ชิแลม......จางจื้อหลิน
เสเส่........เสอซื่อม่าน
โยวโยว่.....หูชิงเอ๋อ น้องหู
เควิน........ เควิน
อาแมร์....... อากิล Twins
อาฟาร์ม....... อาซา twins
อาหมั่น........ บอสโก้
รอน.............รอน
หลินกุ.......... หยางกงหยู ^^
Mv ค่ะ.... สวยงามติชมได้

..........................................

เสเส่เดินไปพร้อมโจวหม่า ขณะเดียวกันชิแลมก็ยืนอยู่กับจางงี้เลขาสุดสวยของหลินกุ เขาหันมามองเสเส่และโจวหม่าตาไม่กระพริบ หญิงสาวพอเห็นว่าเขามองมาก็ได้แต่เชิดหน้าขึ้น งอนๆ....ไม่อยากพูดกับเขาชั่วคราว

“จะกลับกันแล้วหรือครับ” ชิแลมเดินเสร่อเข้าไปถามทั้งสอง เสเส่หันหน้าหนี

“อ่อครับ ต้องไปจัดการเรื่องแมรแมร์ก่อน ผมเลยชวนเสเส่ไปด้วย” โจวหม่าตอบแทนทุกอย่าง คนฟังพยักหน้า

“เรื่องนี้ผมว่าเก็บเงียบไว้ก็ดีนะครับ จะได้ไม่กระทบต่อหุ้นของเรา” น้องฉันหายไปทั้งคน ยังมีหน้ามาห่วงหุ้นอีก คนใจร้าย

“คุณมันก็ห่วงแต่ตัวเอง เคยห่วงคนอื่นบ้างไหม ใช่สิอาแมร์ไม่ใช่น้องคุณ” เสเส่ปากเริ่มหาเรื่องแล้ว

“ห่วงสิผมก็ห่วง แต่จะให้ทำไงครับ น้องคุณเขาก็ทุ่มกับงานที่นี้มากๆ ผมก็อยากจะรักษามันให้ดีที่สุดเพื่อเธอ เพื่อว่ากลับมาจะได้ไม่ต้องมานั่งเครียดกับงาน” โกหก.....อย่ามาพูดมากเลย ไม่อยากฟังแล้ว

“แล้วแต่คุณเถอะนะคะ คุณเป็นเจ้านายนิ” เสเส่ก้มหัวขอตัวลา


โจวหม่ายกไหล่เขาไม่รู้ว่าสองคนโกรธอะไรกันหรอก เขารู้แต่ว่าหน้าที่ของเขาคือกลับบ้านเสเส่ก็เท่านั้นเอง ชายหนุ่มอีกคนส่ายหน้าเบาๆ เขาเองก็ไม่เข้าใจเสเส่เหมือนกันว่าเป็นอะไร แค่เอาดูมดูมเข้ามาทำงานแค่นี้โกรธเป็นฟืนไปไฟ นี้แหละผู้หญิง

..........................................................


วันนี้อาหมั่นขอติดรถกลับไปพร้อมชิแลม ช่วงนี้น้ำมันแพงไปไหนมาไหนต้องหารกัน แก้มบุ๋มเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ไปไหนไปกันขึ้นเหนือล่องใต้ อาหมั่นสังเกตุว่าวันนี้พี่ชายอารมณ์ไม่ดีเอาซะเลย อยากจะถามแต่ไม่กล้า แต่ก็อยากถาม

“พี่ชิแลมเป็นอะไรไปเหรอ เห็นนั่งหน้างิกมาตลอดทาง” ขณะกำลังตีโค้งเข้าปากซอยหน้าบ้านของพวกเขา อาหมั่นก็รวบรวมความกล้าถามขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอก เครียดเรื่องงานน่ะ แล้วแกทำงานเป็นไงบ้าง” เขาถามตอบ

“ก็ดีพี่เรื่อยๆ”

“ก็ดีแล้ว หาประสบการณ์ไว้มากๆ ภายหน้าจะได้ไม่ลำบาก” เอ๋..วันนี้มาแปลกจริงๆเลยเชียว

“อ้าวพี่จอดทำไม” ยังไม่ทันจะได้คุยกันดี ชิแลมก็จอดรถหน้าฟู๊ดคอร์ดขายอาหาร ปกติไม่เห็นจะซื้ออะไรกลับบ้านเลย

“อยากกินอาหารถุงน่ะ มาเลือกด้วยกันสิ ฉันว่าจะซื้อไปฝากป้าหวันที่เป็นคนทำความสะอาดน่ะ พอดีแกทะเลาะกับลูกสะใภ้เลยมาพักข้างบนคอนโดของเรา” เขาพูดเบาๆ แหม..พี่เราใจดีจัง อาหมั่นยิ้มๆ

“ห้องไหนอ่า”

“ข้างบนนั่นแหละน่า ก็ห้องใกล้ๆอาหรั่งมันมีห้องเล็กๆแกก็อยู่ที่นั้นแหละ” อาหมั่นพยักหน้า ปกติคอนโดที่เขาอยู่นี้ มันก็แพงใช้ได้นะ จ่ายหนักเอาการ แต่ก็เถอะนะห้องใกล้ๆอาหรั่งเป็นห้องเก็บของเก่า ยังไงแกก็เป็นพนักงาน
อาหมั่นซื้อของพร้อมชิแลม เขาซื้อมาห้าชุดแถมซื้อผลไม้อีกตั้งเยอะ ไหนจะน้ำดื่มอีก ไม่เข้าใจเลยว่าเขาซื้อไปทำไมกัน ที่บ้านก็มีออกเยอะแยะ ช่างเถอะเขาจะซื้ออะไรมันก็เรื่องของเขา เงินเขานิหน่า กระเป๋าใครกระเป๋ามัน

“ตายจริงซื้ออะไรมาเยอะแยะ” คุณนายเชนายแม่ของชิแลมวีนนิดๆ

“อ่อเปล่าหรอกครับแม่ ผมว่าจะซื้อฝากป้าหวันเขานะครับ ทะเลาะกับลูกสะใภ้มาผมสงสารเลยขอเจ้าของคอนโดให้ป้าเขาอยู่ห้องเก็บของเก่าน่ะครับ ผมเลยซื้อมาฝากป้าเขา” พอได้ยินอย่างนี้ผู้เป็นแม่ก็อ่อนลง ลูกชายเป็นคนละมุนละไมช่างน่ารักเหลือเกิน

“ตายจริงแล้วก็ไม่บอกแม่ เอาซื้อมาให้แกก็เอาไปให้แกสิจ๊ะ”

“ครับแม่ต้องรอผมกินข้าวนะ เอาของไปให้แกแล้วผมว่าจะไปนั่งจิบเบียร์เย็นๆสักหน่อย ช่วงนี้เครียดๆน่ะครับ” ผู้เป็นมารดาพยักหน้า ยังไงเขาก็โตแล้วจะห้ามไปก็เท่านั้น


ลูกชายเดินออกจากห้อง คนเป็นแม่ยิ้มอย่างอิ่มอกอิ่มใจ ถ้าพ่อเขารู้ว่าเขามีน้ำใจกับทุกคนคงดีไม่น้อยเลย อาหมั่นอาบน้ำเสร็จออกมาอีกทีก็ไม่เจอใครแล้ว ป้าเชนั่งดูละครน้ำดีหน้าทีวี ส่วนชิแลมก็หายไปชายหนุ่มยักไหล่ เฮ้อ..มันก็เป็นปกติอยู่นิหน่า

......................................................................

เสียงประตูถูกไขดังขึ้นเบาๆ แมรแมร์นอนซม นั่งๆนอนๆไม่มีอะไรให้ทำเธอเซ็งเป็นบ้าเลย มีแตทีวีแต่ก็ไม่มีอะไรดี โอ๊ย....ถ้าเธอไม่ได้ออกไปภายในอาทิตย์นี้เธอคงเป็นบ้าตายแน่ๆเลยเชียว หนังสือก็ไม่มีให้อ่าน เฮ้อ...(บ่นต่ออีกยาว...)

“เอ้า...อาหารเย็น” เขาวางกล่องกับข้าวลงบนโต๊ะ คนใส่แว่นมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

“ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว เพิ่งมาถ้าฉันเกิดเป็นอะไรไป จะทำไง...” เธอต่อว่าเขานิดหน่อย

“อาหารก็มีให้แล้วนิหน่า ทำไมไม่หากินเองล่ะ หรือทำไม่เป็น”

“ทำเป็น แต่ฉันกลัวว่าถ้าเปิดแก๊ส อยู่ดีไฟมันไหม้ขึ้นมาฉันก็กลายเป็นตะโกอยู่ในนี้น่ะสิ ศพดำไม่สวยด้วย”

“ไมโคเวฟก็มีไม่รู้จักใช้” เขาบ่นมือพรางแกะกับข้าวออกจากกล่อง คนตัวเล็กเดินไปนั่งมองดูเขาทำ

“ก็ไม่รู้จะทำอะไรนิหน่า เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไปสักที แค่วันนี้วันเดียวฉันก็เกือบจะบ้าตายแล้วนะ แค่ทีวีสับปะรังเคอันนี้มันทำให้ฉันหายบ้าไม่ได้หรอกนะ” เสียงคนอ้อน แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มที่มุมปาก ทรมานกันมันดีมากหรือยังไง

“เอ่อ..ผมมีอะไรให้คุณเซ็น” เขาหันกลับไปเอาแฟ้มงานที่ถือมาด้วย แมรแมร์เปิดอ่าน

“โครงการซื้อชิปไมโครจากแคนาดา”หญิงสาวอ่านเบาๆ

“ใช่ เซ็นสิจะได้จัดการ” เขาตักข้าวเข้าปากหน้าตาเฉยๆ อ้าวไหนบอกว่าซื้อมาให้เธอ แย่จริงๆเลย

“ถ้าฉันเซ็นก็ควายแล้ว บริษัทเราผลิตชิปทำไมต้องไปสั่งซื้อจากที่อื่นด้วยล่ะ”

“ก็เพราะของเรามันไม่ดีไง ถึงต้องไปสั่งจากที่อื่น”

“คุณจะหาเรื่องให้ฉินเหมยเจ๊งน่ะสิไม่ว่า ฉันไม่เห็นด้วย ฉันไม่เซ็น ของเรามันเป็นตลาดเอเซีย เน้นที่ราคาคุณภาพก็ปานกลางเหมาะกับราคา คุณจะสั่งเข้าจากแคนาดาแล้วมาขายราคาเอเซียมันไม่ได้หรอกนะ”

“ผมบอกว่าได้ก็ต้องได้สิ”

“ไม่เซ็น” คนใส่แว่นทุบโต๊ะดังๆ

“จะเซ็นไม่เซ็น” เขาทุบโต๊ะตอบ

“ไม่เซ็น เงินตั้งหลายสิบล้าน ฉันไม่ยอมให้คุณผลาญมันเล่นๆหรอกนะ” อีกคนโวยวายอย่างดัง

“จะเซ็นไม่เซ็น”

“ไม่เซ็น ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือว่าไม่เซ็น” ชายหนุ่มบีบข้อมืออีกคนแน่น หญิงสาวรู้สึกว่าเจ็บแต่ก็ไม่ยอมเซ็นง่ายๆ

