ตั้งหนังสือที่แต่เดิมสุมซ้อนกันอยู่ บัดนี้ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย กระดาษเอกสารเก่าๆที่มีสีน้ำตาลกรอบถูกแยกไว้ต่างหากที่ใต้โต๊ะ คอมพิวเตอร์ที่ฉันยังไม่เคยลองเปิดใช้งาน เพราะคิดว่ายังไม่จำเป็น เวลานี้กลับมีหน้าจอเปิดค้างอยู่



“ฝีมือตาบรูส วิลลิส น่ะเจ๊....อิอิอิ..” อ้อยช่วยเฉลย



สิ้นคำน้องอ้อย ตาเหม่งโหลดเดินเข้ามาพอดี เขามาหยุดข้างโต๊ะฉันพร้อมกอดอก ยักคิ้วและยิ้มด้วยท่าทางภูมิใจ ...เอ้อ...แล้วฉันจะทำอย่างไรได้ล่ะ นอกจากกล่าว “ขอบคุณ” ทั้งๆที่ไม่ชอบให้คนอื่นมาก้าวก่ายของส่วนตัวจนเกินไปนัก...โดยเฉพาะ...คนที่เพิ่งรู้จักกันแค่สองวัน




“เช้านี้ฉันว่างๆน่ะเลยช่วยจัดให้ คุณจะได้นั่งทำงานสบายๆมากขึ้น แต่ไม่ได้ทิ้งอะไรไปนะ แค่แยกไว้ให้คุณมาดูเองอีกที คือเราเป็นเพื่อนร่วมงานกัน อะไรที่ฉันช่วยได้ ฉันก็อยากจะช่วย” เหม่ง...เอ๊ย...บรูส พูดอธิบายเสียยืดยาวด้วยภาษาบ้านของเขา



ถึงแม้ไม่พอใจแค่ไหน ก็อย่าได้เผลอนินทาฝรั่งพวกนี้ด้วยภาษาพ่อขุนของหมู่เฮาเด็ดขาด เพราะเอเย่นต์ได้จัดอบรมภาษาไทยเบื้องต้นให้พวกเขาเป็นอย่างดี คำด่า คำแสลง หัวทองเหล่านี้หมดที่สำคัญบางคนอยู่หลายปีจนมีเมียเป็นคนไทย เพราะฉะนั้น อย่าได้เม๊าท์ (ภาษาไทย).....อย่า...แม้แต่จะคิด!!!!!



“ออกเรือนมีภรรยาไทยแล้วนะนั่น ทำมาปรารถนาดีกับสาวๆ”
ยายอ้อยฉลาดขั้นเทพ...เม๊าท์ระยะประชิดด้วยคำยากๆ อย่าง “ออกเรือน” “ภรรยา” หรือ “ปรารถนา” เนี่ย...มันบ่อฮู๊ด๊อก ฉันแอบเห็นเควสชั่นมาร์กซ้อนกันหกอันบนหน้าของบรูส อืม...มันไม่เข้าใจจริงๆด้วยสิ ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...




“ เนือยมาย....ยยยย....นิ๊ด...ดดด”
นั่นไง.....ไม่ทันไรมันหยอดคำหวานแบบไทยๆ ให้กับน้องนิด สาวตัวเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามา นิดอายุน้อยสุด และหน้าตาน่ารักที่สุดในห้องพักครูแห่งนี้ ไม่แปลกใจเลยที่บรูสทำเสียงหวานขนาดนั้น




“ แอม โอเค ไม่เหนื่อยหรอก บัท ยู ลุ๊ค เวรี่ แฮ๊ปปี้นะ ดูสดชื่นมากเลย” นิดพูดไทยปนอังกฤษ ซึ่งแสดงถึงความสนิทสนมกันเป็นอย่างดี ฉันได้ยินอ้อยพึมพำว่า “งานเข้าแน่....เหม่งเอ๊ย” เลยพอตีความได้ว่าพวกเขาอาจจะ...กิ๊ก...กันมาก่อน ไม่ได้การล่ะเดี๋ยวนิดจะเข้าใจเราผิด ต่อไปนี้ต้องห่างๆตาเหม่งไว้ ใครจะตีกันก็ตีไป....ป้าไม่เกี่ยวนา



“โอเคครับทุกคน ผมขอเวลาสิบนาทีประชุมย่อยนะ เอาในห้องนี้ล่ะ” หัวหน้าหมวดหนุ่มเดินมา แจ้งให้ครูทุกคนพร้อมประชุม พร้อมแปลเป็นอังกฤษด้วยทุกประโยค เพื่อให้เข้าใจไปในทางเดียวกัน



“ที่เบื้องบนกำชับมา มีอยู่ ๓ เรื่องใหญ่ๆนะครับ.....หนึ่ง ให้อาจารย์หมั่นตรวจเช็คทุกเช้า หากเด็กในปรึกษาคนใดมีไข้ให้คัดแยก จากนั้นส่งตัวไปห้องพยาบาลโดยทันที.....สอง แบบประเมินตนเองที่ฝ่ายบริหารส่งมาให้ตั้งแต่ต้นเทอมส่งผมจันทร์นี้นะครับ.....สาม คะแนนสอบย่อยครั้งที่ ๑ และ ๒ ของนักเรียน มีแค่ผม มาร์ก แมรี่ และ นิดเท่านั้นที่พิมพ์ลงในระบบออนไลน์แล้ว คนที่เหลือช่วยคิดคะแนนแล้วพิมพ์ลงคอมด้วย ส่งภายในสิ้นเดือน....อันนี้สำคัญมาก....ฝ่ายบริหารเบื้องบนบอกว่าฝ่ายประมวลผลฝากทวงมา....”




เกือบลืมไปเลยนะเรา ทั้งๆที่ดูทีวีทุกวันและข่าวแทบทุกช่องก็เน้นว่า ...ไข้หวัดใหญ่สายพันธ์ใหม่กำลังระบาด และสถานศึกษานั้นถูกจัดอยู่ในกลุ่มเสี่ยง เพราะเป็นที่ซึ่งคนจำนวนมากมาใช้ชีวิตด้วยกัน...เฮ้อ....แจ๊คพ๊อตจริงนะฉัน...หางานทำมาตั้งนานได้เป็นครูช่วงนี้พอดี



“โอเคเท่านี้ล่ะครับทุกคน....อ้อ...พี่หญิงครับ...อาจารย์สุวัฒน์คนที่ลาออกไป แล้วเรารับพี่เข้ามาทำงานแทนนั้น แต่เดิมเขาเป็นคนดูแลโปรเจคเรื่องนวัตกรรม ให้กับนักเรียน ปวช. และ ปวส. ด้วย ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้วพี่จึงต้องสานต่องานเดิม โดยเข้าไปฟังนักเรียนรายงานหน้าชั้น รวมถึงให้คอมเมนต์ด้วยนะครับ....ผมลืมบอกไป”



งานเข้าอีกแล้วเรา หัวหน้าหมวดนี่ก็แปลกๆนะ นอกจากแนะนำตัวเองให้ฉันรู้จักด้วยประโยคสั้นๆ เมื่อเช้าวานนี้แล้ว ก็ไม่บอกหรือสอนอะไรอื่นเลย ต้องรอให้ฝ่ายบริหารเรียกไปกำชับถึงค่อยทะยอยบอก...ทีละอย่าง...ทีละอย่าง



“พลี๊ส...สสสส....ด๊อนงง...เจ๊....อยู่ไปสักพักจะเก๊ท” อ้อยกระซิบแบบรู้ใจ



ฉันเริ่มงานสอนภาคบ่ายด้วยความรู้สึกมึนๆหัว อาจจะเป็นเพราะไม่ได้ตื่นเช้าแบบตีสี่ ตีห้ามานานมากแล้วก็เป็นได้ โชคดีที่เด็ก ปวช. ๒/๑ ห้องนี้ค่อนข้างเรียบร้อย ตั้งใจฟัง ไม่พูดคุยโทรศัพท์มือถือหรือ มัวแต่นั่งแต่งหน้า ที่สำคัญจำนวนนักเรียนไม่ค่อยมาก แม้จะสอนต่อเนื่องถึงสองคาบ ก็ยังทำให้ฉันออมแรงไปได้มากโข



