Bloggang.com : : นางแก้ว ดาราพร : ห้วงเสน่หา ปรารถนาแห่งหัวใจ 2

ห้วงเสน่หา ปรารถนาแห่งหัวใจ 2

คืนนั้น
ป่านแก้วหลับไปแล้ว เหลือแต่ผู้ใหญ่คุยกัน ชุดรับแขกริมระเบียง ย่าปรางดูเครียดจนเห็นได้ชัดเมื่อประนาทเอ่ย
“ต้องวิ่งเต้นครับไม่งั้นผมแย่แน่”
“ถ้าอย่างงั้น ที่มานี่ก็เรื่องเงินก้อนใหญ่ล่ะสิเจ้านาท”ย่าปรางพูดจี้ใจประนาทอย่างจัง ชายรูปงามรีบกล่าวแก้ว่า
“คุณแม่ครับพื้นที่นั้นมันอันตรายผมเกรงว่าถ้าย้ายไปอยู่จะไม่ปลอดภัยครับ ผมห่วงเจ้าป่านจะกำพร้าพ่ออีกคน”
“แกไม่กลัว แต่เมียแกคงกลัวกำพร้าผัวมากกว่า นี่แม่นั่นคงบอกแกล่ะสิว่าไม่มีทางย้ายตามไปอยู่ด้วย แกถึงได้เป็นทหารกลัวตายขึ้นมาซะทันที” ประนาทหน้าเจื่อน ก่อนเอ่ยไม่เต็มเสียงว่า
“ผมจะขอยืมเงินคุณแม่สักก้อนนะครับ”
“ก้อนนั้นเป็นร้อยหรือเป็นล้าน” ที่นี้ย่าไม่เครียดแต่ท่าทางเท่านั้น แต่น้ำเสียงแข็งกระด้าง ประนาทกลับกรอกกลิ้งวาจาเอาป่านแก้วบังหน้าเสมอ เพราะอ้างถึงลูกจะได้ผลทุกครั้ง
“ผมไม่อยากขายที่ครับ จะเก็บไว้ให้ป่าน”
ย่าปราง ถอนใจยาว เปรยเสียงแผ่วจนเนื่องต้อง แอบกุมมือปลอบโยนผู้ให้กำเนิด
“ป่านมันคงคงเหลือแต่กระดูก ถ้าแกยังหลงแต่เมียใหม่อย่างนี้”
“คุณแม่ครับ ป่านเป็นลูกยังไงผมก็รักอยู่วันยังค่ำ”
“รักคือการให้ การให้ที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน แก ไปทบทวนดูซะประนาท ว่าทุกวันนี้แกได้ให้ใครมากกว่าใครระหว่างเจ้าป่าน กับนังเมียของแก” กล่าวจบ ย่าปรางลุกหนีเสียดื้อๆ ประนาทรีบท้วงไว้
“คุณแม่ครับ แล้วเรื่องที่ผมขอล่ะครับ”
“พรุ่งนี้จะให้คำตอบ ถ้าแกรอไม่ได้ แกก็กลับไปซะคืนนี้ ฉันง่วงแล้ว”ย่าปรางประกาศเสียงแข็ง ปู่เนียมระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ยังคงนั่งที่เดิม
ประนาทมองตามมารดาไปด้วยความหวังปู่ เนื่องมองพี่ชายแล้วลอบส่ายหน้า ด้วยความระอาใจ เพราะพี่ชายคนโตมีธุระต้องใช้เงินอยู่เรื่อยๆ ครั้งนี้มาหนักจนมารดาต้องเก็บไปคิด
“ย่าตายซะคนเจ้าคงลำบากแน่ลูกป่านเอ๊ย”
หากใครสักคนตามไปห้องป่านแก้วก็จะเห็นย่าปราง กอดร่างน้อยนั้นอย่างแสนสงสาร หน้าจิ้มลิ้มพริ้มหลับได้สนิท ยามพ่อมาหาก็เคล้าเคลียไม่ห่างด้วยความคิดถึง แล้วดูเถอะเงินที่ย่าปรางตั้งใจจะเก็บไว้ให้ป่านแก้ว ประนาทยังจะมาเอาไปได้ลงคอ ยามนี้ท่านยังมีชีวิตอยู่ ดังนั้นท่านยังป้องกันได้ ท่านจึงทำเพื่อป่านแก้ว แม้ว่าลูกชายต้องพกความผิดหวังกลับไปก็ตามที
ชีวิตท่านเหมือนไม้ใกล้ฝั่ง ท่านจะดูแลหลานสาวให้มากเท่าที่ท่านจะทำได้ แม้ใครจะว่าท่านใจดำส่งลูกไปชายแดนก็ตามที!!
เมื่อสามีแบกความผิดหวังกลับไปหา เรวดีทิ้งหนังสือลงบนโต๊ะกระจกค่อนข้างแรง ประนาทบอกเสียงเนือย
“ท่านไม่มี”
“เรไม่เชื่อหรอกว่าท่านไม่มีเงิน คุณแม่คุณออกรวย แต่ท่านหวงไว้ให้น้องของคุณมากกว่า นี่คุณเนื่องคงจะโกยไว้จน
หมดแล้วแน่ๆ” เรวดียุยง ประนาทจุดบุหรี่สูบนิ่งนาน ความสุขุมของสามี ทำให้เรวดีใจเต้นไม่เป็นส่ำเพราะประนาทนั้นเมื่ออ่อนเขาอ่อนเหมือนคนไม่มีสมองคิด หากเมื่อแข็งเขาดื้อด้านไม่ฟังใคร ดังนั้นเรวดีไม่ให้สามีได้นั่งคิดนาน จึงกวนอารมณ์อีกฝ่ายให้ได้รู้กันไป
“คุณอย่านั่งใจเย็นนะคะคุณนาท คุณมีที่ทาง ที่ท่านแบ่งให้แล้ว คุณขายซะเถอะ หากไม่มีนายหน้าก็ เอาโฉนดมา เรจะไปช่วยขาย ที่ดินคุณขายง่ายจะตายไป ยิ่งรัฐบาลชุดนี้เขาปั่นที่ดินแพงเสียฝรั่งจ้องมองลืมตายกันทั้งนั้น แล้วเขาก็ประกาศ ว่าจะทำสนามรบให้เป็นสนามการค้า ที่ดินทางบ้านคุณจากราคาไม่กี่หมื่นขึ้นเป็นสิบเท่า”
ประนาทเห็นความร้อนรุ่มของภรรยาไม่จางลงง่าย จึงเดินหนีไปเสีย ทิ้งให้คุณเรวดีเรียกชื่อเขาดังลั่นๆไม่อายทหารรับใช้
นายทหารรูปงามขับรถออกจากบ้านไปเรื่อยๆ นึกถึงภาพของย่าปรางจูงมือลูกสาวออกมาจากห้องนอนในตอนเช้า ป่านแก้วยิ้มใสทักทายบิดา ความหนาวของอากาศทำให้พวงแก้มแดงปลั่ง ความหนาวเย็นประหลาดจับใจคนเป็นพ่อ ซึ่งได้ย้อนคิดเดี่ยวนั้นเองว่า เขาให้ใครมากกว่าใครระหว่างลูกและเมียใหม่ เขาไม่ทอดทิ้งป่านแก้วก็เหมือนทอดทิ้ง เพราะไม่ค่อยได้กลับบ้าน กลับไปที หมายถึงต้องการเงินหรือไม่ก็ขายที่สักแปลง คำของมารดาสะท้อนก้องอยู่ในหูระหว่างการเดินทางกลับบ้าน
“ไงประนาทยังอยากย้ายอยู่หรือเปล่า” ย่าปรางย้อนถามลูกคนโต
“ครับคุณแม่”
“ขอให้ขายเป็นแปลงสุดท้ายก็แล้วกัน แม่จะรับซื้อไว้เอง”
“คุณแม่”
“จะเก็บไว้ให้ป่านเพราะรักของแม่คือให้ไม่ใช่กอบโกย”
ย่าปรางตีกระทบไปถึงสะใภ้ใหญ่ผู้ไม่กินเส้นกัน น้ำคำของท่านทำให้ประนาทรู้สึกละอายใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะผู้ให้กำเนิดเขาจะซื้อที่ดินที่แบ่งให้พ่อ กลับคืนเพื่อเก็บไว้ให้ลูก ซึ่งถ้าหากเขาดึงดันจะขายให้จงได้ การกระทำนั้นใยมิใช้ปล้นสมบัติของลูกหรือไร
ครั้นจะกลับบ้านในตอนนี้เรวดีคงไม่รามือง่ายๆ คิดแล้วประนาทจึงหายไปซะวันกับคืนเต็มๆ และในที่สุดเขาต้องกลับบ้านอยู่ดี และภรรยาของเขายังสู้อุตส่าห์รอ พร้อมยื่นคำขาด
“ฉันต้องการโฉนดวันนี้”
“อยู่ที่คุณแม่คุณไปเอาเองแล้วกัน”
เขาตอบเด็ดขาดเช่นกัน จากนั้นจึงเดินเลี่ยง แต่เรวดียืนขวางทางไว้ พร้อมเงยขึ้นถามสามี
“ของๆคุณทำไมอยู่ที่คุณแม่”
“ของแม่ผมต่างหาก ท่านแบ่งให้ลูกเท่ากัน มีผมล่ะมั้งที่ตักตวงมากกว่าคนอื่นทั้งที่เรียนจบแล้ว แต่ไม่เคยให้อะไรท่านเลยนอกจากความไม่สบายใจ” เสียงประนาทแข็งผิดปรกติ เรวดีจึงไม่กล้าหักให้หมางใจกัน แต่ในอกไพล่ไปคิดโทษว่า ย่าปรางต้องคิดเก็บสมบัติให้ป่านแก้ว จึงไม่ยอมประนาทในครั้งนี้
เมื่อได้เวลาอาหาร เรวดีจึงเลียบเคียงถามสามีอีกครั้ง
“ตกลงคุณจะยอมไปอยู่ชายแดน”
“ใช่ ไม่มีทางเลือก”
“ถ้าอย่างนั้นเรไม่ไป”
“ตามใจ แต่ถ้าผมหาเมียใหม่ อย่ามาว่าก็แล้วกัน”
เท่านั้นเอง เมื่อประนาทต้องย้ายไปชายแดน เรวดีเก็บเสื้อผ้าตามก้นสามีแทบไม่ทัน เพราะเธอรู้ว่าคนอย่างประนาท ทำไมจะทำอย่างปากพูดไม่ได้ ขนาดกานดาเมียเก่ายังอยู่ทั้งคน เขายังมาคว้าเธอไปเป็นเมียน้อยกระทั่งเลื่อนมาเป็นเมียหลวง แล้วทำไมเรวดีจะไม่กลัวเรื่องเมียน้อยอีกครั้งของประนาทเล่า
คิดแล้ว เรวดีหาเหตุผลปลอบใจตัวเองให้กล้าตามไปเฝ้าไม่ให้ประนาทไปมีใครไหนอื่น ว่า อย่างไรเสีย คนยิงกันที่ชายแดน ยังไงลูกกระสุนคงไม่ตกมากลางจังหวัดแน่ ดังนั้นเรวดีจึงตามไปป้องกันไว้ก่อน!

Create Date : 15 สิงหาคม 2554

Last Update : 15 สิงหาคม 2554 16:49:14 น.

3 comments

Counter : 586 Pageviews.

โดย: เม้นท์เอง (รุ่งแก้ว

) วันที่: 15 สิงหาคม 2554 เวลา:16:53:01 น.

เยี่ยมค่ะ มาให้กำลังใจกับผลงานดีดี คะ ...

โดย: ~anrin~

วันที่: 15 สิงหาคม 2554 เวลา:17:14:00 น.

ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

โดย: ขอบคุณค่ะ (รุ่งแก้ว

) วันที่: 16 สิงหาคม 2554 เวลา:7:41:31 น.