“ฆ่าฉันเลยสิ ฆ่าฉันเลย...ฉันไม่กลัวหรอกนะ เอาสิ..เอาเลยนึกหรือว่ากลัว” ชิแลมตัวสั่นๆยกมือขึ้นหวังจะตบหน้าสั่งสอนเพราะโกรธ ไม่นึกว่าหญิงสาวจะกล้าท้าทายเขาขนาดนี้ เขาคาดการณ์ผิดจริงๆ แมรแมร์หอบตัวสั่นระริกเช่นกัน

“คุณมันก็แค่เครื่องมือเท่านั้นแหละ คุณเห็นพี่เส่เป็นเครื่องมือของคุณ เขาก็เห็นคุณเป็นเครื่องมือของคุณ คุณมันก็แค่ไอ้เครื่องจักร” อีกคนน้ำตาโอบหน้า เขาถอนหายใจสองสามทีพร้อมกับหยุดมือตัวเองไว้

“แล้วพ่อของคุณทำไมทำกับพ่อของผมได้ คุณพูดมาสิ...” เขาเขย่าตัวอีกคนแรงๆ

“ฉันไม่รู้ ฉันรู้แต่ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ ที่ผ่านมาเราพยายามหาครอบครัวของคุณ แต่หายังไงก็ไม่เจอ ขนาดอยู่ที่บ้านพ่อยังเก็บรูปของพ่อคุณไว้เลย”

“อย่าเลยพอเถอะ เซ็นให้ผมซะ คุณไม่เซ็นผมก็ต้องตาย” เขาพูดสีหน้าจริงจัง

“คุณถอยกลับมาสิ ฉันรู้นะว่าคุณไม่อยากทำ คุณรักพี่เส่ใช่ไหม ฉันจะช่วยคุณเองนะ เรามาร่วมมือกัน” แมรแมร์พยายามโน้มน้าวเขาเต็มที่

“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้รักใครทั้งนั้น ผมเกลียดพ่อคุณ...ตระกูลของพวกคุณมันก็เลวกันหมดนั่นแหละไม่มีใครดีหรอก” เขาผลักอีกคนลงโซฟาแล้วพูดดังๆ

“หนีอะไรก็หนีได้แต่คุณหนีความรักไม่ได้หรอก ไม่คิดหรือว่าถ้าพี่เส่รู้เธอจะเสียใจแค่ไหน”

“ผมใช้เธอเท่านั้น พี่คุณก็แค่พวกหัวอ่อนจำไว้ด้วย”

“หลอกตัวเอง คุณกำลังหลอกตัวเอง เดี๋ยวคุณก็รู้เอง” อีกคนเชิดหน้าใส่เขาหล่อนไม่ยอมพูดอะไรต่อ แค่โดนเขาผลักลงมาใจมันก็หล่นตกตาตุ่มแล้ว ใครจะคิดว่าเห็นหน้าตานุ่มๆ จะกล้าทำผู้หญิงได้ลงคอ บ้าจริงๆเลยเชียว

...................................................................


ชิแลมกลับเข้ามาที่บ้าน ตัวบ้านเงียบสนิท ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับล้างแขนเบาๆ ความแสบซ่าจากรอยแผลเล็บจิกที่แมรแมร์มอบให้มันช่างกรีดหัวใจเขาเหลือเกิน นี้เขาทำถูกหรือว่าทำผิดกันแน่นะ

ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้ามามองรูปบิดาที่จากไปเมื่อนานมาแล้ว พ่อครับผมทำถูกหรือทำผิดครับพ่อ ผมจะต้องแก้แค้นผมทำผิดหรือครับ ชายหนุ่มเฝ้ารูปของพ่อเบาๆ

“กริ๊งๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเบาๆ

“ชิแลมพูดครับ ท่านประธานหม่า” (พ่อของตานนี่นะงับ ลืมกันไปหรือยัง ถ้าลืมก็ไม่เป็นไรขนาดคนเขียนยังลืมครับ)

“ผมรู้มาว่าอาแมร์หายไปจากบริษัท ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกผมล่ะ”

“ท่านครับเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจจะปิดท่านหรอกครับ เพียงแต่ว่าเห็นว่าไม่สำคัญ ถ้าเราให้ข่าวไปคนอาจจะเทคะแนนสงสาร หุ้นอาจจะเพิ่มก็ได้ผมเลยไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น” เขาตอบอย่างฉะฉาน

“อ่อ แสดงกว่าคุณก็รู้สิว่าอาแมร์หายไปไหน”

“ครับผมทราบ”

“งั้นก็ดี ผมไม่อยากให้เธอกลับมาอีก หวังว่าคุณจะทำได้นะ”

“แต่ท่านครับ...”

“ผมอยากให้เธอหายไปตลอดกาล ลืมไปแล้วเหรอประธานจิ้งทำอะไรไว้กับพ่อคุณบ้าง” เสียงชายแก่ทำเขาใจสั่น ประโยคของเขาเหมือนคนขายยาผีบอกก็ไม่ปาน

“ผมให้เวลาคุณนะ ถ้าหล่อนไม่หายไป สงสัยว่าคนที่จะเป็นแม่คุณนะชิแลมที่จะหายไป” เขาพูดประโยคสุดท้ายแล้ววางสายไปเฉยๆ ชิแลมถอนหายใจใหญ่ เขาเดินมาไกลเหลือเกิน ไกลกว่าที่จะเดินกลับไปได้ ตั้งแต่เห็นแววตาของแมรแมร์วันนี้ใจเขามันสั่นสำนึกแปลกๆ ยิ่งคำที่เธอพูดเขายิ่งสับสน เขาไม่ได้รักเสเส่สักหน่อย

ชายหนุ่มนั่งคิดหนัก เขาอยากจะทำให้ฉินเหมยล้ม แต่ไม่ได้ความว่าเขาต้องไปฆ่าใคร มันโหดร้ายเกินไป ประธานจิ้งคุณก็โหดที่ทำพ่อผมได้ ทำไม...

“เพล้ง” เสียงกรอบรูปบิดาของเขาตกกระทบกับพื้น กระจกแตกกระจายทั่วห้อง (เวอร์จริงๆ)

ชายหนุ่มเช็ดน้ำตา ก่อนที่จะลงไปเก็บกวาดเศษกระจก ขนาดพ่อเขายังไม่เป็นใจให้เขาทำ แต่ถ้าเขาไม่ทำเขาก็อาจจะต้อง............ขณะที่กำลังคิด ตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษเก่าๆที่แนบอยู่หลังรูปภาพของบิดา

“ชิแลมลูกรักของพ่อ จดหมายฉบับนี้เขียนไว้เมื่อตอนที่พ่อมีความสุขมากช่วงหนึ่ง การเป็นมะเร็งมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ลูกคิด การเรียงถ้อยคำลงบนกระดาษมันคงจะดีกว่าคำพูด เพราะเวลาผ่านไปหากว่าพ่อไม่อยู่ในโลกนี้ พ่อกลัวว่าลูกจะลืม คำสอนของพ่อ ชีวิติคนเรามันสั้นจริงๆ วันที่พ่อรู้ตัวว่าเป็นมะเร็งใจพ่อแทบจะแตกออก แต่พอได้มาเห็นหน้าลูกชายสุดที่รักของพ่อ พ่อกลับคิดว่าช่วงเวลาที่เหลืออยู่พ่อจะทำมันให้ดีที่สุด ช่วงหลายปีที่ผ่านมาพ่ออาจจะเคร่งเครียดกับลูกบ้าง อย่างที่ลูกเข้าใจบ้านเราไม่มีเงินเท่าไหร่ แต่ถึงกระนั้นพ่อก็อยากให้ลูกเป็นคนดี ไม่ต้องคิดริษยาใคร จงพอใจในสิ่งที่ตนเองมี เมื่อพ่อจากไปแล้วพ่ออยากให้ลูกทำอย่างหนึ่งให้พ่อ หลังจากที่พ่อจากไป หากลูกพบจดหมายฉบับนี้แล้ว ช่วยเอารูปในกรอบนี้ไปให้อาเจิ้งหลุน เขาเป็นเพื่อนรักของพ่อ แต่เรามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย แต่มันก็เป็นอารมณ์ชั่ววูบ พ่อเองไม่อยากจะเสียเพื่อนรักคนนี้ไป ตอนนี้เขามีชื่อเสียงพ่อไม่อยากจะไปรบกวนเขา พ่อรู้ว่าเขาตามพ่อแต่พ่อไม่มีแรงที่จะออกไปเจอเขาแล้ว หากลูกเห็นจดหมายฉบับนี้ช่วยเอากรอบรูปที่เราถ่ายกันสามคนไปให้เขา แล้วบอกเขาด้วยว่าพ่อให้อภัยเขาเสมอไม่ว่าเขาจะทำอะไร พ่อไม่เคยคิดโกรธเขาเลยกลับยินดีกับเขาซะอีก และดีใจมากที่เขาออกตัวหาพ่อ เขาเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ชิแลมลูกรักพ่อหวังว่าลูกจะทำให้พ่อได้ พ่อดีใจเหลือเกินที่ได้มาเป็นพ่อของลูก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาที่ไม่ค่อยยาวเท่าไหร่ พ่อเองก็ไม่ได้ทำหน้าที่ได้ดีเท่าที่ควร แต่พ่อก็หวังว่าลูกจะเข้าใจ พ่อรักลูกเสมอ....จงทำดีต่อไปถึงใครจะไม่เห็นคุณค่าแต่ขอให้ลูกจงทำความดีต่อไป..
รักลูก
พ่อ


คนอ่านน้ำตาไหลออกมาเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา เขาคลี่รูปที่อยู่หลังรูปเดี่ยวของพ่อเขา มันเป็นรูปพ่อกับเพื่อนอีกสองคน หนึ่งในนั้นคือท่านประธานจิ้งหรือเจิ้งหลุนในอดีต คนมองร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้ สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดมันทะลายลงเพราะจดหมายฉบับเดียวงั้นเหรอ เขากำลังทำให้พ่อผิดหวังใช่ไหม

“ฮัลโหลขอสายเสเส่ครับ” ชายหนุ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมา ทำไมคนที่เขาอยากจะระบายด้วยกลับเป็นเสเส่นะ

“พูดอยู่ คุณเป็นอะไรหรอ” แค่ได้ฟังน้ำเสียงเขา เธอก็เริ่มไม่สบายใจซะแล้ว
“ผมขอโทษนะ ผมขอโทษจริงๆ” เขาพูดเน้นคำว่าขอโทษ

“อ่อ จะขอโทษเรื่องตานนี่เหรอ เชอะ..ฉันไม่โกรธหรอกนะ ช่างเถอะ” ที่จริงก็งอนอยู่แต่ว่าเขาเล่นทำเสียงสั่นโทรมาง้อจะให้ใจแข็งได้ไงกัน

“ไม่ใช่เรื่องอื่นน่ะ แต่ผมขอโทษคุณจริงๆ”

“คุณเป็นอะไร บอกฉันมาเถอะเผื่อฉันช่วยคุณได้นะ”

“คุณช่วยผมไม่ได้หรอกนะ ผมจะบอกแค่ว่าผมขอโทษคุณก็พอแล้ว” เขาเปลี่ยนน้ำเสียง เสเส่ทำหน้างงๆ

“คุณอยู่ไหนเจอกันหน่อยไหม ฉันไปหาก็ได้นะ” น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยทำอีกคนทำหน้าไม่ถูก

“อย่าเลยพรุ่งนี้ก็จะเจอกันอยู่”

“ไม่เอาน่า.........เดี๋ยวฉันไปหานะ เจอกันที่ด้านล่างคอนโด” หญิงสาววางโทรศัพท์ปุ๊บโดยที่ไม่รอคำตอบ ชิแลมมองออกไปที่ท้องฟ้า เขายังไม่อยากเจอหน้าเธอเลย....


เสเส่บึ่งรถเฟอรารี่คันงาม ไม่ถึงยี่สิบนาทีหญิงสาวก็ถึงคอนโดของแก้มบุ๋ม เขานั่งดื่มกาแฟอยู่มินิมาร์ทข้างล่าง ดูหน้าเขาซีดๆเห็นแล้วเธอก็หดห่วงไม่ได้ซะเลย

“ไปหาที่คุยกันไหม” เขาถาม หญิงสาวยกไหล่ยังไงก็ได้


ชิแลมพาเสเส่เดินลัดออกไปทางสวนของคอนโด ถึงฮ่องกงจะเป็นเกาะเล็กๆแต่ยังไงก็มีต้นไม้ให้ได้พึ่งพิงอยู่นี้แหละ สองคนนั่งลงที่ม้านั่ง เสเส่มองหน้าเขาแล้วถอนหายใจ

“คุณเป็นอะไรหรือบอกฉันได้ไหม พอฉันได้ยินเสียงคุณนะ ฉันน่ะใจไม่ดีเลยรู้ไหม” เธอต่อว่าเขานิดๆ

“คุณเป็นห่วงผมเหรอ” เขาถามเบาๆ แต่ไม่ได้มองหน้าคนที่เขาถาม

“ใช่ฉันเป็นห่วง ทำไมเป็นห่วงก็ไม่ได้เหรอ” เธอถามเขาตอบ

“เปล่าผมดีใจต่างหากล่ะ” เขายิ้มเห็นแก้มบุ๋ม เล่นเอาเสเส่หน้าแดงเป็นก้นลิง

“ดีใจด้วยเหรอ ฉันก็พูดไปงั้นแหละอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยนะ” เมื่อเห็นเขายิ้มอย่างได้ใจ เธอก็เปลี่ยนเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“จริงเหรอ คุณแมรแมร์บอกผมว่าคุณชอบผม”

“ไอ้ที่ฉันทำไมนี้ อย่าบอกนะว่าคุณไม่ซึมเข้าใจเลย ชอบฉันก็ชอบฉันก็บอกไปแล้วนิหน่า หลายรอบด้วย มีแต่คุณนั่นแหละใจร้าย คุณคิดยังไงกับฉันกันแน่ คืนก่อนคุณจูบฉัน วันต่อมาคุณเย็นชา ฉันทำตัวไม่ถูกจริงๆ บอกๆกันวันนี้ให้เคลียร์เลยได้ไหม” เลือดมันพุ่งเอาไงเอากันวะ เสเส่ถามเขาเป็นชุดๆเหมือนไตรพบ ในเกมส์เศรษฐี ชายหนุ่มยิ้มๆ เขาเลิกคิ้วขึ้นมองอีกคน

“อยากรู้จริงเหรอ”

“ใช่น่ะสิ”

“ไม่ต้องรู้หรอกนะ” เขายิ้มอย่างเย็นชา

“ใจร้ายที่สุดเลย ฉันทุ่มให้คุณมามากแล้วนะ ฉันเหนื่อยฉันท้อถ้าฉันลงทุนแล้วมันไม่ได้อะไรกลับมา ฉันว่าฉันก็จะเลิกทำแล้ว รักคนที่เขารักเขาดีกว่า”

“ผมไม่จูบกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้ชอบ” หญิงสาวกลืนน้ำลายหนึ่งอึกครึ่ง อยากจะหุยดังๆ จะบอกว่าชอบก็บอกมาเลยสิ ลีลาอยู่ได้

“แต่คุณก็จูบกับนังตานนี่ใช่มะ” เธอเปลี่ยนเรื่อง

“ใครบอก เขามาจุ๊บแก้มผมเท่านั้นเอง เขาทำผมไม่ได้ทำนะ” ชายหนุ่มรีบแก้ตัว

“เชอะ...ฉันไม่เข้าใจคุณเลยนะ”

“ผมเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย เสเส่ไว้สักวันผมจะบอกคุณเองนะ” พลัดจะโรแมนก็โรแมนซ์ซะน้ำตาลเรียกพี่ เขากุมมือหญิงสาวขึ้นมา

“ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูก แต่คนที่ผมคิดถึงคนแรกก็คือคุณ ที่ผมไม่พูดก็ไม่ได้แสดงว่าผมไม่ได้สนใจคุณ ผมอยากให้คุณดูที่การกระทำมากกว่า คำคำนั้นคำเดียวไม่ได้มีค่าไปมากกว่าการกระทำของผมหรอกนะ ตอนนี้ผมอยากจะเคลียร์เรื่องอะไรบางอย่าง หวังว่าคุณคงเข้าใจผมนะ” เสเส่มองเขาตาเชื่อมหวานดังน้ำเชื่อมเจ๊ปุ้ยหน้าปากซอยโชคชัยสี่

“แค่คุณพูดแค่นี้ฉันก็ดีใจแล้วล่ะ ฉันขอโทษนะที่ทำตัวไม่เข้าท่าเลย”

“ไม่เลย เพราคุณเป็นคุณไงผมเลยรู้สึกมีความสุขเวลาที่อยู่ใกล้”

“ฉันพูดไม่ออกแล้ว” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ

“เมื่อตอนค่ำมีคนบอกผมว่า คนเราไม่สามารถจะหนีความรักได้ ตอนแรกผมไม่เชื่อนะ แต่สุดท้ายผมก็ต้องยอม เธอพูดถูก”

“งั้นเหรอ มันก็จริงของเธอนะ ได้ฉันจะรอคุณต่อไป ฉันก็อยากจะรู้ว่าคุณกับฉันใครจะอึดกว่ากัน” เสเส่ยิ้มๆพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ หวังว่ามันคงไม่ใช่ความหวังลมๆแร้งๆหรอกนะ

“ว่าแต่วันนี้คุณไปทะเลาะกับตานนี่ทำไม พนักงานเล่ากันให้เต็มตึกเลยนะ” เขาหยิกแก้มเสเส่ หญิงสาวเบิกตากว้าง ตายจริงนึกว่าจะไม่พูดแล้ว
“ก็ยัยนั่นมาหาเรื่องฉันก่อนนะ ฉันเลยอารมณ์ขึ้นน่ะสิ”

“ผมเพิ่งรู้ว่าคุณสู้คนเหมือนกัน” เขายิ้ม

“ฉันไม่ใช่คนง่อยนะยะ ใครไม่ดีมาฉันจะดีตอบเหรอ ไม่มีทางฉันไม่ใช่นางเอกขนาดนั้นหรอก”

“ผมนึกว่าคุณหึงผมซะอีก”

“เชอะ..............” ชิแลมหัวเราะพร้อมกับดึงร่างหญิงสาวเข้ามากอด เสเส่หลับตาพริ้มอ้อมกอดของเขาช่างอุ่นเหลือเกิน อยากจะกอดเขาให้แน่นๆและนานๆเท่าที่จะทำได้ ความรักมันหน้าตาเป็นตัวยังไงกันนะ อยากรู้จริงๆเลยเชียว

“ผมขอโทษนะเสเส่ ผมต้องจบเรื่องนี้ให้ได้”
..........................................................

เม้นต์ด้วยเน้อ..หายไปนาน...เฮ้อ......... ใกล้จบแล้วนะเคอ..

Create Date : 05 เมษายน 2551
Last Update : 5 เมษายน 2551 20:26:31 น.		74 comments
Counter : 1093 Pageviews.
Share Tweet