|
บทนำ
บทนำ หญิงสาวร่างสูงนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาเดี่ยวสีม่วงเปลือกมังคุด ศีรษะได้รูปที่ถูกปกคลุมไปด้วยเรือนผมสีน้ำตาลเฮเซลนัทพิงพนักไว้อย่างอ่อนแรง สายตาเหม่อลอยทอดยาวผ่านประตูกระจกที่ถูกเปิดไว้ออกไปยังท้องทะเลสีครามกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เหนือเส้นขอบฟ้ามีกลุ่มเมฆสีเทาก้อนใหญ่ลอยต่ำโปรยสายฝน สายลมแรงพัดพาละอองน้ำกระเซ็นมาโดนตัวหญิงสาวแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอขยับตัวหนี จนกระทั่งแรงลมทำให้กระดาษในสมุดสเกตช์ภาพเล่มโปรดบนเตียงนอนปลิวกระทบกันไปมาจึงเรียกสายตาหญิงสาวให้หันกลับมามองมันได้บ้าง มองแล้วก็นิ่งอยู่อย่างนั้น หน้ากระดาษบนสมุดสเกตช์ยังว่างเปล่า ว่างมาตั้งแต่ที่เธอเริ่มเปิดมันเมื่อห้าวันก่อน ก็จะให้เธอวาดอะไรลงไปในเมื่อแรงบันดาลใจของเธอมันไม่มีอีกแล้ว แรงบันดาลใจจากความรัก เมื่อความรักจากไปแรงบันดาลใจของเธอก็จากไปด้วยเหมือนกัน เสียงครืดๆจากการตั้งค่าเปิดเฉพาะระบบสั่นของสมาร์ทโฟนทำให้หญิงสาวละสายตาจากสมุดสเกตช์มาได้ แต่เธอก็ปล่อยให้มันสั่นอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งอีกฝั่งวางสายไป แต่ดูเหมือนฝั่งที่โทรมาจะไม่ยอมแพ้เพราะโทรศัพท์สั่นขึ้นมาอีก ครั้งนี้เธอยอมลุกจากโซฟาเพียงแต่เดินเรื่อยๆมาจนถึงจุดกำเนิดเสียงดวงหน้าหม่นลงเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา ดาด้า หนูอยู่ที่ไหนทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ ให้พี่ไปรับไหม อยู่ไหนบอกมาพี่จะไปหาเดี๋ยวนี้เลย รู้หรือเปล่าว่าพี่เป็นห่วงมากนะ คำถามมากมายพรั่งพรูออกมาจากโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงร้อนรน สวัสดีค่ะพี่บิ๊ก ดาด้าขอโทษที่ไม่ได้บอก แค่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆสักพัก มันเกิดอะไรขึ้น บอกพี่ได้ไหม คนถามลดความเร่งเร้าลง ดาด้ายังไม่พร้อมค่ะ ขอเวลาอีกหน่อย แล้วดาด้าจะกลับไปเองค่ะพี่บิ๊กไม่ต้องห่วงนะคะ เธอตอบเสียงเรียบเรื่อย จะไม่ให้พี่ห่วงได้ยังไง ดาด้าเป็นน้องสาวของพี่นะ แล้วอยู่ๆก็มาหายหน้าไปโทรศัพท์ก็ไม่รับ เล่นหายมาเป็นอาทิตย์แบบนี้ ไม่ห่วงก็แปลกแล้วล่ะ แต่ดาด้าก็ยังตอบไลน์ เธอหมายถึงแอพพลิเคชั่นแชทยอดฮิตผ่านสมาร์ทโฟน ตอบมาแต่ภาพสติกเกอร์เนี่ยนะ มันไม่ได้เป็นการยืนยันการมีชีวิตอยู่ของดาด้าเท่ากับการได้ยินเสียงหรอกนะตอบไลน์ก็จริง แต่พี่จะรู้ได้ยังไงล่ะว่าคนที่ตอบมาคือดาด้าจริงๆ ไม่ใช่ใครสักคนที่เก็บโทรศัพท์ได้หรือโดนโจรลักพาตัวเอาไปตอบน่ะ เงียบ ดาด้า ยังฟังพี่อยู่หรือเปล่า คนอีกฝั่งถามย้ำเมื่อเห็นเธอเงียบไปหลังจากถูกบ่นประโยคยาว ค่ะ มีเสียงถอนหายใจเล็ดลอดโทรศัพท์ออกมาตามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง ดาด้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าลืมนะว่าหนูยังมีพี่ยังมีครอบครัวของหนูเหลืออยู่ตรงนี้อีกคน พี่รักหนูนะ รู้ใช่ไหม น้ำตาเธอไหลอีกแล้ว หลังจากที่คิดว่าวันนี้จะพอควบคุมได้ แต่ไม่เลย ยังคงเป็นเหมือนตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมา ค่ะ ดาด้าก็รักพี่บิ๊ก ยังไม่ทันวางโทรศัพท์ที่ตัดสายแล้วลงบนโต๊ะสายเรียกเข้าถัดไปก็ทำให้โทรศัพท์สั่นขึ้นอีกครั้ง ใจจริงเธอไม่อยากจะพูดคุยกับใครเหมือนหลายๆวันที่ผ่านมาแต่หลังจากได้คุยกับสายแรกและได้รับรู้ถึงความห่วงใยอันมากมายนั้นทำให้เธอต้องกดรับสายที่สองนี้เพิ่มด้วย แพรว เธอพูดได้แค่นั้นน้ำตาที่ยังไม่ยอมหยุดไหลจากการคุยกับสายแรกก็ยิ่งไหลมาเทมาเสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นลอดสายไปให้อีกฝ่ายได้ยิน ดาด้า ฉันขอโทษ ฉันขอโทษแกจริงๆนะ แกอยู่ที่ไหนให้ฉันไปหานะ อยากไปกอดแกมากเลยตอนนี้ อย่าร้องอีกเลยนะ นะอย่าร้องนะ ปลายสายปลอบ ดาริกายกมืออีกข้างที่ว่างปาดน้ำตาตัวเองพลางบอกเพื่อน ขอโทษทำไมแกไม่ได้ผิดอะไรนะแพรว เพียงแค่ประโยคนั้นกับเสียงสะอึกสะอื้นของดาริกาณภัทรก็พ่นความในใจและประโยคขอโทษออกมาอีกยาวเหยียดทั้งยังร้องไห้เสียใจไปกับเพื่อนสนิทของตัวเองด้วย ดาด้าแกยังมีฉันกับพี่บิ๊กอยู่อย่างน้อยคนสองคนนี้ก็พร้อมจะยืนเคียงข้างแก กอดแก รักแกไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิตเลยนะ ใครไม่รักแกก็ปล่อยเขาไป ณภัทรที่หยุดเสียงสะอื้นของตัวเองได้ก่อนเอ่ยออกมา ดาริกากลั้นสะอื้น นั่นสินะ ใครไม่รักฉันก็ต้องปล่อยไปฉันยังมีแก ยังมีพี่บิ๊ก กลับมาเถอะนะดาด้า กลับมาเป็นเพื่อนคนเก่งคนเดิมของฉันเป็นนางแบบคนสวยที่มีแต่ความมั่นใจ เป็นดีไซน์เนอร์รุ่นใหม่ไฟแรงสูงของพี่บิ๊กแล้วก็คาสโนวี่เดตเดียวของหนุ่มๆ ถ้าไม่รีบกลับมาเดี๋ยวตำแหน่งโดนยึดไม่รู้ด้วยนะปลายสายส่งเสียงล้อเลียน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้ม แม้จะยังมีน้ำตาคลอหน่วยอยู่ก็ตาม ฉันอยากยกให้คนอื่นเต็มทีแล้วล่ะ กลับไปคราวนี้จะสละตำแหน่ง ใครอยากได้เอาไปเลย ถ้าอย่างนั้นก็รีบกลับมาสิอย่าลืมนะว่ายังมีงานค้างอยู่น่ะ ฉันยังเสียใจอยู่นะ แกทวงงานได้ไง ดาริกาหน้าง้ำลง ปลายสายหัวเราะก่อนตอบ ไม่รู้ล่ะเสียใจแค่ไหนงานก็ต้องเดิน ความรับผิดชอบต้องมาก่อนย่ะ เขี้ยวชะมัด แม่ทายาทนักธุรกิจคนนี้นี่ หญิงสาวต่อว่าไม่จริงจัง ฉันดีใจนะที่อย่างน้อยก็รู้ว่าแกยังพอยิ้มได้เอาเป็นว่าถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็กลับมา ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่เหลือใคร เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนโอเคไหม ฉันรักแกนะดาด้า ขอบคุณ ขอบคุณมาก ฉันเองก็รักแกนะ แพรว เธอกดวางสาย แต่ยังคงถือโทรศัพท์นิ่งอยู่อย่างนั้น ปากบางถูกเม้มเข้าหากันอย่างคนครุ่นคิด นี่เธอทำอะไรลงไป เธอทิ้งคนที่รักและห่วงใยเธออย่างจริงใจมาได้ยังไงตั้งหลายวัน ไม่ยอมรับโทรศัพท์ มัวแต่นั่งเศร้าซึมเอาแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองที่ผ่านมา ถึงเวลาแล้วหรือเปล่าที่เธอจะต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเสียที ฝนหยุดแล้ว หญิงสาวเดินออกมายืนที่ริมระเบียงหลังห้องเท้าสัมผัสละอองน้ำเย็นๆที่พื้น สายตาทอดมองออกไปเบื้องหน้าอีกครั้งท้องทะเลยังคงกว้างใหญ่ไกลสุดลูกหูลูกตา ที่เหนือเส้นขอบฟ้าก้อนเมฆสีเทาจากไปบรรยากาศสดชื่นหลังฝนตกลอยมาพร้อมกับกลิ่นอายทะเลแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นเมื่อสุดท้ายความคิดก็ยังคงวนเวียนไปที่เขา ผู้ชายคนนั้นคนที่ใจร้ายกับเธอเหลือเกิน
จริงๆแล้วเขาก็ไม่ผิด แต่เป็นเธอที่เลือกจะไปรักเขาเองต่างหาก มันก็ช่วยไม่ได้สินะที่จะต้องมานั่งเจ็บช้ำหัวใจอยู่แบบนี้...
| Create Date : 11 สิงหาคม 2558 |
|
1 comments |
| Last Update : 13 เมษายน 2559 19:21:41 น. |
| Counter : 873 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [