Bloggang.com : : นางแก้ว ดาราพร : ปรารถนาแห่งหัวใจ 9

ปรารถนาแห่งหัวใจ 9

ตอนที่9 ขั้นของคำว่าเพื่อน
ขิมนอนที่บริษัท เพื่อสะดวกในเวลาทำงาน กระทั่งเวลาสายชายหนุ่มจึงได้ลุกจากเตียงพับนอนแบบชั่วคราว บิดขึ้เกียจจนกระดูกลั่น จากนั้นจึงเปิดปากหาวหวอด อย่างนอนไม่เต็มตื่น เดินเข้าไปอาบน้ำยังห้องน้ำ ที่จัดทำเป็นพิเศษ เขามีชุดสำรองไว้หลายชุดเก็บปิดอย่างดีในตู้ขนาดเล็ก ข้างห้องอาบน้ำของเขานั้นเอง
บริษัทเปิด พนักงานเข้ามาทำงาน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับลีน่าเข้ามาด้วย ไม่ว่าใครล้วนห้ามหญิงสาวไม่ทัน แม้แต่ยามประจำชั้นเฝ้าตึก
นางแบบสาวผลุนผันเข้ามาในห้องทำงานของขิม อย่างถือวิสาสะ ขิมหมุนโต๊ะทำงานหันมาทางอีกฝ่าย ลีน่าตะโกน พูดเสียงดังอย่างเกรงอีกฝ่ายจะได้ยินไม่ชัดเจน
“เมื่อคืนลี่น่าไปที่อพาร์ตเม้นต์ แต่ไม่พบคุณ คุณไปไหนมา อย่าบอกนะว่าไปค้างบ้านสาวคนอื่น”
“ผมไปได้ทั้งนั้นแหละลี่นา ไม่ว่ากับคุณหรือใคร”ขิมยังคงกล่าวประโยคเดิมอย่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายผูกมัดตัวเขาได้
“คุณ” ลี่น่าอุทานโกรธเกรี้ยว อารมณ์ร้อนจึงเงื้อง่ามือเข้าใส่ชายหนุ่ม ขิมปรามอีกฝ่ายอย่างเคร่งเครียดไม่พอใจ
“อย่าทำแบบเมียหึงผัวสิลีน่า เราไม่ได้มีอะไรกันลึกซึ้งขนาดนั้น” เขาเอ่ยเย็นชายกมือกันไว้
“ขนาดของเรามันคือผัวเมีย” เธอประจานตัวเอง
“ผมไม่คิดอย่างนั้นหรอก ผัวเมียคือคนที่ร่วมชีวิตกันตลอดไปมากกว่า”
เธอเอ่ยโต้เสียงสั่น แรงทิฐิทำให้กล่าวโพล่งๆออกไป
“คิม คุณ คุณเห็นแก่ตัว ได้เลย จบ จบ กัน” หากครู่เดียว เธอ
ร้องไห้โฮไม่อายใคร ผละออกไปจากห้องอย่างเสียใจสุดซึ้ง เลขารีบเปิดประตูเสนอหน้าเข้ามา เจ้านายเงยหน้าขึ้นมากจากโต๊ะทำงานสีหน้าเรียบเฉยเหมือนกับว่าไม่ได้ทะเลาะกับใคร
“คุณขิมมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าค่ะ”
“ช่วยไปทำงานที่สั่งให้เรียบร้อยก็แล้วกัน”ขิมกล่าวไม่มอองหน้า
อรชุมารีบปิดประตูสนิท พนักงานคนอื่นเห็นบีน่ามีอาการเสียอกเสียใจ เดินเกือบวิ่งออกไปจากบริษัท เลขาคือผู้ใกล้ชิดจึงถูกรุมถาม ความเป็นมาของเรื่อง
“นายว่าไงบ้างพี่เกด”
“บอกว่า งานที่สั่งให้ทำให้เรียบร้อย”
คำตอบนั้น เหมือนขิมสั่งด้วยตัวเอง เพราะอรชุมาไม่มีท่าทีหยอกเล่น ทุกคนรีบสลายตัวไปทำหน้าที่ นอกเวลางานเจ้านายใจดี แต่ในเวลาทำงานแล้วทุกนาทีมีค่าเสมอ และถ้าโกรธ เขาปากจัดยิ่งกว่าแม่ค้าปากจัดอย่างถูกจัดเป็นปากระดับหนึ่งในตลาดสดเสียอีก
“คนเมื่อคืนนี้เป็นใครหรือแม่บัวออกไปเกือบสว่าง”
แน่คุณนายรั้วบ้านติดกันอุตส่าห์ถางตาสังเกตการณ์ดึกยันเช้า
“เป็นพี่ชายคุณป่าน ง่วงมั้ยคะคุณนาย ท่าทางเหมือนคนไม่ได้นอนเลยนี่”
“ง่วง เอ๊ยง่วงที่ไหนละ เมื่อคืนฉันหลับสนิททั้งคืน”
“อ้อเหรอ แต่เมื่อคืนหนูแหกตาจ้องมองคุณป่านตั้งแต่ดึกจนเช้าเลย”
คุณนายจองสอด เดินหน้าม้านกลับเข้าบ้านของตนเอง
ป่านแก้วยังคงเข้าทำงานเช้าเช่นเคย แม้ว่าหน้าที่การงานจะสามารถไปสายได้ แต่เธอจะเห็นแก่ตัวไปทำไมในเมื่อสำนึกได้ถึงกินเงินเดือนแพง เธอจึงต้องมีความซื่อสัตย์ต่อหน้าที่
เอมจิตทักเพื่อน
“ แอ๊คทีพจังเลยป่านตาแดงยังกับคนไม่ได้นอนแล้วยังมาทำงานเช้าเชียว”
“ห้ามคิดบ้านะเอม”
“ไม่ได้คิดบ้าอะไร เอ๊ะพูดเรื่องจริงก็ไม่ได้ ตาของป่านเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก่อนออกไปติดต่องานก็แอบสักงีบเถอะ”
“คืนนี้ก็นอนได้แล้วน่า”
“จ้าเก่งน่าให้เหรียญทองจังเลย วันนี้ฉันขับรถไปด้วยดีกว่า”
“จะติดไปด้วยหรือ”
“งั้นสิ ขี้เกียจฟังข่าวร้ายเพราะเพื่อนหลับใน”เอมจิตเอ่ยด้วยความเป็นห่วง จากใจจริง
ป่านแก้วตกลงตามที่เพื่อนเสนอมา ความกระตือรือร้นล้นของหญิงสาวทำให้ยืดหยัดได้จนเย็น เมื่อจอดรถเรียบร้อยก็ไปอาบน้ำเอนตัวลงนอนเล่นที่เก้าอี้ยาวตัวนุ่มและหลับในไม่ช้า
บัวศรียกอาหารที่เตรียมไว้เก็บใส่ตู้กับข้าวรออุ่นให้เจ้านาย
ฝ่ายขิมมีอาการเดียวกับป่านแก้ว เขากลับมานอนเอนกายเล่น แต่หลับจริงในห้องพักของเขา
“ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาคุณขิม”
สาวร่างงามลงนอนแนบข้างชายหนุ่มที่นอนหลับสนิทบนเตียงนุ่ม หญิงสาวคนสวยมองความงามได้รูปของชายหนุ่ม ที่งามอย่างหาตัวจับได้ยาก คิ้วหนาเข้มเรียวยาว รับกับขนตาเป็นแพหนายาว และงอน จมูกโด่งคมสันได้รูป นิ้วเรียวขาวเกลี่ยริมริมฝีปากหนาสวย มีรอยหยักยิ้ม ตามธรรมชาติ ความหล่อได้อันดันของขิม ทำให้สาวสวยทนไม่ไหวจึง แตะแต้มริมฝีปากลงบน กลีบปากแดงช้ำของเขา ขิมขยับรู้สึกตัว
“ใคร”
เขาดึงอีกฝ่ายออกห่าง เมื่อเห็นชัดว่าเป็นลีน่า สาวที่ไปหาเขา และพูดเองว่าจบ ชายหนุ่มยันกายลุกขึ้นนั่ง หญิงสาวกระเง้ากระงอดเข้าใส่ขิม เขายังงัวเงียขี้ตาไม่หาย
“แหมขิมยังไม่ทันลืมตาก็ผลักลีน่าแล้ว”
“ผมอยากพักผ่อน อย่ากวนได้มั้ย วันนี้ทำงานมาทั้งวัน” เขาพูดตัดเยื่อใย พลางล้มตัวลงนอนหันหลังให้ ลีน่าทุบตีเขาไม่เลือกที จนเขาทนไม่ไหวต้องผุดลุก ตะคอกว่าด้วยความไม่พอใจ
“อย่าทำอย่างนี้ได้มั้ย ผมไม่ชอบ”
“คุณทำเหมือนไม่สนใจลีน่า”
“คุณเข้าใจถูกแล้ว” เขาพูดใส่หน้าไม่เกรงใจ ลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็ดตัวพันกาย “ผมหมดความสนใจคุณนานแล้ว น่าจะรู้ตัวเสียที รู้มั้ยผู้หญิงตามง้อผู้ชายมันไร้ค่ามากแค่ไหน”จากนั้น ขิมเดินหนีไปเข้าห้องน้ำ
“อ้าย....
ลีน่ากรีดร้อง คลุ้มคลั่ง และบ้ามากพอที่จะคว้าข้าวของขว้างปาเกลื่อนกระจาย ดังนั้นเมื่อขิมออกมาจากห้องน้ำชายหนุ่มจึงเห็นสภาพห้องนอนของเขาจึงกลายเป็นขยะ ที่นอนถูกของมีคมกรีดทำลายเสียหาย
แทนการเก็บกวาด เขากลับวางท่าทีเรียบเย็น ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบกระเป๋าเดินทางออกมาเหวี่ยงลงบนเตียง จากนั้น หอบเสื้อผ้ายัดใส่ลงไป พร้อมของใช้ส่วนตัวไม่กี่อย่าง
ขิมลงไปติดต่อกับผู้จัดการอพาร์ตเม้นต์ ซึ่งเมื่อเขาทราบเรื่อง เขาแสดงหน้าเครียดพอๆกับผู้เช่า ขิมคืนห้องพักที่อยู่มานานปี
“คุณขิมใจเย็นๆ สิครับเรื่องค่าเสียหายผมไม่คิดหรอกครับแต่ว่า คุณอย่าย้ายออกเลย” ผู้จัดการเอ่ยอย่างคิดรอบคอบดีแล้วค่าเสียหายไม่กี่หมื่นบาท กับเงินค่าเช่าจากชายหนุ่มแค่เดือนเดียวก็คุ้มเกินพอ
“คิดค่าเสียหายมามาเถอะครับ ผมจะย้ายออกเลย คุณตามบิลไปที่ทำงานของผมตามนี้นะครับ”
“ผมจะกำชับยามให้ดูแลความปลอดภัย จะห้ามทุกคนไม่ให้ขึ้นไปวุ่นวายให้ห้องของคุณได้เลย”ผู้จัดการยังเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ขิมจึงตอบอย่างรักษาน้ำใจ
“ถ้าผมยังไม่ซื้อบ้าน บางทีจะกลับมาพักอีกครับ”
“นางคนนั้นเป็นดาราใช่มั้ย มันน่าลากไส้แฉหนังสือพิมพ์ให้เข็ด” ผู้จัดการวัยกลางคนแค้นนางแบบตัวซวยไม่หาย
“อย่าเลยครับผมของร้องให้เงียบไม่อยากอื้อฉาว ตกลงตามผมว่านะ” ขิมเอ่ยอย่างลูกผู้ชาย ผู้จัดการจำต้องยอมรับว่าได้เสียลูกค้าชั้นดีไปแล้วจริงๆ ดังนั้นจึงทำตามที่ขิมบอก คือขึ้นไปตรวจดูความเสียหายของสภาพห้อง และคิดเงินเต็มที่ และตามบิลส่งไปเก็บที่บริษัท

วันนี้ครบเจ็ดวันที่ผ่านมาตามเวลานัดหมาย ขิมพร้อมทีมครีเอทีฟมาพบป่านแก้วที่บริษัท นำคอนแซบโฆษณามาให้เลือก ถกเถียงกันถึงเนื้องานจนเลขามองขิมที่ป่านแก้วทีท่าทางสนิทสนมของเพื่อนเปลี่ยนไปราวลับทั้งคู่กำลังทำตัวเป็นฝ่ายค้านกับรัฐบาล
“มันลึกไปคนดูไม่เข้าใจแน่”
“เข้าใจสิเพราะผมลองสำรวจจากกลุ่มครีเอทีฟ”
“ผู้บริโภคไม่ใช่ครีเอทีพ อย่าลืมสิคะ อะไรที่มันดูง่าย จับต้องได้ และดูเหมือนใส่ใจเขาอย่างแท้จริงเขาจะเชื่อถือกว่าอะไรที่เหนือจริงและไกลเกินเข้าใจ”
“แต่โฆษณาชิ้นนี้เพื่อนคนระดับกลาง”มงคลหนุ่มครีเอทีฟแย้งความคิดของป่านแก้วอย่างไม่เห็นด้วย
“คอนเซปต์ที่คุณต้องการทำไม่ได้ภายใน 30 วินาทีแน่” น้ำหวานสาวครีเอทีฟเอ่ย
“มันเป็นหน้าที่ของคุณค่ะจะย่อหรือยืดสักตอนหากคุณทำหน้าสนใจ ผู้บริโภคไม่เบื่อชมแน่” ป่านแก้วไม่ลดละที่จะยอกย้อนให้พวกเขาเห็นชอบ
ขิมนึกทึ่งความคิดของเพื่อนหญิง สาวครีเอทีฟอีกคนนำเสนองานชิ้นใหม่ที่เตรียมมาให้ชม ประธานบริษัทพร้อมกรรมการครึ่งหนึ่งไม่พอใจ เช่นเดียวกับป่านแก้วที่ไม่พอใจงานที่ทำออกมา
“ว่าไงคุณป่าน”ผอ.ปกรณ์หันไปถามป่านแก้วผู้จัดการฝ่ายขายไว้วางใจเธอเต็มที่
“ลองทำดูใหม่ดีมั้ยคะคุณขิม” ป่านแก้วหันมาพูดกับผู้จัดการใหญ่บริษัทโฆษณาลูกน้องขิมไม่พอใจหญิงสาวนัก เสนองานไม่ผ่านสักชิ้นเรื่องมากโง่ก็ไม่รู้ถึงดูไม่เข้าใจ
“เราอยากเจาะตลาดค่ะทำยังไงดีล่ะคะเพราะดิฉันดูงานคุณไม่รู้เรื่องเมื่อคนห้าในเก้าไม่รู้เรื่องคิดว่าสินค้าเจาจะตีตลาดไม่ได้ค่ะ แล้วดาราคิดว่าคุณแอนนี่จะเหมาะกว่า”
ตกลงคุณขิมทำใหม่อีกครั้ง ขิมสรุป ลูกน้องบ่นกันเกรียวเมื่อถึงบริษัท มงคลเอ่ย
“ผู้จัดการฝ่ายขายจู้จี้เป็นบ้าเลยนะครับผู้จัดการเสนออะไรไปก็ตาไม่ถึงสักเรื่อง” น้ำหวานกระทุ้งสีเรางเพื่อนร่วมงานกระซิบเบา
“เพื่อนผู้จัดการ”
“แต่ผมว่าดีนะ ยิ่งเขาจู้จี้และชี้ข้อบกพร่องของเราชัดขนาดนี้ทำให้เรารู้ว่างานเรายังไม่ดีถึงที่สุด เขาอยากได้งานที่คุ้มกับเงินของเขา
“แต่”
“ผมชอบคำพูดเของเขาที่ว่าผู้บริโภคไม่ใช่ครีเอทีฟจะให้เข้าใจสิ่งที่เราเสนอทั้งหมดไม่ได้”
“จริงครับใช่แล้ว” ชายหนุ่มเริ่มเห็นตามขึ้นมาร่ำไร เมื่อครู่ลืมที่จะคิดถึงคำพูดของป่านแก้ว
“ค่ะใช่ ผู้บริโภคคือกระจกของการทำโฆษณา”
“เราน่ะถูกผู้จัดการคนนั้นสอนให้แล้วรู้มั้ย”
พรรคพวกเริ่มเข้าใจ เจ้าของบริษัทว่าทำไมถึงยอมนำงานกลับมาทำใหม่ แทนที่จะหยิ่งทิ้งโครมไม่ยอมทำให้อย่างที่เคยทำกับลูกค้ารายอื่นที่เรื่องมากเอาแต่ใจ ขิมเคยด่าว่าลูกค้าที่เคยมาเสนอความต้องการโจ๋งครึ่มของตัวเอง
“โฆษณาบ้าๆขายเซ็กส์ผ่านจอตู้อย่างนั้นไปทำให้ทำไมให้ถูกวิจารณ์ แม้จะมีคนดูและต้องปิดอย่างรวดเร็ว ความดังกระฉุดก็จริง แต่มันไร้จริยธรรมในการทำกิน มันไม่ใช่ทางเดินของเรา”
“แน่ะคุณผู้จัดการฝ่ายขายบริษัทโน้นมา” พนักงานคนหนึ่งของบริษัทKim ครีเอทีฟ บอกเพื่อนร่วมอาชีพ
อรชุมาประชาสัมพันธ์สาวรีบเข้ามาต้องรับ กลุ่มครีเอทีฟกล่าวถึงป่านแก้วกันมากจนลือไปทั้งออฟฟิศ ว่า ขิมหันมาควงป่านแก้ว
“คุณป่านแก้วมาพบบอสหรือคะ กำลังประชุมเครียดหลังจากกลับมาจากบริษัท จะให้เรียนมั้ยค่ะว่า”
“รอดีกว่าค่ะ”ป่านแก้วรีบ เอ่ยแทรกไปก่อนอีกฝ่ายจะพูดจบ อรชุมาเล่าให้ป่านแก้งวฟังว่า
“บางทีถึงกับสั่งอาหารเข้าไปเลยนะคะ”
“ถึงขนาดนั้นเลยหรือ อย่างนั้นฉันกลับดีกว่า” พลางขยับกระเป๋าถือทำท่าเดินออกหากแต่โอปเรเตอร์รีบเรียกไว้ก่อน
“คุณขาบอสให้รอสักครู่ค่ะท่านกำลังออกมาแล้วค่ะ”
ป่านแก้วอมยิ้มกับการทำงานอันรวดเร็ว ของพนักงาน อีกคนมาพูด อีกทางก็โทรติดต่อเข้าไปหาท่านประธาน ท่านผู้มีอำนาจในบริษัทนี้เปิดยิ้มกว้างเดินตรงมาหาคนร่างเล็กที่ทำให้เขาคิดถึงอยู่ไม่วาย ทักเรียบง่ายเป็นกันเอง
“ไงป่าน”
“ถึงขนาดจะทานข้าวในห้องเลยหรือ เรากลับก่อนดีกว่า”
“รีบกลับทำไมไปดูบ้านใหม่เราก่อนเราพึ่งย้ายบ้าน”
“ย้าย”
“ฮือ ไฟไหม้ที่เก่าเลยอยู่ไม่ได้”
“ไฟ หรือพายุลีน่า”
ขิมทึ่งที่ป่านแก้วเดาถูกจุด
“รู้ได้ไง”
“เออน่าดูออกก็แล้วกัน แล้วย้ายไปอยู่ที่ไหนล่ะไปบ้านเราก่อนมั้ย” ชวนอย่างคนมีน้ำใจไม่มีความหมายลึกซึ้งแฝง
“เกรงใจ เดี๋ยวแม่บัวศรีต้องมานอนเฝ้าหน้าเตียงเจ้านายทุกคืน”
“เขาก็งั้นแหละ วันนั้นเลยพลอยหลับไปด้วย”
“ได้คนอย่างนี้อยู่ใกล้เราเบาใจโข”
“ไม่มีคนปีนเราหาหรอกน่า”
“งั้นเราปีนเอง” ปากไวว่าไปนั้น
“โอ๊ะ” ป่านแก้วเตะแข้งเพื่อนแรงๆ จนเขาขากระตุกขึ้นมากุมสุดปากยู่โอดโอยจนป่านแกวทำท่าจะเตะอีกข้างจึงรีบหายทันที
พนักงานแอบอมยิ้มกับภาพสนิทสนมตรงหน้า มีไม่น้อยเข้าใจว่าขิมทั้งลีน่า หันมาคั่วป่านแก้วแทน เพราะเขาขึ้นชื่อในเรื่องรักง่ายหน่ายเร็วยิ่งนัก ห้องชุดชั้นลอยบนคอนโดสูงหลายชั้น การตกแต่งภายในยังไม่เรียบร้อยดีนักป่านแก้วเดินไปเปิดผ้าม่านมองทิวทัศน์ผ่านกระจกบานใหญ่
“ทำไมเลือกคอนโดล่ะขิม แล้วยังเช่าเขาอีกด้วยซื้อบ้านเสียเลยไม่ดีหรือ”
“เวลาเหงาๆมองรถรามันวิ่งเราล่างแล้วเพลินดี แล้วก็ไม่คิดปักหลักเลยยังไม่ซื้อบ้าน”
“มีด้วยหรือเวลาเหงาของตัวเองน่ะ”
“ป่านไม่มีความรู้สึกอย่างนั้นบ้างหรือ”
หญิงสาวพยักหน้ารับ อายุผ่านมาไม่น้อยแล้วความเหงาก็มีบ้าง บางครั้งอยากมีใครสักคนโอบกอดให้ไออุ่นด้วยความรักความปรารถนาในส่วนลึก เธอต้องการใครสักคนกอดแน่นๆตลอดทั้งคืน
“ผู้ชายยังดีนะเที่ยวได้ เราไม่นึกว่าน่าเกลียดเลยถ้าผู้หญิงจะลุกขึ้นมาทำบ้าง”
“ถ้าผู้ชายทั้งโลกเป็นอย่างขิม ผู้หญิงคงท้องไม่มีพ่อทั้งบ้านทั้งเมือง”
“เราก็แปลกใจเหมือนกันว่ากับแค่ยาเพียงเม็ดเดียวที่ช่วยไม่ให้ท้อง ทำไมไม่พกไว้กิน”
“แล้วขิมล่ะพกติดตัวตลอดหรือ”
เพื่อนชายหัวเราะฮาชอบอกชอบใจ ป่านแก้วยังเป็นคนเปิดเผยตรงไปตรงมาเช่นเดิม ก่อนย้อนกลับมาว่า
“อย่ามาหลอกถามเสียให้ยากเลยป่าน”
ป่านแก้วอมยิ้ม ขิมอยากรั้งอีกฝ่ายมากอดให้สมใจปรารถนา แต่มีความเกรงใจอยู่มาก จึงได้แต่เก็บความรู้สึกนั้นอย่างไม่มิดชิดเท่าไหร่นัก ป่านแก้วเดาออกเพราะสายตาพราวพรายเจ้าชู้ของอีกฝ่าย เธอทำไม่รู้ไม่ชี้ และไม่เข้าใกล้จนเกินไป!!

Create Date : 22 สิงหาคม 2554

Last Update : 22 สิงหาคม 2554 8:25:24 น.

0 comments

Counter : 515 Pageviews.