แม่กะลูกตะลอนแบกเป้ไม่ง้อทัวร์ลุยญี่ปุ่นเกาะเหนือ ต่อ ภาค 2

มาแว้วภาค 2 จ้า....
23 ตุลาคม ถึงซักที ซัปโปโร เมืองหลวงของฮอกไกโด
เราและลูกตื่นแต่เช้าเพื่อไปกินร้าน 500 เยนที่ตลาดเช้าตามที่ web ใน pantip แนะนำ น้องฝนก้อโปรยปรายมาเช่นเคย เราอึดอัดกะเสื้อฝนเหลือเกินและพบว่าเสื้อเราสามารถกันฝนได้ระดับหนึ่งเลยตัดสินใจซื้อร่มเพื่อกันหัวดีฝ่า เจ้าลูกชายก้อขี้เกียจใส่เสื้อกันฝนเช่นกัน เราเดินไปถึงตลาดแต่เช้าร้านยังไม่เปิดเลย เราเลยต้องเดินตลาดฆ่าเวลาได้ปลาหมึกปรุงรสสไตล์ญี่ปุ่นเนื้อเป็นสีขาวอะ เป็นของฝากขึ้นชื่อของที่นี่กะว่าจะให้แม่และน้องรวมถึงสามีด้วย เห็นเขาขายปลาหมึกเป็นๆว่ายในอ่างน้ำเหมือนขายปลาคราฟเลยตัวละ 800 เยนลูกชายรบเร้าจากินแหล่สดๆ เราบอกอย่าเลยลูกมันแพง สงสารมันด้วยดูเฉยก้อพอ สุดท้ายได้ขนมทำจากแป้งรูปปลาหมึกแทนอะ!
นอกจากปลาหมึกแล้ว เราเห็นเขาขายปูอาลาสก้าสดๆว่ายในอ่างเช่นกันแต่แพงสุดๆโลละ 5,000 เยน ดูภาพปูอาลาสก้าสดๆแวกว่ายในตู้กระจกดิ

เราทั้งสองนั่งคอยที่ตลาดชั้นล่างจนถึง 7.30 กว่าร้านจะเปิดเพราะฝนตกไม่สะดวกในการเดินเที่ยวอะ แล้วจึงเข้าไปประเดิมเป็นลูกค้าคู่แรกสั่งข้าวหน้ารวมมิตรอร่อยมั่กๆไม่คาว เสริฟพร้อมมิโสะซุปด้วย มีน้ำชาเขียวฟรีบริการตัวเอง เมื่อกินเสร็จก้อรีบเดินกลับโรงแรมไปเก็บของและ check-out เพื่อนั่งรถไฟ ชินกังเซ็นไปซัปโปโร ก่อนจากขอถ่ายรูปที่ระลึกเมืองปลาหมึกหน่อยนะ

ถึงซะทีซัปโปโร พอเราถึงสถานีลงจากรถไฟเท่านั้นแหละ....งงเป็นไก่ตาแหกเยย ผู้คนมาจากหนายกันนะมันช่างมากมายทั้งสถานีรถไฟก้อหย่ายมั่กๆมีฝั่งเหนือใต้ตะวันออกตะวันตกแล้วยังมีห้างสรรพสินค้าอีก เฮ้อ!แล้วเราจาไปทางหนายดีละเนี่ยทีนี้ ดูรูป JR Tower at night ไปก่องละกัง ชั้นล่างเป็นสถานีรถไฟอะ

เรากะลูกเดินลากกระเป๋าไปดูแผนที่ว่าโรงแรม Sunroute Sapporo อยู่ตรงหนายพบว่าอยู่ใกล้ทางออกทิศเหนือ ว่าแล้วเราทั้งสองก้อลากกระเป๋าไปทางออกทิศเหนือแล้วพยายยามมองผ่านน้องฝนออกไปว่ามีชื่อโรงแรมเราบ้างรึปะ เออ..มังไม่เจออะ เมืองมันหย่ายจินๆ ไม่เหมือนเมืองฮาโกดาเตะที่พักเมื่อคืนก่อนเลยโรงแรมอยู่เยื้องสถานี เฮ้อ! ทำไมมังช่างแตกต่างกันเป็นฟ้ากะเหวเลยนิ นี่แหละนะที่เขาเรียกว่าเมืองหลวง เอางี้ดีฝ่าเพื่อไม่ให้เสียเวลาเราเลยตัดสินใจใช้ตัวช่วย..นั่งแท๊กซี่ดีฝ่าจ่ายไป 710 เยนตามเดิม Taxi พาเราทั้งสองฝ่าน้องฝนใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีก้อถึง Hotel Sunroute Sapporo
พอเรา check-in เรียบร้อยก้อถามเจ้าหน้าที่โรงแรมถึงเส้นทางเดินไปหาของกิงเพราะหิวเหลือเกิน เขาบอกใช้เวลาเดินประมาณ 10 นาทีกลับไปที่สถานีรถไฟชั้นใต้ดินมีร้านอาหารเพียบและก้อมีห้างไดมารูด้วยหากไม่ชอบใจร้านอาหารชั้นใต้ดิน เราและลูกหิวมั่กๆก้อเริ่มออกเดินทาง ช่วงนั้นฝนยังตกปรอยๆ ชายหนึ่งกำลังกางร่มขณะนั้นมีพายุลมแรงพัดเข้าหาเจ้าลูกชายพอดีทำให้ร่มที่เพิ่งซื้อมาเมื่อวานพังไปในพริบตาลวดสะปริงหงิกงอกางไม่ได้เลย ทำไมพระเจ้าถึงทำกะเราได้! เราทั้งสองเลยต้องเดินท่ามกลางสายฝนไปถึงสถานีรถไฟอีกครั้ง เพื่อหาร้านโซบะทาน ชายหนึ่งเริ่มออกอาการโยเยเพราะหิวถามเราว่าจาให้เดินหาขนาดไหน เราบอกหาร้านก๋วยเตี๋ยวที่ขายราคาสมเหตุสมผล สุดท้ายก้อกินโซบะหมดไปเกือบพันเยนอิ่มพุงกางไปตกชามละ 200 บาทอะ
พออิ่มก้อมีแรงเดินเที่ยวห้างไดมารู ขณะที่เดินอยู่ได้กลิ่นหอมโชยมาเห็นคนเข้าแถวซื้อขนมยาวเลยสนใจอยากชิมมั่ง ขนมของที่นี่รูปร่างเหมือนลูกชิ้นปิ้งเลยกลิ่นหอมมั่กๆก่อนกินเขาจาปิ้งแป้งที่เสียบเหมือนลูกชิ้นแล้วจิ้มน้ำจิ้มหลายรสตามใจเรา เราเลือกน้ำจิ้มสีน้ำตาลที่คนเลือกซื้อเยอะๆแล้วก้อน้ำจิ้มถั่วเขียว ถั๋วแดงป่นเชื่อมอร่อยดีลองดูรูปเอาละกังแป้งมันหนึบๆกิงๆไปยังนึกถึงแม่เลยเพราะเขาเป็นคนชอบแป้ง

ชายหนึ่งเกิดอยากชิมเบียร์ซัปโปโรแต่ภูมิอากาศไม่เป็นใจ เราตาดีมองไปเห็นเบียร์ไร้แอลกอฮอล์ที่มีขายที่ซัปโปโรที่เดียวเลยจัดไป!
จากนั้นก้อเดินกลับโรงแรมที่พักและพักผ่อนดูทีวีเนื่องจากน้องฝนทำพิษ ชายหนึ่งเล่น facebook chat กะคุณแม่เพื่อน เราวางแผนไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ราเมงซึ่งอยู่ใกล้ๆกับที่พักในตอนเย็น กินข้าวเย็นและหาซื้อผงซักฟอกที่ร้านสะดวกซื้อ เพื่อจัดการซักเสื้อผ้าเนื่องจากมะมีใส่แว้วโดยการหยอดเหรียญและใช้ผงซักผ้าที่ซื้อมา วิธีการซักนะหรอไม่ยากหรอกแค่ดูรูปการ์ตูนอธิบายขั้นตอนเนื่องจากอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออกนั่งดูทีวีรอไปประมาณ 45 นาที ก้อมาเอาผ้าออกจากตู้ซักจับใส่ตู้อบหยอดเหรียญอีกเป็นไงเก่งขึ้นจากครั้งกระโน้นเมื่อ 2 ปีก่องขึ้นเยอะเลยเรา วันนี้แย่กว่าเมื่อวานเพราะไม่ได้เที่ยวไหนมากเนื่องจากมีฝนตกตลอดหนาวด้วย เลยเที่ยวได้แต่ในห้างและดูพิพิธภัณฑ์ราเมง

แล้วก้อร้าน Big Camera เดินจนเมื่อยแล้วจึงกลับโรงแรม

ดูข่าวพยากรณ์อากาศพบว่าพรุ่งนี้เป็นต้นไปจะไม่มีฝน เย้!งั้นแม่จาไปโอโตรุกังนะลูกแม่ หลังจากซักผ้าอบผ้าเรียบร้อยแว้วก้อเข้านอนเพื่อเตรียมร่างกายให้พร้อมลุยพุ่งนี้
24 ตุลาคม บุกพิพิธภัณฑ์กล่องดนตรีและโรงงานแก้วที่ โอโตรุ
วันนี้เราตื่นสบายๆไม่เร่งรีบเพราะแผนวันนี้มีแค่ โอโตรุ แล้วเก็บตกซัปโปโร ทีวีทาว์เวอร์ สวนโอโดริ กินขาปูยักษ์อาลาสก้า ตอนเย็นก้อเตรียมตัวนอนบนรถไฟ โดยที่รถจาออกจากซัปโปโร 4 ทุ่มเศษ เราจัดกระเป๋าเดินทางทำการ check-out แล้วเดินลากกระเป๋าไปสองคนแม่ลูก(ประหยัดค่าแท๊กซี่) พอถึงสถานีรถไฟก็หาตู้ล๊อคเกอร์ที่มีขนาดเก็บกระเป๋า 2 ใบได้ จึงหยอดเหรียญค่าเช่า 400 เยน 24 ชั่วโมงขี้เกียจลากกระเป๋าเที่ยว จากนั้นก้อซื้อขนมปังแล้วใช้บัตรเบ่งนั่ง JR ไป โอโตรุ กินอาหารเช้าบนรถไฟ
เรานั่งรถไปโอโตรุบรรยากาศซิลๆ 45 นาทีก้อถึงทางสวยมั่กเพราะนั่งริมชายหาดซ้ายเป็นเขาขวาเป็นชายหาดกะน้ำทะเลสวยมั้ยอะ เราช๊อบ ชอบ เราเก็บโบชัวร์แถวสถานีหายากมั่กที่เป็นภาษาอังกฤษ ส่วนใหญ่ญี่ปุ่น และเกาหลีรึจีนก้อมิรุ เราเตรียมน้ำกรอกใส่ขวดไว้ดื่มขณะเดินทาง

พอลงจากสถานีก้อเดินตรงไปหาคลองโอโตรุเยย ใช้เวลาพอเหงื่อออกแต่ไม่ออกหรอกเพราะหนาวลมแรงมั่ก ต้นหนึ่งหนาวสั่นต้องงั้นเสื้อทหารสักกะหลาดมาสวมทับแจ๊คเกิตเนื่องจากเอาชนะความหนาวไม่ไหวแถวต้องใส่หมวกไหมพรมด้วยหล่ะ เสียดายไม่ได้ถ่ายรูปมา บรรยากาศตอนเดินงดงามมากเหมือนเดินในยุโรปเยย สภาพตึกรามและอากาศมันเข้ากันลงตัวดีจินๆ เดินไปเรื่อยเป็นทางลงเนินเขาไปเจอทางรถไฟสายเก่าจากนั้นก้อเจอคลองและด้านหลังของตึกเก่า

สวยจินๆเลยเมืองเนี้ยจากนั้นก้อไปดูด้านหน้าของตึกเก่าเขาทำเป็นร้านอาหาร โรงเบียร์เหมือนหลุดเข้าไปในสมัยผู้ดีอังกฤษเลยใบไม้เปลี่ยนสีสวยงามมาก เราสองแม่ลูกเดินไปถ่ายรูปไป

จากนั้นไปขอข้อมูลเพิ่มเติมตรง Information เห็นมีรถลากบอกให้ชายหนึ่งถ่ายรูปเขาบอกเก็บตังค่าถ่ายเราเลยไม่เอา ใช้ถ่ายใส่ memories เอาไว้ละกังนะ

เราและลูกยังไม่มีของขึ้นชื่อของเมืองนี้เยย มังคือเครื่องแก้ว กะกล่องดนตรี เขาบอกเดินไปเรื่อยๆเรียบถนนของขายเพียบทั้งเครื่องแก้ว ตลาดเช้าขายอาหารทะเล ผลไม้ ขนมแป้งเสียบไม้ปิ้ง เข้าร้านขายเครื่องแก้วเขาตบแต่งร้านสวยงามมั่กคนชอบของกระจุ๊กกระจิ๊กจะใช่เลย เราใจอ่อนระทวยตามเคยถอยแหวนแก้วนิ้วก้อยสีดำไป 1 วง 800 เยน กะตุ๊กตาแก้ว ปลาหมึก กะนกฮุก ให้ลูกชายสุดเลิฟ จากนั้นก้อเดินๆลั้นลาไปถ่ายรูปไป ถ่ายรูปร้านที่มีใบไม้สีสวยเลื้อยพันอาคาร

เห็นเป็ดน้อยว่ายน้ำในคลองระบายน้ำใสมั่กๆไม่เหมือนน้ำในคลองระบายในบ้านเฮาเยย

สองแม่ลูกเดินเกี่ยวก้อยกันไปเรื่อยๆเพื่อไปหาพิพิตภัณฑ์หีบเพลง ระหว่างทางมีร้านขายเครื่องแก้วตบแต่งร้านสวยงามล่อใจลูกค้าขาจรเอื้อนเอยเชิญเข้ามาสิค่ะ

ขืนเราแวะชมหมดกลับไม่ทันบ่ายที่จาไป TV Tower เราจำต้องใจแข็งผ่านตลาดเช้าของเมืองเล็กๆน่าร๊ากมีเพลงแจ๊สบรรเลงเบาๆ โอ๋ยมันช่างเป็นการพักผ่อนที่ลงตัวที่ซู๊ด เดิน เดิ้น เดินเจอนาฬิการูปร่างประหลาดร้องวู๊ดๆเหมือนเสียงวู๊ดรถไฟแต่เบากว่าพร้อมกับมีพวยไอน้ำพุ่งขึ้นมาเหมือนเป็นการทักทายแขกผู้แปลกหน้ามาเยือน เรารีบบอกลูกชายให้เก็บรูปไว้แต่มะทันอะ เลยได้นาฬิกามะมีไอน้ำพุ่งออกมา

แล้วดูในแผนที่จึงรุว่าถึงแว้วพิพิตภัณฑ์หีบเพลงเป็นตึกอิฐสีแดงอยู่ด้านหลังนาฬิกาไอน้ำที่เชื้อเชิญเราไง เรากะลูกเดินเข้าไปเขาตบแต่งร้านเหมือนที่ฮาโกดาเตะเยยที่ red brick warehouse หลังจากกลับมาเมืองไทยเลยพบว่าเป็นเจ้าของเดียวกัง! หลังจากเดินดูทั้งหมดเราเลยซื้อนกฮูกแม่ลูกมาคู่หนึ่งมาร้องเพลงให้ฟังที่พี่ไทย พออกมาก้อพบตึกเป็นตึกที่อยู่ตรงข้ามก้อสวยมะแพ้กันมีนาฬิกาประดับข้างหน้าต่างสีทอง

เหลือบดูเวลาอ้าวเที่ยงแว้วหาของกินดีฝ่า เลยเดินอีกฝั่งแล้วเห็นร้านขายเมล่อนมีชื่อเสียงของฮอกไกโด ถามชายหนึ่งชิมมะ ชายบอกโอเชเสร็จเราเอาคนละชิ้นๆละ 200 เยนหวานมั่กๆ พอซื้อเขาก้อหั่นเป็นชิ้นเล็กให้ทานไดในถาดโฟมพร้อมไม้จิ่ม เราหิวเห็นมีเก้าอี้นั่งเลยจัดการซะเยย นักท่องเที่ยวญี่ปุ่นที่เดินผ่านคงเห็นแม่ลูกกินกันอย่างเอร็ดอร่อยก้อซื้อตาม เจ้าของร้านน่ารักพอเรากินเสร็จเขาก้อเก็บโฟมใส่ถังขยะให้ด้วย โอเช ค่อยยังชั่วหน่อย...ท้องไม่ร้องละ มีแรงเดินหาร้านโซบะแว้วเดินไปเจอร้านขนมใส้เยอะมากดูน่ากิน

เดินไปสักครู่ถึงเจอร้านบะหมี่คุณป้าใจดีมีโปรโมซั่นราคาพอสู้ได้ เราก้อเลยสั่งบะหมี่โชยุกะบะหมี่มิโสะ แปลกจังสังเกตุว่าพอเราแม่ลูกเข้าร้านไหนสักพักจามีลูกค้าตามมาอีกเพียบ นี่ก้อเป็นเช่นกังพอเราหย่อนก้นนั่งแล้วโส้ยบะหมี่อยู่ ก้อมีหนุ่มสาวนักท่องเที่ยวเดินตามมาอีก 2 คู่เกือบเต็มร้านอะ!
กินจนจุกพุงกางแล้วก้อเดินกลับ ขากลับโหดกว่าขามาต้องเดินขึ้นเขาอะเหนื่อยหน่อย มาที่นี่ไม่ค่อยเห็นสะพานลอยสำหรับคนข้ามถนนเลยเพิ่งเห็นที่นี่แหละ กว่าจาถึงสถานีก็บ่ายโมงครึ่ง ใช้บัตรเบ่งขึ้นรถไฟกลับไปซัปโปโร แล้วก้อนั่ง subway ตอนแรกจาซื้อตั๋ว one-day passแล้วเพราะกลัวหลง แต่เห็นว่าเวลามีจำกัดคงไปได้ 2 ที่คือ TV Tower กับ ซูกาโนะเพื่อกินขาปูยักษ์ซึ่งอยู่ในระแวกเดียวกัง จึงซื้อเป็นเที่ยวๆดีฝ่า ไปเที่ยว TV Tower เพื่อมองเห็นภาพซัปโปโรในมุมสูงเลยเห็นการจัดผังเมืองที่เนี่ยเป็นระเบียบดี เห็นภูเขาใบไม้เปลี่ยนสี แล้วก้อสวนโอโดริเห็นนาฬิกาดอกไม้ด้วย

เรานั่งรถไฟใต้ดินเดินออกที่เขาเขียนว่า TV Tower พอออกมาก้อเจอจินๆจ่ายเงินค่าตั๋วแว้วก้อขึ้นลิฟท์ดูมุมสูง ชายหนึ่งบอเสียวกลัวคามสูงขึ้นมาซะงั้น เสร็จแว้วก้อลงมาถ่ายรูปและก้อเดินเที่ยวดูสวนโอโดริเพื่อถ่ายภาพกับรูปปั้นสาวสวยในสวน

เดินจนเมื่อยละถามต้นหนึ่งไปซูกาโน้ะมะแค่ป้ายเดียวจาเดินรึรถไฟ สรุปว่าไปรถไฟดีฝ่านะพอเราออกจากสถานีรถไฟโผล่มาบนดิน แหมบรรยากาศช่างเหมือนกินซ่าที่โตเกียวจังมีทั้งห้างสรรพสินค้าและก้อร้านอาหาร เราเหลือบเห็นปูยักษ์ตัวบะเร่อที่ตึกเป็นภัตคาร แหล่งข่าวบอกมีบุฟเฟ่ขาปูยักษ์เรากางแผนที่เดินเดินหามะเห็นมีเลย เราเลยใช้มุขเก่าเหล่หาเหยื่อสาวสวยเพื่อสอบถามทาง กว่าจาคุยกังรุเรื่องแทบตายเนื่องจากคุณเธอไม่รุศัพท์ crab อะ เราฉุกนึกขึ้นได้ว่าคานิ เธอจึงรุเรื่องขึ้นมาทันทีบอกมะมีหรอกถูกๆย่านนี้อะ แน่นำก้อร้านที่เราเห็นหนะ เราพยายามเดินหาขาปูบุฟเฟ่หาเท่าไรก้อมิเจอ เลยตกลงร้านนี้แหละเป็นมื้อแกรนด์ของทริปนี้แพงโคตรแต่อร่อยคุ้มค่าจินๆเนื้อปูหอมหวานมั่ก ลืมบอกเราเลือกร้านนี้เพราะมีโปรโมชั่นตามรูปมีอาหาร 2-3 อย่างคือข้าวและก้อเนื้อปูผักในราคา 2200 เยน เราทั้งสองก้อเดินเข้าร้านเพื่อหาที่นั่งปรากฎเปิดเข้าไปแทบช๊อค ไอ้หยาเนี่ยมันไฮโซนิเอาก้อเอาวะเงินมีไม่กลัวข้างล่างเป็นบ่อปูว่ายกันเรียงรายเขาให้ถอดรองเท้าก่อนขึ้นลิฟท์ไปชั้นบน พอเราถอดเสร็จเขามีพนักงานสาวใส่ชุดกิโมโนอัญเชิญขึ้นห้องส่วนตัว เราคิดในใจสงสายจะโดนฟันแน่เยยมื้อนี้ มันเป็นห้องติดฮิตเตอร์ปูเสื่อญี่ปุ่น เราถอดเสื้อโคชออกสักพักมีป้าใส่ชุดกิโมโนมานั่งเปิดละปิดประตูอย่างพินอบพิเทาแล้วโค้งก่อนจะมาชงชาเขียวเสริฟ เรารุสึกถึงชนชั้นมะเท่าเทียมกังกินมะลง เขาถามจากิงอารายเราเตรียมมาแล้วก้อชี้ว่าจากิงอันนี้ เขาบอกว่ามันไม่เยอะแบบรูปนะมันสำหับคนๆเดียวปูอะครึ่งต้วเท่านั้นมะเต็มแบบรูปหรอก เราบอกมะเป็นไรขึ้นกินแบบ 2 คนปาเข้าไป 3000 เยนเราก้อจนนาสิ เอาแบบนั้นแหละ 2200 จัดชามมา 2 ชุดละกัง
สักพักหย่ายป้าก้อมาเสรฟพร้อมวิธีนั่งเปิดประตูเลื่อนอีกเช่นเคย เราแทบจะไปบอกไม่ต้องทำเช่นนั้นหรอกยืนเปิดแบบพี่ไทยก้อได้แต่ไม่กล้ากลัวป้าโดนดุเพราะมันเป็นวัฒนธรรมของที่นี่ มันคือสุกี้บ้านเราอะใส่ผักทุกอย่างแล้วก้อปูมีโมจิด้วยเป็นแป้งไม่มีน้ำจิ่มที่นี่เขากิงกะผักดอง เราชิมน้ำซุปหวานอร่อยมั่กๆไม่มีกลิ่นคาวเยยเนื้อปูหวานอร่อยบอกต้นหนึ่งกินให้หมดเพราะแพง พอเขาปรุงให้เสร็จเขาก้ออกไปทิ้งให้เรากินกันอย่างเมามัน แหมคนญี่ปุ่นเขามรรยาทงดงามจัง เขากะเวลาดีมั่กเยยเขามาอีกทีหมดเหลือแต่น้ำเขาถามเอาข้าวมะเราบอกเอาเขาก้อออกไปอีก เข้ามาอีกทีเป็นสาวน้อยละสงสายป้าคุยอังกฤษกะเรามะรุเรื่องเลยให้สาวน้อยมาแทนเธอพูดอังกฤษได้ค่อยดีหน่อยถามมาจากไหนบอกไทยแลนด์ชีเข้าใจ เราบอกอาหารอย่างงี้บ้านเราเรียกสุกี้ เธอบอกสุกี้ต้องเป็นเนื้อแต่อังนี้ไม่ใช่สุกี้เพราะเป็นปู จากนั้นเธอก้อเอาข้าวใส่หม้อน้ำซุปตอกไข่ใส่ทิ้งไว้สักพักใส่ต้นหอมพอเสร็จเราก้อขอบคุณ เธอก้อออกไปข้างนอกห้อง ทิ้งให้เราสองแม่ลูกเมามันกะข้าวน้ำซุปสุกี้ปู อิ่มเบาๆแต่อร่อยเหลือล้น
เรานั่งรถไฟกลับสถานีซัปโปโรและไปเอากระเป๋าที่ฝากล็อกเกอร์สถานีรถไฟไว้ จากนั้นก้อนั่งคอยรถไฟไปอาโอโมริที่ออกจากสถานี 4 ทุ่ม ต้นหนึ่งบอกสงสัยผมจาไม่หลับ แต่ปรากฎว่าหลับคอตกก่อนเราซะอีก!
จบภาค 2 แว้ว รออ่านภาค 3 ตลุยมรดกโลกชิราคาวาโกกะวัดในเกียวโตในภาค 3 ละกังนะ เหนื่อยอะ

Create Date : 07 ธันวาคม 2554 Last Update : 8 ธันวาคม 2554 19:59:51 น. Counter : 6346 Pageviews.		2 comments
Share Tweet