“อ้าว....เหลืออีก ๕ นาทีขอครูเช็คชื่อนะคะ...หัวหน้าเอาใบลงบันทึกการสอนกับใบเช็คชื่อมาให้ครูด้วยค่ะ....”
“อุ๊ย....ขอโทษทีค่ะอาจารย์หนูลืมไป...” นักเรียนกล่าวขอโทษ พร้อมยกมือไหว้อย่างน่าเอ็นดู
“นี่ค่ะอาจารย์....วันนี้ขาดตั้ง ๗ คนค่ะ เห็นว่าไม่สบายมีไข้สูง พอดี...แม่...เอ่อ...อาจารย์ที่ปรึกษาโทรไปสอบถามเมื่อเช้านี้ค่ะ.....แล้วอาจารย์ทราบหรือยังคะ เรื่องที่จะต้องเข้าฟังพวกหนูรายงานนวัตกรรม





สมกับได้รับคัดเลือกเป็นหัวหน้าห้อง งามพิศเป็นเด็กที่มีกริยามารยาท แม้จะเรียบร้อยแต่ก็แฝงด้วยความมั่นอกมั่นใจ พูดจาฉะฉาน และพร้อมที่จะให้ความช่วยเหลือ (มากกว่าหัวหน้าหมวดเสียอีก )



“นี่ค่ะอาจารย์ ตารางเวลารายงานเรื่องนวัตกรรม ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเย็นพุธ กับศุกร์ค่ะ อาจารย์เอาไปได้นะคะ หนูทำซีรอกซ์ไว้หลายชุด”
“ขอบใจมากงามพิศ ครูกำลังสงสัยอยู่เชียวค่ะ หนูเป็นคนแรกที่ไขปริศนาเรื่องนี้ให้กับครูเลยนะ ว่าแต่นวัตกรรมที่ว่า....มันเกี่ยวกับอะไรบ้างหรือ???? ”


“เป็นการประดิษฐ์เครื่องมือใหม่ๆ ที่ช่วยผู้ป่วยพัฒนาสมรรถภาพร่างกาย โดยโปรเจคนี้จะต้องอิงพระราชดำรัสเศรษฐกิจพอเพียงค่ะอาจารย์ คือราคาย่อมเยาว์ และ หาใช้ได้ง่าย....ประมาณนี้ค่ะ...”


“เอ่อ....ฟังดูน่าจะเกี่ยวกับวิชาวิทยาศาสตร์สุขภาพมากกว่าภาษาอังกฤษนะคะ แถมครูเพิ่งมาใหม่อีกต่างหาก.....หมายถึง...ครูภาษาอังกฤษไม่น่าจะช่วยอะไรโครงการได้มากน่ะค่ะ”


ที่ถามเด็กแบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันขี้เกียจทำงานหรอกนะ แต่ก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าเนื้อหาโครงการมันเกี่ยวข้องกันอย่างไร อีกทั้งคำอธิบายจากหัวหน้าหมวดที่ส่งมอบงานต่อให้ฉันทำนั้นมัน....สั้นมาก...เหมือนกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง

“พอดีเลยค่ะอาจารย์.....นี่ค่ะแบบสอบถามที่พวกหนูทำเป็นภาษาอังกฤษ อาจารย์ต้องตรวจให้คะแนน เช็คว่ามีตรงใหนผิดบ้าง อาจต้องสั่งให้เอาไปแก้แล้วตรวจใหม่....ทำนองนี้ค่ะ”




ฉันแทบจะน้ำตาร่วงเมื่อฟังเด็กอธิบาย คำว่า..วุฒิภาวะ...ไม่ได้วัดกันที่อายุเท่านั้น นางสาวงามพิศคนนี้เมื่อเติบโตไปอนาคตของเธอคงกว้างไกลไพศาลเป็นแน่แท้....ฟันธง!!!!!!

หมดวันเสียที ในที่สุดก็กลับถึงบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน ทานเข้าเย็น อาบน้ำ ดูละครหลังข่าวจนจบ เพียงแค่๔ ทุ่มเศษ ฉันก็เตรียมพร้อมที่จะเข้านอน....



“ฮัลโหล....ลลลล....เป็นไงบ้างพี่...งานโอเคมั๊ย...”
“ฮัลโหล....เอ๊ย...จุ๊บเหรอดีใจจังว่ะที่โทรมา จุ๊บล่ะเป็นไงบ้าง”
“เบื่อว่ะพี่ สิ้นเดือนนี้โดนอีกแล้ว เห็นบอกว่าไม่มีเงินให้ ขอจ่ายครึ่งเดียว...”
“หา....สี่พันน่ะนะ...จุ๊บจะอยู่ไหวเหรอ....”
“ก็นั่นน่ะสิพี่ ค่ารถไปกลับก็จะสามพันอยู่แล้ว อยากจะร้องไห้ว่ะ”
“พี่พูดตรงๆนะ ที่เขาทำแบบนี้เพราะเขาตั้งใจ...บีบให้ออก....เข้าใจรึปล่าวจุ๊บ”



เพราะเคยได้ทำงานที่บริษัทเดียวกันเป็นเวลานาน ฉันจึงรับรู้สภาพการเงินอันย่ำแย่ของออฟฟิศเก่าเป็นอย่างดียิ่ง เริ่มจากตอนต้นปีมีการจ่ายเงินเดือนช้า ๒ ถึง ๓ วันบ้าง ตัดเงินโอทีบ้าง สุดท้ายก่อนที่ฉันจะลาออกเพราะสุดจะทนนั้น บริษัทค้างจ่ายเงินเดือนฉันถึง ๖ เดือน จากประสบการณ์เก่าทั้งหมดจึงค่อนข้างมั่นใจว่า เรื่องที่จุ๊บเล่ามาเป็นความจงใจคัดคนออก เพื่อให้เหลือจำนวนพนักงานที่พอเหมาะกับรายได้ของบริษัทที่น้อยลง การไม่มีลูกค้ารายใหม่เข้ามาเลยตลอดปีที่ผ่านมาคงทำให้ตำแหน่ง...ธุรการ...หมดความหมาย



“ทำไปก่อนนะพี่หญิง สู้ สู้แล้วกัน พี่โชคดีกว่าหนูตั้งเยอะนะที่ได้งานทำช่วงเศรษฐกิจแบบนี้.....ใหนจะรายได้จากงานพิเศษของพี่อีก....อย่าเพิ่งท้อนะพี่...แค่นี้นะ...วันหลังหนูจะโทรมาใหม่”




ฉันกล่าวขอบใจน้อง พร้อมทั้งเตือนให้รีบๆหางานที่อื่นไปด้วย จุ๊บเป็นเด็กดีมีมารยาท ขยันทำงาน แถมไว้ใจได้เรื่องเงินๆทองๆ ฉันอยากให้คนดีแบบนี้ได้บริษัทที่ดี มีธรรมาภิบาลรับเข้าทำงานเสียจริง วางสายโทรศัพท์เสร็จดันนอนไม่หลับ กว่าจะข่มตาลงได้ก็เกือบตี ๑ เป็นผลให้ตื่นสายในวันรุ่งขึ้น ฉันต้องเสี่ยงตายกอดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คนั่งมอเตอร์ไซค์วิน ต่อรถเมล์ขึ้นทางด่วน จากนั้นซิ่งมอเตอร์ไซค์ท่ามกลางถนนใหญ่ที่เต็มไปด้วยรถเมล์ เพื่อมาให้ทันตอกบัตรเวลา ๗ โมง ๓๕ นาที....เฮ้อ...ชีวิต







วันนี้บังเอิญตาบรูสมายืนข้างๆ ระหว่างที่รอนักเรียนเข้าแถวเตรียมเคารพธงชาติ เขาชวนคุยเรื่องการระบาดของไข้หวัดสายพันธ์ใหม่ ซึ่งฉันก็ตอบเท่าที่รู้จากการติดตามข่าวทางทีวี


“ยีง....งงง... ยัวร์ แฮร์”


พูดจบปุ๊บ นายเหม่งก็เอานิ้วมือมาจับปอยเส้นผมบ๊อบสั้นของฉันที่บังเอิญติดอยู่ริมฝีปาก แล้วค่อยๆสางออกจนเป็นทรงปกติ ฉันตกใจมากเพราะไม่คิดว่าเขาจะเป็นคน...ถึงเนื้อถึงตัว...ขนาดนี้ ตัวเองมีเพื่อนที่เป็นผู้ชายทั้งไทยและฝรั่งพอสมควร รู้จักกันมานานเกินกว่า ๑๐ ปีบ้าง...เพิ่งรู้จัก ๒ – ๓ ปีบ้าง แต่ไม่เคยเจอผู้ชายเผ่าพันธ์ใหน ทำตัวสนิทสนมไวเท่ากับตาคนนี้เลย


“ไป...ไกล...ไกล...ฉันเกลียดแก” เมื่อตั้งสติได้ฉันก็นึกคำด่านี้ในใจ พร้อมกับเขยิบตัวออกห่าง


ก่อนเข้าสอนคาบแรก ฉันเล่าเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวให้หัวหน้าหมวดฟังพร้อมกำชับให้เตือนความประพฤติของบรูสด้วย เขาอาจจะเคยทำแบบนี้กับคนอื่นที่นี่หรือปล่าวฉันไม่ทราบ แต่ห้ามมาทำกับฉัน โดยเฉพาะหน้าเสาธงด้านล่าง ที่มีเด็กนักเรียนสาวๆยืนเข้าแถวอยู่เต็มไปหมด ฉันไม่ชอบโดยส่วนตัว และไม่อยากให้เด็กเห็นแล้วเอาไปพูดในทางที่ไม่ดี


“ไม่มีอะไรหรอกพี่ อย่าคิดมาก” เขาพูดสั้นๆเท่านี้ ยิ้ม แล้วเดินจากไป
ฉันเริ่มได้กลิ่นความยุ่งยากใจเสียแล้ว เพราะนอกจากเรื่อง..แต๊ะอั๋ง...เมื่อเช้า โต๊ะทำงานของเราทั้งสองก็อยู่ติดกัน ทำงานแผนกเดียวกัน ถ้าเรื่องนี้หัวหน้าไม่จัดการพูดคุยตักเตือนให้ ฉันคงไม่มีความสุขตลอดการทำงานที่นี่ทีเดียว


“บอกไปก็เท่านั้นล่ะเจ๊....ไอ้โน๊ตมันไม่รับผิดชอบช่วยเหลืออะไรหรอก....” น้องอ้อยให้ความคิดเห็นตรงๆ หลังจากฉันเล่าเรื่อง...แต๊ะอั๋ง...
“มันไม่ทำอะไรเลยพี่รู้มั๊ย ขนาดข้อสอบโทเฟลมันก็อ้างว่าทำหาย แล้วก็มาขอใช้ชุดเดียวกับที่หนูกับอรช่วยกันทำ หน้าด้านมั๊ยล่ะ!!!! เวลาอยู่กับเรามันก็พูดอีกแบบ เบื้องบนเรียกไปคุยมันก็พูดอีกแบบ....หนูล่ะโคตรเกลียด...”


“มิน่า....เวลาพี่ถามเขาเรื่องคอมโรงเรียนมีปัญหาลงคะแนนไม่ได้...เขาดูหงุดหงิดจัง แถมทำท่าเหมือนมีธุระ จากนั้นก็เดินหนีไปเฉยๆ...เนี่ย..พี่เลยต้องแบกโน๊ตบุ๊คจากบ้านมาใช้เอง”
“มันไม่ได้แกล้งหรอกพี่...ที่มันเดินหนีน่ะเพราะมันไม่รู้จะตอบยังไง....มันไม่เคยทำงานแบบลงลึกด้วยตัวเอง....ที่เป็นหัวหน้าได้ก็เพราะเป็นญาติห่างๆกับคนข้างบน...” อรช่วยอ้อยชี้แจงแถลงไข



ฉันเริ่มเข้าใจอะไรๆมากขึ้น ...วัฒนธรรมองค์กร....คือสิ่งที่ไม่มีจารึกในตำราเรียนเล่มใหนในโลก จนกว่าคุณจะได้สัมผัส...ด้วยตัวคุณเอง

Counter  :  3 Pageviews

Create Date : 26 กันยายน 2553
Last Update : 27 กันยายน 2553 0:12:11 น.		6 comments
Counter : 770 Pageviews.
Share Tweet