Bloggang.com : : นางแก้ว ดาราพร : ห้วงเสน่หา ปรารถนาแห่งหัวใจ 17

ห้วงเสน่หา ปรารถนาแห่งหัวใจ 17

ตอนที่ 18 เสือที่รักเดียว

แอนนี่มีความตั้งใจมากในการตื้อขิม เธอนำเรื่องงานที่มีโฆษณาสองเรื่องต่อเนื่องเข้ามาอ้าง ในการนัดพบกับขิม อ้างว่าต้องการคำแนะนำ ขิมรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร แต่เขาไม่คิดปฏิเสธ เหตุผลง่ายนัก คือเรื่องงาน แอนนี่ดังจากงาน ดังนั้นจึงมีผล
“แอนนี่อยากไปเที่ยวทะเลจังเลยค่ะ ที่กระบี่สวยมาก แอนนี่ไม่เคยไปเลยนะคะ ตั้งแต่กลับมาอยู่เมืองไทย”
“ไว้ ซ่อมงานตัวนี้เปลี่ยนไปกระบี่ก็ได้”ขิมบอกเรียบเรื่อย
“จริงนะคะ พี่ขิมใจดีจังคะ แอนนี่หอมทีนะคะ”แอนนี่ไม่พูดเปล่า แต่จุ๊บแก้มชายหนุ่มโดยแรง ภาพนั้นไม่พ้นกล้องของปาปารัสซี่ ซึ่งต้องนำไปลงข่าวและเนต เพราะแอนนี่กำลังดัง มีงานเข้ามาเยอะ และขิม ได้ชื่อว่านักดันตัวพ่อของวงการโฆษณา
ป่านแก้ว วางหนังสือดารา ซึ่งปกติไม่น่าสนใจสำหรับเธอ แต่ว่า ฉบับนี้บัวศรีนำมาให้อ่านอย่างคาดค้นว่าต้องอ่านต่อหน้าเธอด้วย
“คุณป่านจะทำยังไงคะ คนของคุณนะคะ ยังเจ้าชู้ไม่เลิกเลย”
“ภาพเท่านั้นเองพี่บัว อย่างไปตีความว่าถึงสวรรค์เลยค่ะ”
“แหมนี่ถ้าผู้หญิงห้าสิบเปอร์เซ็นต์คิดอย่างคุณป่าน ผู้ชายได้กลายพันธุ์มีปีกงอกกันเป็นแถวแน่”
“แหมทันสมัยเสียด้วยนะคะพี่บัว”
“จริงๆนะคะ บัวอยากให้คุณป่านอ่านนิยายเรื่อง
“ซินเดอเรล่าสายพันธุ์แสบ ของนักเขียนคนหนึ่งจริงๆเลยค่ะ”
“ชื่อเรื่องอะไรนะ”
“ซินเดอเรลล่าสายพันธุ์แสบค่ะ อ่านแล้วต้องให้รางวัลนางเอกเลยล่ะ สมกับผู้หญิงปี2012จริงๆ แม่เลี้ยงอย่างคุณเรน่ะโดนเธอปราบซะราบเลยค่ะ พี่เลี้ยงก็โดนจัดการ รวมทั้งพระเอกจอมเจ้าชู้อย่างคุณขิมนี่ด้วย”
ป่านแก้วหัวเราะกับท่าทีคนติดนิยายอย่างบัวศรีมากเพราะนำเรื่องแต่งมาผสมกับเรื่องจริงได้อย่างไม่น่าเชื่อ ส่วนเรื่องภาพข่าวของขิม มีผลต่อหัวใจของเธอไม่น้อย เพียงแต่ไม่แสดงออกให้สาวใช้ต้องเป็นห่วงเธอมากกว่านี้เท่านั้นเอง...ขิม ไม่เคยว่างคู่ควง แม้จะมีป่านแก้วควงอยู่แล้วก็ตามที

ที่ร้านอัญมณีชั้นนำของบุคคลระดับมีเงินมากเป็นลูกค้า เพราะใครได้โลโก้นี้ไปใช้ ไม่มีคำว่าของปลอม
ปกรณ์นั่งลงบนเก้าอี้หมุนหน้าตู้โชว์เครื่องประดับใกล้กับป่านแก้ว มองไกลดูเหมือนคู่รักกำลังเลือกของแต่งงานให้แก่กัน ขิมปลาบวาบในใจต่อภาพที่เห็นแววตาริษยาเห็นชัด ชายหนุ่มบดกรามขบแน่น หญิงสาวที่ควงมาด้วยจับจูงมือเขาให้ก้าวตามหากคนร่างใหญ่ยืนตัวแข็งทื่อไม่ยอมขยับ
“พี่ขิมเป็นอะไรไปค่ะ แอนนี่อยากได้แหวนใส่เล่นค่ะ” ป่านแก้วหันมาเห็นพอดีส่งยิ้มมาให้อย่างคุ้นเคย คนรับไม่ยิ้มตอบเมินหน้าไปทางอื่น และกระซิบบอกสาวที่มาด้วยโดยที่ป่านแก้วไม่ได้ยิน
“พี่ลืมงาน ต้องรีบกลับ”
“แหม”
“อยากอยู่ก็ตามใจ”ขิมเอ่ยสั้นเดินลิ่ว แอนนี่รีบสาวเท้าก้าวตามโดยเร็ว ป่านแก้วเหลือบสายตาไปมองชายหนุ่มอีกครั้ง เขาเอี้ยวหน้าหันมามองป่านแก้วด้วยสายตาตัดพ้อยิ่งนัก ป่านแก้วเจ็บแปบที่ใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่เห็นผิดของเขา แต่โทษผิดที่ตนเองมากับผู้ชาย และกำลังจับมือถือแขนกันอยู่ ปกรณ์ชวนป่านแก้วคุย
“คุณป่านผมตกลงเลือกตามลายนี้นะครับ”
“ค่ะ สวย”
“ผมเลือกกำไลให้คุณป่านด้วยนะคนละลาย ผมใส่ให้”
“ค่ะ” ป่านแก้วแทบไม่ได้ยินว่าปกรณ์พูดว่าอะไรบ้าง จึงรับคำไปอย่างนั้น จนเขาจับมือป่านแก้วไปสวมกำไลข้อมือนั่นละเธอจึงรีบดึงมือกลับ มองกำไลที่สวมข้องมือเล็กๆของตนเอง พลางทำท่าถอด หากว่าเขารีบพูด
“ของขวัญที่คุณทำงานดี อย่าถอดออกให้เสียกำลังใจคนอยากให้เลยคุณป่าน”
ปกรณ์หันไปส่งบัตรเครดิตให้เจ้าของร้าน ขิมเดินจากไปด้วยอารมณ์โกรธครุกรุ่น ป่านแก้วเห็นท่าทีของขิมเป็นดังนั้นแล้ว หญิงสาวรู้สึกไม่ค่อยดีเอาเสียเลย เธอแคร์ความรู้สึกของเขามากกว่าของตัวเอง ไม่ได้นึกด้วยซ้ำว่าขิมควงนางแบบชื่อดัง มาด้วย
ปกรณ์และป่านแก้วแยกทางกันตรงหน้าห้างนั้นเอง เพราะป่านแก้วบอกว่าจะรีบไปทำธุระเรื่องงานต่อ และเมื่อเสร็จธุระป่านแก้วจึงขับรถเลยไปที่สำนักงานของขิมทันที
ที่บริษัทของขิม
พนักงานบางส่วนกลับบ้านตามเวลา แต่ก็มีไม่น้อยทำงานล่วงเวลาเพื่อทำให้งานบางชิ้นลุล่วง ทุกคนรู้จักป่านแก้วดี เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ต่างส่งเสียงทักทาย
หากวันนี้ป่านแก้วจะสังเกตพนักงานบางคน เธอจะเห็นรอยยิ้มของเขาแปลกไป ป่านแก้วขึ้นลิฟต์ไปห้องทำงานของขิม เปิดประตุเข้าไอย่างถือวิสาสะ ภาพที่ป่านแก้วเห็นเต็มสองตา คือแอนนี่นั่งบนที่เท้าแขนบนเก้าอี้ทำงาน แขนขาวๆของแอนนี่ที่โอบเอว ป่านแก้วชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะปิดประตูตามเดิม ขิมรีบลุกเร็ว ก้าวยาวออกไปหาร่างบางที่ปิดประตูจากไปโดยไม่มีถ้อยคำใดออกจากปากแม้แต่คำเดียว เวลานั้นขิมอยากโดนตบหน้าสักฉาดมากกว่า ป่านแก้วจากไปอย่างไม่มีเยื่อไยอย่างนี้
“ใครคะพี่ขิม” แอนนี่ถามไล่หลัง
“เพื่อน” ขิมหันกลับไปบอก ก่อนเปิดประตูออกไป ป่านแก้วยืนริลิฟต์เขารีบเรียกรั้งไว้
“ป่านเดี๋ยว” เขารีบกุมมือนุ่มหยุดไว้ไม่ให้ขึ้นลิฟต์ ร่างบางยืนนิ่งเขาปล่อยมือนุ่มเป็นอิสระ
“ป่านมีธุระอะไรหรือเปล่ารอก่อนสิ”
“ไม่มีธุระอะไรแค่ขับรถผ่านมาเท่านั้น” บอกเรียบ แต่ขิมรู้ว่าไม่เข้าท่าเสียแล้ว ยิ่งแอนนี่นางแบบชื่อดังก้าวท้าวเข้ามาร่วมวงด้วยเขายิ่งรู้สึกวูบวาบไปทั้งร่างกาย
“เพื่อนพี่ขิมหรือค่ะ แอนนี่ค่ะ” แอนนี่แนะนำตัวเองรอยยิ้มหวานเฉียบหากแววตาท่าทายบางอย่างป่านแก้วยิ้มรับนิดๆไม่มีท่าทางต่อต้านความทระนง
“ชื่อป่านค่ะเป็นเพื่อนของขิม พอดีว่าจะมาชวนขิมไปทานข้าวด้วยกันป่านแก้วเริ่มที่จะไม่ยอมขิมรู้ดีหญิงร่างเล็กคนนี้ใจเต็มร้อยเสมอเขานะสิกระอักกะอวนชอบกล เมื่อแอนนี่บอกปัดป่านแก้วอย่างไม่ไว้มารยาท
“พี่ขิมนัดกับแอนนี่แล้วค่ะ แอนนี่นั่งรองานของพี่ขิมให้เสร็จจนป่านนี้แล้ว คุณป่านคงไม่ว่านะคะ ถ้าเราไม่ได้ชวนคุณป่าน”
“จะว่าได้ยังไงล่ะค่ะ” รอยยิ้มยังเจือในสีหน้างามละมุน “ฉันไม่ได้นัดกับขิมเสียด้วยสิค่ะเพียงนึกขึ้นได้ก็เลยแวะมาชวน ว่าแต่ขิมล่ะ มัวแต่ทำงานเดี๋ยวก็เลยเวลาทานข้าวพอดี ยังไม่รีบรีบไปกับคุณแอนนี่ตามลำพังอีกหรือ”น้ำเสียที่เอ่ยประโยคท้าย แข็ง ห้วน เหมือนกับจะบอกว่า ลองไปดูสิ รับรองจบแน่ไม่ใครก็ใคร!!
ขิมได้ยินน้ำเสียงแปร่งชัดเต็มสองหู ลางสังหรณ์ของเขานั้นได้นำมาใช้ในทันที จบได้ แต่จบที่คนอื่นไม่ใช่เขา!!
“ความจริงป่านไปกับเราด้วยเลยนะ ไปรถขิมเอารถจอดไว้ที่นี่แหละ”
“จะดีหรือ”ป่านแก้วทำย้อนเสียงไม่แน่ใจ หากดวงตากลมฉลาดนั้นบอกว่า ฉันชนะ
คนกล่าวนิ่งคิดสักครู่เพราะรู้ทันกัน ขิมปลายตามองมาที่แอนนี่นิดหนึ่ง
“ต้องดีอยู่แล้ว ป่านก็รู้นี่” นางแบบสาวแทบเต้นเมื่อรู้ความหมาย ใครกันแน่ที่สำคัญกว่า
“ไม่ไปดีกว่าขิมตามสบายเถอะ ป่านไปก่อนนะ” เธอเดินมาถึงหน้าลิฟต์พอดี นิ้วเรียวสวยกดลิฟต์ ยุติการสนทนาแต่เพียงนั้น
หากขิมไม่ปล่อยโดยง่าย เข้าดึงป่านแก้วเอาไว้ ไม่ยอมให้ป่านแก้วเข้าลิฟต์ เอ่ยเสียงอ่อนว่า
“ไปกับเราเถอะป่าน ก็แค่ไปทานข้าวเท่านั้น ป่านก็ตั้งใจมาอยู่แล้วไม่ใช่หรือ”
ทั้งสองสบตากันเป็นครู่ในความหมายคือ ความสำคัญในกันและกัน แอนนี่กอดแขนขวาร่างใหญ่ ในขณะที่ป่านแก้วเดินห่างออกมาเล็กน้อย ดูคล้ายกับเป็นผู้ติดตาม ขิมเอี้ยวคอมามองหญิงสาว ก่อนคว้ามือเรียวนุ่มเดินกุมไว้ไม่ปล่อย เขาจึงดูเหมือนโดนหญิงหนึ่งควงแน่น ส่วนตัวเองเลือกที่จะจับหญิงอีกคนมากกว่า ป่านแก้วอยากกัดคนเจ้าชู้และฉวยโอกาสให้จมเขี้ยว แต่เธอทำไม่ลง เพราะชอบวิธีจัดการของเขาไม่น้อยทีเดียว
แขนนั้นใครก็ควงได้ แม้แต่คนแปลกหน้าในวงเต้นรำ แต่มือที่เกาะกุมกัน โดยส่งผ่านความรู้สึกอบอุ่นถ่ายเทมาหานั้น มีแต่คนสำคัญเท่านั้นที่จะปฏิบัติต่อกันได้ เช่นเวลานี้ ขิมทำให้ป่านแก้วพอใจ
บนโรงแรมหรูร้านอาหารที่ขิมชอบมาบ่อยๆ
แอนนี่ทำท่าเมินเฉยต่อป่านแก้ว ราวกับอีกฝ่ายไม่มีตัวตนอยู่ร่วมโต๊ะ ป่านแก้วจึงเลื่อนเก้าอี้ของตนเองเข้าไปใกล้ขิมอีกนิด ไม่หยิบเมนุ แต่เอียงหน้าไปดูเมนูเดียวกันกับขิม แต่เมื่อเลื่อนมือไปไล่ชื่อตามรายกาย ขิมเหลือบเห็นกำไลทองคำขาว ฝังเพชรลายงามสะท้อนแสงวาววับเพราะเป็นเพชรแท้ไม่ใช่เพชรที่ขายในตลาดมือซึ่งชั่งขายกันเป็นขีดทีเดียว ที่เรียกกันว่า เพชร รัสเซีย นั้นเอง
“กำไลสวยดีนี่ป่าน” ขิมถามแปร่งปร่าชอบกล ป่านแก้วจับความไม่พอใจของอีกฝ่ายได้จึงบอกอย่างเอาใจว่า
“ประธานซื้อให้วันนี้ บอกว่าไม่เอายังจะยัดเหยียดให้สู้กำไลเงินก็ไม่ได้เนอะ”
นั่นคือคำอธิบายที่ทำให้ตะกอนขุ่นในใจถูกกรองจนใสสะอาดอีกครั้ง เขาหัวเราะอีกจนแอนนี่สงสัยว่าขันอะไรนักหนา ค้อนควักร่างใหญ่ที่อารมณ์ดีเกินเหตุ
“แปลกคนแค่คูณป่านพูดอะไรไม่รู้ไม่เห็นตลกเลย พี่ขิมเอาแต่หัวเราะอยู่ได้”
“ป่านเป็นเพื่อนพี่เป็นเพื่อนรักกันอยู่ฝ่ายวางแผนการตลาดบริษัทคิวปิค คนนี้ละที่ดันแอนนี่ตัวจริง ไม่ใช่พี่”
แอนนี่วางท่าไม่ถูกเมื่อได้ยินคำบอกเล่าโพล่งๆของขิม ซึ่งเหมือนเตือนให้แอนนี่รักษามารยาท เพราะโฆษณาชิ้นนั้นแจ้งเกิดแก่เธอให้โด่งดังจนงานไหลมาเทมา
“คุณป่านคือเอ่อคนที่เลือกแอนนี่เหรอค่ะ” เสียงอ่อนท่าหยิ่งดูหงอลงชัด
“ก็คุณเหมาะกับการเป็น พรีเซ็นเตอร์สินค้าเรานี่ค่ะ” ป่านแก้วบอกพร้อมเรียกเด็กรินไวน์ให้อีกขิมยิ้มมุมปากนิดๆนี่แหละป่านแก้วของเขาที่จะยอมคนง่ายๆไม่มีซะล่ะ และที่รักน้ำใจนักเลงคือถ้าใครดีมาละก็ใจเธอกว้างเป็นแม่น้ำเลย
“คุณป่านค่ะเป็นถึงผู้จัดการวางแผน แต่ดูเด็กจังค่ะเอ่อขอโทษนะคะอายุ เท่าไหร่แล้วคะแอนนี่ยี่สิบสองค่ะ น้อยกว่าแอนนี่หรือเปล่าคะ”
“เปล่าค่ะ พี่อายุเท่าขิมนั่นแหละ แหมขอบใจนะที่อุตส่าห์เห็นเป็นเด็กอีก อาหารมาแล้วเชิญคุณแอนนี่ค่ะ”
ทำไปทำมาสองสาวมีเรื่องคุยกันไม่หยุดปาก ขิมกลายเป็นส่วนเกิน ป่านแก้วพลอยยิ้มน้อยๆแก้มเป็นชมพูเรื่อด้วยฤทธิ์ไวน์หลายแก้ว แอนนี่มองคนนั้นทีคนนี้ทีก่อนยกแก้วไวน์ดื่มรวดเดียว แก้มเธอแดงจัด ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
