เปลวไฟปรารถนา8
วาสิฐีนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบตามลำพังที่ศาลาทรงไทยริมน้ำหลังตึก ขณะนั้น หม่อมหลวง.พีระเดชและพรรณยุดาพากันเดินมาที่ศาลาท่าน้ำ พรรณยุดาโบกมือให้เพื่อนรักมาแต่ไกล จากนั้นชวนญาติซึ่งมีทีท่าว่าชอบวาสิฐีให้รีบเดินไปหาหญฺงสาวโดยเร็ว วาสิฐียืนขึ้นต้อนรับทั้งสอง พรรณยุดาทักเพื่อนรัก ไงว่าที่คุณหมอ อย่าเครียดเคร่งมากนักเลยเก็บหนังสือก่อนไปเที่ยวกับยุดานะคุณพีจะเป็นเจ้ามือ ไม่ล่ะยุดาวาสิจะอ่านหนังสือวาสิฐีปฏิเสธเกือบทันที พรรณยุดาทำหน้ามุ่ยเอ่ยเสียงอ่อย อย่าเครียดนักซิ ไปนะ ไปนะคุณพีอุตส่าห์มาทั้งที วาสิจะใจร้ายกับเพื่อนๆได้หรือจ๊ะ ยุดาจ๋า ยุดาก็ทราบว่าสอบแพทย์ยากขนาดไหน วาสิไม่อยากสอบตก ขอวาสินะวาสิจะอ่านหนังสือ ก็ได้ ยุดาพูดสั้น ๆ แต่ทำท่าน่ารัก งั้นคุณพี มาอ่านหนังสือแทนเที่ยวก็แล้วกัน วาสิฐีพึ่งเข้าใจการกระทำของเพื่อนรัก ซึ่งที่แท้พรรณยุดาทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักนั่นเอง ฝ่ายหม่อมหลวงพีระเดชมองตั้งหนังสือ แล้วท้อใจ พีคงอ่านไม่ไหวแน่ นั่นสิ ยุดายุดาหิวข้าว วาสิไปทานอาหารกลางวันกันที่ซุ้มกระดังงานะไป ลุกเดี๋ยวนี้ด้วย หลานคุณหญิงออกคำสั่งแล้วพาร่างสูงโปร่งฉวยแขนของวาสิฐีคล้องเป็นเชิงบังคับ ส่วนหม่อมหลวงหนุ่มเก็บหนังสือเสร็จสรรพ พรรณยุดาเอ่ยต่อไปว่า ทานกันสามคนจะได้คุยสนุกกัน คุณพีมีเรื่องเล่าเยอะแยะเลยใช่มั้ยคุณพีพรรณยุดาตัดบทไม่ชวนงามพริ้ม หม่อมหลวงญาติผู้พี่รับคำอย่างคนช่างตามใจ จากนั้นทั้งสามจึงจากไป โดยลักษณะวาสิฐีโดนบังคับพาไป และพีระเดช หอบหนังสือเดินตามไปติดๆ วาสิฐีสวยงาม เรือนร่างยิ่งโตเต็มสาวยิ่งดูอรชร ผิวพรรณนั้นเล่าสวยกว่าพรรณยุดาซึ่งเป็นคนมีเชื้อสายเสียอีกเด็กสาวคนนั้นยังโชคดี ในความเลวร้ายของชีวิต พรรณยุดาฉุดดึงไว้เคียงข้างจึงสูงส่ง หมอทอแสงจับสังเกตสามีซึ่งเดินผิวปากออกจากห้องน้ำ เธอจำได้ว่า เขาไม่ได้ดูรื่นรมย์อย่างนี้มานานหลายปีแล้ว แต่คุณหมอไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา นอกจากมองการเปลี่ยนแปลงของสามีอย่างเงียบๆ เดวิดใช้น้ำหอมแทนโคโลจน์ตัวเก่า เสื้อสปอร์ต แทนเสื้อสีสัญลักษณ์ต่างๆกางเกงยีน...นั่นคือสิ่งที่หมอทอแสงเห็นว่าไม่สมควรที่หมอเดวิดจะเปลี่ยนอายุตัวเองถอยลงไปเป็นหนุ่มน้อยอีกครั้ง ต้องมีอะไรบางอย่างทำให้เดวิดอยากทอนอายุน้อยลง นายทิ้งคนสวนรดน้ำต้นไม้แต่เช้า ละอองน้ำแตกเป็นฝอย สะท้อนแสงแดดจนเกิดประกายรุ้ง หลังจากเอนทรานผ่านพ้นพรรณยุดาตัดผมสั้นเปิดท้ายทอยขณะที่วาสิฐีเลิกรัดเปีย พรรณยุดาชี้ชวนเพื่อนรักให้ดูรุ้งสายเล็ก ๆ ที่ปรากฏขณะนายทิ้งกำลังรดน้ำ รุ้งทำไมถึงโค้งล่ะ ไม่รู้สิ เพราะโลกกลม มั้ง เอ้ ว่าที่คุณหมอสรุปชุ่ยจัง พรรณยุดาว่า วาสิฐีหัวเราะชอบใจ ครู่หนึ่งพรรณยุดาวาดฝันใช้นิ้วมือวาดเส้นโค้งกลางอากาศ ถ้ามีรุ้งสักสายพาดจากเมืองไทยไปอเมริกาได้ยุดาจะเดินไปดู ดูอะไรหรือจ้ะยุดา ดูว่าสุดปลายสายรุ้งที่ยุดานึก น้าวิลล์กำลังทำอะไรอยู่ เอาอีกแล้วใจวาสิฐีเจ็บดั่งถูกของมีคมบาด ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อน้าวิลล์ นายแพทย์หนุ่ม เดินออกจากหน้าตัวตึก เขาชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อย เมื่อได้เห็นภาพสองสาวสวย กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เอนหลัง สายตาทอดมองสายรุ้งซึ่งเกิดจากน้ำ แสงแดดอ่อนสะท้อนร่างวาสิฐี ให้ดูงดงามราวกับเทพธิดาจนทำให้คุณหมอถึงกับเจ็บที่ใจอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มลูกครึ่ง แต่ถือสัญชาติไทย ได้มองเด็กหญิงมาตั้งแต่พรรณยุดาพามาไหว้ บอกด้วยน้ำเสียงและท่าทางหวงแหนว่าเป็นเพื่อนรัก และโอ้อวดว่าอีกฝ่ายคือฝาแฝด ที่พระเจ้าส่งมาอยู่คนละที่ แต่ในที่สุดเธอก็ได้วาสิฐีมา และนับแต่วาสิฐีเข้ามาอยู่ร่วมชายคาบ้าน แพทย์หนุ่มรู้สึกตัวเองได้ดีทีเดียวว่า หัวใจที่มีเจ้าของจับจองมานานนั้น เริ่มเต้นผิดจังหวะ เวลานี้เขาแน่ใจตัวเองแล้วว่า ชิวิตที่เคยอยู่ในกรอบอันดี ได้มีประตูบานหนึ่ง เปิดให้เขาเดินออกมามองสาวน้อยอย่างที่พยายามแล้วที่จะกักเก็บไว้ให้รู้เพียงลำพัง แต่วันนี้ เวลานี้เขาเห็นตัวเองอย่างชัดเจน...เขาชอบวาสิฐี ชอบมากเกินว่าจะเรียกว่าธรรมดา สายตาชายหนุ่มแอบมองความงดงามซึ่งเปล่งประกายเฉิดฉันท์ด้วยใจที่เปี่ยมสุขและมีความหวัง...เขาจะหวังสิ่งใดกันเล่า ในเมื่อเขามีคู่ชีวิตอยู่แล้ว...หมอเดวิดถอนใจออกมาบางๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปหามารดา แทนที่จะไปหาสองสาวให้เป็นที่ผิดสังเกต ซึ่งแท้จริงไม่มีคนคิดเพราะเขามักจะนั่งสนทนากับพรรณยุดาและวาสิฐี ซึ่งโดนเพื่อนฉุดเข้ามาร่วมวงด้วย แต่วันนี้ เดวิดกลับกลัวคนอื่นรู้ใจของเขาที่ออกนอกกรอบเสียแล้ว หมอทอแสงกัดริมฝีปากบางของเธอแน่น เมื่อคาดเดาการเปลี่ยนตัวเองของสามีได้ว่า น่าจะเป็นผู้หญิงสวยที่สุดในบ้าน ซึ่งไม่ได้มีสายเลือดผูกพันกัน...วาสิฐี เด็กกำพร้า ที่เป็นแค่เด็กในอุปการะเท่านั้น เด็กคนนั้นคงทำบางสิ่งนอกเวลาให้สามีของเธอติดใจ หมอทอแสงคิดอย่างภรรยาทั่วไปคิดเสมอว่า ความผิดของสามี มาจากคนอื่นเป็นผู้ก่อให้เป็น!! อีกมุมหนึ่งของชีวิต หญิงสาวผมทองเป็นประกายดูราวเส้นไหม นิ้วมือเรียวขาวของวิลล์ลูบไล้ทะนุถนอม นั่งบนเตียงเคียงข้าง เดียน่า ผมรักคุณ เขาพร่ำบอกภรรยา ผมใส่สเวตเตอร์ที่คุณถักให้เห็นมั้ยยอดรัก ร่างผ่ายผอมนอนนิ่งสงบ ดวงตาลึกมีรอยคล้ำ สิ่งที่ขยับเพียงมือเรียวเห็นกระดูกขึ้นยกกุมมือสามี เดียน่า ใช้ชีวิตกับความรัก ให้เต็มที่ รักให้เต็มที่ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวที่รัก เดียน่าวิลล์เรียกหาผู้ที่ตนรักอย่างสุดใจผมไม่อยากเสียคุณไป คุณไม่เคยเสียฉันไปไม่ว่าเมื่อไหร่...อย่าอยู่คนเดียวนะ ได้ยินมั้ยเสียงแผ่วเบาดังพลิ้วดุจสายลมวิลล์เพียงคนเดียวที่ได้ยิน และอยู่กับเธอตลอดเวลา คุณย่าเป็นชาวอเมริกันอิตาลีผมขาวทั้งศีรษะมีความชรามากแล้ว ผู้ดูแลเป็นหญิงผิวร่างอ้วนเข็นรถเข็นมาส่งถึงในห้องส่วนตัวของวิลล์ หลายวันแล้วที่หลานชายคนโปรดสุดเฝ้าดูแลภรรยาไม่ห่าง วิลล์ คุณย่าเรียก วิลล์ขยับกายลงจากเตียงนอนจับมือผู้เป็นย่าจุมพิตเบาข้างแก้มสารภาพความเป็นตัวตนของตนเองที่ไม่มีใครเคยรั้งได้ ผมขอโทษที่เอาแต่ใจ ทำดีแล้ววิลล์ ช่วงที่สำคัญของความรักคือการมีชีวิตอยู่ร่วมกัน เดียน่าเขารับรู้แล้วชีวิตของเขาได้รับความรักที่ยิ่งใหญ่จากผู้ชายคนหนึ่ง ชายหนุ่มตอบไม่ได้ทำไมจึงรักเดียน่าได้มากมายถึงขนาดนี้ ผู้หญิงที่ต่อสู้กับความตายด้วยรอยยิ้มนุ่มนวลแม่ความตายที่ทุกคนเกรงกลัว แต่เธอกับเผชิญอย่างไม่หวาดหวั่น คุณหญิงจิตตรีวางสายโทรศัพท์ลงบนแป้นโทร ถอนใจยาว นึกถึงคำรายงานเสียงเศร้า ลูกชายคนเล็กโทรมาบอกเดียน่าจากไปแล้ว ท่านบอกไม่ถูกว่าเวลานี้ท่านมีความรู้สึกแท้จริงคืออะไร เศร้า หรือโล่งใจ สองปี วิลล์เฝ้าดูแลภรรยาที่ไม่เหมาะสมกับเขาเลยสักนิดเดียว หญิงกำพร้า อมโรค หากวิลล์ก็รักเหลือเกิน รองศาสตราจารย์ นายแพทย์เดวิด ทำเรื่องลาหยุดเพื่อไปเมืองนอกกับมารดา ภรรยาคือหมอทอแสงรูปร่างค่อนข้างอวบใบหน้าบอกชัดมีเชื้อจีนไม่สะดุดตานอกจาก ใสสะอาด กำลังนั่งหวีผมหน้าตู้กระจกพร้อมเอ่ยคุยกับสามี วิลล์เขาเป็นคนแปลก นะที่เลือกแต่งงานกับคนอ่อนแออย่างเดียน่า ทั้งที่เป็นชายหนุ่มที่จะเลือกใครก็ได้แท้ ๆ กลับเลือกจะอยู่กับคนที่ไม่สามารถอยู่กันแบบสามีภรรยาแท้จริงได้ ความรักไม่มีทางเลือกหรอกคุณแสง แต่ก็ควรคำนึงถึงความเหมาะสมด้วย รักทั้ง ๆ ที่รู้ว่าต้องจากกันเราจะรักเพื่ออะไรคะ แสงเชื่อนะคะว่าขณะที่เขามองเดียน่าเขาต้องเคยนึกบ้างล่ะว่า เธอจะต้องตาย คุณล่ะหมอ รักผมทั้งที่รู้ว่าผมเป็นหมัน คุณเคยคิดขณะที่มองผมหรือเปล่าว่าเราจะไม่มีลูก ถูกถ้อยคำย้อนหมอทอแสงจึงค้อนคมกระแทกเสียงใส่ ดิฉันไม่ได้มองที่สมบัติก็แล้วกัน ผมรู้เพราะคุณรวยกว่าผมเสียอีก ขวางคุณแล้วนะเดวิด หมอทอแสงค้อนคมแง่งอนราวเด็กสาว ๆ สามียิ้มนิด ปากบางยิ่งบางเฉียบไปกว่าเดิม รองศาสตราจารย์นายแพทย์เดวิด มีเรือนกายสูงโปร่งเป็นคนสุภาพและหน้าตาหล่อเหลาดูเป็นลูกครึ่งละม้ายทั้งบิดา และคุณหญิงจิตตรีผู้เป็นมารดา เป็นอาจารย์คุณหมอขวัญใจนักศึกษาแพทย์ทั้งชายหญิง อายุมากขึ้นต้องแก่ตาม แปลกที่เมียผมเด็กลง คุณก็เถอะอย่าให้รู้นะว่าไปมีใคร หมอทอแสงข่มขู่ หน้าง้ำ เอาจริงเอาจังจนกระทั่งคนเป็นสามียิ่งรู้สึกขันมากขึ้น พึ่งรู้ว่าคุณหวง หมอทอแสงจิ้มนิ้วลงบอกสามีแรง ๆอยากลงโทษที่เห็นเขาเดินด้วยท่าทีหนุ่มน้อยควงสาวยามเช้า กับวาสิฐีที่ชายหาด เขาไม่เคยมีท่าทีอย่างนี้ และไม่เคยแสดงอาการใกล้ชิดกับวาสิฐีตลอดเวลาที่อยู่บ้านสราญจิต แต่หมอทอแสงระแวงไปถึงการสอนที่วิทยาลัย และการทำหน้าที่อาจารย์ที่ปรึกษา เธอย้ำบอกเสียงจริงจัง หวงค่ะหวงมากเสียด้วย นายแพทย์ผู้ทรงคุณวุฒิโอบร่างภรรยา พาเดินไปนั่งมุมเตียง จูบเบาๆที่หน้าผากของเธอ เป็นการบอกว่า เขายังเหมือนเดิม
| Create Date : 28 มิถุนายน 2555 |
| Last Update : 28 มิถุนายน 2555 15:46:03 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 872 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [