณ์เท่าไหร่ แหม.อีกนิดเดียวจะได้จุ๊บแล้วเชียว มาปลุกทำไมฟระ...ฉันจะฆ่าแก...
“แมรแมร์ชวนไปซื้อของเก่าน่ะ”
“ซื้ออะไรของเก่า ของใหม่ทำไมไม่ซื้อ”
“เจ๊ อย่ามาเล่นลิ้นน่า จะไปเปล่า”
“เฮ้อ...มันเริ่มเป็นคนสะสม คอแรคชั่นของเก่าสมัยราชวงค์ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ” เธอบ่น..
“แล้วจะไปหรือเปล่าล่ะ เห็นว่าจะมาการประชุมใหญ่ อาแมร์เขาจะเอาฝากพวกผู้บริหาร”
“แบบนี้เองเหรอฉลาดนิน้องเรา ไปก็ได้จะได้ไปช่วยต่อ...” เสเส่ยอดหญิงแห่งการต่อของ..มีเธอไปด้วยสบายใจได้เลย ว่าจะไม่ได้ราคาที่เกินจริง
“ฉันไปรอข้างล่างนะ” น้องสาวพูด พี่สาวพยักหน้า รีบๆลงไปเถอะย่ะ บังอาจนักมาทำลายความฝันของเธอถึงมันจะเป็นแค่ฝัน แต่มันก็ทำให้เธอหวั่นไหวไม่น้อย เฮ้อ...คิดดูเถิดขนาดฝันถึงเขายังมีมารมาขัดได้เลย...แล้วชิวิตจริงล่ะจะผ่านอะไรบ้างนะ ถึงจะได้ใจเขา อืม...เซ็งวุ๊ย...พระเจ้าทำไมไม่เข้าข้างกันบ้างเลยน๊า...

+++++++++++++++++++++++++++++++
เวลาเดียวกันอีกด้านนึง ชายหนุ่มกำลังช่วยแม่ยกกับข้าวออกมาจากห้องครัว กลิ่นมันหอมยั่วยวนใจจนอาหมั่นคลานตามกลิ่นออกมาจากห้อง เขาปวดหัวจิ๊ดๆ เมื่อคืนดื่มหนักไปหน่อย โหะ....นานแล้วที่ไม่ได้ปล่อยผีออกจากตัว ดื่มมันซะเยอะเลย
“สวัสดีครับป้า พี่” เขาพูด
“ออ ตื่นได้จังหวะเลยนะ เอ้า....นี้” ชิแลมพูดแล้วตักโจ๊กให้เขา อืมโจ๊กหมูซะด้วยของโปรดเลยล่ะ
“เมื่อคืนน่ะสิ ดื่มเยอะไปหน่อย”
“หน่อยหรือนั้น ฉันเห็นแกฟาดวิสกี้ไปกี่แก้วก็ไม่รู้” ชายหนุ่มอีกคนยิ้ม แล้วตักโจ๊กเข้าปาก
“อ้าว มันเป็นเกมส์นิ ใครจะนึกเล่าว่ายัยคุณหนูเทอร์โบว์จะตอบเก่งแบบนี้”
“ใคร...คุณหนูเทอร์โบว” ชิแลมหยุดกระทันหันแล้ว เงยมองหน้าเขา อาหมั่นหมายถึงใครกันเนี๊ย
“ก็...อืม..คุณหนูฉินห้าไง” หมายถึง ฉินฟารมฟารมน่ะเหรอ โธ่...อาหมั่นเอ๊ยแล้วแบบนี้
“หา แกไปเรียกเขาอย่างนั้นได้ยังไงกันหา...ใครมาได้ยินเข้าแกจะซวยนะ”
“ได้ยินก็ได้ยินซิ ยังไงผมก็ไม่ผิดงะ ไม่มีพยานหลักฐานอะไรเลย ว่ายัยคุณหนูห้าจะเป็นคุณหนูเทอร์โบว์ มันไม่ใช่ชื่อเธอนิ....คนอื่นฟังก็ไม่รู้อยู่ดี” เออ เอากับเขาสิ คนฟังมองหน้าแม่แล้วถอนหายใจ
“ปากแบบนี้แหละมันจะไม่มีแฟน รู้ไหม”ป้าเชออกโรงมา...หล่อนยิ้มแล้วทำท่าเยาะเย้ย... ใช่สิไม่ได้หล่อเหมือนลูกตัวนิ แต่คารมเป็นต่อนะป้ารู้ไหม เขาคิด
“โธ่ ป้าเชครับหล่อๆอย่างผมหาแฟนไม่ยากหรอกเพียงแต่ตอนนี้ไม่อยากจะหาเท่านั้นเอง” โกหกผู้ใหญ่บาปไหมวะ....แฟนงั้นเหรอหายากกว่าเข็มในทะเลซะอีก ผู้หญิงดีๆเรียบร้อยน่ารัก คิกขุ โนเนะจะหาจากไหนนะ แม่นแล้ว....คุณโยโยว่ไง นิสัยก็ผู้ใหญ่หน้าตาขึม เรียบร้อยโหะๆๆ...อาหมั่นคิดคนเดียวยิ้มคนเดียว
“เพ้อไปถึงไหนแล้วหา...เอ้ากินซิ” ชิแลมหมั่นไส้ตบหัวเขาไปสักที แหม...ดูทำหน้าเข้าสิหื่นเชียว
“พี่ก็....ว่าแต่เมื่อคืนพี่แอบกิ๊กกุ๊ก กับคุณหลินกุหรือเปล่าโหยๆ ผมน่ะเห็นนะ ที่ไม่ยอมกลับบ้านพร้อมกันเพราะไปนั่งเป็นเพื่อนเธอโหยยยย..”
“ใครกันน่ะหลินกุ” ป้าเชถาม หล่อนทำหน้างงๆ ร้อยวันล้านปีไม่เคยเห็นลูกสาวโดนแซวเรื่องสาวเลย
“เฮ้อ...ไม่มีอะไรหรอก แม่ครับคุณหลินกุเขาเป็นลูกสาวท่านประธานซุนเจ้าของโครงการบ้านจัดสรร กั๊วอิงไง แล้วก็เขาเป็นผู้จัดฝ่ายขายของตึกฉินเหมย เมื่อน้องเขาไม่ออกมาผมก็นั่งรอเป็นเพื่อนเขาก็เท่านั้น” แหม....นั่งรองั้นรึ อาหมั่นทำหน้ายิ้ม....
“ไอ้โครงการบ้านแฟรชจัดสรร กั๊วอิงหรือ มันหน้าเลือดจะตายนั้น” ป้าเชพูดแล้ววางแก้วน้ำลงบนโต๊ะดังๆ ครั้งนึง
“อ่านะเรื่องนี้ผมก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าลูกสาวเขาทำงานกับผม ผมก็คุยกันเป็นธรรมดา”
“อืมมันก็จริง แล้วหล่อนสวยหรือเปล่าล่ะ”
“คุณเสเส่น่ารักกว่าป้า” หือ...เกี่ยวอะไรกับเสเส่ขี้เมานั้นด้วยนะ ชิแลมหันไปมองอาหมั่น ไม่เกี่ยวกันเลย..แหมนึกว่าจะไม่ได้ยินชื่อเธอซะแล้วสิวันนี้
“ใครกันน่ะเสเส่”
“คนนี้ก็ทำงานกับเราครับป้า เธอเป็นลูกสาวคนที่สองของบ้านฉิน น่ารักเหมือนกัน”
“แล้วใครสวยน่ารักกว่ากันล่ะ สองคนนี้” เอากับเขาสิ..ป้าเชเริ่มถามต่อ....
“อืม..ความสวยนี้ให้คุณหลินกุไปแล้วกัน เธอสวยแต่ยังไงก็ไม่รู้สิ ในสายตาผมนะ ส่วนคุณเสเส่เธอน่ารักยิ้มแย้ม กับคนไปทั่ว ไม่มีมาดคุณหนูเลย” เอ๊ะๆาหมั่นแอบลำเอียงหรือเปล่าเนี๊ย ชิแลมยิ้ม หรือจะเป็นเพราะว่าอาหมั่นโดนฝ่ายตลาดโวยเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเรื่องสัญญา เลยลำเอียงนะ
“แหม...ไปทำงานยังมีสาวสวยๆอีกนะ” คนเป็นแม่เงยหน้ามองหน้าลูกชาย แล้วยิ้ม เขายิ้มตอบแล้วหันหน้าหนี อะไรกันจะจ้องเล่นงานเขาคนเดียวหรือยังไงกัน
“อาจางวันนี้ไปช่วยแม่หิ้วของหน่อยสิได้ไหม อยากไปหาอะไรทำบุณให้พ่อ ป๊า ม๊าและจิจิ้สักหน่อย” ป๊า ม๊าที่ป้าเชพูดถึงคือ พ่อแม่ของอาหมั่น คนฟังทำหน้าใจหายแล้วหันไปมองหน้าอีกคน เขาหยุดกินแล้วยิ้ม....คนมองทราบดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน เขาเองก็เหมือนสูญเสียคนที่เขารักที่ไปเช่นกัน
“ได้ครับ งั้นไปด้วยกันหมดนี้เลยนะ” อาหมั่นพยักหน้า แล้วรีบไปอาบน้ำแต่งตัว แม่ลูกมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ ถึงพวกเขาจะเสียพ่อและสามีไป แต่มันก็คงไม่เจ็บเท่าคนที่เดินเข้าห้องไป เขาเสียทั้งพ่อแม่และพี่สาว..... ไม่รู้เพราะอะไรโลกนี้มีความสุขแต่มักมีความทุกข์ปนมาด้วยเสมอ...เข้มแข็งเข้าไว้ไอ้น้องรัก.........

