รวม Review ภาพยนตร์ประจำเดือน กันยายน 2550(1) หนังสั้น Fat Girl (ไทย, ชัญชนา+ชญานุช อรรฆจิรัตฐิกาล, 2550, A+) Fat Girl คือหนังสั้นเสียดสีสังคมที่ไร้ไดอะล็อก แต่รุ่มรวยด้วยท่วงทำนองดนตรีและท่วงท่าการร่ายรำของตัวละคร หนังเปิดภาพได้เฮี้ยนโหดด้วยภาพของหญิงร่างอ้วนใส่ชุดเปิดหน้าท้องยืนอยู่หน้ากระจกเงา เธอเอาปากกาเมจิกขีดเส้นลงบนหน้าท้องของตัวเองราวกับจะมาร์คว่า "ตรงนี้คือส่วนเกิน" ก่อนจะเอามีดคัตเตอร์กรีดลงไปตามเส้นนั้นจนเลือดไหลโชกเป็นทางด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก หลังจากนั้นหนังก็ก้าวเดินเข้าสู่หนทางของเซอร์เรียล (55+) เปรียบเทียบสภาพสังคมปัจจุบันที่คนอ้วนจำนวนน้อยนิดต้องหันมาสู้รบปรบมือกับสาวหุ่นผอมเพรียวจำนวนมากกว่า โดยใน Fat Girl นำเสนอออกมาเป็นการร่ายรำแข่งขันกัน ซึ่งไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ดูจะไม่มีหวังสำหรับสาวอ้วนเอาเสียเลย เหมือนกับค่านิยมที่ประดังประเดเข้ามาอย่างมหาศาลเรื่องของรูปร่างสวยเพรียว(จนบางคนเป็นอะนอเร็กเซียแล้วยังไม่สำเหนียก) ตรงนี้เฉียบคมมากๆ และดนตรีที่สาวๆเต้นกันนั้นก็ช่างเร้าอารมณ์คนดูเหลือเกิน คิดไปคิดมา น่าจะมีอีกเรื่องชื่อ Black Girl นะ อาจจะเริ่มด้วยการที่สาวดำเอาสกอตช์ไบรท์มาขัดหน้าจนเลือดสาด แล้วก็มีออกมาแข่งประชันความขาวกัน อะไรเทือกนี้ (เปลี่ยนจากหน้าเป็นรักแร้ได้ตามอัธยาศัย) เพราะเริ่มจะเบื่อพวก Whitening แล้ว กวนตีน (ไทย, เอกราช มอญวัฒ, 2550, B+) ดูหนังเรื่องนี้ได้ที่ //minihome.truelife.com/fat_film5/vdo/393071-1463009-1 หนังเรื่องที่สองของผู้กำกับคนนี้ (เอ่อ.. รู้จักกันผ่านเน็ต) ไม่ได้ดูเรื่องแรก แต่ก็เป็นกำลังใจให้พัฒนาฝีมือยิ่งๆขึ้นไปเน่อ ^^ ในส่วนของ "กวนตีน" ที่ทำส่ง fat film ครั้งที่ 5 นี่ก็ยินดีด้วยที่คนดู alert กับหนังเรื่องนี้มากกว่าหนังเรื่องอื่นที่ฉายในวันนั้น (รึเปล่า?) เพราะโทนหนังที่ต่างออกไป กับการนำเสนอเรื่องราวของวัยรุ่นอารมณ์ร้อนสามคน ด้วยสไตล์แบบ Mockumentary ได้ "กวนตีน" สมชื่อ และไม่ออกมาเป็นมิวสิกวิดีโอจนเกินไป (ซึ่งหนังใน fat film คราวนี้หลายเรื่องประสบปัญหา เพราะดันตั้งโจทย์ให้เอาชื่อเพลงมาเป็นชื่อหนัง ไปๆมาๆ เลยยัดเพลงเข้ามามากเกินไป) เสียดายที่เสียงอัดมาไม่ดีหรือเปล่า เพราะว่าดูในเว็บแล้วไม่ค่อยได้ยินอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร กลับไปอ่านบทที่ส่งมาให้ก็แล้ว ^^ หนังยาว Ikiru aka To Live (ญี่ปุ่น, Kurosawa Akira, 1952, A+) วาตานาเบ้ คันจิ ทำงานอยู่ในศาลากลางแห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น ใช้ชีวิตเหมือนข้าราชการทั่วไป routine แทบไม่เปลี่ยนแปลงในแต่ละวัน ใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวมาหลายปีดีดักหลังจากเมียตาย ความสัมพันธ์กับลูกและลูกสะใภ้ก็เป็นไปในทางที่ไม่ดีนัก เหมือนคนแก่คนหนึ่งที่ใช้ชีวิตไปวันๆเพื่อให้ถึงวันตาย หลังจากที่รับรู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งในกระเพาะอาหาร จนวันหนึ่ง ลูกน้องสาวได้มาขอลาออกจากแผนกที่เขาเป็นหัวหน้า ด้วยเหตุผลที่ว่างานมันซ้ำๆเดิมๆ ชีวิตทำงานน่าเบื่อ เมื่อเขาได้ทำความรู้จักกับเธอ เธอพาเขาไปดูโลกใหม่ เปิดโลกทัศน์ ดูสังคมที่เปลี่ยนไป ดูชีวิตผู้คนที่เปลี่ยนแปลง เขารู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้เธอ และรู้สึกว่าเธอทำให้ชีวิตของเขามีความหมายมากขึ้นกว่าการทำงานเช้าชามเย็นชามไปวันๆ จากชีวิตของข้าราชการวัยใกล้เกษียณที่หมดไฟในการทำงาน ชีวิตของพ่อที่ลูกชายไม่เคยใส่ใจ ชีวิตของชายแก่ที่ใกล้ตายเพราะเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขาจึงเริ่มลงมือทำสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน เพื่อค้นหาความหมายของคำว่า "ชีวิต" ที่ดูเหมือนเขาจะสูญเสียไปตั้งแต่ครองตนเป็นโสดหลังจากเมียตาย หนังเรียบๆนิ่งๆ ของคุโรซาว่าเรื่องนี้ นอกจากจะพูดถึงคุณค่าและความหมายของการมีชีวิตอยู่ของมนุษย์แล้ว ยังเสียดสีระบบราชการแบบเช้าชามเย็นชามของญี่ปุ่น (ในยุค 1950s และในยุคปัจจุบันของบางประเทศ) ที่ทำงานเพียงเพื่อหวังยศหวังตำแหน่งเลียแข้งเลียขาเจ้านาย ในขณะที่ความทุกข์ร้อนของประชาชนเป็นเรื่องรอง แต่ละแผนกโยนเรื่องความทุกข์ของประชาชนไปๆมาๆ ปัดความรับผิดชอบกันแบบไม่ใส่ใจ วาตานาเบ้ เริ่มลงพื้นที่เพื่อรับรู้ความทุกข์ร้อนและความต้องการของชาวบ้าน เขาเริ่ม fight กับระบบราชการเดิมๆและผู้มีอิทธิพลหลายต่อหลายกลุ่ม เพื่อสร้างสวนสาธารณะในแหล่งเสื่อมโทรมแห่งหนึ่งของเมือง เพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตของผู้คนในแถบนั้น จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต ฉากสุดท้ายในงานศพคือความสะเทือนใจขั้นรุนแรง เมื่อเพื่อนร่วมงานของวาตานาเบ้ มัวแต่เลียแข้งเลียขานายกเทศมนตรีว่าสวนสาธารณะแห่งนั้นเกิดได้ก็เพราะท่านนายกฯ วาตานาเบ้ไม่ได้ทำอะไร แถมยังเป็นตัวน่ารำคาญเพราะก้าวก่ายงานของส่วนอื่นเขาไปทั่ว เกือบทุกคนปรามาสวาตานาเบ้ในงานศพของเขาเอง แต่ลูกชายของเขาก็ไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยด!!! งานผ่านไป นายกเทศมนตรีขอตัวกลับบ้าน ชาวบ้านในเขตที่ไปสร้างสวนสาธารณะเข้ามาเคารพศพ พวกเขาไม่พูดอะไร มีแต่น้ำตาที่หลั่งไหลมาเป็นสายให้กับชายชราที่ชื่อวาตานาเบ้ ผู้พยายามทำทุกอย่างเพื่อชาวบ้านที่นั่น เวลาผ่านไปอีก... เมื่อทุกคนดื่มสาเกกันจนเริ่มเมามาย จากที่เคยเลียนายกเทศมนตรี ทุกคนเริ่มพูดถึงสิ่งที่วาตานาเบ้ทำในช่วงสุดท้ายของชีวิต เขาลงทุนลงแรงใดๆไปเท่าไหร่ เพียงเพื่อคุณภาพชีวิตของชาวบ้านที่นั่น (ช่วงนี้หนังตัดสลับฉากงานศพกับเหตุการณ์ในอดีต) ก่อนที่คนทั้งหมดจะลงสัตยาบันว่า "ต่อไปนี้เราจะไม่เช้าชามเย็นชาม เราจะทำทุกอย่างเพื่อประชาชน" เมื่อทุกคนสร่างเมาในรุ่งเช้า ทุกอย่างก็กลับเข้าสู่สภาพเดิม.... The Invasion (สหรัฐอเมริกา, Oliver Hirschbiegel, 2007, A-) แครอล เบนเนลล์ จิตแพทย์สาวผู้อาศัยอยู่กับลูกชายในกรุงนิวยอร์คหลังหย่ากับสามี เริ่มพบความผิดปกติของผู้คนหลังจากที่เกิดเหตุอุกกาบาตตกในอเมริกา ทั้งสามีเก่าที่พฤติกรรมเปลี่ยนไป คนไข้พูดถึงสามีที่พฤติกรรมเปลี่ยนไป จนกระทั่งตอนหลังถึงรู้ว่าเป็นพฤติกรรมของมนุษย์ต่างดาวที่คิดครองโลกด้วยการเข้าสิงในตัวคน เปลี่ยนให้คนกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหมือนหุ่นยนต์ มันใช้วิธีการหลายวิธี ทั้งบังคับขู่เข็ญซึ่งหน้า ไปจนถึงการเข้าสิงสามีของแครอลที่เป็น ผอ.ศูนย์โรคติดต่อ และแพร่เชื้อในรูปวัคซีนป้องกันโรค แทบจะทันทีหลังเกิดเหตุอุกกาบาต สิ่งที่ทำให้ The Invasion เวอร์ชั่น 2007 ต่างจากหนังแนวมนุษย์ต่างดาวบุกโลกเรื่องอื่นๆ ก็เพราะว่าแทนที่มนุษย์ต่างดาวพวกนี้บุกโลกแล้วจะมุ่งสร้างความเสียหายให้โลกหรือเผ่าพันธุ์มนุษย์ กลับกลายเป็นว่าสถานการณ์แย่ๆบนโลก กลับกลายเป็นดีแทบทุกอย่าง ฉากที่โต๊ะกินข้าวในบ้านพ่อแม่ของสามีเก่าของแครอล คือฉากที่ใช้เวลาน้อยแต่กินความที่ต้องการสื่อได้มหาศาล ด้วยการให้แครอล(ซึ่งเป็นคนเดียวในบ้านนั้นที่ยังเป็นคนปกติอยู่) เข้าไปทานข้าวกับพ่อแม่สามีเก่า แล้วทีวีก็เปิดทิ้งไว้ ในข่าวพูดถึงสงครามอิรักที่จบลง วิกฤตการณ์ดาร์ฟูร์ที่เลิกแล้วต่อกัน ความขัดแย้งบุช-ชาเวซสิ้นสุดลง อินเดียกับปากีสถานลงสนธิสัญญาสงบศึก และอื่นๆอีกมากมายที่ทำให้เราเห็นว่า มนุษย์ต่างดาวเหล่านี้มาสร้างสันติภาพให้โลก นำโลกกลับสู่ความสงบสุข แต่แม่มนุษย์ปกติอย่างแครอลและคนอื่น ดันไม่ยอมรับซะนี่!!! จากที่พอรู้มา The Invasion เวอร์ชั่นแรกๆ สร้างออกมาเพื่อต่อต้านลัทธิคอมมิวนิสต์ (ซึ่งอเมริกาก็ไม่ได้รู้อะไรจริงจังนักหรอกว่าไอ้นิสต์ๆนี่มันคืออะไร มีแนวคิดยังไง ต่อต้านไว้ก่อน) เลยสันนิษฐานไว้ว่าภาพของมนุษย์ต่างดาวที่ออกมาในหนังเวอร์ชั่นเก่าน่าจะต่างจากเวอร์ชั่น 2007 อยู่พอสมควร ทำไมมนุษย์ต่างดาวถึงต้องเข้าสิงคนแล้วคนคนนั้นต้องไร้แล้วซึ่งอารมณ์ความรู้สึก? ตรงนี้สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นเพราะผู้กำกับต้องการแสดงให้เห็นถึง "ความไม่มีชนชั้น" ที่คอมมิวนิสต์ยึดถือหรือเปล่า? เพราะปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นนี้ก็เกิดจากความแตกต่างทางด้านชนชั้น ด้านวัฒนธรรม ด้านความเชื่อ จนเกิดความขัดแย้งและเข่นฆ่าประชาชนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน สิ่งที่ตัวละครเอกเชื่อ คือคนจะหมดสิ้นความเป็นคน หากกลายเป็นตัวอะไรที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก หรืออีกนัยก็คือ คนจะหมดสิ้นความเป็นคน หากโลกนี้ไม่มีการแบ่งแยกชนชั้นดั่งเช่นในปัจจุบัน พวกเธอถึงได้พยายามทุกวิถีทางเพื่อกำจัดมนุษย์ต่างดาวพวกนี้ แม้ว่าตอนจบของเรื่องนี้จะเข้าข่ายมักง่าย (ไม่ใช่ความผิดของผู้กำกับเจ้าของผลงานยอดเยี่ยมเรื่อง Downfall คนนี้ หากแต่เป็นความผิดของสตูดิโอที่เร่งแก้ตอนจบให้ถูกใจตัวเองจนเละเทะและมักง่าย) แต่คำพูดหนึ่งของฝ่ายตัวละครเอกที่น่าสนใจมากก็คือ "เราไม่รู้ว่าจะดีขึ้นหรือเลวลง แต่อย่างน้อยเราก็กลับมาเป็นคนเหมือนเดิม" และก็ตามมาด้วยภาพของสงครามอิรักบนหน้าหนังสือพิมพ์ กับทหารอเมริกันที่ตายเป็นใบไม้ร่วงทุกวันๆ.... 2 Days in Paris aka Deux jours à Paris (ฝรั่งเศส+เยอรมนี, Julie Delpy, 2007, A เกือบบวก) Marion สาวฝรั่งเศส กับ Jack ชายหนุ่มชาวอเมริกันเป็นคู่รักที่ไม่ใคร่จะลงรอยกันเท่าไหร่ ทั้งคู่ได้ไปเที่ยวเวนิสด้วยกันแต่ก็ยังมีบรรยากาศของความไม่เข้าใจกัน ก่อนที่พวกเขาจะกลับอเมริกาก็เลยแวะไปพักที่บ้านของ Marion ในปารีสเสียสองวันเพื่อฆ่าเวลา ก่อนที่วันเวลาสองวันนั้นจะทำให้ชีวิตคู่ของพวกเขาต้องเปลี่ยนไป หนังมันออกจะเป็นฝรั่งเศสนิดๆ คือนิ่งๆ เรียบๆ แต่เรื่องนี้จะต่างกับฝรั่งเศสปกติที่จะเงียบด้วย เพราะเรื่องนี้จะเน้นพูดๆๆๆๆๆ คุยๆๆๆๆๆ เถียงๆๆๆๆๆ เรื่องนั้นเรื่องนี้ โดยหลักก็คือความไม่ลงรอย และความไม่เข้าใจกันของสองพระนาง ตลอดเวลาที่อยู่ฝรั่งเศส พร้อมกับบรรดากิ๊กเก่าที่เข้ามาสร้างความวุ่นวายให้ชีวิตคู่ของคนทั้งคู่ ทั้ง Adam Goldberg กับ Julie Delpy เล่นได้ดีมากๆ คือมันไม่มากเกินไป ดูเป็นคนปกติที่มีชีวิตคู่ธรรมดาๆ คู่นึง ไม่เล่นใหญ่เกินเหตุ และทำให้เราเชื่อในความรักของคนทั้งคู่ โดยเฉพาะฉากที่ทะเลาะกันตอนท้าย และหนังจบลงในห้องนอนของทั้งคู่ในวันสุดท้ายที่จะอยู่ปารีส เป็นไคลแมกซ์ที่สะเทือนอารมณ์ใช้ได้เลย ไชยา aka Muaythai Chaiya (ไทย, ก้องเกียรติ โขมศิริ, 2550, A) หนังไทยเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของการประเคนแอ็คชั่น martial arts อะไรมากมายเหมือนกับหนังอย่าง องค์บาก หรือว่า ต้มยำกุ้ง แต่หนังเรื่องนี้พูดถึงความเป็นเพื่อน เส้นทางชีวิตที่ต่างกัน และมุมมืดของวงการมวยไทย ที่ค่อยๆกัดกินจิตใจของศิลปะอันทรงคุณค่านี้ไปทุกทีๆ เพราะฉะนั้นหนังเรื่องนี้คือหนังดราม่าที่ปนแอ็คชั่นเข้ามาแบบพอกล้อมแกล้มเป็นพิธี ตัวละครเอกลูกทะเลทั้งสามต่างก็พยายามตามหาฝันด้วยการมาขึ้นชกที่เวทีมวยราชดำเนิน หลังจากที่พี่ชายของหนึ่งในสามคนนี้เข้ากรุงมาเพื่อประกาศศักดาของ "มวยไชยา" ให้คนได้รับรู้ แต่สิ่งที่พวกเขาเจอคือความเน่าเฟะของวงการมวยที่มีอำนาจเงินเข้ามาแทรกซึมอยู่ทุกอณู ตั้งแต่วงการพนันในสนาม มาจนถึงการรับจ้างล้มมวยของครูมวยทั้งหลาย จน "เปี๊ยก" และ "สะหมอ" อดรนทนไม่ได้ลงมือลงตีนกับครูมวยเห็นแก่เงิน และออกจากค่ายไป ก่อนที่ทั้งสองคนจะเข้าไปอยู่ในวงการมวยใต้ดิน ที่พยายามงัดข้อกับเจ้าของอิทธิพลเดิมในเวทีมวยราชดำเนิน ในขณะที่ "เผ่า" ยังคงต่อยมวยอย่างสุจริต แต่ก็ไม่วายถูกอิทธิพลมืดเข้าเล่นงาน ถึงแม้หนังจะเลือกโปรโมตด้านงานแอ็คชั่น(คาดว่าเพื่อขายตลาดต่างประเทศ เพราะแอ็คชั่นมวยไทยกำลังมาแรง-มั้ง) แต่เอาเข้าจริงแล้วหนังเรื่องนี้กลับเป็นหนังดราม่าน้ำดีเรื่องหนึ่งที่มีศักดิ์ศรีไม่ด้อยกว่าเรื่องก่อนหน้านี้ เรื่องบทภาพยนตร์ถือว่าเกลามาเป็นอย่างดีเหมือนกับผลงานก่อนหน้าของผู้กำกับเรื่อง "ลองของ" อีกด้านที่ "ไชยา" โดดเด่นคือการแสดง คนที่ควรค่าแก่การชื่นชมได้แก่ อัครา อมาตยกุล, สนธยา ชิตมณี และสุดเซอร์ไพรส์คือบทสมทบเล็กๆ ของจี๊ด-แสงทอง เกตุอู่ทอง อดีต "จิน" จากหมานคร ผู้ซึ่งสร้างความสงสัยให้ผมมานานว่า เธอเข้าถึงคาแรคเตอร์จิน หรือเธอเล่นแข็งๆแล้วมันบังเอิญ "ใช่" (เหมือนกรณีของจีน-มหาสมุทร จากหมานครเช่นเดียวกัน) แต่เมื่อเห็นการแสดงของเธอในเรื่องนี้ก็ขอฟันธงว่า นางแบบแฟนอนันดาคนนี้มีความสามารถจริงๆ อีกอย่างที่ต้องชมคือการออกแบบฉาก ทั้งฉากชกมวยบนเวทีราชดำเนิน ฉากสู้ในเวทีมวยใต้ดิน และฉากที่ผมชอบมากที่สุดคือฉากควักปืนจากชามหูฉลาม เท่โคตรๆ เก๋าเกมสมกับเป็นเจ้าพ่อ จุดที่ผมไม่ค่อยชอบก็คือช่วงที่เปิดเผยความจริงทั้งหมดของเรื่องก่อนจะจบ คือมันเหมือนกับว่าหนังพยายามให้ตัวละครทุกตัวดูเป็นคนดีไปหมด ตั้งใจมากจนเกินไปจนมันดูกระเดียดไปทางน้ำเน่า แถมการให้ตัวละครตัวหนึ่งมีนิสัยชอบเป่าฮาร์โมนิก้า นอกจากจะไม่เข้ากับบรรยากาศโดยรวมของหนังแล้ว ยังให้ความรู้สึกเหมือนไปก๊อป Infernal Affairs มา... Hwang Jin Yi (เกาหลีใต้, Chang Yoon-hyun, 2007, B-) หนังพีเรียดเกาหลีว่าด้วย "ฮวางจินยี" ลูกสาวขุนนางคนหนึ่งที่ชาติกำเนิดถูกเปิดเผยว่าแท้จริงแล้วเป็นลูกคนใช้ที่พ่อตัวเองไปข่มขืนเอาไว้ เธอจึงตัดสินใจสละยศภาบรรดาศักดิ์ แล้วเดินทางเข้าสู่เส้นทางสาย "คีแซง" (เหมือนเกอิชา แต่เป็นเกาหลี) เพื่อพิสูจน์ให้คนรอบข้างเห็นว่าเธอไม่ต้องอาศัยความเป็นขุนนางก็ยืนหยัดอยู่ในสังคมนี้ได้ แม้จะประกอบอาชีพเต้นกินรำกินก็ตาม จริงๆหนังมีองค์ประกอบที่จะทำให้ดูดีและน่าติดตามได้มากกว่านี้ แต่ผู้กำกับดันทำให้หนังออกมาเรียบ นิ่ง น้ำเน่า และน่าเบื่อเกินไป บวกกับเราไม่ได้รู้สึกอินไปกับเรื่องราวของฮวางจินยีเท่าไหร่ โดยเฉพาะจุดไคลแมกซ์กลางเรื่องที่ฮวางจินยีได้ "บรรลุสัจธรรม" ก็ทำออกมาเหมือนผ่านๆมากเกินไป ไม่ชวนให้เรารู้สึกว่าเธอเปลี่ยนตัวเองและเรียนรู้ชีวิตจากคำพูดของนักปราชญ์คนนั้น สิ่งเดียวที่น่าจดจำในหนังเรื่องนี้คือความสวย และการแสดงที่ใช้ได้ของ ซองเฮเคียว เท่านั้นเอง Midnight Sun aka Taiyo no Uta (ญี่ปุ่น, Koizumi Norihiro, 2006, B เกือบบวก) หนังแนวความรักที่เป็นไปไม่ได้แบบเอเชียตะวันออกอีกเรื่อง เรื่องนี้ว่าด้วยนางเอกเสียงดีผู้อาภัพเป็นโรค XP ที่โดนแสงอาทิตย์ไม่ได้เป็นอันตรายถึงตาย วันๆต้องออกไปร้องเพลงสนองนี้ดตัวเองตอนกลางคืน แล้วดันไปหลงรักผู้ชายเข้าให้คนนึง (ก็พระเอกนั่นแหละ) ก็เลยบังเกิดเป็นความรักที่เป็นไปไม่ได้ และจบยังไงก็รู้ๆกันอยู่ เดาได้ตั้งแต่เห็นตัวอย่าง เอาเถอะ เงินหนึ่งร้อยบาทเข้าไปฟังเพลงของ "น้องยุ้ย" นางเอกก็ถือว่าพอทำเนา เพลงเพราะและก็เข้ากับเนื้อเรื่องดี (เขาเขียนเนื้อเรื่องเพื่อให้ใส่เพลงเข้าไปได้หรือเปล่าวะ) การแสดงก็เป็นแบบหนังญี่ปุ่นทั่วไปนั่นแหละ คือเล่นกันเหมือนอยู่ในการ์ตูนญี่ปุ่น 5555555555 อนึ่ง พระเอกนางเอกชอบไปคุยกันอยู่ตรงรางรถไฟเหลือเกิน ถ้าผมเป็นคนกำกับ อาจจะเขียนให้รถไฟวิ่งมาทับมันสองคนตายห่าไปแล้วก็ได้ กรั่กๆๆๆๆ The Corporation (แคนาดา, Mark Achbar, 2003, A++++++) หนังเรื่องนี้ดูในคลาส Intro IR (Introduction to International Relations - ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ) ในพาร์ตว่าด้วย IPE (International Political Economy - เศรษฐกิจการเมืองโลก) โดยหลักๆก็พูดเรื่องการกำเนิดของบรรษัทอะไรเทือกนั้น อ.สุรัตน์เลยเอาเรื่องนี้มาให้ดูแล้วบอกว่าจะออกสอบ ผมไม่อาจสรุปเนื้อเรื่องของ The Corporation ย่อๆได้ เพราะตลอดสองชั่วโมงครึ่งของมันเต็มไปด้วยข้อมูล ข้อมูล ข้อมูล ข้อเท็จจริง ข้อเท็จจริง ข้อเท็จจริง ซึ่งล้วนแล้วแต่ตรงประเด็นและเจ็บแสบเป็นที่ยิ่ง การที่จะสรุปเนื้อความรวมๆให้เห็นเรื่องราวนั้นจึงไม่สามารถทำได้ (นอกจากจะหยิบดีวีดีขึ้นมานั่งเปิดดูไปเรื่อยๆ แล้วนั่งพิมพ์ตามไปด้วย ซึ่งผมก็ไม่มีดีวีดีด้วยสิ - แต่เค้าจะแถมใน "ฟ้าเดียวกัน" เล่มล่าสุดนะ.. อยากได้~~~) นอกจากคำว่า "ชำแหละบรรษัทชนิดหมดทุกอณูของร่างกาย" (ซึ่งระหว่างที่นั่งดูนั้น เพื่อนค่อนคลาสผู้ยังไม่มีภูมิต้านทานในการดูสารคดีก็บ่นแทบทุกสองนาทีว่า "เมื่อไหร่จะจบวะสาดด" ส่วนผมก็ได้แต่คิดในใจ "อะไรฟระ สนุกจะตาย!!") มุขที่ฮามากๆของสารคดีเรื่องนี้คือตอนที่สารคดีเรื่องนี้ทำตัวเหมือนเป็นจิตแพทย์ แล้วบรรษัทมหาอำนาจเป็นคนไข้ พร้อมกับค่อยๆบอกอาการทางจิตของบรรษัทมาทีละข้อๆ จนได้ข้อสรุปว่า บรรษัทคือคนไข้โรคจิตที่อยู่ในขั้นวิกฤติ (555+) สมกับที่คณะเศรษฐศาสตร์ มธ. เอาไปตั้งหัวข้อเสวนาว่า "บรรษัทวิปลาส" หนังขับเคลื่อนเรื่องราวด้วยการสัมภาษณ์ผู้คนที่มีความเห็นเกี่ยวกับบรรษัท ตั้งแต่ NGO เลือดร้อนอย่างไมเคิล มัวร์, นักการเมือง, นักวิชาการอย่าง Noam Chomsky และไม่เว้นเจ้าของบรรษัทเอง โดยเล่าเรียงร้อยสลับกันไปมากับฟุตเตจข่าวและภาพเหตุการณ์จริงจากทั่วทุกมุมโลก ตั้งแต่เกาหลีใต้ยันโบลิเวีย ถึงแม้หนังจะนำเสนอในรูปแบบเดียวกับไมเคิล มัวร์ แต่หนังก็ใจกว้างมากพอที่จะสัมภาษณ์เจ้าของบรรษัทให้คำแก้ตัว หรือสัมภาษณ์นักคิดที่ศรัทธาระบบบรรษัทมากอย่าง Noam Chomsky เพื่อแก้ตัวให้กับสิ่งที่ผู้คนกล่าวหาว่าบรรษัททำให้เกิดขึ้น และเรียกร้องให้ออกมาแสดงความรับผิดชอบ ตรงนี้ถือเป็นความใจกว้างของทีมทำสารคดีชุดนี้ (เอาเถอะ.. แม้ว่าตอนหลังจะเอาฟุตเตจบางอย่างมาบอกว่า ไอ้บรรษัทนี่มันตอแหล ก็ตาม 5555+) เอาเป็นว่า ใครอยากดูอะไรมันส์ๆ เหมือน Fahrenheit 9/11 ของไมเคิล มัวร์ เรื่องนี้ไม่ควรพลาดอย่างยิ่งขอรับ ^^ The Truth be Told: The Cases Against Supinya Klangnarong (ไทย, พิมพกา โตวิระ, 2550, A) หนังสารคดีที่ใช้เวลานานนับสามปีในการตามติดชีวิตของ สุภิญญา กลางณรงค์ ผู้เขียนบทความ "เอ็นจีโอประจาน 5 ปีรัฐบาลไทย ชินคอร์ปรวย" ในหนังสือพิมพ์ไทยโพสต์ จนโดนทักษิณฟ้องเรียกค่าเสียหายร่วม 400 ล้านบาทในข้อหาหมิ่นประมาท พิมพกา โตวิระ ตามติดชีวิตของสุภิญญาตั้งแต่ช่วงเริ่มแรกของคดี จนถึงวันที่เธอชนะคดี ไม่ต้องจ่ายค่าเสียหายจำนวนมหาศาล แต่สิ่งที่สำคัญคือหนังเรื่องนี้ไม่ใช่หนังการเมืองแยกค่ายคนรัก/เกลียดทักษิณ หากแต่เป็นหนังชีวิตที่มุ่งถ่ายทอดชีวิตของสุภิญญา หลังจากที่เจอกับมรสุมจนต้องเดินเข้าๆออกๆศาลเป็นว่าเล่นตลอดเวลาร่วมสามปี(ถึงกระนั้นเธอก็ยังมีอารมณ์ขันกับพ่อแม่ อย่างช่วงต้นเรื่องที่เธอพูดกับแม่ว่า "มือถือแม่ก็ AIS นี่") รวมไปถึงการสะท้อนภาพของญาติพี่น้อง และสภาพสังคมในช่วงร้อนแรงจากการชุมนุมขับไล่ผู้นำ หนังเล่าเรื่องด้วยท่าทีเรียบเฉย สงบ และไม่เข้าไปแทรกแซงเหตุการณ์โดยรอบ แม้ว่าจะอยู่ในบ้านของสุภิญญา หรืออยู่ท่ามกลางม็อบสนธิ สิ่งที่พิมพกาถามผู้ร่วมเหตุการณ์ในแต่ละเหตุการณ์ ไม่มีคำถามชี้นำหรือพูดถึงเรื่องการเมือง หนังกำลังจะจบอย่างที่เรารู้กัน ก็คือชัยชนะในเสรีภาพของสื่อและสุภิญญา กลางณรงค์ และแล้วความชิบหายก็เกิดขึ้นในวันที่ 19 กันยายน 2549.... ชัยชนะที่ได้มานั้นสูญเปล่า และถูกนำไปใช้เป็นหนึ่งในข้ออ้างของการขึ้นสู่อำนาจของสถาบันทหาร ทั้งสุภิญญาและพิมพกาต่างตั้งคำถามกับตัวเองว่า ที่เราทำไปนั้นเราได้อะไรกลับมากันแน่? ฉากจบของหนังที่กล้องซูมเข้าไปหาต้นไม้ใบเขียว ในขณะที่เสียงแบ็คกราวนด์นั้นเป็นเสียงของสุภิญญาคราวที่ปราศรัยอยู่บนเวทีม็อบพันธมิตร เป็นฉากจบที่สวยงามและ irony กรีดใจเหลือเกิน... สายลับจับบ้านเล็ก aka Bedside Detective (ไทย, คมกฤษ ตรีวิมล, 2550, C เกือบบวก) นอกจากเป็นหนังจีทีเอชที่ผมเกลียดที่สุด (ไม่นับ "โกยเถอะโยม" เพราะว่ายังไม่เคยดู และไม่คิดจะดู) นี่คือหนังของเหล่าผู้กำกับแฟนฉันที่ผมเกลียดที่สุดเช่นกัน (หนูหิ่นเดอะมูฟวี่ ผมยังชอบมากกว่าเรื่องนี้) แต่ถึงจะบอกว่าเกลียดหนังเรื่องนี้ อย่างน้อยหนังเรื่องนี้ก็มีข้อดีอยู่บ้าง ขอชี้แจงเป็นข้อๆไปก็แล้วกัน 1. การแสดงที่สอบผ่าน ซันนี่+พีค+โอปอล์+เหล่าสามีตัณหากลับ+เหล่าเมียหลวงเหลาเหย่ ไม่ได้ให้การแสดงที่แย่อะไรมากนัก คนที่การแสดงมาตรฐาน drop ลงไปมากที่สุดคือ แจ๊ค ผมรู้สึกว่าเขาตื่นกล้องมากกว่าตอนเล่น "แฟนฉัน" เสียอีก... 2. ประเด็นทางสังคมเรื่อง "บ้าน" ชอบตัวละครน้ำปั่นที่ฝันจะมีบ้านเป็นของตัวเองสักหลัง เลยเลือกเส้นทางพริตตี้เพื่อทำงานเก็บเงิน และเป็นเมียเก็บเศรษฐีเพื่อเก็บเงินให้มากขึ้น เพื่อที่จะซื้อบ้านในฝันสักหลัง โดยที่เธอไม่รู้ความหมายของ "บ้าน" ที่แท้จริง (แต่ก็ดันแตะประเด็นนี้แค่ผิวๆ เหมือนใส่เข้ามาให้ดูมีสาระไปงั้น) 3. เพลงที่เข้ามาถูกจังหวะ ทั้ง "ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ" ที่แทรกเข้ามาสองหน และ "คนของเธอ" ในตอนจบ สอดรับกับอารมณ์หนังตอนนั้นได้ดี หากแต่บริบทอื่นไม่ได้ช่วยให้เราอินกับสามฉากนั้นมากมายนัก จบแล้วครับ ข้อดีของ "สายลับจับบ้านเล็ก" ผมรู้สึกว่า "สายลับจับบ้านเล็ก" เป็นภาพยนตร์ที่สร้างขึ้นมาด้วยเจตนารมณ์ประมาณว่า เราจะทำหนังตลกรวมดาราจีทีเอชทั้งหลายทั้งปวงโดยมีผู้กำกับแฟนฉัน และนางเอกน่ารักๆ อีกหนึ่งคน ทั้งหลายทั้งปวงนั้นจึงเหมือนเป็นเพียงหนังที่ทำแบบ "เอามันส์เข้าว่า" สายลับจับบ้านเล็ก เป็นหนังจีทีเอชที่เริ่มกระเถิบตัวเข้าใกล้ความเป็นหนังตลกคาเฟ่เข้าไปทุกที แม้ว่ามุขคำหยาบในเรื่องนี้จะไม่มากเท่ากับหนังตลกคาเฟ่กำกับเรื่องก่อนหน้า แต่ก็ถือว่ามากเกินความจำเป็นไปอักโข (โดยเฉพาะไดอะล็อกของโอปอล์กับแจ๊ค มันดูผิดธรรมชาติไปหน่อย) ตัวละครจำนวนมหาศาลที่เหมือนใส่เข้ามาเพื่อหางานให้คนทำ เช่น แก๊งทวงหนี้ที่ไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน จนไปถึงนักสืบนิสัยเลวแต่รักหมา (เฮียทิชชู่ห้าบาทเล่นได้โรคจิตดี) เหมือนเป็นตัวละครที่ใส่เข้ามาเพื่อให้เอื้อกับมุขแบบคาเฟ่ มุขประเภทเจ็บตัว มุขควาย และเพื่อฉากสตึๆ ท้ายเรื่องอย่างฉาก "พี่เก็บตกโดดรับกระสุนแทนซันนี่" ถ้าไม่ติดว่าผมอยู่ในโรงหนัง ผมคงตะโกนด่าไปแล้วว่า "อะไรของมึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง" ผมอยากจะร้องไห้... เสียดายเงินเจ็ดสิบบาท ทั้งที่หนังก็วางพล็อตโรแมนติกของจ๊อกกับน้ำปั่นออกมาได้ไม่แย่ วางบทตลกของโอปอล์ออกมาได้ไม่เลว การแสดงก็โอเค แต่ทำไมบทภาพยนตร์และโครงเรื่องมันถึงได้เละเทะเหลวเป๋วได้ขนาดนี้?? ผมถึงบอกว่ามันเหมือนหนังสนองตัณหาคนทำน่ะครับ อย่างบทคนทวงหนี้ก็เหมือนใส่มาให้เพื่อนก๊วนแฟนฉันมีหนังเล่น (ถ้าจำไม่ผิดคือคุณปิ๊ง หมากเตะ) บทแจ๊คก็เหมือนใส่มาให้แจ๊คมีหนังเล่น ไม่มีความจำเป็นแม้แต่น้อย บทนักสืบเลวนั้นจะว่าไม่จำเป็นก็ไม่ถึงขนาดนั้น แต่เหตุการณ์ไล่ยิงกันในช่วงท้ายมันออกทะเลไปไกลโขเสียยิ่งกว่ามุขตลกสถุลของ "คนหิ้วหัว" เสียอีก!!! หลังจากปฏิบัติการแย่งชิงซีดีคลิปนางเอกนัวเนียกับเสี่ย เมื่อพวกพระเอกนางเอกมาจนมุมไอ้นักสืบ นางเอกตะโกนออกมาว่า "อยากได้ซีดีนี่นักใช่มะ!!" แล้วก็ขว้างออกไปสุดแรงเกิด แล้วซีดีแผ่นนั้นก็ลอยไปตกใส่หน้าผากของปิ๊ง หมากเตะได้ยังไงก็ไม่รู้ แล้วแผ่นซีดีนั้นก็ไปถึงมือของคุณนายเมียไอ้เสี่ยตัณหากลับ!!! (อะไรเนี่ย!!) โดยเฉพาะตอนที่ไอ้นักสืบชุดดำนั่นยิงนางเอกพร้อมกับพูดว่า "อีเมียน้อย!! ตายซะเถอะ" อันนี้เรียกว่าโคตรแห่งความมักง่ายของการเขียนบทครับ มักง่ายยิ่งกว่าฉากพ่อบ้านบอกความจริงแฮร์รี่ในสไปเดอร์แมนสาม ทั้งๆที่ฉากก่อนหน้านั้นไอ้นักสืบตัวนี้มันยังทำตากรุ้มกริ่มโลมเลียนางเอกอยู่เลย ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีมันยิงนางเอกแบบไม่ต้องคิดอะไร (แล้วก็ไปสู่ฉากสตึๆ คือซันนี่เอาตัวมาบังนางเอก แล้วเจ้าเก็บตกก็กระโดดมารับกระสุนแทนซันนี่ แล้วไอ้นักสืบเลวแต่รักหมาก็เกิดอาการสำนึกผิด.... อะไรของมืงงงงง!!!!!) แถมทั้งเรื่องก็ไม่ได้มีส่วนไหนที่หนังบอกว่านักสืบตัวนี้เกลียดเมียน้อย เป็นพวกคลั่งศีลธรรม เพราะมันก็ทำงานนี้เพื่อเงินเท่านั้น จีทีเอชครับ.... ความถนัดของคุณไม่ใช่ตลกคาเฟ่ เลิกพยายามเถอะ!!!   Create Date : 02 ตุลาคม 2550 16 comments Last Update : 17 ตุลาคม 2550 6:10:50 น. Counter : 2720 Pageviews. Share Tweet

ขออ่านแต่ สายลับจับบ้านเล็ก นะ ฟังเพลงแล้วตอนแรก เดาว่าหนังน่าจะมันมากๆ ดูเหมือนจะฮานะ (ปะ) แต่อ่านของคุณพี่แล้ว ผิดหวังไปด้วยเช่นกัน แต่รักโอปอล์อะ ><"   โดย: ป๊ากบิ๊กเปา IP: 69.26.104.98 17 ตุลาคม 2550 6:42:00 น.

+ อ่าน Fat girl แล้ว ... จะว่าไปก็คงมีนัยแอบแฝง จิกกัดลัทธิบริโภคนิยมด้วยนะครับนั่น ทำ propaganda ออกมา แล้วก็ฝังความเชื่อให้ผู้บริโภคคิดไปว่า ต้องผอม ต้องขาว ต้องใส แล้วถึงจะดูดี ... เฮ่อ! ... เห็นมีงานวิจัยออกมาว่าเครื่องสำอางจำพวก Whitening นี่ ใช้ไปนานๆ อาจก่อมะเร็งในผิวหนังได้นะครับ เพราะไปกระตุ้นเม็ดสีใต้ผิวหนังให้ทำงานผิดธรรมชาติไป + อ่าน Ikiru ... ดูปีที่หนังสร้าง ... แล้วก็เลยเกิดความคิดว่า เอ! หรือว่าหนังเรื่องนี้จะเป็นหัวขบวนของหนังประเภท "ดำเนินชีวิตซ้ำๆ ซากๆ จนพอรู้ว่าตัวเองใกล้จะตาย เลยลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเอง" ... อย่างเช่นเรื่อง My life without me, Time to live หรือแม้แต่หนังดราม่าวัยทองอย่าง About Schmidt รึเปล่าน้อ?!? (แต่ดูท่าทางเรื่องนี้จะมีทั้งเนื้อหาเสียดสีการเมืองและสังคม แบบถึงกึ๋นน่าดูเลยนะครับเนี่ย) + The invasion - ถ้าสร้างจากการแบ่งแยกลัทธิจริง ก็เหมือนคอนเซ็ปต์จะเชยๆ ไปแล้วเหมือนกันนะครับเนี่ย ... แต่ความคิดในการกำจัดคนที่คิดหรือรู้สึกแตกต่างจากตัวเองนี่ - -' + 2 days in Paris - พี่ตามไดอะล็อกระหว่างทางไม่ค่อยทัน กับช่วงท้ายบทของจูลี่ เดลพี เธอดู 'เหวอหลุดโลก' ไปหน่อย ... แต่ก็จบได้แบบเห็นความสัมพันธ์ของ 'ชีวิตคู่' ดีครับ + ไชยา - ถือว่าผิดคาดทีเดียวสำหรับเรื่องนี้ (เพราะตอนแรกพี่ตั้งใจจะไม่ดู) ... และถึงแม้พล็อตจะคุ้นๆ คล้ายๆ กับหนังตระกูลหักเหลี่ยมเจ้าพ่อ หรือเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดทั้งหลาย ... แต่เมื่อดูองค์ประกอบหนังโดยรวมๆ ก็ต้องยอมรับว่านี่เป็นหนังไทยที่เป็น 'หนังดี' อีกเรื่องนึงของปีนี้ + Hwang Jin Yi - ตอนแรกลังเล แต่พออ่านที่ตี้เขียน ก็เลยตัดสินใจ 'ไม่ดู' ไปเลยครับ + Midnight sun - ความคิดเห็นโดยรวมคล้ายๆ ตี้แหละครับ แต่ฮาตรงช่วงตบท้าย ... ถ้าตี้เป็น ผกก. มะงั้นคงได้ดู (Train ) murdurer on the midnight express (railway) แทนเรื่องนี้ซะละมัง 555 + The Corporation - เคยอ่านเจอข้อมูลเรื่องนี้แล้วอยากดู ... ยิ่งได้มาอ่านที่ตี้เขียน ก็ยิ่งอยากดูน้ำลายหก + The Truth be Told - ช่างกล้าคิดและกล้าทำเจงๆ ครับ ... น่าหามาดูอ่า + สายลับจับบ้านเล็ก - พี่เฉยๆ อ่ะครับ ... ยอมรับว่าไม่ค่อยถูกใจบทภาพยนตร์ รวมทั้งมุกคาเฟ่ในหนังเรื่องนี้เท่าไหร่เช่นกัน ทำออกมาได้การ์ตู๊น การ์ตูน นักแสดงเกือบทุกคนก็โอเวอร์แอ๊คติ้งกันซะเกือบทั้งเรื่อง ถือว่าไปดูดน้ำปั่นคลายเครียดอ่ะครับ (แต่สงสัยตี้จะยิ่งดูเรื่องนี้แล้วจะยิ่งเครียดซะละมากกว่า หุๆ )   โดย: บลูยอชท์ 17 ตุลาคม 2550 13:31:15 น.

อยากดูฮวางจินอีอยู่เหมือนกัน อยากดูว่าจะสวยได้ขนาดไหน สายลับจับบ้านเล็กก็ไม่ได้ดู แต่เฉยๆอยู่แล้ว   โดย: Unravel 17 ตุลาคม 2550 13:52:12 น.

หนังที่แกรีวิวมาทั้งหมด ชั้นไม่ได้ดูเลยซักเรื่อง.... รู้สึกดีที่ตัดสินใจไม่ไปดูสายลับจับบ้านเล็ก เพราะดูตัวอย่างแล้วรู้สึกว่ามันไม่น่าดูอ่ะ จะมีเพือนมาชักชวนล่อลวงแค่ไหนก็ไม่ไป 555+   โดย: myo IP: 161.200.96.253 17 ตุลาคม 2550 14:29:02 น.

ขอแปะก่อนนะ เด่วมาอีกรอบจ่ะ   โดย: renton_renton 17 ตุลาคม 2550 17:08:41 น.

+Fat Girl : อ่านแล้วอยากดู เสียดสีสังคมผ่านตัวละครที่เป็นผู้หญิงเหรอ ให้คิดไปอีกแบบ + 2 Day in Paris : มีไปเวนิชด้วยเหรอ เมืองในฝันแปงเลยนะเนี่ย ฉากจบน่ารักดีเนอะ +Midnight Sun พระเอกชอบคุยอยู่ที่รางรถไฟเหรอ มันเป็นสัญลักษณ์ที่หนังจะสื่อมั้ย? แปงว่าโรแมนติกดีออก แต่พี่ตี้โหดไปนะ จะให้รถไฟทับเลยเหรอเนี่ย ! โหดร้ายนะพ่อหนุ่ม หุหุ +The Corporation มีเพื่อนคนนึงอยากเรียน เศรษฐศาสตร์ มธ.มาก ต้องแนะนำ พี่ตี้ให้เรื่องนี้ เอหลายบวกนะ แสดงว่าเจ๋งจริง +ชอบคุณสุภิญญา กลางณรงค์มานานเหมือนกัน มาคลั่งตอนขึ้นเวทีพันธมิตรนั่นล่ะ มีอุดมการณ์ดี +ทำไมให้สายลับนู๋แค่cเอง เหอะๆๆ แล้วแต่คน หุหุ แต่โคตรชอบซันนี่เลย ชอบมากๆ เป็นพระเอกธรรมดาๆดี อิอิ   โดย: pangz 17 ตุลาคม 2550 23:53:28 น.

เปิดมาเรื่องแรกก็โดนใจเลย Fat Girl อืม มันเป็นค่านิยมแหละเนอะ เลยต้องมาเหนื่อยลดความอ้วน สายลับมุกดูแล้วก็แอบผิดหวังเหมือนกัน ดีแล้วที่เอาแผ่นมาดู   โดย: มุก IP: 125.25.73.0 18 ตุลาคม 2550 13:39:01 น.

อ่านมาตั้งนานสงสัย สองข้อ 1. aka แปลว่าอารายอ่ะ?? ((อันนี้ได้คำตอบแล้ว 2. ทำไมสายลับจับบ้านเล็กถึงอยู่ในหมวดหนังสั้น   โดย: >>...++"J:o:Y"++...<< IP: 58.8.189.243 18 ตุลาคม 2550 17:55:53 น.

มืงให้น้องพีคแค่ C+ เองหรอะ   โดย: S e m a k u t e k ! IP: 124.121.230.161 18 ตุลาคม 2550 21:54:49 น.

กูถึงว่า มึงน่าจะเข้ากะอาจารย์เสดสาดรัดสาดกูปีที่แล้วได้ ไอ้เดอะ คอร์เปอเรชั่นเนี่ยแหละที่ทำนักเรียนหลับกันเป็นแถว กูจำไม่ได้ว่าหลับป่าว แต่กูดูไม่รู้เรื่อง เกลียดหนังสารคดี คอมเมนต์บรรทัดแรกพิมพ์ลำบากว่ะ ฉากท้องฟ้าขาว ตัวหนังสือก็ขาว   โดย: iaiapprentice IP: 59.141.98.178 18 ตุลาคม 2550 22:59:01 น.

เฮฮฮ ไอจั่นดูสายลับฯฟรีเว่ยยย 5555+ โอ๊ย อยากดูหนังแนวๆ อยากดูCorporation !!!   โดย: จั่น* IP: 58.8.71.224 19 ตุลาคม 2550 0:23:38 น.

สั้นๆ ครับอยากดู The Truth be Told: The Cases Against Supinya Klangnarong   โดย: คำห้วน-lopzang-เฉือนคำรัก 23 ตุลาคม 2550 11:43:18 น.

ขอบคุณสําหรับคําวิจารณ์หนังสั้นเรื่อง "กวนตีน" นะครับ และนี่คือลิงค์ของหนัง "กวนตีน" ฉบับเสียงสมบูรณ์นะครับ(ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทําไมเวปทรูเสียงมันจึงไม่ค่อยดี) //www.youtube.com/watch?v=Z3e-20LY-0E เดี๋ยวถ้าหนังเรื่องใหม่ทําเสร็จจะส่งมาให้ดูนะอีกครับ^^   โดย: KITAMURA IP: 125.24.39.226 24 ตุลาคม 2550 3:55:44 น.

ขอบคุณที่ไปเยี่ยมบล็อกนะคะ ^^ ไม่ได้เขียนบล็อกในบล็อกแก๊งค์มานานมากแล้ว ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านด้วย แฮ่... ^^;;; เรื่อง two days in Paris มีไว้ในครอบครองนานแล้วค่ะ แต่.... ภาษาอังกฤษห่วยค่ะ...ดูแบบไม่มีซับนี่ เอาตายกันง่ายๆ เพราะคราวก่อนดู before sunset แบบซับอิงค์ ยังไปไม่รอดเลย... คาดว่าสำหรับเรื่อง 2days in paris นี่ต้องรอกลับกรุงเทพไปถล่มร้านเฟมก่อนคะ่... ต้องซับไทยเท่านั้น...ไม่งั้นไม่น่าจะรู้เรื่องได้ เหอๆๆ...เศร้าจางงง... เรื่อง The Truth be Told: The Cases Against Supinya Klangnarong เวลาเห็นคนแนะนำหนังสารคดีเนียะ... ก็คิดอยู่แค่เรื่องเดียวอ่ะค่ะว่าจะหาดูได้ที่ไหน เพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่กรุงเทพ ...และก็คิดว่าเค้าคงไม่ทำแผ่นขายๆ แน่ๆ อ่ะ อย่างคราวก่อนเรื่องของคุณบัณฑิต อึ้งรังษีนี่อยากดูมากกกกกก ก็...ไม่รู้ว่ากลับไปจะหาดูได้รึเปล่าเลยค่ะ TT^TT ขอบคุณที่แนะนำค่ะ... น่าดูมากมาย เรื่อง Midnight Sun aka Taiyo no Uta 555 เสร็จเรา...กำลังอยากดูหนังดูง่ายๆ สบายๆ นางเอกหน้าตาน่ารักอยู่พอดีเลยค่ะ ช่วงนี้หาหนังเอเชียเบาๆ ถูกใจๆ ไม่ได้เลย...แย่จัง... เรื่อง Hwang Jin Yi อ่า...จริงๆ ที่เกาหลีกระแสก็ค่อนข้างแรงนะคะเรื่องนี้ จริงๆ แล้วซักปีสองปีก่อนเนียะ เค้ามีทำเป็นละครด้วยนะคะ แล้วพวกละครพีเรียดของเกาหลีนี่จะยาวกันแบบ...ดูแบบหูดับตับไหม้อ่ะค่ะ (ดูแดจังกึม กับจูมงได้เป็นตัวอย่าง) ยังไม่ได้ดูเลยค่ะ... เพราะเคยดูแบบเกริ่นๆ เวอร์ชั่นละครไปแล้วไม่ค่อยชอบนิสัยนางเอกเท่าไหร่... ดูเป็นพวกมักใหญ่ใฝ่สูงแต่เด็กอ่า.... แต่เฮเคียวก็น่ารักจริงๆ แหล่ะเน้อ.. หุๆๆ ^o^V   โดย: msdonat 31 ตุลาคม 2550 18:18:30 น.

น่าสนใจหลายเรื่องนะคะ...   โดย: ดอกหญ้าเมืองเลย 6 พฤศจิกายน 2550 7:39:35 น.

ดูสายลับแล้ว ไม่ชอบมากๆ เหมือนกัน แต่ไม่เห็นด้วยกับคุณอย่างตรงที่ ผมว่าหนูหิ่นแย่กว่าหลายเท่า ส่วน The Corporation ซื้อฟ้าเดียวกันแล้วเขาแถมมาฟรี แต่ยังไม่มีโอกาสเปิดดูจนถึงบัดนี้ เพราะขนาด farenheit 911 ยังวางวกองอยู่ที่บ้านอยุ่เลย ไชยา ผมชอบมากๆๆๆๆๆ อารมณ์เหมือน City of God+โหมโรง+The sanctury เลย เป็นหนังไทยเรื่องเดียวที่ผมเอ่ยปากว่าชอบได้เต็มปาก (อย่าถามอันที่ไม่ชอบนะ เพียบ!) 2 Days in Paris ชอบหนังคุยๆ อย่างนี้อยู่แล้ว พอดูจบแล้ว รู้เลยว่า หนังเรื่องนี้ผู้หญิงทำแน่นอน (อารมณ์เหมือนดูหนังปู่คลิ้นท์ อีสต์วู้ดแล้วรู้ว่าเรื่องนี้คนแก่ทำ 555)   โดย: ฟ้าดิน 19 พฤศจิกายน 2550 3:28:49 น.