.......ใจหายหมดแรงสมองงุนงงตาขวากระตุกอาการจิตตกกำเริบค่ะพี่น้อง...แปลกใจกับชีวิตคนเราจริงๆทำไมน๊า ชีวิตคนเรามันจะเรียบง่าย หรือดำเนินไปแบบมีความสุขซะอย่างเดียวไม่ได้ มันจะต้องลุ่มๆดอนๆ และมีเรื่องให้จิตตกกันแบบ สามวันดี สี่วันจ๋อย กันอยู่เป็นนิจ แต่ก็นะ..รสชาติของชีวิต (แต่พระเจ้าคะ หนูอยากได้รสชาติที่มันหวานนานๆหน่อย) แต่มานั่งทบทวนดูไอ้รสชาติของชีวิตเรา บ่อยครั้งที่มันเกิดจากเราเองนี่แหละไปปรุงแต่งมัน (แต่สงสัยเที่ยวนี้ลูกคงจะเบลอมากไป หยิบเอาบรเพ็ดมาใส่ จึงข๊มข่มค่ะท่าน) แต่ หึหึโชคยังดีที่ กินเข้าไป 1 คำแล้วรู้ว่ามันขม จึงเททิ้งแล้วเริ่มต้นปรุงใหม่ต่อไป...เพียงแต่มันเกิดอาการจิตตกกลัวว่า สิ่งที่จะใส่ต่อไป มันอาจจะเป็นอะไรที่กินไม่ได้อีกเป็นแน่แท้..แต่ครั้งนี้หล่ะ.....ฉันจะใส่ใจและความตั้งใจในการปรุงแต่งชีวิต ถึงแม้ว่าบางทีเราไม่อาจจะหยั่งรู้ว่า รสชาติของมันจะเป็นยังไงต่อไป แต่เราก็รู้แล้วว่า..ไอ้ขวดที่หยิบมาเติมแล้วขมมันเป็นขวดไหน โฮะๆ ครั้งหน้าไม่พลาด....(จะพยายามไม่พลาดดีกว่า แหะๆ)(แต่ท่านค่ะ หวานเป็นลม ขมเป็นยา ลูกได้ยาอย่างดีเชียวค่ะ รักษาอาการ...ได้ชะงัด อิอิ อีกอย่างลูกอยากเป็นลมบ้าง เพื่อจะมีใครซักคนมาห่วงหา 55555)แต่จากการจิตตกนี่เอง ลูกได้พบกับโชคดีบางอย่าง ลูกได้พบมิตรแท้ค่ะท่าน คนที่พร้อมให้อภัยในสิ่งที่เราผิดพลาด คนที่รับฟังเราเวลากำลังใจของเราดิ่งลงเหว คนที่พยายามทำให้เรารู้สึกดีถึงแม้เขาจะกังวลอยู่ก็ตาม และลูกก็ได้พบว่า อย่าทำให้มิตรแท้ได้เสียใจ"อีก"เป็นอันขาด **โหมดพึมพัมกับพระเจ้านะคะพี่น้อง กร๊ากก
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [