Bloggang.com : nickky_wan : วันเกิดกับความทรงจำที่ดีๆ

วันเกิดกับความทรงจำที่ดีๆ

“สุขสันต์วันเกิดนะปอ”

เสียงคุ้นๆหู ทำให้ฉันหันไปตามเสียง เจ้าของเสียงหน้ายิ้มแป้น ในมือยื่นช่อดอกกุหลาบ สีชมพู ช่อใหญ่ มาไว้ตรงหน้าฉัน

“ขอบใจนะเอก...” ฉันยื่นมือรับดอกไม้ช่อนั้น ดอกไม้สีชมพู สดใส ช่างไม่รับกับจิตใจที่ห่อเหี่ยวของฉันในเวลานี้เลยสักนิด
"ทำไมล่ะปอ ดอกไม้ไม่สวยหรือยังงัย ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ"
"หน้ายังงัยหรือเอก ไหนเอากระจกมาสิ หน้าปอดูไม่ได้เหรอ ตื่นเช้ามาก็ล้างหน้าแล้วนะ ทาแป้งแล้วด้วย ลิปสติกก็ทาแล้วนี่นา วันนี้ปอไม่สวยเหรอเอก"

เอกหัวเราะ...เอามือขยี้ผมฉันเบาๆ
" ไม่หรอกปอ ปอน่ะ สวยทุกวันอยู่แล้ว แต่รู้มั้ย วันนี้ ปอไม่ค่อยยิ้ม เหมือนไม่สบายใจอะไร วันนี้วันเกิดนะ ทำตัวให้สดชื่นหน่อยสิ" มือข้างนั้นของเอกยังจับผมฉัน โยกหัวฉันเบาๆ ...ฉันได้แต่คิด ทำไมนะ หัวใจของฉันมันไม่รู้จักที่จะรักผู้ชายอบอุ่นคนที่อยู่ข้างหน้า ทั้งที่พบกันทุกวัน ทำงานด้วยกันทุกวัน กินข้าวกลางวันด้วยกันแทบทุกมื้อ ไม่ว่าจะทุกข์ หรือสุข เอกก็คอยอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด.....ในขณะที่ฉัน กลับรัก และคิดถึงอีกคน

"เอกรู้มั้ย เอกเป็นคนแรก ที่จำวันเกิดปอได้มั๊ง ดอกไม้ช่อแรก "ฉันมองช่อดอกไม้แล้วนิ่งเงียบ คิดถึงเค้าจับใจ เค้าเคยบอกไว้ว่า ดอกไม้ช่อแรกในวันเกิดทุกปีๆ เค้าจะเป็นคนให้ฉัน "ดอกไม้ที่พี่ให้ปอ แม้จะแค่ดอกเดียวมันก็มีความหมายนะ" ฉันจำได้เสมอ แค่ดอกกุหลาบดอกเดียวจากเค้า มันก็สำคัญมากกว่าดอกไม้ช่อใหญ่ของใครต่อใครนัก

" คิดถึงพี่โอใช่มั้ย " เอกเอ่ยถามรอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไป จนฉันสังเกตได้
"หิวข้าวแล้ววว ไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้ปอเลี้ยงเอง วันเกิดปอ เราไปฉลองกันเถอะนะ"ฉันดึงมือเอกเดินออกจากห้องทำงาน ใช่สิ วันนี้วันเกิดฉัน ทำไมต้องมานั่งเศร้าใจทำไม พี่โอเค้าก็รู้ว่าวันนี้วันเกิดฉัน แต่เค้าก็ไม่โทรมา ไม่มีดอกไม้ ไม่มีคำอวยพร....ก็ช่างปะไร!!!!

.....................................................

"โอ ยังทำงานไม่เสร็จอีกเหรอ เลิกงานแล้วนะ ไหนบอกจะกลับบ้านต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ"
" ใกล้เสร็จแล้วครับหัวหน้า หัวหน้ากลับก่อนเลยครับเดี๋ยวผมจะตามไป"
"ขับรถดีๆนะ"
"ครับ"
ชายหนุ่มร่างสูง ลุกยืนขึ้นยกมือไหว้ชายสูงอายุที่เดินออกจากoffice ไป เขาปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า หยิบดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกล่องของขวัญกล่องเล็กๆ
วันนี้วันเกิดปอ...สงสัยป่านนี้จะงอนแย่แล้ว ยุ่งกับงานแต่เช้ายันเย็น ปอไม่รู้หรอกว่าพี่โอจะกลับบ้านวันนี้ นานแล้วนะ ที่ไม่ได้พบเจอ รอยยิ้มของปอ ปอไม่รู้หรอกน่ะ ว่าพี่โอน่ะ มองรูปปอทุกวันก่อนไปทำงาน ขณะอยู่ที่ทำงาน รูปปอ ยังวางอยู่ใกล้เครื่องคอมพิวเตอร์ที่ทำงาน แรกๆ พี่ๆ ที่ทำงานก็แซวทุกวัน จนวันนี้ ทุกคนรู้จักปอ จากปากพี่โอกันหมดแล้ว ถึงแม้ปอไม่เคยมาที่นี่ แต่พี่โอก็คุยเรื่องปอให้ทุกคนฟังจนใครๆเค้ารู้จักปอกันหมดแล้วล่ะ
เอาน่ะ ถึงจะช้าหน่อย แต่พี่โอก็ไม่เคยลืมวันสำคัญของปอหรอก

..........................................................
"ทำไมปอไม่โทรหาพี่โอล่ะ"
"โทรหาทีไรก็บอกว่างานยุ่งๆ ทุกที เนี่ยนะ ปอไม่เห็นหน้าพี่โอเกือบปีแล้ว วันเกิดปอ เค้ายังไม่กลับมาเลย กรุงเทพก็ใช่ว่าไกลมาก ขับรถไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง แต่พี่โอก็ไม่มาให้ปอเห็นหน้าเลย" ฉันบ่นอุบ..แข่งกับเสียงเพลงในร้านอาหาร ฉันกับพี่โอ รักกันมา 5 ปี ตั้งแต่พี่โอไปทำงานกรุงเทพ เราเริ่มห่างกัน จนบางครั้งฉันอดหวั่นใจไม่ได้ว่าความห่างไกลจะกลายเป็นประตูที่ปิดกั้นเราสองคน

"เฮ้อ!!! แล้วเมื่อไหร่ปอจะเปลี่ยนใจมารักเอกบ้างล่ะ"

เอกถามแกมหัวเราะ ฉันรู้ว่าเอกหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ แต่สำหรับฉันแล้ว เอกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ที่ฉันกลัวว่าสักวันหนึ่งถ้าความเป็นเพื่อนเปลี่ยนแปลงมาเป็นความรัก..แล้วฉันจะต้องสูญเสียเพื่อนที่ดีคนนี้ไป...แล้วระหว่างฉันกับพี่โอ มันเป็นความผูกพัน เป็นความรู้สึกที่ดีๆที่เรามีด้วยกันมาจนฉันไม่สามารถให้ใครเข้าไปแทนที่เขาตรงนั้นได้

"เอก..ปอรักเอกนะ แต่รักเพราะเอกเป็นเพื่อนที่ดี แล้วความเป็นเพื่อนของเราจะคงอยู่ตลอดไป เข้าใจนะเอก"ฉันรู้ว่าไม่ว่าฉันจะพูดอย่างไร ฉันคงจะไม่สามารถเปลี่ยนความรู้สึกของเอกได้

"ปอ..เอกจะไม่อยู่ที่นี่แล้วนะ"เอกบอกเสียงเศร้าๆ
"ไม่อยู่ที่นี่แล้วเอกจะไปอยู่ไหนล่ะ"

“เอกจะไปอยู่กับพ่อที่อเมริกา” เอกพูดพร้อมกับมองหน้าฉัน น้ำเสียงของเอกไม่ได้พูดเล่น ฉันฟังแล้วรู้สึกใจหาย นี่คนที่ฉันรักจะต้องจากกันไกลอีกคนแล้วเหรอ ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกกับเอกได้แค่เพื่อน แต่พอรู้สึกว่าเพื่อนคนหนึ่งต้องห่างไกล มันก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน ฉันไม่ชอบเอาซะเลยนะ ไอ้ความห่างไกลเนี่ย ....
“ปอ..ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ถ้าเอกจะไปอเมริกาน่ะ” เอกถามเมื่อมองเห็นหน้าฉันเรียบเฉย เงียบ
“ถ้าเอกไป ปอคงคิดถึงเอกนะ ใครจะมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนปอ ใครจะเดินเข้าไปส่งปอในซอยที่บ้าน แล้วใครจะคอยดูแลปอเมื่อปอไม่สบาย ใครจะมานั่งฟังปอบ่น...เฮ้อ!!! แต่ทำงัยได้ล่ะ ถ้าเอกต้องไปจริงๆ ไปอยู่อเมริกากับพ่อ เอกก็สบาย ไม่ต้องทนทำงานหนักเหมือนทุกวันนี้ แล้วยังมีโอกาสทำงานที่ดีกว่านี้ มีโอกาสหาประสบการณ์ให้ชีวิตอีกมาก ปอดีใจนะ ถ้าหากเห็นเอกมีอนาคตที่ดี”.........เอกยื่นมือทั้งสองข้างมากุมมือฉัน
“ปอ......แต่อนาคตของเอก คือปอนะ เอกจะปฏิเสธพ่อ ไม่ไปอยู่ที่อเมริกาถ้าหาก.......ปอ แต่งงานกับเอก.....แต่งงานกับเอกนะปอ เอกจะดูแลปอเอง” ฉันอึ้งเงียบ โดนเอกรุกอย่างนี้ฉันก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน เราสองคนนั่งในร้านอาหาร เสียงเพลงรอบข้างเหมือนกับเงียบสงัด แทบไม่ได้ยินอะไร ไม่มีคำตอบจากปากฉัน ..ฉันไม่สามารถปฏิเสธเอกได้ แต่ก็ไม่สามารถยอมรับข้อเสนอของเอกได้เช่นกัน
“ทำไมล่ะปอ ทำไมปอไม่ตอบเอก...เพราะพี่โอใช่ไหม หลายครั้งแล้วนะที่พี่โอทำให้ปอร้องให้ ถ้าเป็นเอกนะ จะไม่ทำให้ปอร้องให้เลย เอกทนเห็นปอร้องให้อีกไม่ได้แล้วนะ พี่โอน่ะ รักแต่ความฝันของตัวเอง เค้าไม่ดูแลปอเลย ดูสิ ขนาดวันเกิดของปอแท้ๆ พี่โอยังไม่โผล่มาให้เห็นหน้าเลย”.......... “พอเถอะเอก....ปอขอโทษนะ ถ้าหากปอทำให้เอกไม่สบายใจ ปอกำลังสับสน เอกอย่าคาดคั้นอะไรกับปอตอนนี้ได้มั้ย”

ไม่รู้น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อคิดถึงพี่โอ แล้วมันยิ่งไหลมากขึ้นเมื่อมองเห็นแววตาเจ็บปวดของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ขอโทษนะเอก ขอโทษที่ปอไม่สามารถรักเอกได้ สำหรับปอแล้วพี่โอคงเป็นลมหายใจที่ทำให้ปอสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ปอเคยคิด ว่าถ้าไม่มีพี่โอ ปอจะสามารถรักเอกได้มั้ย มันไม่ใช่เลย....เอกเป็นเพื่อนสนิท ที่ไม่มีคำอธิบายมากกว่านี้ได้อีก...ไม่ใช่ความรักเหมือนอย่างที่ปอรู้สึกกับพี่โอ ....ฉันนิ่งเงียบ ไม่มีคำพูดใดออกจากปากนอกจากน้ำตา ที่รินไหล ....ผู้คนรอบข้างเริ่มมองเราสองคนด้วยความอยากรู้ ภาพหญิงสาวที่กำลังร้องให้กับชายหนุ่มที่เกาะกุมมือหญิงสาว ชวนให้ทุกคนอยากรู้นักว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่มีใครรู้หรอก ฉันร้องให้เพราะอะไร....!!!

.......................................
“ปอ ไปไหนมาน่ะ กลับมาซะดึกเชียว อ้าวแล้วนั่นเอกมาส่งเหรอ ไม่เข้ามาในบ้านก่อนล่ะ” แม่ถามด้วยความสงสัยเพราะฉันไม่ค่อยกลับบ้านดึกนัก
“ดึกแล้วน่ะแม่ พรุ่งนี้เอกเค้ามีธุระแต่เช้าน่ะค่ะ เค้าต้องเตรียมตัวไปต่างประเทศ”
“อ้าว จะไปไหนล่ะ”
“เอกเค้าจะไปอยู่อเมริกากับพ่อเค้าค่ะ...คราวนี้คงไปจริงๆ เพราะพ่อเค้ายื่นคำขาดมาแล้ว” พ่อของเอกเป็นชาวอเมริกัน แม่ของเอกเป็นคนไทย เอกอยู่กับแม่และพี่ชายตั้งแต่เล็ก ผูกพันกับความเป็นไทยมาตลอด จนฉันแทบไม่รู้สึกเหมือนกันว่าเอกเป็นลูกครึ่ง
“อือม์...แม่ได้ยินแม่ของเอกว่าเหมือนกัน ว่าเค้าจะพากันไปอยู่อเมริกากันทั้งครอบครัว” แม่พูดเสียงเรียบๆ พร้อมกับมองสีหน้าที่ถอดสีของฉัน
“ปอเหนื่อยจังค่ะแม่ ขอตัวก่อนนะคะ”....
“ปอ...คนเราถ้าจะเป็นคู่กันมันไม่แคล้วกันหรอกนะลูก.........มีคนมารอลูกน่ะ สักชั่วโมงผ่านมาแล้วล่ะ ท่าทางจะขับรถมาเหนื่อย นอนหลับในห้องรับแขกน่ะ ไปดูหน่อยสิ” แม่ยิ้ม หันหน้าไปทางห้องรับแขก
ฉันเดินไปที่ห้องรับแขก หัวใจเริ่มเต้นเร็วขึ้น เดินเร็วขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ภาพที่เห็นตรงหน้า ชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าที่คุ้นตา ดอกกุหลาบสีชมพูช่อใหญ่ วางอยู่ใกล้ๆตัว กล่องของขวัญเล็กๆในมือ ฉันไม่ได้ใส่ใจของพวกนั้นเท่าไหร่นัก คนที่อยู่ข้างหน้าสิ

คนที่ฉันเฝ้าคิดถึง แขนทั้งสองข้างที่เคยโอบกอดฉัน ใบหน้าเข้มนั้น ท่าทางเหนื่อยล้า .....ดวงตาคู่นั้นกระพริบเบาๆ ลืมตามองฉัน..

“ปอ กลับมาแล้วเหรอ ขอโทษนะพี่โอเผลอหลับไปน่ะ” พี่โอขยี้ตาเบาๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง
“สุขสันต์วันเกิดนะปอ....”พี่โอเอ่ย พร้อมยื่นช่อดอกกุหลาบสีชมพูให้ฉัน ...พี่โอถอดสีหน้านิดๆเมื่อมองเห็นช่อกุหลาบสีชมพูที่ฉันถืออยู่ ช่อกุหลาบที่เอกให้เมื่อตอนเย็น ฉันยังถืออยู่ในมือ “เอกให้มา สุขสันต์วันเกิดน่ะค่ะพี่โอ” ฉันบอกเมื่อเห็นเค้ามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“งั้นช่อดอกไม้ของพี่ก็ไม่ใช่ช่อแรกน่ะสิ” พี่โอยิ้มกว้าง “ ขอโทษนะปอ ที่มาช้า แล้วปอจะไม่รับช่อดอกไม้ของพี่หรือ” พี่โอก็เป็นซะอย่างนี้ล่ะ อารมณ์ดีเสมอ เข้าใจอะไรง่าย
ฉันรับช่อดอกไม้ช่อนั้น ทรุดตัวลงนั่งข้างๆพี่โอ แขนของพี่โอโอบกอดฉัน อ้อมกอดของพี่โออบอุ่นเหมือนเคยเสมอ..

.........................................................
เรานั่งคุยกันจนเกือบเช้าที่ห้องรับแขก...การที่ไม่ได้พบเจอกันเกือบปี มีเรื่องราวให้มากมายให้ได้เล่าสู่กันฟัง พี่โอเล่าเรื่องงานของเค้าให้ฟังอย่างสนุกสนาน เวลาที่เค้าพูดถึงความฝันของเค้า ดวงตาเค้าจะเป็นประกายเสมอ.....วันเกิดปีนี้ของฉัน มีเรื่องราวมากมาย ความรู้สึกของผู้ชายสองคน ที่รักฉัน ที่ฉันสามารถรับรู้ได้........ไม่มีใครรู้หรอกว่าคืนนั้นระหว่างฉันกับพี่โอเราคุยอะไรกันบ้าง....แล้วของขวัญกล่องนั้นคืออะไร...มีเพียงฉันและพี่โอเท่านั้น ที่รู้..

...........................................................
“เอกไปนะปอ” เอกกล่าวลา ฉันรู้สึกใจหายวูบ ทั้งๆที่ทำใจว่าจะต้องจากกัน แต่ก็รู้สึกใจหายไม่ได้เมื่อต้องจากกันจริงๆ เอกเอื้อมมือมาจับมือฉัน เขาสัมผัสถึงแหวนวงน้อยๆที่นิ้วมือฉัน
“นี่คือคำตอบของปอใช่มั้ย” เอกพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า.. “เอกรู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ยังงัย เอกก็แทนที่พี่โอไม่ได้ ในใจของปอมีแต่พี่โอเสมอ ดวงตาของปอที่เอกเห็นก็มีแต่ภาพพี่โอ เอกยอมแพ้แล้วล่ะ” เอกยิ้ม หันไปมองผู้ชายร่างสูงที่ยืนเคียงข้างฉัน “ฝากดูแลปอด้วยนะพี่โอ ผมจะดูแลพ่อกับแม่เอง แต่สำหรับพี่ พี่ต้องดูแลปอให้ดีนะ...ไม่อย่างนั้น คนที่ต้องไปอเมริกาจะต้องเป็นพี่ไม่ใช่ผม”
..................................................................
ลืมบอกไป ว่าผู้ชายสองคนที่รักฉัน เค้าเป็นพี่น้องกัน ครอบครัวของพี่โอกับเอกต้องย้ายไปอยู่อเมริกา แต่พี่โอไว้ว่าจะทำงานที่เมืองไทย ก่อนสักระยะ โดยมีข้อแม้ว่าจะต้องย้ายกลับมาทำงานที่บ้าน เอกจึงต้องย้ายไปอยู่อเมริกากับพ่อแม่ ส่วนพี่โออยู่ดูแลบ้านที่เมืองไทย
...................................
ฉันเปิดจดหมายที่เอกให้ก่อนที่จะขึ้นเครื่องไปอเมริกา
“ ปอครับ...เอกรักปอนะ นี่เป็นสิ่งที่เอกบอกปออยู่เสมอ แต่เอกก็ทนเห็นคนที่เอกรัก ทุกข์ใจไม่ได้ เอกเลือกที่จะไปอยู่อเมริกากับพ่อแม่แทนพี่โอ ตอนแรกพ่อเค้าบังคับให้พี่โอกลับอเมริกา แต่เอกรู้ว่า เหตุผลหนึ่งที่พี่โอเค้าไม่กลับ เพราะเค้าก็รักปอเช่นกัน พี่โอบอกกับเอกก่อนที่จะกลับมาว่า กลับมาคราวนี้ พี่โอจะขอปอแต่งงาน...เอกไม่เสียใจหรอกหากคนที่ปอเลือกเป็นพี่โอ เพราะสำหรับเอกคงเป็นได้แค่เพื่อนอย่างที่ปอเคยบอกเอก แหวนที่ปอสวมเป็นคำตอบว่าปอเลือกพี่โอใช่ไหมครับ เอกจะรอข่าวงานแต่งงานของพี่โอกับปอนะครับ...รักปอเสมอ...เอก”
ฉันยิ้ม....เก็บจดหมายไว้ในกระเป๋า ถอนหายใจลึกๆ รู้สึกว่าสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจถูกปลดปล่อยไปแล้วหมดสิ้น
“จดหมายเอกเขียนว่าอย่างไรครับปอ” พี่โอเอ่ยถาม
“เรื่องอะไรจะบอกเป็นความลับของปอกับเอกค่ะ”
“มีความลับกับพี่โอด้วยนะ ชักงอนแล้วนะ วันก่อนก็ไปกับตาเอก กลับมาจนดึกไปไหนก็ไม่บอก”

ฉันยิ้มเงียบ ไม่ตอบ
“น่ะ มีงอนด้วยนะ พี่โอ ทีพี่โอทิ้งปอไปทำงานกรุงเทพฯ เป็นปี ปอไม่เปลี่ยนใจไปรักเอกเข้าก็ดีแค่ไหนแล้ว” ฉันหยอกพี่โอ

“เฮ้อ !!! คู่แข่งเป็นน้องชายตัวเองซะด้วยสิ แต่พี่โอเชื่อนะ ว่าคนพี่โอ มองคนไม่ผิดหรอก ก็ในตาของปอน่ะ มีแต่พี่โอเสมอ ...แล้ววันนี้ พี่โอ เหลือตัวคนเดียวแล้วนะ ครอบครัวก็ย้ายไปอเมริกากันหมด ปอต้องดูแลพี่แล้วนะ อือม์..ไปกันเถอะ ไปหาฤกษ์แต่งงานกันดีกว่า”

................................................................................
ขอบคุณความรู้สึกดีๆ ของพี่โอคนที่ฉันรัก ขอบคุณเอก เพื่อนสนิทที่เข้าใจฉัน
และขอบคุณวันเกิด วันดีๆ ที่ทำให้หัวใจของฉัน อบอุ่น ด้วยไอแห่งรัก..