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
อะไรจะใจตรงกันปานนี้หลินกุเองชวนน้องชายสุดหล่อไปซื้อของ เช่นกันแต่คราวนี้ไม่ได้ช๊อปปิ๊งเสื้อผ้าแต่เป็นของที่เอาไปเป็นของขวัญให้เพื่อนของพ่อเธอ รอนทำหน้าเซ็งๆนิดๆไปซื้อของเก่าแล้วจะมีสาวๆได้ยังไงกันนะ คงจะมีแต่ป้าแก่ๆ เหี่ยวๆเดินเลือกของอยู่....เฮ้อ...
“พี่ผมไม่ไปได้ไหม”
“แกนี้มันขี้เกียจมากเลยนะ เร็วๆลุกๆ”
“ไปคนเดียวไม่ได่หรือยังไงกันหา...ป้า”
“แกเรียกฉันป้าเหรอ” พี่สาวไม่พูดเปล่า ลงทุนกระโดดตบจิกน้องชายแบบไม่ยั้ง เรียกอะไรก็ได้สิ แหม..มาเรียกป้าแบบนี้จะยอมได้ยังไงกันนะ .... ตายซะเถอะแก.. ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังหน้านิ่งเชิด สวย มั่นใจ จะเป็นคนแบบนี้ จนแล้วจนเล่า เธอจิกรอนลุกขึ้นจนได้โหะ...รู้จักหลินกุน้อยไปซะแล้ว...
“มองหน้าอะไรยะ ฉันไม่ข่วนหน้านายก็บุณแล้วนะ” เธอพูด
“พี่ตบตรงไหนก็ได้นะ แต่ว่ามาทำร้ายหน้าหล่อๆของผมแล้วกัน ไม่งั้นผมไม่ยอมแน่นอน” เขาพูดแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป.... โธ่นึกว่าจะแน่....พี่สาวมองตามแล้วคิด...
“ก็มีแต่คานๆคาน เท่านั้น” รอนร้องเพลงตะโกนลั่นบ้าน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หญิงสาวได้ยินแล้วรีบไปตบประตูห้องน้ำดังๆ ร้องแบบนี้หมายความว่าไงฟระ....ออกมาพูดกันซิ แหม...ไอ้น้องบ้า แช่งอยู่ได้ถ้าไม่ได้แต่งงานจริงๆละก็จะโทษแกนั้นแหละคนแรก ข้อหาแช่งกันทุกวัน ออกมาก่อนเถอะจะเล่นงานให้เข็ดเลย....ไอ้รอน....ฉันจะฆ่าแก...

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ถนนหวาน ชั่ย (ไม่ก็ Stanley จำไม่ได้งับ) แหล่งช๊อบปิ๊งของเก่าในฮ่องกง ราคามีตั้งแต่$1-สิบๆล้าน แน่นอนมาครั้งนี้มีเจ้าแม่การต่ออย่างพี่สาวทั้งสอง งานนี้แฝดพี่สบายใจหายห่วงได้ว่าจะได้ของแพงกลับบ้าน O_o” วันนี้อากาศเป็นใจเหมาะแก่การช๊อบปิ๊งและต่อของ สี่พี่น้องมีน้ำคนละแก้วเป็นอาวุธจากนั้นก็ลงมือเดิน มองดูของไปเรื่อยๆ
“อันนี้ดีไหมแมรแมร์ เข้าท่าดีนะ” พี่สาวคนรองหยิบตุ๊กตากบขึ้นมา แหม....เอามาแทบกับหน้าแล้วดูๆไปก็เหมือนหน้าเสเส่นะนั้น
“หน้าเหมือนกันเดี๊ยะเลย” ฟารมฟารมพูด
“จะบ้าหรือไง เงียบไปเถอะน่าไม่พูดใครก็ไม่คิดว่าแกจะเป็นใบ้” หล่อนตะวาดแล้วหันมาที่แฝดพี่เช่นเดิม
“ว่าไงน้องเลิฟ”
“ยี้ไม่เอางะ คุณซิ๊เป็นเจ้าของโครงการที่เซี่ยงไฮ้ที่จะมาเนี๊ย ว่ากันว่าแกไม่ชอบสัตว์ทุกชนิด”
“บ้าจริงเลย งั้นก็ถ้าเอารูปปั้นม้าสมัยจิ๋นซีอันละ ร้อยล้านให้ก็ไม่เอาน่ะสิ”
“เออ..ไม่รู้สิ ม้ายังดีกว่ากบนะ” มันก็จริงของน้องเธอว่า ม้าดูแมนกว่าเยอะ แต่กบตัวนี้ดูอ่อนช้อยไปนิดนึง อ๋อ...สงสัยคงไม่ชอบกบเพราะหุ่นเหมือนกบ เอยังไง...
“แมรแมร์พี่ว่าซื้อภาพวาดดีกว่าไหม” โยวโยว่ยืนดูอยู่หน้าร้านภาพ อืมเข้าท่าดีแหะ.... สวยๆทั้งนั้นเลยไม่รู้ว่าของจริงหรือของปลอมหลอกเนี๊ย ดูไม่ออกเลย ให้ตายเถอะ....
“เอางั้นเหรอ”
“ไม่ดีหรอก ของตั้งโต๊ะสิไฮโซ ดีออกรูปภาพจะเอาไปทำไมกัน แค่พื้นที่แขวนรูปเขายังจะไม่พอเลยแก...โยวโยว่” เสเส่เถียง มันดูไม่เข้าท่าเอาซะเลย ตามปกติพวกนักธุรกิจใหญ่ๆมักจะชอบโชว์บารมีรูปตัวเองแบ่งซะเต็มห้อง
“อ้าว แล้วจะเอาอะไรล่ะ”
“ก็เดินไปดูเรื่อยๆน่า อย่าบ่น” แหม...สรุปว่าพาใครมาซื้อกันแน่นะ เออนะ พี่สาวนี้ยังไงกัน
“เอาอย่างงี้นะ แยกกันไปดูหลายๆร้าน ถ้าได้ความยังไงก็โทรบอก”โยวโยว่เสนอไอเดีย ขืนเดินไปกันเป็นกลุ่มแบบนี้ ความคิดไม่ตรงกันก็ได้ตีกันตายก่อนได้รูปพอดี
“งั้นอาแมร์ก็ไปกับอาฟารมนะจ๊ะ พี่จะไปกับโยว่เอง” ตายจริงคิดยังไงเนี๊ยให้แฝดเดินไปด้วยกัน น้องสาวอีกคนคิด เกิดไม่พอใจอะไรกันขึ้นมา ถนนจะแตกไหมเหนอ ยิ่งอารมณ์เหนือขีประนาวุธทั้งคู่ (รุนแรง) เอาเถอะไหนๆก็ไหนแล้ว ลองหน่อยจะเป็นไรไป

เสเส่และน้องสาวเดินเลี่ยงเข้ามาดูของในร้าน คนเยอะเหมือนกันวันนี้ ส่วนมากก็พวกฝรั่ง หรือคนแก่ๆซื้อของไปวัด ไปไหว้เจ้าบ้าง อย่างที่รู้กันฮ่องกงเป็นศูนย์กลางของ วัฒนธรรมตะวันตกและออกผสมกันไป ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ยังไงชาวฮ่องกงก็คือคนจีน พิธิการจากบรรพบุรุษยังคงสืบต่อมาเรื่อยๆ
“พี่เส่อย่างนี้ล่ะดีไหม” โยวโยว่ชูของในมือขึ้น มันเป็นรูปปั้นผู้หญิงอวบ (หน้าเหมือนคนถือเลยโหะๆ) คาดว่าคงเป็นศิลปะสมัยราชถังค์ ดูสิอวบเชียว
“ยังไงก็ไม่รู้สิ ตัวนี้ดีกว่าไหม” เธอหยิบตุ๊กตาอีกตัวขึ้นมา แต่ตัวที่เธอถือเป็นไม้แกะสลักรูปพระนอน
“อ่านะ เฮ้อ....ไม่ดีหรอกอันนี้ดีกว่าน่า”น้องสาวแย้ง
“อะไรกันบอกตัวนี้ก็ตัวนี้สิ”
“โธ่เจ๊ มันไม่สวยนิ เถ้าแก่คะทางนี้หน่อยค่ะ อันนี้มาจากไหนคะ อายุกี่ปีแล้ว”
“รูปปั้นนี้จากราชวงค์ถังครับ ว่ากันว่าเป็นรูปปั้นของหยางกุ้ยเฟย อายุรึก็เป็นพันปีแล้วครับ”
“ของจริงหรือเปล่าคะเนี๊ย”
“จริงสิครับ ราคาก็ราวๆ ล้านกว่าXXX” หึ...ๆๆๆล้านกว่า เอาเงินไปสร้างโรงเรียนให้เด็กผู้ด้อยโอกาสไม่ดีกว่าเหรอ โยวโยว่เหลียวไปมองหน้าเสเส่ เธอเองก็หน้าเซียดไม่แพ้กัน โหะๆหาอันที่มันสักหลักห้านี้ก็คงจะพอซื้อตายอยู่ แต่เจ็ดหลักอัพแบบนี้ไม่ไหว ขอบายร้านนี้ดีกว่า

รู้ราคาเจ้าตุ๊กตาสาวอวบได้ไม่ถึงสองนาทีสองพี่น้องก็ต้องรีบเผ่นก่อน แหม..เงินน่ะหายากแต่เวลาจะเสียก็เสียง่ายๆงั้นรึ ล้านกว่าเพื่อตุ๊กตาตัวเดียว...ฝันไปเถอะ...
“แพงจังเลย หาไรถูกๆไปกำนัลก็พอเถอะ” เสเส่พูด ทะเลเรียกอย่างหล่อน ตุ๊กตาสสาวอวบหรือสาวแห้งก็อย่าหวังได้แอ้มเลย... (เค็มจัด)
“เฮ่อก็แพงมันเก่าน่ะหนา มันเลยแพง ยิ่งเก่ายิ่งแพง” น้องสาวทำหน้าหอบๆ ยังชอคกับราคาไม่หาย...ถึงพวกหล่อนจะมีกินมีใช้ไปตลอดชาติอย่างพวกนักข่าวชอบว่ากัน แต่ก็ไม่มีทางใช้เงินฟุ่มเฟือยเด็ดขาด (เรื่องกินและซื้อเสื้อผ้าไม่เกี่ยว)