“ไปส่งคุณป่านก่อนแล้วค่อยส่งแอนนี่นะคะ”แอนนี่บงการ
“ตกลง” ขิมไปส่งป่านแก้วก่อน “ขับรถได้แน่นะป่าน”
“ไม่ต้องห่วงยังจำบ้านเลขที่ได้น่า” เธอจากไปแล้ว
แอนนี่มองอีกฝ่ายแล้วหันมาสังเกตขิมก่อนเอ่ยปากถาม
“เป็นแค่เพื่อนจริงหรือคะพี่ขิม”
“ทำไมถามอย่างนั้นละ”เขากุมมือนุ่มบีบเบาคล้ายปลอบโยนเมื่อย้อนถาม
แอนนี่เบือนออกนอกรถไม่สบตาคมคู่สวยของขิมคู่ที่ทำให้ผู้หญิงใจอ่อนมานักต่อนัก
“พี่ขิมแคร์คุณป่านมาก มองดูก็รู้ว่าเขาสำคัญแค่ไหนในสายตาพี่ขิม” ขิมไม่ตอบ เอาแต่นั่งนิ่ง ส่วนแอนนี่ยังคงพูดถึงป่านแก้วอย่างเอาความคิดของตนเป็นใหญ่
“ถ้าวันนี้คนนัดคือคุณป่าน แล้วผู้หญิงอื่นวิ่งมาหา พี่ขิม แอนนี่เชื่อว่าพี่ขิมไม่พามา เด็ดขาด
แอนนี่พูดไม่ผิดไปเลยสักนิดเพราะถ้าเป็นอย่างที่เธอว่า ขิมคงทำตามนั้น ชายหนุ่มยอมรับว่าป่านแก้วเหนือกว่าผู้หญิงคนอื่นๆเขาเปลี่ยนจากการกุมมือมาเป็นโอบไหล่อีกฝ่ายให้ชิดกายเขามากขึ้น
แอนนี่กระพริบตาถี่ไล่น้ำตาที่รื้นเต็มขอบตา
“คุณป่านเป็นยิ่งกว่าเพื่อนของพี่ขิมใช่มั้ย”
“ป่านเป็นคนดี ถ้าแอนนี่รู้จักเขามากกว่านี้ แอนนี่จะรู้ว่าเขาน่ารัก”
“และพี่ขิมก็รักเขาใช่มั้ยคะจะแต่งงานกับเขาหรือค่ะ”
“ใช่” คำตอบแสนสั้น ชัดเจน ไม่มีเนื้อที่ของหัวใจให้สาวใดเข้าไปวิ่งเล่นได้อีกแล้ว ขิมรักป่านแก้ว
“พี่ขิม” แอนนี่ร้องไห้โฮ ขิมจอดรถหน้าอพาร์ตเม้นต์ของเธอ
ผู้จัดการส่วนตัวรีบวิ่งมาถามไถ่อย่างห่วงใย คิดว่าขิมทำอะไรแอนนี่เพราะเขามีชื่อทางด้านผู้หญิง คนผิวเข้มเอ่ยเบา
“ผมกลับก่อนนะครับ” ขิมจากไป แอนนี่ฟูมฟายน้ำตา
”เขาไม่รักแอนนี่เขามีแฟนแล้ว”
“พี่บอกแล้วเขาเป็นเสือผู้หญิงไม่มีใครจับเขาอยู่หรอก”
“มีสิมีคุณป่านจับเขาอยู่ จับอย่างดิ้นไม่หยุดเชียว” พร่ำเพ้อเครือสะอื้น
“ใครกัน” ผู้จัดการถามจะว่าดาราก็ไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนแล้วเสือหรือจะสิ้นลาย
“คนนอกวงการที่เห็นที่ทะเลนั่นละคนนั้น”
แอนนี่บอกเสียงสั่น เห็นตัวเล็ก นึกว่าเด็ก แต่หญิงสาวคนนั้นมีหัวใจนักสู้เกินร้อย เธอต่างหากที่ไม่มีทางสู้คนอย่างป่านแก้วได้ โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้นเลือกข้าง คนนั้นไม่ใช่ข้างเธอ...เสืออย่างขิมโดยถลกลายได้อย่างที่แอนนี่บอกใครทุกคนคงไม่เชื่อแน่นอน!!

Create Date : 31 สิงหาคม 2554

Last Update : 31 สิงหาคม 2554 0:57:08 น.

0 comments

Counter : 984 Pageviews.