ตอนเรียนจบ ปีแรกๆ
พวกเราก็จะเฝ้ารอไปงานแต่งเพื่อน
งานแต่งเพื่อนก็จะกลายเป็นmeeting สำหรับพวกเรา

หลายปีผ่านมา
ไม่ได้เจอกันนาน ก็เพราะไม่มีใครแต่งอีก


แล้ววันนี้ก็ไม่คิดว่า จะได้พบกันในงานศพเพื่อนร่วมรุ่น

วันที่เราจบ เรามี 49 คน น่าใจหายนะ
วันนี้ เราเหลือ 48 คน

แต่ไม่ว่าจะยังงัย
เพื่อนยังอยู่ในใจเสมอ

เพื่อนคนแรกของรุ่นที่จากเราไป
มันน่าเศร้านะ กับการจากที่ไม่มีวันกลับ

แต่งงานศพคืนนั้น กลับเหมือนการกลับมาmeeting ของเพื่อนอีกครั้ง

บางคนไม่ได้เจอกันนานนับสิบปี
แต่ละคนต่างมีวิถีชีวิตที่ต่างกันไป

เสียงหัวเราะของพวกเรากับเรื่องราวเก่าๆที่เล่าสู่กันฟัง
เพื่อนที่จากไปคงยิ้มมองพวกเราด้วยใช่ไหม
เธอคงไม่อยากให้พวกเราเศร้า
แม้เธอจะจากไป เธอคงไปอย่างสุขใจนะเพื่อน

พวกเราทุกคนคิดถึงเธอ

ฉับจุดธูปหนึ่งดอก ไหว้ศพเพื่อน
กลิ่นควันธูปทำให้รู้สึกใจหายวาบ
ฉันถอนหายใจหน้าศพเพื่อนด้วยความรู้สึกที่หดหู่
สายตามองหากลุ่มเพื่อน
กุ้ง เพื่อนคนหนึ่งที่ฉันเคยยืมเลคเชอร์อ่าน ทักฉัน
เฮ้ย!!!ไอ้หมายเลขหนึ่ง ไม่เจอกันนานเลย

มันทำให้ฉันนึกถึงเสียงของอาจารย์ตอนกำลังง่วงในห้องเรียน

นักศึกษาหมายเลขหนึ่ง ตื่นได้แล้ว

อาจารย์คะ ถึงนู๋จะแอบหลับในห้องเรียน
แต่นู๋ก็จบมาด้วยเกรดเฉลี่ยที่มากกว่า 3 นะคะ

เพื่อนบางคนไม่เจอกันนานเป็นสิบปี
เหมือนจะไม่มีเรื่องให้คุยกัน
แต่พวกเราก็แย่งกันคุย
จนคนมาร่วมงานศพ
หันมามองกลุ่มพวกเราด้วยความสงสัย
เค้าคงสงสัยกันนะ

ว่าเรามางานศพหรืองานเลี้ยงรุ่นกันแน่

รูปของเพื่อนที่ติดบอร์ดในงานศพ
ส่วนใหญ่ก็เป็นรูปตอนเรียนพยาบาล

มันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องหยิบอัลบัมรูปเก่าๆเหล่านี้ออกมาดู
สำหรับพวกเราไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันเฉพาะเวลาเรียน

แต่พวกเราใช้ชีวิตด้วยกันทั้งวัน ทั้งคืน
สุข เศร้า หัวเราะ ร้องให้
เราได้รู้สึกด้วยกันเสมอ

งานวันเกิดในหอพัก
ไม่มีปาร์ตี้รื่นเริง
ไม่ได้แต่งตัวสวยๆ

แค่เค้กหนึ่งก้อน
ก็ทำให้เราสุข

เฮ้อ ง่วงนอนแระ
เดี๋ยวเอารูปมาแปะใหม่วันหลังนะเพื่อนๆ
มีเยอะแยะมากมาย จะค่อยๆแปะให้
คิดถึงทุกคนนะ

นึกถึงปาร์ตี้นมกล่องทีไร
อดยิ้มไม่ได้
วันเกิดของเพื่อนในห้อง
ที่เราทำได้ นมคนละกล่อง
อย่างดีก็เค้กสักก้อน

ร้องเพลงวันเกิดก็ต้องเบาๆเดี๋ยวอาจารย์ได้ยิน
ตอนดึกเปิดไฟก็ไม่ได้เดี๋ยวอาจารย์รู้ต้องแอบจุดเทียน

ไม่มีเค้ก เราก็ฉลองกันได้

ของขวัญวันเกิด
อย่างดีก็มีแค่ดอกหญ้าสักกำ
แต่ความหมายสำหรับเพื่อนมันมากมายเหลือเกิน

สำหรับเพื่อนผู้จากไป
วันนี้ อาจมีดอกไม้สดสำหรับเพื่อน
แต่มันเป็นดอกไม้แห่งการจากลา

ต่อให้งดงามแค่ไหน
มันก็คงสู้ดอกหญ้ากำนั้นไม่ได้เลย

ได้ชุดฝึกงานมาวันแรกก็เห่อกันซะ
เห่อแค่ไหนก็ดูกันเอาเถอะ

ชักนึกสงสัยแล้วสิ
ว่าห้องอื่นจะเป็นเหมือนห้องนี้กันมั้ย
อะไรๆมันก็เห่อ

ในแต่ละปี กว่าพวกเราจะได้สวมหมวก
กว่าจะได้แถบ เราต้องผ่านอะไรมากมาย

ชีวิตในรั้ววิทยาลัยพยาบาล
สอนให้เรารู้อะไรมากมาย
ที่บางครั้ง ไม่ได้สอนกันในห้องเรียนได้

แต่ชีวิตในรั้ว เรายังมีอาจารย์คอยดูแล
สั่งสอน ชี้แนวทางให้เราเดิน
แล้วแต่ ว่าใครจะเลือกเดินทางไหนอย่างไร

ในชีวิตความเป็นจริงของทุกวันนี้สิ
เส้นทางเดินไม่ได้มีทางบอก
คนที่เลือกคือตัวเราเอง

ในเวลา10 กว่าปีที่ผ่านมา
ที่พวกเราจากรั้ววิทยาลัยมา
ต่างคนต่างมีทางเดิน
ที่ในวันนี้เรามาพบกันอีกครั้ง
หลายเรื่องราวของเพื่อน
ทำให้ฉันรู้สึกว่า
ชีวิตในช่วงวัยเรียน เป็นชีวิตที่สุขที่สุดแล้ว

ตอนอยู่ปีหนึ่ง
ฉันจำได้ มีความรู้สึกอยากเป็นพี่ปีสอง
เพราะอยากได้รับน้อง อยากแกล้งน้อง

แต่ในวันนี้ วันที่เวลาเดินต่อไปไม่หยุด
ฉันกลับอยากหยุดเวลาไว้
ไม่อยากให้มันผ่านไปๆ

ไม่อยากได้ยินข่าวต้องเสียใครไปอีก

แต่ชีวิตก็ต้องเดินทาง
ทุกคนต้องมีวันจากลา

รวมถึงตัวฉันเองด้วย
ไม่มีใครฝืนได้

ทริปภูชี้ฟ้าครั้งแรกในชีวิตกับเพื่อนๆ
ตอนนั้นภูชี้ฟ้ายังเป็นดินแดนสีชมพู

อยากไปมั้ยภูชี้ฟ้า เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มถามขึ้นมาในวันหนึ่งของฤดูหนาว

ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นท่ามกลางทะเลหมอก สวยสุดยอด

คำนี้ ทำให้ฉันอยากสัมผัสบรรยากาศนั้นทันที

ตอนนั้น ภูชี้ฟ้าสวยที่สุดที่เคยเห็นมา
ยอดภูเต็มไปด้วยทุ่งหญ้า
ที่ทุกวันนี้ ไม่มีใครได้เห็นทุ่งหญ้านั้นอีก
เพราะรอยเท้าผู้คนที่สามารถเดินไปถึงยอดภูได้ง่ายดาย
เหยียบย่ำทุ่งหญ้าในความทรงจำเหล่านั้นไปสิ้น

จำได้ ว่ากว่าเราจะเดินถึงยอดภูชี้ฟ้า ไม่ได้ง่ายดายเหมือนในวันนี้

สี่กิโลแม้ว แห่งความทรงจำ
เดินกันจนขาลาก

ตอนนั้นภูชี้ฟ้า มีแต่พวกเรา
ไม่เจอบรรยากาศอย่างนั้นนานแล้ว
เอาเป็นว่า พวกเรา ได้รู้จักภูชี้ฟ้า
ก่อนพี่ดู๋สัญญา จะไปโฆษณาซะอีก

ช่างน่าภูมิใจจริงๆ

ตอนนั้น ไม่มีถนนไปถึงภูชี้ฟ้าเหมือนทุกวันนี้
ต้องเดินลัดทางเดินเล็กๆริมเขาที่ตำรวจตระเวณชายแดนใช้เดินสำรวจพื้นที่

เหนื่อยกว่าจะถึงยอดภูชี้ฟ้า
แต่พอเห็นทุ่งหญ้า
ทะเลหมอก
กับพระอาทิตย์ขึ้นที่สวยที่สุดในชีวิต

ความเหนื่อยมันหายไปหมด

ภูชี้ฟ้าหลังคาแห่งสยาม

ขอบคุณผู้กองใจดี
ที่ช่วยดูแลพวกเรา

ครั้งแรกที่ได้จิบเหล้าดองตะขาบ
ของท่านผู้ใหญ่บ้านร่มฟ้าไทย

ครั้งแรกที่ไปเยือนภูชี้ฟ้า
และตามมาด้วยอีกไม่รู้กี่ครั้ง


จบครึ่งแรกก่อนดีกว่า
เดี๋ยวโหลดนาน
ไปต่อblog หน้าดีกว่า