ชิแลมพาม่าม๊ามาเดินเลือกของพร้อมอาหมั่น เขาเองก็จะหาของขวัญไปให้พวกลูกค้ารายใหม่เช่นกัน(อะไรจะใจตรงกันขนาดนั้น) แต่คนเป็นแม่ไม่ชอบเดินดูของในร้านเท่าไหร่ เลยขอเดินดูแค่ตรงถนนก็พอแล้ว เดินลัดนั่นเลาะนี้คนแก่อย่างเธอลมจะจับเอา
“งั้นไปเจอกันที่ร้านสุดท้ายของถนนนะ ดูแลแม่ดีๆล่ะ” ชายหนุ่มแก้มบุ๋มพูด
“เห็นแม่แก่ขนาดนั้นเชียว อาจางถึงแม่แก่แต่หัวใจยังเอ๊าะๆอยู่นะยะ” คนเป็นแม่ทำหน้าทะเล้นๆใส่ลูกชาย... แหมมาหาว่าเราแก่ ไม่หยิบโทรศัพท์มาโป๊กหัวให้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว...
“โธ่แม่ ผมรู้ว่ามีหัวใจยังเอ๊าะแต่ว่าเอาน่า...ผมไปขอดูของแปบนึงนะครับไม่นานหรอก ของแถวนี้มันแพงไม่ค่อยน่าซื้อเท่าไหร่ ฝากนะอาหมั่น” เขาพูดแล้วเดินเข้าร้านในซอยลึกลับไป อาหมั่นมองหน้าป้าเซแล้วยิ้ม จับแขนหล่อนขึ้นแล้วเดินไปพร้อมกัน หญิงแก่คนนี้นี้แหละที่ตอนนี้เป็นทั้งพ่อและแม่ให้เขา

+++++++++++++++++++++++++++
“คุณชิแลมคะ” เสียงหวานๆแต่ดังกังวานแบบนี้ จะมีสาวไหนอีกหนอนอกจากหลินกุยอดไฮโซแดนมังกนเล็ก (ฮ่องกง) เขายิ้มให้เธอแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ
“ฮายครับ ไม่นึกนะครับว่าคุณหลินกุจะชอบดูของเก่าด้วย” ฮึๆ ที่จริงก็ไม่ชอบหรอกค่ะ แต่สถานการณ์มันบังคับจะทำไงได้คะ หล่อนคิด
“ก็ชอบค่ะ มันสวยดีออกนะคะ สะท้อนความเป็นอยู่ของปู่ย่าตายายเราไงคะ คนสมัยก่อนเก่งมากนะคะ” แหม...คำพูดนี้น้องชายที่เดินข้างหลังแทบอ๊วกแตก เอ่อ...ไม่รู้ว่าคุณพี่ไปหัดพูดเลี่ยนๆแบบนี้ที่ไหนมา ขนาดว่าเขาเสือผู้หญิงปากหวานกว่าน้ำตาล แต่ก็ยอมแพ้เลยครับงานนี้ ความตอแหลของเธอมันช่างเป็นหนึ่งหาผู้ใดเทียมยากเสียจริงๆ (ดูเถอะน้องชายคิดได้ไงเนี๊ย)
“อ๋อ พี่ครับได้เพื่อนเดินแล้วนิ งั้นผมขอเดินไปดูทางอื่นก่อนนะ ไปนะครับคุณชิแลม” เออ...ชิแลมไม่ทันเอ่ยปากอะไรเลย รอนก็เดินทำหน้าเซ็งๆไปข้างหน้าแล้ว...คนหนุ่มขี้เซ็ง แน่ล่ะแถวนี้มีแต่อาม๊าให้ดูไม่มีสาวๆเอ๊าะๆใส่สายเดี่ยวให้ดู
“ไปซะแล้ว ไอ้น้องบ้า” เธอพูดแล้วหน้าแดง แหม...ใจต้องพูดว่าขอบคุณต่างหาก
“ฮ่าฮ่า คุณหลินกุหาซื้ออะไรหรือครับผมจะได้ดูเป็นเพื่อน”
“วันเกิดเพื่อนคุณพ่อน่ะค่ะ หลินกุก็เลยคิดว่าอยากจะซื้ออะไรขลังๆให้ท่านหน่อยค่ะ” ที่ซื้อเนี๊ยก็เพราะเอาใจหรอกย่ะ...เพื่อนคุณพ่องั้นรึ ต้องเรียกว่าหุ้นส่วนรายใหญ่มากกว่า
“อ๋อครับ งั้นเข้าไปดูร้านนี้ดีไหมครับ ซื้อรูปปั้นเต่าตัวเล็กให้ก็ดีนะครับ สัญลักษณ์อายุยืน ท่านจะได้ชื่นใจ” เขาพูดแบบไม่ได้คิด แม่นแล้วเต่าน้อยซื้อให้พวกที่จะมาประชุมก็เข้าท่าดีแหะ
“โห คุณชิแลมเก่งจังเลย หลินกุมาเนี๊ยคิดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ” คนพูด ทำหน้ายังกับถูกลอตเตอร์ลี่รางวัลที่สอง ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มให้ เหอะๆ พูดอะไรก็เชื่อแหะไม่มีแย้งเลย
“เลือกเลยนะครับคุณหลินกุผมเองไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่” เขาพูด สองคนเดินเข้ามาร้านมาแล้ว แม่เจ้าของมันโครตจะเยอะเลย เลือกแทบไม่ถูก ตาลายไปหมดเลยหลินกุเดินดูของช้าๆทีละอย่าง เงยหน้าขึ้นมาอีกที
“ชิแลมหาย”จ๊ากกหายไปไหนนะ หญิงสาวเดินดูตามล๊อคต่างๆของร้านฮึ่ม...จะทิ้งกันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ เธอคิด จนเห็นเขายืนมองดู ของอยู่ ดูแววตาสีหน้าเถอะ.........กรี๊ดดดดดดดดดดดด น่ารัก.... คนเห็นยิ้มแล้วดูของต่อ...แอบมองเขานี้มันก็มีความสุขดีนะ ไม่นึกเลยตัวหล่อนเองจะแอบชอบเขาจริงจังแบบนี้

เรื่องที่ทำให้หลินกุยิ้มได้ตลอดเช้าก็คือตอนที่เธอ กับชิแลมเดินเข้ามาในร้านแล้วเถ้าแก่ เอาเครื่องรางความรักให้ทั้งสองดู เพราะเข้าใจว่าเป็นแฟนกัน โหะๆ...งานนี้ทำเสือชิต้ายิ้มไม่หุบหน้าบานเป็นจานดาวเทียมไทคม

หญิงสาวเดินดูของอยู่ได้สักพัก ในที่สุดก็เจอแล้วเต่าน้อย สีเขียวๆอ่อนมองดูด้วยตามันไม่เก่ามากหรือใหม่มาก ดูเข้าท่าดีนะ หญิงสาวเอื้อมมือไปจับแต่แล้ว....
“โห๊ะ” เธอหยุดเมื่อมีเจ้าของมือแสนงามมาจับแถมยังพยายามจะเอามันไปให้ได้ เรื่องอะไรหลินกุจะยอมหล่อนดึงสุดกำลัง หากแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมเช่นกัน หญิงสาวใช้อีกมือนึงฟาดเข้าไปที่มืออีกฝ่าย
“อ๊ายยยส์ นี้คุณแน่จริงมาคุยกันเลยไหม” อีกฝ่ายพูด ผู้หญิงซะด้วย หลินกุเดินไปตามคำท้า หล่อนกลัวซะที่ไหนล่ะ มากับพ่อสุดหล่อซะอย่าง
“หา คุณหลินกุ” เสเส่นั้นเอง หล่อนทำหน้านิ่งๆแข็งไปสองวิ อะไรโลกเหมือนลูกปิงปองปานนี้นะ (อยากให้โลกแบนวุ๊ยจะได้ตกทะเลตายไปข้างนึง)
“อ๋อ นึกว่าใครที่ไหนที่แท้ก็คุณหนูสามนี้เอง”
“โลกมันแคบค่ะ ยิ่งฮ่องกงแล้วยิ่งแคบเหมือนรูหนู จะเดินไปทางไหนก็.....อืมเจอคนรู้จัก” คนฟังยิ้มนิดๆ มองหล่อนเหยียดๆ เชอะ...เดี๋ยวก็เอาเต่าน้อยทุบตาซะเลย มองอะไรนักหนานะ ยัยเสือชิต้า
“เต่าตัวนี้ฉันเจอก่อนนะคะ” หลินกุพูด มันช่างเหมือนเหตุการณ์ที่อยู่ในร้านเสื้อวันนั้นซะจริง หล่อนสองคนเกิดมาเพื่อแข่งกันซะจริงๆ
“คุณรู้ได้ไงว่าคุณเจอก่อน ฉันน่ะหยิบก่อนนะ”
“ถ้าคุณหยิบก่อนแล้วฉัน ถือมันมาได้ไงล่ะ” เข้าทางเสือเลย....ช่วยไม่ได้เองอยากปล่อยก่อน สองพี่น้องยืนนิ่งทำใจก่อน เออถือว่าทานแล้วกัน ชิชิ
“อ้าว คุณเสเส่” รูปร่างหน้าตา ลักยิ้มแบบนี้เป็นใครไม่ได้นอกจาก พี่ชิแลมสุดหล่อ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด มาทำอะไรที่นี้นะ เสเส่ยิ้มให้ เอ๊ะๆ . . . ชิแลม หลินกุ จ๊ากกอย่าบอกนะว่ามาด้วยกัน อืมฉันจะฆ่าแกยัยเสือ จะเอาหนังมาทำเสื้อ....
“ใช่ ฉันเองคุณคิดว่าใคร”
“แหม..คุณเจอกันก็กัดเลยนะ”
“กัดได้ไงฉันไม่ใช่เสือนิ” เธอพูดอารมณ์งอนๆ (ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย)
“วันนี้ทุกคนใจตรงกันเลยนะครับ ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มหัวเราะ เขาหน้าซีดๆไม่รู้จะพูดอะไรต่อ หันไปทางนี้ก็บูด หันมาด้านนี้ก็บึ้ง เอากับเขาเลย
“โอ่ คุณหลินกุได้ของขวัญแล้วใช่ไหมครับ ดีเลยครับจ่ายตังค์เลยดีกว่า....ของถูกใจแบบนี้หาได้ยากครับ” แหนะ...ดูเขาพูดต่อเถอะ...ง้อหน่อยสิยะ พ่อลักยิ้มสวย หลินกุพยักหน้าหล่อนเดินไปเค้าเตอร์เพื่อจ่ายตังค์ ชิแลมยืนรอเธอกับเสเส่ โยวโยว่ยืนดูเครื่องลางใกล้ๆ
“ไม่ยักจะรู้ว่าเดี๋ยวนี้ออกเดทกัน ด้วยการพามาซื้อของเก่า” เสเส่พูดประชด ชายหนุ่มยิ้มแล้วถอนหายใจ เขาสักกลัวผู้หญิงคนนี้แล้วสิ เดียวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนผีเข้าผีออก ดีไม่ดีจะหักคอเขาเอา
“เดท เหรอ...อืมถึงผมจะเดทจริงๆแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ” อ่ะหยา....ใจร้ายที่สุดผู้ชายอะไรเนี๊ย ฉันเปิดทางให้อธิบายไม่เข้าใจหรือไง อยากตะโกนใส่หูเขาจริงๆเลยถ้าไม่ติดโยวโยว่แถวนี้ ภาพพจน์พี่ที่ดีคงหายไปเลย
“ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกก็แค่ถามดู”
“งั้นรึ ไม่เกี่ยวคุณก็อย่าเดือดร้อนสิครับคุณหนูสอง”
“ฉันไม่ได้เดือดร้อนสักหน่อย”
“จุ๊ๆ ผมบอกกี่ครั้งแล้วผมไม่ชอบผู้หญิงขี้น้อยใจ” เขาทำหน้าซื่อๆแล้วยิ้ม...ฮ่วย...อย่ามายิ้มแบบนี้ใส่ฉันนะ เดี๋ยวก็ใจอ่อนกันพอดีเลย เสเส่คิด
“ฉันไปแล้ว ไม่อยู่เป็นกขคหรอก”
“ว่าแต่งานคุณน่ะเสร็จหรือยังฮึ”เขายืนกอดอกถามเธอ ตายแล้วสิ..ยังไม่ได้แตะเลย
“เกือบละ ไม่ต้องกลัวหรอกน่ามันเสร็จแน่นอน” เธอเดินออกสบัดก้นออกไป ชิแลมเดินตามมาติดๆ เสเส่ไม่รู้ว่าเขาเดินตามมา อยู่ดีๆหล่อนก็หยุด เขาชนเธออย่างจัง คนโดนชนเกือบร้องกรี๊ดแล้ว หันหน้ากลับไปเป็นจังหวะที่เขากำลังก้มลงขอโทษเธอพอดี ริมฝีปากของเขาสัมผัสหน้าผากเธออย่างจัง สองคนยืนนิ่งสองวิ
“ขอโทษครับ”เขาพูดแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น จิจิเขาหน้าแดงด้วย แสดงว่าเขิน...แม่เจ้าพระเจ้าเข้าข้างลูกแล้ว...
“ไม่เป็นไรค่ะ” กรี๊ด....หัวใจหญิงสาวเต้นตุบๆแทบจะหลุดออกมาเดินเล่น จุ๊บจริงไปเลยก็ได้นะคะ พ่อคุณ สาธุๆเกิดอุบัติเหตุแบบนี้บ่อยๆทีเถิดเจ้าพระคุณ หญิงสาวคิดเล่นๆ หน้าเธอแดงเหมือนก้นลิงเช่นกัน โหะๆ... ทำไมไม่เกิดมาสูงกว่านี้นะ ถ้าสูงกว่านี้ก็จุ๊บ....แม่เจ้าไม่อยากจะคิดเลย ยิ่งคิดยิ่งเขิน o_o”
“คุณเสเส่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชิแลมถามเห็นหญิงเจ้านิ่งไปนานเหลือเกิน ไม่รู้วิญญานเตลิดถึงไหนแล้ว รีบกลับมาเร็วๆ
“คะ ค่ะ แล้วไปไหนต่อคะ” แหม..ตะกี้เล่นตัวตอนนี้มาถามซะแล้ว
“ผมว่าจะกินกาแฟก่อนสักพักไปด้วยกันไหม”
“ชิ..เชิญไปกับหลินกุสองคนเถอะค่ะไม่อยากทำบาป” อยากไปอยากไปวุ๊ย ถ้าไม่มีหลินกุจะดีมากๆเลย สาธุๆ ขอให้ยัยหลินกุรองเท้าพลิกเดินไม่ได้ หรือโดนของแสลงไม่ก็อยู่ดีๆก็มีคนโทรมาให้กลับบ้านด้วยเถิดสาธุๆ
“โอ๊ย” เสียงดังขึ้นมาตรงหน้าใกล้ ๆ
“คุณหลินกุ” ชิแลมเดินเข้าไปดู เห็นหญิงสาวนั่งลงกับพื้นมีเถ้าแก่พยายามจะพยุงค์หล่อนขึ้น ...เสเส่เห็นแล้วก็ถึงกับอึ้ง
“เป็นอะไรไปครับ” ชายหนุ่มรับช่วงต่อจากเถ้าแก่เขาค่อยประครองหญิงสาวเดิน
“รองเท้าพลิกอีกแล้วค่ะ” จ๊าก.......คำพูดศักธิ์แต่เอ่อ...ทำไมคนที่เป็นพยุงคเสือต้องเป์นชิแลมเนี๊ยไม่ยอมๆจริงๆนะ คราวที่แล้วก็พยุงค์กันรอบนึงแล้วงะ โอ๊ยยยไม่น่าพูดไปเลย เสเส่เอ๊ย
“ขอโทษนะคะคุณชิแลม หลินกุไม่น่าเลยตอนนี้ก็ครั้งนึงที่บริษัท แล้วก็เกิดขึ้นอีกจนได้”
“ไม่เป็นครับ มาเดินช๊อบปิ๊งแบบนี้มันเหนื่อยกว่าในห้างนะครับ งั้นก็ออกไปข้างนอกนะครับ จะได้รับอากาศสดชื่น เอ้าคุณทำไรอยู่มาช่วยกันสิ”
“เอา...หมายถึงฉันเหรอ” เสเส่ยืนชี้ตัวเอง เขาพยักหน้า เออก็ได้วุ๊ย...แหมยัยชิต้าเอ๊ยทำไมฉันต้องมารับใช้หล่อนด้วยนะ โอ๊ยจะบ้าตาย
สองคนค่อยๆพยุงค์หญิงสาวมาร้านแกแฟหน้าร้านขายของเก่า โยวโยว่กลายเป็นคนถือของตามระเบียบ เรื่องอะไรเนี๊ยหล่อนต้องมาถือของให้ ลูกสาวซุนหยางคู่แข่งพ่อเธอ
“เจ็บตรงไหนบ้างคะ” โยวโยว่เดินแทรกสองคนเข้ามาหน่อย อย่างน้อยเธอก็ผู้จัดการชมรมฟุตบอลเก่าล่ะหน่า...
“ข้อเท้าค่ะ” หญิงสาวบอก หญิงสาวอีกคนค่อยๆจับข้อเท้าเธอเบาๆ
“อืมมันแพลงนวดสักหน่อยคงหายค่ะ ฉันมียามาด้วย” คนพูดเปิดกระเป๋า แล้วเงยหน้าขึ้น ตายจริงๆ หล่อนเอาให้แฝดพี่ไปเมื่อเช้านี้เอง...
“ลืมยาไว้กับแมรแมร์ พี่เส่ก็รออยู่นี้นะ เดี๋ยวฉันเดินหาเองคงไปไม่ไกลหรอก” เสเส่ทำหน้างง ปกติน้องเธอไม่ชอบช่วยใครง่ายๆนะ แล้วไหนจะยังพวกตระกูลเสือนี้แล้ว
“แต่...”
“ไม่เป็นไรหรอก ที่จอดรถก็ไกลจะให้แบกกันไปคงไม่ได้ ยังไงก็หายามาทาแปบเดียวก็หาย” น้องสาวพูดแล้วยิ้ม ชิแลมพยักหน้าขอบคุณให้เธอชื่นชมคนบ้านนี้ขึ้นมาแปลกๆ ครั้งแรกเขาอาสาไปเอง แต่โยโยว่ปัดไปเพราะหล่อนไปเองคงดีกว่าถือว่าโอกาสดูของไปด้วย เรื่องอะไรจะให้มานั่งเป็นคนใช้ล่ะ ล้างมือได้ก็เดินออกไป เฮ้อ..เหมือนคนใช้เลย..เสเส่คิดทั้งเธอและน้อง...ยัยชิต้าเอ๊ย..

++++++++++++++++++++++++++
อาหมั่นพาป้าเชเดินดูของเรื่อยๆตอนนี้มือเขาถือของซะเต็มมือแล้ว ทั้งธูปเทียนต่างๆนาๆ นี้ป้าเชกะเหมาหมดเลยเหรือเนี๊ย (คนถือว่าบ่นในใจ) แม่ของชิแลมเห็นอาหมั่นหน้าซีดๆคงเหนื่อยน่าดู หล่อนชวนเขานั่งลงก่อน ตรงฟุตบาทใกล้ๆนั้นแหละฝรั่งหลายคนก็นั่งกัน ไม่มีใครมองกันหรอก
“ป้าเหนื่อยหรือครับ” เขาถามแล้วเอาของวางลง (เหนื่อยเหมือนกัน)
“เปล่าหรอก กลัวเรานั้นแหละเหนื่อยของเยอะเชียว อาจางไปไหนก็ไม่รู้สินะ ไอ้ลูกคนนี้” หญิงแก่บ่น แล้วยิ้ม
“งั้นผมไปซื้อน้ำให้นะครับ รอตรงนี้ก่อน” ก็ดีเหมือนกัน หล่อนเองก็กระหายน้ำเช่นกัน เธอพยักหน้าแล้วนั่งลง พักเท้าเสียหน่อยเดือนหน้าก็ครบรอบวันตายของ พ่อชิแลมแล้ว มันก็นานแล้วนะเนี๊ยผ่านมายี่สิบปีแล้วสิ เร็วจริงๆเลย หล่อนคิด

นั่งได้สักประเดี๋ยวเดียวตาก็เหลือบไปเห็นไม้แกะสลักรูปรองเท้าเด็ก ที่โต๊ะข้างๆที่หล่อนนั่งอยู่ อืมสวยดีจังเลย เห็นแล้วก็คิดถึงเจ้าลูกชาย สมัยเด็กๆอยากมีน้องนักแต่หล่อนก็มีให้เขาไม่ได้.... ป้าเชลุกขึ้น แต่อยู่ดีๆหล่อนก็รู้สึก หน้ามืดขึ้นมา ตัวมันเบาหวิว หญิงวัยเกือบห้าสิบทรุดลงไป
“คุณป้า” สองสาวพูดพร้อมกันแล้วรีบวิ่งมาดู ในเวลาเดียวกันชายหนุ่มเสื้อสีดำก็วิ่งปรี่เข้ามาพร้อมกัน
“คุณรอน” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น อ้าว...นี้มันแฝดบ้านฉินเองเหรอเนี๊ย
“อย่าเพิ่งพูดมากเลย อาฟารมช่วยกันพยุงค์คุณป้าไปตรงนั้นก่อน”
“ป้าไม่เป็นอะไรมากหรอกจ้า” น้ำเสียงแหบๆ หายใจหอบๆ รอนอุ้มคนขึ้นแล้ว วางลงตรงๆใกล้ แมรแมร์เอายาดมให้หล่อนดม อีกคนก็คอยพัดให้
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เจ็บตรงไหนไหม” คนโดนปฐมพยาบาลส่ายหัวแล้วยิ้ม
“ขอบคุณหนูๆมากนะ ป้าไม่ได้เป็นไรจริงๆจ้าแค่หน้ามืดสงสัยว่าแดดมันแรง”
“พักเอาแรงก่อนนะคะ อาฟารมหาน้ำมาให้คุณป้าเร็วเข้า” น้องสาวพยักหน้าวิ่งแจ้นออกไปซื้อน้ำ ส่วนแฝดพี่ก็พัดให้ต่อ
“เป็นแฝดกันหรือจ๊ะ” อ้าว...คุณป้าถามอะไรแบบนี้ละคะ แมรแมร์ยิ้มให้
“ค่ะ แฝดกันค่ะ แต่เกิดคนละวัน คนละเดือนและคนละปี” หือ...คำตอบเล่นเอาคนฟังทั้งสองทำหน้างงๆ
“ก็หนูเกิดปลายปีค่ะ เดือน31ธค ส่วนฟารมฟารมเกิดต้นปี เดือน1มกราคมหนูเกิดก่อนไม่ถึงนาทีเลยค่ะ” หญิงแก่รุ่นแม่ได้ยินคำตอบก็หัวเราะ ๆ อืม...แปลกแต่จริง
“ฮ่าฮ่า พ่อแม่ดีใจแย่เลยได้ลูกสาวสวยแบบนี้” ลอยแล้วคนฟังลอยแล้ว นานๆจะมีคนชมสักที
“ขอบคุณค่ะ เอ...ทำไมนานจังนะเนี๊ยซื้อน้ำแค่นี้เอง”
“คุณครับ น้องคุณไม่ใช่ซุปเปอร์แมนนะจะให้ไปมาทีละวิสองวิ” รอนพูดขึ้นมา ลืมไปแล้วนะเนี๊ยว่ามาด้วย ตอนแรกเขาก็งงๆอยู่คนไหนเป็นพี่น้องแต่พอได้ยินหล่อนพูดก็จำได้แล้ว วันนี้ดันไม่ใส่แว่นซะด้วยกะให้คนเห็นงง
“นี้คุณ” เธอสายตา ฉุนๆให้เขา ตานี้ยังไงกันเนี๊ย อย่ามายุ่งกับฉันน่ะเสือผู้หญิง
“จ้าๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า หลานชายป้าก็ไปหาซื้อน้ำเหมือนกัน ไม่รู้เลยไปถึงไหนแล้วพ่อคนนี้”
“เหรอคะ ร้านน้ำอยู่ตรงหน้าโน้นค่ะ เดี๋ยวก็คงมา”
“แล้วหนูชื่ออะไรจ๊ะ” เชจื้อ แม่ชิแลมถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเธอ
“ชื่อแมรแมร์ค่ะ ฉินแมรแมร์”
“ตายแล้ว...” หือใครตาย แมรแมร์เงยหน้าขึ้นมองรอน
“หนูก็เป็นเจ้านายลูกชายและ หลานชายป้าสิ โอ๊ยเคยเห็นอยู่ในหนังสือบ่อยๆไม่น่าจำไม่ได้เลย” หล่อนพูดแล้วหัวเราะ คนฟังเองก็หัวเราะตาม
“แล้วพ่อหนุ่มละจ๊ะ ชื่ออะไร”
“ผมชื่อรอนครับ แซ่ไป่ เป็นลูกน้องคุณแมรแมร์เหมือนกัน” เขายิ้ม ส่งสายตาเจ้าชู้ให้หน่อยๆ ยี้ๆ...นึกว่าหล่อมากหรือไง
“โอ๊ะนี้ก็ต้องเป็นลูกชายคนเล็กท่านประธานซุนสิ ตายแล้ว” เธอยิ้มแบบตกใจ เจอลูกคนดังทั้งสองเลย นึกว่าจะหยิ่งๆแต่เป็นคนดีมากๆเลย นะเนี๊ย
“ป้าชื่อ จางเชจื้อจ๊ะ เรียกว่าป้าเชเถอะนะคะ” สองคนพยักหน้า แซ่จางงั้นเหรอ อืม.... เหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง แต่พอมาคิดๆดูคนแซ่ซ้ำกันมีตั้งหลายพันคน
“ป้าเชเป็นอะไรไปครับ” อาหมั่นวิ่งดุ่มเข้ามาหา เมื่อเห็นเธอนั่งอยู่กับคนแปลกหน้าสองคน
“หน้ามืดนิดหน่อย ดีที่หนูแมรแมร์และรอนมาช่วย” แมรแมร จ๊ากกมันเจ้านายเขานิ้อาหมั่นเงยหน้าขึ้นไป สงสัยเจอหน้าเชิดๆอีกแน่ๆ ผิดคลาดวันนี้หล่อนมาแปลก รองเท้าผ้าใบซะด้วยยิ้มกว้างร้อยแปดสิบองศา แมรแมร์เปลี๋ยนไป๋ อาหมั่นคิด
“สวัสดีครับ ทั้งสองเลย มาด้วยกันหรือครับ” จะน้ำตาตกไหนนะ คุณเจ้านายแมร์อาหมั่นคิด เขานึกว่าสองคนมาด้วยกัน
“เปล่านิ ฉันมากับน้องฉัน”น้อง?????จ๊าก..ยัยเทอร์โบตัวซวยด้วยเหรอเนี๋ย ไม่ได้การแล้วต้องรีบพาป้ากลบบ้านให้เร็วที่สุดก่อนที่จะเจอ หล่อน สายไปซะแล้ว...หล่อนเข้ามาใกล้ๆแล้ว
“น้ำค่ะ” คนมาใหม่ยิ้มแล้วยื่นน้ำให้ อาหมั่นเองก็ถือน้ำมาเหมือนกันแต่เขาลืม ...ได้ยินเช่นนั้นก็หันมองน้ำที่มือตัวเอง
“ป้าครับอันนี้ดีกว่า ถูกหลักอนามัย”
“อ๋อ นายอีกแล้วเหรอหา...” ฟารมฟรามแยกเขี้ยวใส่
“คุณคิดว่าผมเป็นใครล่ะ คินูริฟ หรือว่าแบตพริทล่ะ” ไอ้....ๆๆๆ ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่จะโดนส้นตึกแน่ๆนายอาหมั่น
“ฝันไปเปล่าห๊า..ตายแล้วเกิดใหม่ยังไม่ได้ครึ่งเขาเลย”
“นี้คุณ...ผมน่ะติดชายงามประจำคณะด้วยนะ ตอนที่เรียนอยู่”
“แม่เจ้า...นายเรียนที่ไหนหา มหาลัยตาบอดเปล่า”
“นี้...”
“เอาล่ะจ๊ะ น้ำยี่ห้อเดี่ยวกันนิคุณภาพก็คงเท่ากัน เถียงกันทำไมกัน” ป้าเชยิ้มแล้วรับเอาน้ำจากทั้งสองคนเลย ไม่ใช่แค่คุณภาพเท่ากัน ซื้อร้านเดียวกันอีกต่างหาก สองคนหันหลังใส่กัน อืม...คนบ้าอะไรก็ไม่รู้อย่าให้ได้เจออีกเลย....ฟามฟารมหงุดหงิดอย่างแรวง..
“คุณรอนมาซื้อของอะไรหรือครับ” เขาสงสัยชายเจ้าสำอางค์อย่างรอนจะมาซื้ออะไรนะ แต่ก็ลืมไปนี้มันตลาดคนรวยเหมือนกัน ตะกี้ถามหยกเก่าร้านนั้นก็ปาไปแล้วเป็นหมื่นๆดอลโอ๊ยจะบ้าตาย
“ผมไม่ได้มาซื้อหรอกครับพาพี่สาวมาแต่เธอขอตัวไปดูทางโน้น”
“หา คุณหลินกุก็มาด้วย”
“ฮ่าอ่าตกใจเลยเหรอครับ เรามาหาซื้อของให้เพื่อนคุณพ่อน่ะครับ” รอนตอบแบบยิ้มๆ ดูๆไปเขาก็พูดดีเหมือนกันนะไม่เห็นเหมือนที่ข่าวบอกไว้เลย ว่าเป็นพวกใจร้อน ปากไม่ดีอะไรประมาณนี้
“ผมว่าคุณอาหมั่นพาคุณป้ากลับบ้านดีไหมครับ นี้ก็แดดแรงแล้วพาท่านไปพักผ่อนดีกว่า”
“ครับ ขอบคุณพวกคุณมากเลย ผมจะบอกพี่ชิแลมให้ทราบด้วย”
“คุณชิแลมเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ” ฟารมฟารมเอ่ยขึ้น
“ชิแลม เป็นลูกชายป้าเองจ้า”
“หา.....” สองสาวอ้าปากค้างพร้อมกัน เออใช่สินะ อาหมั่นพักกับชิแลมนี้
“แต่ว่าวันนั้นหนูไปบ้านคุณชิแลมทำไมไม่เจอป้าละคะ”
“สงสัยจะนอนแล้วจ๊ะ เคยไปบ้านป้าแล้วเหรอดีเลย วันหลังก็มาทานข้าวกันนะ เอางี้ดีกว่าป้าขอเบอร์โทรทั้งสามเลยนะ เพื่อวันดีๆจะเลี้ยงตอบแทน”
“จะดีหรือคะ” แฝดน้องมองหน้าแฝดพี่ เอาไงดี อาหมั่นยิ้มโหะๆอย่างแมรแมร์นี้นะคงให้แต่เบอร์บริษัทเขาเองก็มีไม่น่าจะเสียเวลาขอเลย....
“นี้ของหนูค่ะป้า” ฟารมฟารมเขียนใส่สมุดแล้วฉีกให้เธอ
“ส่วนนี้ก็ของหนูค่ะเป็นนามบัตร แต่ป้าโทรมาเบอรข้างหลังนะคะ เป็นส่วนตัวที่สุด” เธอยิ้ม
“แล้วคุณรอนละคะ ถ้าไม่สะดวกป้าก็ไม่ว่านะ”
“อ๋อ แน่นอนครับได้” เขาเขียนเบอร์ให้ป้าเชที่สมุดของฟารมฟารมแล้วยื่นให้ เป็นเรื่องน่ายินดีซะจริงๆเลยทุกคนเจอกัน ได้มาคุยกัน
“ตายจริงของเยอะจังเลย แบบนี้จะพาคุณป้ากลับไหวเหรอ เอารถมาหรือเปล่า”
“เอามาสิครับเจ้านาย แต่รถอยู่ตรงโน้น”
“แล้วคุณป้าล่ะ ไหนจะของ งั้นฉันช่วยนะ” แมรแมรกำลังจะถือของขึ้นโยวโยว่ก็เดินมาเจอสองสาวพอดี อาหมั่นเห็นหน้าพี่สาวแฝดแล้วก็ยิ้มไม่หุบ ทว่าโยโยว่ไม่ได้ทักเขาเลย.... งื่มๆ
“แมรแมร์อยู่นี้เอง.... ไหนว่าอยู่ร้านไหนไง”
“อ้าวก็เดินมานี้มีอะไรหรือ”
“ก็คุณหลินกุน่ะแกป่วยกระทันหัน ฉันจำได้ว่าลืมยาไว้กับแกฉันก็จะมาเอานีแหละ” ป่วยกระทันหันหือเป็นอะไรไป
“อ๋อ ยาอันนั้นน่ะนะ”พี่สาวพยักหน้า เออสองคนนี้พูดภาษาไรกันนะ คนฟังคนอื่นมอง หญิงสาวกำลังขยุกขยิกหาของแต่....
“คุณหมายถึงพี่สาวผมหรือ” โยโยวหันไปตามเสียง อ๋อนายตารอนนี้เอง
“ค่ะ หลินกุจะมีกี่คนกันละคะ” ไม่พูดพร่ำทำเพลงชายหนุ่มก็รีบวิ่งไป แต่วิ่งไปได้สองเมตรก็หยุดวิ่งกลับมา เพราะคิดได้ว่าโยวโยว่มาตามแมรแมร์ งั้นก็ลากแฝดพี่ไปด้วยแล้วกัน เขาหันกลับมาลากแฝดพี่ไปด้วย คนโดนลากได้แต่อึ้งอะไรกันเนี๊ย...โยโยว่และฟารมฟารมยืนนิ่งกันอยู่งงกับพี่น้องบ้านเสือซะจริงๆ
“แล้วคุณหลินกุเขาป่วยเป็นอะไรเหรอครับคุณโยโยว่” อาหมั่นถาม
“เท้าแพลงน่ะค่ะ ก็พี่แกเล่นใส่ส้นแหลมมาเดินซื้อของแบบเนี๊ย” อ่านะ...
“เท้าแพลง” ทุกคนพูดพร้อมกัน แหม...เท้าแพลงถึงขนาดใช้โยวโยว่เดินเลยเหรอเนี๊ย อาหมั่นคิด อะไรจะขนาดนี้ เกิดคุณหนูสามเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ เพราะเหนื่อยแบบนี้ยิ่งไม่น่าให้อภัยเลย เชอะ คุณหลินกุนั้นเท้าแพลง หรือจะบวมก็ช่างสิ ทำไมต้องมาใช้คุณหนูสามที่น่ารักของเขาด้วยนะ เขาคิด
“ติ๊ดๆ”โทรศัพท์โยวโยว่ดังขึ้น ทุกคนก็หยุดอีกแล้ว
“สวัสดีค่ะ ฉันโยวโยว่”
“คุณโยวโยว่ผมเองนะ”
“หา ใครคะ”
“เควินไง” เขาตะโกนเต็มเสียงเลย ขนาดคนที่ยืนอยู่ยังได้ยินเสียงเขา
“เอ๊ย พูดเบาๆก็ได้มีอะไรเล่าโทรมาทำไมตอนนี้” เธอพูดเสียงเบาลง ปกติไม่โทรมาตอนนี้
“ไหนคุณบอกจะมาหาแม่ผมไงวันนี้ จำไม่ได้แล้วเหรอ แม่ผมทำกับข้าวรอแล้วนะ” ตายแล้วโยวโยว่เอ๊ย ไปรับปากเขาเมื่อไหร่กันฟระ.... อ๋อเมื่อคืนเพราะเมาแน่ๆเลย ...งือๆ
“คุณฉันไม่ว่าง” เธอพูด
“คุณหมายความว่าไงคุณไม่ว่าง แล้วคุณหลอกผมทำไมกันเล่า แม่ผมอุตส่าห์ทำกับข้าวรอคุณเชียวนะ” อึ๋ยเล่นเอาคนแก่มาขู่ จะไม่ใจอ่อนได้ยังไงกันเนี๊ย โยวโยว่ตอบตกลง หล่อนวางสายแล้วหันหน้ามองน้อง ทีตั้งท่ารอดูอยู่ว่าคนเป็นพี่จะพูดอะไร
“ฟารมฟารมพี่มีธุระด่วนนะจ้ะ ยังไงไม่ต้องรอนะ กลับบ้านก่อนเลย พี่จะนั่งแทกซี่ไปไม่ต้องเป็นห่วงนะ แล้วก็ไม่ต้องรอกินข้าวนะ บอกมะม๊าด้วยไปนะจ๊ะพี่รีบ” งานด่วนอะไรหว่า...เธอพูดแบบไม่เปิดโอกาสให้น้องสาวแทรกบ้างเลย สังสัยจะด่วยจริงๆ พูดเสร็จก็รีบเดินจ้ำๆออกไปถนนใหญ่
นายเควินคอยดูนะจะเล่นงานให้หนักเลย น่าจะโทรบอกตั้งแต่เมื่อคืน....

อาหมั่นหน้าซีดหน้าเหลือง ต้องเป็นแฟนโยโยว่เธอมาหาแน่ๆ เควินไหนวะ... อย่าให้รู้นะ จะบีบคอให้ตายเลย โอว...อกหัก...เป๊าะๆ เซ็งเลย.. สรุปว่าตอนนี้เหลือแค่ฟารมฟารมเหรอที่ต้องเดินไปส่งคุณป้าพร้อมอาหมั่น เชอะ....ทำไมสวรรค์แกล้งกันแบบนี้นะ นายผักกาดจืดแค่หน้าเขาเธอยังไม่อยากจะมองเลย เอาเถอะทำดีไม่ต้องอายใคร....

+++++++++++++++++++++
ชิแลมนั่งรออยู่ที่ร้านเขาดื่มกาแฟหมดไปแล้วแก้วนึงโยโยว่ก็ยังไม่มา เสเส่ยิ่งเพิ่มความร้อนของอารมณ์มากขึ้น ดูเขาสิใส่ใจคอยถามกันอยู่นั้นแหละว่าเจ็บหรือเปล่า กะอีแค่ขาแพลงถามไรกันบ่อยฟระ...เชอะ เฮ้อเซ็งจริงๆเลย
“พี่หลินเป็นไงบ้างพี่” หลินกุเหลียวไปมอง นั่นมันน้องชายหล่อนนี้ แต่เอ๊ะ...ทำไมเดินจับมือมาพร้อมกับ จ๊าก......ยัยฉินสี่ นายรอนเดินจับมือมาพร้อมยัยฉินสี่ เสเส่เองก็เหล่ตามน้องอยู่ ไปตกหลุมนายรอนตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ หญิงสาวรู้ตัวว่าโดนจ้องก็รีบชักมือออก แล้วเดินไปใกล้ๆ พี่สาว
“เห็นว่าคุณหลินกุขาแพลงนิค่ะยา” แมรแมร์ยื่นยาออกมา แต่ไม่เห็นมีใครจะยื่นมือมารับแล้วนวดเลย
“ต้องฉันนวดด้วยไหมเนี๊ย” คุณมาใหม่ทำท่าบ่นๆแล้วกำลังจะก้มลงไป แต่ชายหนุ่มอีกคนก็จับแขนหล่อนไว้
“คุณแมรแมร์ครับ ผมเองดีกว่า” ชิแลม...กรี๊ดดดดดดดดด ชิแลมเทพบุตรของเธอกำลังจะนวดเท้าให้สาวอื่นอึ๋ยๆ ไม่นะไม่นะ ช้าไปแล้วชายหนุ่มค่อยนวดครีมที่เท้าเธอเบาๆ ดูมือเขาสิเหมือนคนชำนาญมากๆเลย คนโดนนวดเท้ารู้สึกหวิวเชียว เพราะมือเขาเบามากๆ ไม่เจ็บเลยซักกะนิด เห็นแบบนี้แล้วก็อดดีใจไม่ได้แอบส่งสายมาจิ๊กชัยชนะจาก เสเส่สักหน่อย

คนโดนจิกยิ้มให้แห้งๆ นึกว่าจะยอมแพ้หรือยังไงกันนะ อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ถือว่าเป็นวันไม่ดี ราหูเข้าอมจันทร์ก็แล้วกันนะ ยัยชิต้า แค่นี้หยวนหยวน
“พี่ครับยังไงก็กลับกันเลยนะครับ” รอนบอก ยังไงเธอก็ได้ของแล้วนิ
“แต่ว่า....” หลินกุอ้ำๆอึ้งๆ โหะๆ เสเส่ยิ้มหน้าแป้นเชียว อยากจะบอกขอบคุณรอนจริงๆเลย ไปเลยไปเลยกลับบ้านเลยนะ จะอยู่แถวนี้ทำไมกันเดี๋ยวโดนกรมป่าไม้มาเจอไม่ดีนะ เสือๆเดี๋ยวจะหาว่าราชสีห์เสเส่ไม่เตือน (วิญญานนางร้ายเข้าสิงห์)
“ก็ดีนะครับ ไปพักผ่อนสักวันวันจันทร์ก็ไม่ต้องเดินกระเผกไปทำงาน” ชิแลมเงยหน้าขึ้นมา เสร็จสักทีเขาล้างมือในอ่างที่บ๋อยร้านกาแฟเอามาให้
“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณคุณชิแลมนะคะแล้วเจอกันค่ะ”
“ด้วยความยินดีครับ เดินดีๆนะครับ”
“อืม ขอบคุณคุณเสเส่ คุณโยโยว่และคุณแมรแมรนะคะ” อืม...ยังไงก็หายามาให้ก็พูดๆออกมาตามพิธี หลินกุยิ้มแล้วรอนก็ประครองพี่สาวเดินออกจากร้าน

เอาล่ะไปได้สักทีแต่เอ่อ...ยัยแฝดพี่มายืนโด่อะไรตรงนี้นะ โอ๊ยยกำจัดไปหนึ่งยังผุดขึ้นมาหนึ่งทำไมสวรรค์ชอบแกล้งหล่อนซะจริงๆเลย เสเส่คิดบ่นในใจ แล้วนี้จะทำยังไงล่ะเนี๊ย
“คุณชิแลมมาซื้ออะไรหรือคะ”
“ผมคิดว่าเราคงมาจุดประสงค์เดียวกันนะครับคุณแมรแมร์” เขายิ้ม หญิงสาวพยักหน้าอืม...ลูกค้า
“แล้วได้หรือยังคะ”
“ได้แล้วครับเดี๊ยววันจันทร์จะมาเอา”
“เหมือนกันเลยค่ะ อ๋อ..คุณชิแลมคะ ฉันเจอแม่คุณด้วยนะ” หือ...ยัยน้องตัวแสบเจอแม่ชิแลมแล้วเหรอ จ๊ากกไปเจอที่ไหนกันเนี๊ย
“อะไรนะครับ คุณแมรเจอคุณแม่ผมค่ะ”
“ค่ะ พอดีท่านหน้ามืดน่ะค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะคะ อาหมั่นพาไปที่รถแล้วค่ะ”
“โอวขอบคุณครับ ผมไปนะครับ” อ้าว..
“เดี๋ยวค่ะ คุณจอดรถไว้ตรงไหนคะ”
“ตรงด้านนี้ครับ”
“อ๋อ เออ พี่เส่อาฟารมก็ช่วยพยุงค์คุณป้าไปนะ ยังไงก็ไปรอฉันที่ลานจอดรถด้านเหนือแล้วกันนะ เพราะว่าจะให้อาฟารมยืนรอคนเดียวกลัวมันไปกัดใครน่ะ เดินไปพร้อมคุณชิแลมนิแหละนะ” ฟ้าฝนเป็นใจเหมือนเห็นไฟตอนไม่มีแสง โหะๆในที่สุดก็มีโอกาสได้อยู่สองต่อสองแล้วโหะๆ
“ไปนะคะ” น้องสาวเดินดุ่มๆลงไปที่ลานจอดรถทางใต้ พี่สาวตอนแรกก็ทำท่ามองตาม อะไรจะเสียสละแบบนี้ โหะๆ....
“ป่ะคุณ” ชายหนุ่มกล่าวแล้ววางเงินที่ร้าน เขาเดินออกมาอย่างรวดเร็ว จะรีบไปไหนกันคุณ
“แม่คุณท่านไม่เป็นไรหรอกน่า” เธอพูด
“ผมไม่ได้กลัวท่านเป็นอะไร กลัวแต่ว่าท่านจะรอนานไป” ดูเขารักแม่เขามากนะ กรี๊ดๆๆๆนี้แหละ อบอุ่นๆ
“งั้นเหรอคะ ไม่ห่วงแม่แต่ห่วงคุณหลินกุล่ะสิ” แหนะ...ปากพาไปอีกแล้ว
“คุณนี้ยังไง อืมห่วงสิขาเขาแพลงนิ” เขาพูดเฉื่อยๆ ฮ่วย....ฉันประชดนะ งือๆ
“ว่าแล้วเชียว”
“ก็คุณบอกผมเองนิ”
“ก็ฉันก็แค่....เฮ้อแค่บอก”
“ฮ่าฮ่า คุณนิมันตลกมากเลยนะ ว่างๆจะลองจับไปเล่นตลกที่คาเฟ่นะ”
“ยี้...ก็ดีนะ ฮ่าฮ่า เมื่อไหร่ล่ะ” โหะๆ เปิดทางขนาดนี้แล้วอย่าหวังนะว่าจะไม่ลุก
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ” เล่นลิ้นอีกแล้วพ่อคุณ
“ฉันจะจำไว้...ว่าคุณบอกจะพาฉันไปเล่นตลก อย่าเบี๊ยวล่ะ” เธอชี้หน้าเขา ลักยิ้มๆน่ารักๆก็ผุดขึ้นมาจากหน้าชายหนุ่ม แม่เจ้า...บอกว่าอย่าน่ารัก...
“ลืมไปแล้วแหละ”
“เชอะ”
“แหนะ เชอะทำไมกัน”
“ก็เชอะไม่ได้หรือยังไง”
“ไม่ได้”
“นิ้ เป็นคนตระกูลฉินนะ อย่ามาออกคำสั่งกับฉัน”
“แล้วไงเหรอ คนตระกูลฉินเหาะได้หรือเปล่า” ปากหรืออะไรเนี๊ย ทำไมเถียงเก่งแบบนี้ ยอมฉันหน่อยสิคนบ้าเอ๊ย
“ไม่พูดด้วยแล้ว” เธอทำหน้างอนๆ แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ดีเหมือน หูผมคงสงบขึ้น” ชิแลมบ้า...........คนบ้า คนบ้า เปิดประเด็นให้ง้อนะยะ ทำไมไม่ง้อเล่า..
“คุณกวนประสาทชะมัดเลย” เสเส่หมดคำพูด ไม่สนใจจริงๆแล้วนะ
“แล้วกวนแบบนี้น่ะชอบไหม” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ดูพูดเข้าสิ ไม่ให้ไปคิดไม่หวังก็บ้าแล้ว... พูดทีให้เราเก็บไปคิดมากเรื่อยเลย เสเส่หน้าแดงขึ้นทันที พอหน้าแดงก็นึกถึงเรื่องที่เขาจุ๊บถูกหน้าผากหล่อนอีก โอว....หลงกันเธอแล้วทำไงได้ จะถอนตัวแต่ใจมันไม่ยอมออก..... หญิงสาวไม่มีคำพูดจะพูดหรือจะคิดได้แต่ร้องมันออกมาเป็นเพลงอย่างเดียว...อาการปวดหัว ตัวร้อนหน้าแดง เอียงอายแบบนี้...รักเขาแล้วเต็มเปา... ถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว...ผู้จัดการหน้าเก็กดันขุดหลุมไว้ซะลึกขนาดนี้...หลินกุ หรือสาวไหนก็เถอะ งานนี้เสเส่สู้ตาย..(หายห่วง) .....

+++++++++++++++++++++++++++
ปล.. ไม่มีรูปนะคะ วันนี้จิ้นกันไปก่อน ยาวสะใจค่ะ ....
เพลงก็หาไม่ทัน เอาเพลงที่หนูแมร์ฟังทุกวันแก้ขัดไปก่อนเนอะ คิคิ ไม่แน่นะงับ..อยากจะของดสักสองอาทิตย์ไม่ทราบว่า แกงค์น้ำหมากจะว่าไงครับ

Create Date : 16 กันยายน 2549

Last Update : 16 กันยายน 2549 21:30:26 น.

25 comments

Counter : 479 Pageviews.

สาวกแห่งชาเรี่ยน มาจองเป็นคนแรก อิอิ

โดย: farm IP: 58.147.43.73 วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:20:47:54 น.

โหะๆ ชอบไม่ชอบติได้นะงับบบ ไปอาบน่ำก่อนล่ะ

โดย: mare (Napoleonquz

) วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:20:48:30 น.

เมื่อเข้ามาได้ก็รีบมาอ่านทันที ก่อนเน็ตจะเกเรจนอดอ่าน

โดย: ทับทิม IP: 125.25.54.67 วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:20:53:46 น.

เร็วทันใจนะท่านทิมไปอาบน่ำก่อนเด๋วมาโม้

โดย: mare (Napoleonquz

) วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:20:56:51 น.

มาปูเสื่อก่อนอ่านเป็นคนที่ 3 (คนเขียนไม่นับนะเฟ้ย) จ๊ากกก งดไป 2 อาทิตย์

ไม่อนุมัติมีไรบ่อเจ้า

อาทิตย์เดียวก็จะลงแดงแระ มา 2 อาทิตย์ มะได้ๆๆๆ อย่างรุนแรง

เด๋วอ่านก่อนนะจ๊ะ ค่อยมาเม้าส์

โดย: หลินกุ IP: 125.25.41.89 วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:21:10:32 น.

หลงพิมเสเส่เป็นคุณหนูสามอีกแล้ว เรา

ขอโทษ๋งับบ เด๋วไปแก้ งิงิ

โดย: mare IP: 138.217.252.36 วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:21:19:08 น.

5555555555+ ฮ่าๆ เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้จริงๆ

ทะเลๆๆๆคุณหนูฉินสามไปกินข้าวบ้านเฮียเคแล้วทะเล 555+

โดย: farm IP: 124.157.144.207 วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:21:42:29 น.

อ่านเสร็จแล้ว เปิดเรื่องมาก็ให้เดาออกเลย ฝันไปเอ้งคุณหนูฉิน แทงหวงไม่แม่นแบบนี้บ้างล่ะน้า

หงิงงงง วันนี้หวีดมั่กๆเลยง่า

ชอบบบบ แต่ทั้งเสือทั้งสาง(คุณหนูฉิน) ได้ทั้งจุ๊บทั้งนวด อ้ายยยย เป็นโลมมม

นึกภาพนายผักกาดจืดตอนคิดถึงคุณหนูโหยวแล้วขำก๊ากเลยแมรๆ เหอะๆ
เผลอเชียร์คุณหนูฉินทู๊กทีเลยง่ะ น่ารักๆ เนี่ยลุ้นให้สองคนอยู่ตามลำพังสุดโต่งเลยนา

ว่าแต่สงสารเฮียเคจังเลย ป่านนี้กับข้าวเย็นหมดแระ

กำลังหนุกเลย จบซะแระ พรุ่งนี้มาต่ออีกนะแมรๆจ๋า จุ๊บๆ

โดย: หลินกุ IP: 125.25.41.89 วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:21:48:29 น.

โหะๆๆหวีตเข้าไปพี่หลิน ระวังน้ำตาลจะเกินขนาดนะ คิคิ

โดย: แมร์ (Napoleonquz

) วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:22:01:43 น.

เส่เจ้ที่เคารพ น้องสามไม่ได้ตั้งใจไปขัดจังหวะฝันหวานนะ
อย่าโกรธกันนะตัวเอง

หลินกุชิต้า งวดนี้ยกให้ไปก่อน เชอะมาสวีตตัดหน้าพี่สาวเรา

ฉินสี่ รอนมือนิ่มป่ะจ๊ะ แหมๆ วิ่งจูงมือกันไปซะด้วยนะ

ให้โอกาสฉินห้าเค้าสวีตบ้างนะ โถผักกาดจืดไม่เห็นความน่ารักของฉินห้าเล้ย

แต่ฉินห้า ไม่น่ารักตรงไปบอกทะเลว่า
ฉินสามจะไปหม่ำข้าวบ้านเฮียเนี่ยแหล่ะ

(อาหมั่นมาปลื้มฉินสาม แปลกๆ ไงไม่รู้
ก็ตอนเนี้ยนึกได้แต่ภาพ Myolie แบบอวบอิ่มเกินพิกัดเท่านั้น

)

รีบวิ่งไปบ้านหม่ำข้าวบ้านเฮียเคก่อนนะ
ก่อนที่กองกำลังพิทักษ์เฮียจะมาเจอเข้า

ปล. แมร์ถ้าใกล้สอบ ก็ให้พักผ่อนได้ค่ะ แต่ถ้าขี้เกียจ อันนี้ห้ามนะ
ไม่ยอมด้วย
เดี๋ยวแก๊งค์น้ำหมากจะตามไปหลอกไปหลอน

โดย: O-yohyo IP: 58.9.163.171 วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:22:27:03 น.

มันนี้แอบถูกใจคุณชายรอนร้องเพลง ก็มีอต่คาน คาน คาน เท่านั้น ก๊ากกกก

หลินชีต้าวันนี้ร้ายเหมือนกันนะ มีข้อเท้าแพลงซะด้วย แต่อ่ะ..คุณหนูฉินสาม ลืมนัดเฮียเครึเนี่ย

บอกแล้วใช่ไหม อย่าทำให้เฮียรู้สึกไม่ดี ผิดนัดเฮียแบบนี้ได้ไง รีบไปง้อเฮียเลยนะ

โดย: ทับทิม (เหอเทียนอวี้

) วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:22:28:57 น.

ดูแกงค์น่ำหมากเถอะ ใช้แรงงานสาวสวย

คิคิ

โดย: mare (Napoleonquz

) วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:22:32:17 น.

แต่ว่าลืมไปนะ ใครอนุญาตให้คุณหนูฉินสามไปกินข้าวกับเฮียเค โทรมาขอทะเลกับทับทิมรึยัง ยังงี้ต้องโดนปรับนะ ให้กินข้าวกับเฮียเคไปอีกหลายๆมื้อ

อยากรู้เหมือนกันนะว่ามือคุณหนูฉินสี่นุ่มรึเปล่า แอบไปกระซิบถามเฮียรอนดีก่า โหะๆๆ

ป.ล. แมร์ไม่มีขี้เกียจหรอกพี่โอโย่ว ออกจะขยันมากๆเลย

โดย: ทับทิม (เหอเทียนอวี้

) วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:22:42:32 น.

แหม๋พี่ฉินสามโยว
ขนาดออกนิดเดียวนะเนี๊ย ยังโดนแม่ยกเฮียเควินอัดเลย ..ต่อไปไม่โดนฆ่าตัดตอนเลยเหรอเนี๊ย

ฮ่าฮ่าเรื่องของเรื่องแมร์มีงานยอะมาก ๆเลยค่ะ ถ้าปั่นไม่ไหวยังไงก็จะบอกแล้วกันเนอะ .....

ปล ท่านทิมชอบนายรอนร้องเพลงจังเลย โดนใจอ่ะจิ

โดย: แมร์ (Napoleonquz

) วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:23:01:57 น.

I like this Pix ka ..kiki

โดย: mare (Napoleonquz

) วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:23:16:45 น.

รับทราบแล้วจ้า แมร์ เคลียร์งานเสร็จไวไวนะ
(ว่าแต่ไหนอ้ะสาวสวย มองไงก็ไม่เจอ

)

รูปข้างบนน่ารักดี Bosco หน้าตาเจ้าเล่ห์
Twins ยิ้มสดใสดี Ron ก็ตาโตเชียว

ทับทิม เนี่ยเพิ่งรับกรรมมา โทษฐานลืมนัดเฮียเค
เน็ตหลุดต้อง restart เครื่องใหม่อีกแระ กว่าจะกลับมาได้

โดย: O-yohyo IP: 58.9.159.193 วันที่: 16 กันยายน 2549 เวลา:23:49:19 น.

คุณหนูฉินสาม อยากบีบคอพี่เควินเหรอจ๊ะ

ทับทิม ทำไมสนับสนุน คุณหนูฉินสามแล้วละจ๊ะ

ขอบคุณค่ะ พี่แมร์

คุณหนูฉินสาม พี่เควิน เปลี่ยนเบอร์โทรแล้วนะจ๊ะ ตอนนี้คงต้องคุยกะทะเลไปก่อน แล้วอีกสะพัก ทะเลจะมาบอกเบอร์โทรศัพท์ของพี่เควินให้นะจ๊ะ

โดย: ทะเล IP: 202.129.42.43 วันที่: 17 กันยายน 2549 เวลา:1:08:05 น.

ไม่ได้สนับสนุนคุณหนูฉินสามนะทะเล มันเป็นการหลอกล่อให้เหยื่อตายใจ

ทุกย่างก้าวของหล่อนถูกจับตามองโดยผู้พิทักษ์เฮียเคอย่างไม่ให้คาดสายตา

โดย: ทับทิม IP: 58.181.191.82 วันที่: 17 กันยายน 2549 เวลา:8:39:46 น.

ถึงกองกำลังพิทักษ์เฮียเค

ฉินสามมารายงานตัวแล้วค่า
มาบอกว่าขอไปหม่ำข้าวกะแม่เฮียเคนะ

เรื่องของเรื่องคือ เห็นแก่กินมากไปหน่อยจนลืมรายงานตัว
ผู้ชายน่ะ ไม่เจอ ไม่โทรหาก็ได้ แต่ถ้าเรื่องกิน

เรื่องใหญ่อ้ะ ขืนช้าก็อดกินดิ
รับรองจะไปกินข้าวอย่างเดียวไม่เจ๊าะแจ๊ะเฮียเคให้สึกหรอหรอกจ้า

อย่าโกรธกันเลยนะ
ตอนเนี้ย เส่เจ้ก็มางอน เฮียเคก็ดุ๊ดุ (ชอบแบบดุดุ

)
แถมทะเลกะทับทิมยังเพ่งเล็ง ช้ำในหมดแล้ว

หลินกุชิต้า เตรียมคานไว้เผื่อบ้างเน้อ มีเยอะนี่หน่า

หวังพึ่งฉินสี่กะฉินห้า คงไม่ไหว

โดย: O-yohyo IP: 58.9.159.75 วันที่: 17 กันยายน 2549 เวลา:9:30:11 น.

งันเองเหรอทับทิม งันทะเลจะพยายาม พูดดีดี กะ คุณหนูฉินสาม คารวนี้เสร็จแน่

สวัสดียามเที่ยงค่ะ ทุกท่าน

โดย: ทะเล IP: 58.136.153.104 วันที่: 17 กันยายน 2549 เวลา:12:31:06 น.

พิมพ์ค่ะ คราวนี้

โดย: ทะเล IP: 58.136.153.104 วันที่: 17 กันยายน 2549 เวลา:12:32:40 น.

น่าสงสารฉินสามมากมายค่ะ

โหะๆๆ ใครเขียนน๊า....

โดย: mare IP: 60.231.249.232 วันที่: 17 กันยายน 2549 เวลา:13:55:03 น.

แมร์จ๋า หน้าตาตัวโมค่อนน่ะ
ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่าแมร์สงสารฉินสามเลยนะ

ทะเล เพิ่งเห็นข้อความข้างบน
คนที่จะบีบคอเฮียเคน่ะ นายอาหมั่นผักกาดจืดตะหากล่ะ
โธ่...โดนเข้าใจผิดซะได้

ทับทิมกับทะเล อย่ามามัวเฝ้าฉินสามเลยนะ
ระวังมีม้ามืดมา จะหาว่าไม่เตือนนะเอ้อ

ไปแหล่ว เดี๋ยวโดนจับตัว

โดย: O-yohyo IP: 58.9.158.170 วันที่: 17 กันยายน 2549 เวลา:18:21:16 น.

จ๊ากก โธ่ฉินสามของฉินห้า...

กำลังปั่นตอนใหม่อยู่เนี๊ย

รอแปบนึงนะคะ เด๋วจะเอามาลงให้ได้เลย...

โดย: แมร์ (Napoleonquz

) วันที่: 17 กันยายน 2549 เวลา:20:23:25 น.

ย้อนกลับมา

เห..ฉินแมร์แมร์นี่ ฉินสี่ไม่ใช่เหรอจ๊ะ

โดย: O-yohyo IP: 58.9.158.170 วันที่: 17 กันยายน 2549 เวลา:23:26:28 น.